There's this fact that I love that I read somewhere once, that one of the things that's contributed to homo sapiens' success as a species is our lack of body hair -- that our hairlessness, our nakedness combined with our invention of clothing, gives us the ability to modulate our body temperature and thus be able to survive in any climate we choose. And now we've evolved to the point where we can't survive without clothing. And it's more than just utility, now it's a communication. Everything that we choose to put on is a narrative, a story about where we've been, what we're doing, who we want to be.
En sak som jag läste någonstans och som jag älskar är att en av sakerna som har bidragit mest till Homo Sapiens framgång som art är att vi har så lite kroppsbehåring – att vår hårlöshet, vår nakenhet, kombinerat med att vi uppfann kläder ger oss möjligheten att reglera vår kroppstemperatur och på så sätt kunna överleva i vilket klimat vi än väljer. Och nu har vi nått till en punkt där vi inte klarar oss utan kläder. Det är inte bara något användbart, det är ett kommunikationsmedel. Allt vi väljer att sätta på oss är en berättelse, en historia om var vi har varit, vad vi håller på med, vilka vi vill vara.
I was a lonely kid. I didn't have an easy time finding friends to play with, and I ended up making a lot of my own play. I made a lot of my own toys. It began with ice cream. There was a Baskin-Robbins in my hometown, and they served ice cream from behind the counter in these giant, five-gallon, cardboard tubs. And someone told me -- I was eight years old -- someone told me that when they were done with those tubs, they washed them out and kept them in the back, and if you asked they would give you one. It took me a couple of weeks to work up the courage, but I did, and they did. They gave me one -- I went home with this beautiful cardboard tub. I was trying to figure out what I could do with this exotic material -- metal ring, top and bottom. I started turning it over in my head, and I realized, "Wait a minute -- my head actually fits inside this thing."
Jag var ett ensamt barn. Jag hade inte så lätt för att hitta kompisar att leka med, och jag fick hitta på de flesta av lekarna själv. Jag gjorde många egna leksaker. Det började med glass. Det fanns en Baskin-Robbins i staden där jag bodde, och de serverade glass över disk från stora, 15-literstråg av kartong. Någon sa till mig – jag var åtta år – någon sa att när de hade använt klart trågen tvättade de ur dem och sparade dem där bakom och om man frågade så kunde de ge bort en. Det tog mig ett par veckor att våga men jag gjorde det, och de också. De gav mig ett – jag gick hem med ett vackert kartongtråg. Jag försökte tänka ut vad jag skulle göra av det här exotiska materialet – metallringen, toppen och botten. Jag vände det över huvudet, och jag insåg, "Vänta lite – mitt huvud passar verkligen här."
(Laughter)
(Skratt)
Yeah, I cut a hole out, I put some acetate in there and I made myself a space helmet.
Ja, jag klippte ut ett hål, jag stoppade in lite fodertyg och gjorde en rymdhjälm.
(Laughter)
(Skratt)
I needed a place to wear the space helmet, so I found a refrigerator box a couple blocks from home. I pushed it home, and in my parents' guest room closet, I turned it into a spaceship. I started with a control panel out of cardboard. I cut a hole for a radar screen and put a flashlight underneath it to light it. I put a view screen up, which I offset off the back wall -- and this is where I thought I was being really clever -- without permission, I painted the back wall of the closet black and put a star field, which I lit up with some Christmas lights I found in the attic, and I went on some space missions.
Jag behövde en plats där jag kunde ha på mig rymdhjälmen, så jag hittade en kylskåpslåda några kvarter från mitt hus. Jag drog hem den, och på toaletten till mina föräldrars gästrum gjorde jag om den till ett rymdskepp. Jag började med en kontrollpanel gjord av kartong. Jag klippte ut ett hål för en radarskärm och satte en ficklampa under för att lysa upp den. Jag satte upp en skärm som jag lutade mot väggen bakom – och här tyckte jag att jag var riktigt smart – utan tillåtelse målade jag garderobsväggen bakom helt svart och satte upp stjärnor som jag lyste upp med hjälp av en julbelysning jag hittade på vinden, och jag åkte på några rymduppdrag.
A couple years later, the movie "Jaws" came out. I was way too young to see it, but I was caught up in "Jaws" fever, like everyone else in America at the time. There was a store in my town that had a "Jaws" costume in their window, and my mom must have overheard me talking to someone about how awesome I thought this costume was, because a couple days before Halloween, she blew my freaking mind by giving me this "Jaws" costume.
Några år senare kom filmen "Hajen" ut. Jag var för ung för att se den, men jag fångades av "Hajen"-febern, som alla gjorde i USA på den tiden. Det fanns en affär i min stad som hade en "Hajen"-kostym i skyltfönstret och min mamma måste ha hört att jag pratade med någon om hur fantastisk jag tyckte den kostymen var, för ett par dagar före Halloween gav hon mig världens chock genom att ge mig "Hajen"-kostymen.
Now, I recognize it's a bit of a trope for people of a certain age to complain that kids these days have no idea how good they have it, but let me just show you a random sampling of entry-level kids' costumes you can buy online right now ... ... and this is the "Jaws" costume my mom bought for me.
