Είμαι συγγραφέας-σκηνοθέτης που λέει ιστορίες κοινωνικής αλλαγής, γιατί πιστεύω ότι οι ιστορίες μας αγγίζουν και μας συγκινούν. Οι ιστορίες εξανθρωπίζουν και μας διδάσκουν την ενσυναίσθηση. Οι ιστορίες μας αλλάζουν.
I'm a writer-director who tells social-change stories, because I believe stories touch and move us. Stories humanize and teach us to empathize. Stories change us.
Όταν γράφω και σκηνοθετώ έργα, ενισχύω τις φωνές των μειονεκτούντων ομάδων, αγωνίζομαι ενάντια στην αυτολογοκρισία που έχει κρατήσει πολλούς καλλιτέχνες της Ουγκάντα μακριά από το κοινωνικό, πολιτικό θέατρο εξαιτίας της δίωξης των καλλιτεχνών από τον πρώην πρόεδρο της Ουγκάντα, Ίντι Αμίν. Και το πιο σημαντικό, σπάω τη σιωπή και προκαλώ ουσιαστικές συζητήσεις πάνω σε θέματα ταμπού, όπου συχνά το «Η σιωπή είναι χρυσός» είναι ο εμπειρικός κανόνας. Οι συζητήσεις είναι σημαντικές γιατί ενημερώνουν και προκαλούν το μυαλό μας να σκεφτεί, και η αλλαγή αρχίζει με τη σκέψη.
When I write and direct plays, I'm amplifying voices of disadvantaged groups, I'm fighting the self-censorship that has kept many Ugandan artists away from social, political theater since the persecution of artists by former Ugandan president, Idi Amin. And most importantly, I am breaking the silence and provoking meaningful conversations on taboo issues, where often "Silence is golden" is the rule of thumb. Conversations are important because they inform and challenge our minds to think, and change starts with thinking.
Ένας από τους αγώνες μου με τον ακτιβισμό είναι η συχνά μονόπλευρη φύση του που μας τυφλώνει στην εναλλακτική άποψη, που υπονομεύει την ενσυναίσθησή μας, που μας κάνει να βλέπουμε αυτούς που βλέπουν τα ζητήματα διαφορετικά ως ανίδεους, αυτόθυμους, που έχουν πάθει πλύση εγκεφάλου, ή η απλά ηλίθιους. Πιστεύω ότι κανείς δεν είναι ανίδεος. Είμαστε όλοι ειδήμονες, μόνο σε διαφορετικά πεδία. Γι' αυτό, για μένα, το ρητό «παραμείνετε στην αλήθεια σας» είναι παραπλανητικό. Διότι αν παραμείνετε στην αλήθεια σας, δεν είναι λογικό ότι το άτομο που πιστεύετε ότι είναι λάθος παραμένει επίσης στην αλήθεια του; Έτσι, αυτό που έχετε είναι δύο άκρα που αποκλείουν όλες τις δυνατούς οδούς συνομιλιών. Δημιουργώ προκλητικό θέατρο και ταινία για να αγγίξει, να εξανθρωπίσει και να συγκινήσει τα διαφωνούντα μέρη στο τραπέζι συνομιλιών για να γεφυρώσει παρεξηγήσεις. Ξέρω ότι το να ακούμε ο ένας τον άλλο δεν θα λύσει μαγικά όλα τα προβλήματα. Αλλά θα δώσει μια ευκαιρία στο να δημιουργηθούν οδοί για να αρχίσουμε να δουλεύουμε μαζί για να λυθούν πολλά από τα προβλήματα της ανθρωπότητας.
One of my struggles with activism is its often one-sided nature that blinds us to alternative view, that numbs our empathy, that makes us view those who see issues differently as ignorant, self-hating, brainwashed, sellout or plain stupid. I believe no one is ignorant. We are all experts, only in different fields. And this is why, for me, the saying "stay in your truth" is misleading. Because if you're staying in your truth, isn't it logical that the person you believe is wrong is also staying in their truth? So, what you have is two extremes that shut out all possible avenues of conversations. I create provocative theater and film to touch, humanize and move disagreeing parties to the conversation table to bridge misunderstandings. I know that listening to one another will not magically solve all problems. But it will give a chance to create avenues to start to work together to solve many of humanity's problems.
Με το πρώτο μου έργο, «Σιωπηλές Φωνές», βασισμένο στις συνεντεύξεις από τα θύματα του πολέμου της Βόρειας Ουγκάντας μεταξύ της κυβέρνησης και της ομάδας ανταρτών LRA του Τζόσεφ Κόνις, συγκέντρωσα θύματα, πολιτικούς ηγέτες, θρησκευτικούς ηγέτες, πολιτιστικούς ηγέτες, την Επιτροπή Αμνηστίας και τη μεταβατική ηγεσία της δικαιοσύνης για κρίσιμες συζητήσεις στα θέματα δικαιοσύνης για τα θύματα εγκλημάτων πολέμου -- το πρώτο του είδους του στην ιστορία της Ουγκάντα. Και τόσα πολλά ισχυρά πράγματα συνέβησαν, που δεν μπορώ καν να τα καλύψω όλα τώρα. Στα θύματα δόθηκε η ευκαιρία να καθίσουν στο τραπέζι με την ηγεσία της Επιτροπής Αμνηστίας, και εξέφρασαν τη μεγάλη αδικία που υπέστησαν όταν η Επιτροπή τους αγνόησε και αντιθέτως διευκόλυνε την αποκατάσταση των αυτουργών του πολέμου. Και η Επιτροπή της Αμνηστίας αναγνώρισε τον πόνο των θυμάτων και εξήγησε τη σκέψη πίσω από τις ελλιπείς προσεγγίσεις τους.
With my first play, "Silent Voices," based on interviews with victims of the Northern Uganda war between the government and Joseph Kony's LRA rebel group, I brought together victims, political leaders, religious leaders, cultural leaders, the Amnesty Commission and transitional justice leadership for critical conversations on issues of justice for war crime victims -- the first of its kind in the history of Uganda. And so many powerful things happened, that I can't even cover them all right now. Victims were given the opportunity to sit at the table with Amnesty Commission leadership, and they expressed the big injustice they suffered when the Commission ignored them and instead facilitated the resettlement of the war perpetrators. And the Amnesty Commission acknowledged the victims' pain and explained the thinking behind their flawed approaches.
Αλλά ένα από τα πράγματα που έμεινε μαζί μου είναι όταν, κατά την περιοδεία του έργου μου στη βόρεια Ουγκάντα, ένας άνθρωπος με πλησίασε και μου συστήθηκε ως πρώην στρατιώτης ανταρτών του Τζόσεφ Κόνι. Μου είπε ότι δεν ήθελε να φύγω νιώθοντας απογοητευμένη, λόγω ορισμένων που εγώ θεωρώ ακατάλληλα γέλια. Εξήγησε ότι το δικό του ήταν ένα γέλιο ντροπής και μια αναγνώριση της δικής του ντροπής. Είδε τον εαυτό του στους ηθοποιούς της σκηνής και είδε το χωρίς νόημα των παρελθοντικών ενεργειών του. Έτσι λέω: μοιραστείτε τις αλήθειες σας. Ακούστε ο ένας τις αλήθειες του άλλου. Θα ανακαλύψετε μια πιο ισχυρή ενωτική αλήθεια κάπου στη μέση.
But one of the things that has stayed with me is when, during my Northern Uganda tour of the play, a man approached me and introduced himself as a former rebel soldier of Joseph Kony. He told me that he didn't want me to leave feeling disappointed, due to some of what I considered inappropriate laughter. He explained that his was a laughter of embarrassment and a recognition of his own embarrassment. He saw himself in the actors onstage and saw the meaninglessness of his past actions. So I say: share your truths. Listen to one another's truths. You will discover a more powerfully uniting truth in the middle ground.
Όταν ζούσα στις ΗΠΑ, πολλοί από τους Αμερικανούς φίλους μου θα ήταν σοκαρισμένοι από την άγνοιά μου στα φανταχτερά δυτικά πιάτα όπως για παράδειγμα τα λαζάνια.
When I lived in the USA, many of my American friends would be shocked at my ignorance at fancy Western dishes like lasagna, for instance.
(Γέλια)
(Laughter)
Και η ερώτησή μου σε αυτούς θα ήταν, «Λοιπόν, ξέρετε το malakwang;» Και τότε θα τους έλεγα γι' αυτό, ένα φανταχτερό πιάτο λαχανικών από την κουλτούρα μου. Και θα μου έλεγαν για τα λαζάνια. Και θα φεύγαμε πλουσιότερα και πληρέστερα άτομα. Επομένως, μοιραστείτε τη συνταγής της αλήθειας σας. Βοηθάει σε ένα καλύτερο γεύμα.
And my question to them would be, "Well, do you know malakwang?" And then I would tell them about malakwang, a fancy vegetable dish from my culture. And they would tell me about lasagna. And we would leave richer and fuller individuals. Therefore, share your recipe truth. It makes for a better meal.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)