Jag erkänner att det är lite klichéartat att människor i en viss ålder klagar på att ungar av idag inte har en aning om hur bra de har det, men låt mig visa er ett slumpmässigt urval av enkla barnkostymer man kan köpa online nu ... och det här är "Hajen"-kostymen som mamma köpte till mig.
(Laughter)
(Skratt)
This is a paper-thin shark face and a vinyl bib with the poster of "Jaws" on it.
Det här är ett papperstunt hajansikte och en haklapp av plast med "Hajen"-affischen på.
(Laughter)
(Skratt)
And I loved it.
Och jag älskade den.
A couple years later, my dad took me to a film called "Excalibur." I actually got him to take me to it twice, which is no small thing, because it is a hard, R-rated film. But it wasn't the blood and guts or the boobs that made me want to go see it again. They helped --
Ett par år senare tog min pappa med mig på en film som hette "Excalibur". Jag fick honom faktiskt att ta med mig två gånger, vilket inte var dåligt, för det var en rå film med 17-årsgräns. Men det var inte blodet, inälvorna eller brösten som fick mig att vilja se den igen. De hjälpte till –
(Laughter)
(Skratt)
It was the armor. The armor in "Excalibur" was intoxicatingly beautiful to me. These were literally knights in shining, mirror-polished armor. And moreover, the knights in "Excalibur" wear their armor everywhere. All the time -- they wear it at dinner, they wear it to bed.
Det var rustningarna. Rustningarna i "Excalibur" var förtrollande vackra för mig. Det här var verkligen riddare i glänsande, spegelblanka rustningar. Dessutom hade riddarna i "Excalibur" på sig sina rustningar överallt. Hela tiden – de har på sig den till middagen, när de går och lägger sig.
(Laughter)
(Skratt)
I was like, "Are they reading my mind? I want to wear armor all the time!"
Jag tänkte, "Läser de mina tankar? Jag vill ha rustning på mig hela tiden!"
(Laughter)
(Skratt)
So I went back to my favorite material, the gateway drug for making, corrugated cardboard, and I made myself a suit of armor, replete with the neck shields and a white horse. Now that I've oversold it, here's a picture of the armor that I made.
Så jag återvände till mitt favoritmaterial, inkörsporten till tyngre makerprojekt, wellpapp, och jag gjorde en rustning till mig själv, komplett med halsskydd och en vit häst. När jag höjt förväntningarna, här är en bild av rustningen jag gjorde.
(Laughter)
(Skratt)
(Applause)
(Applåder)
Now, this is only the first suit of armor I made inspired by "Excalibur." A couple of years later, I convinced my dad to embark on making me a proper suit of armor. Over about a month, he graduated me from cardboard to roofing aluminum called flashing and still, one of my all-time favorite attachment materials, POP rivets. We carefully, over that month, constructed an articulated suit of aluminum armor with compound curves. We drilled holes in the helmet so that I could breathe, and I finished just in time for Halloween and wore it to school. Now, this is the one thing in this talk that I don't have a slide to show you, because no photo exists of this armor. I did wear it to school, there was a yearbook photographer patrolling the halls, but he never found me, for reasons that are about to become clear.
Det här var bara den första av rustningarna jag gjorde som var inspirerad av "Excalibur". Ett par år senare övertygade jag pappa om att låta mig göra en riktig rustning. Under en månads tid hjälpte han mig att övergå från kartong till fogbeslag av aluminium och vad som fortfarande är ett av mina bästa sätt att fästa saker, popnitar. Under den månaden jobbade vi noggrannt med en ledad dräkt av aluminiumplåtar och böjda former. Vi borrade hål i hjälmen så att jag kunde andas, jag blev klar precis före Halloween och hade på mig den i skolan. Det här är det enda i den här föredraget som jag inte har någon bild av, för det finns inga foton av den rustningen. Jag hade på mig den i skolan, det fanns en årsboksfotograf som gick runt i korridorerna men han hittade aldrig mig, av skäl som snart kommer framgå.
There were things I didn't anticipate about wearing a complete suit of aluminum armor to school. In third period math, I was standing in the back of class, and I'm standing in the back of class because the armor did not allow me to sit down.
Det var saker som jag inte hade förutsett med att ha på sig en rustning av aluminium i skolan. På tredje lektionen som var matte stod jag längst bak i klassen, och jag gjorde det för att rustningen gjorde att jag inte kunde sitta.
(Laughter)
(Skratt)
This is the first thing I didn't anticipate. And then my teacher looks at me sort of concerned about halfway through the class and says, "Are you feeling OK?" I'm thinking, "Are you kidding? Am I feeling OK? I'm wearing a suit of armor! I am having the time of my --" And I'm just about to tell her how great I feel, when the classroom starts to list to the left and disappear down this long tunnel, and then I woke up in the nurse's office. I had passed out from heat exhaustion, wearing the armor. And when I woke up, I wasn't embarrassed about having passed out in front of my class, I was wondering, "Who took my armor? Where's my armor?"
Det var den första grejen jag inte hade tänkt på. Sen tittade min lärare på mig, lite oroad, ungefär halvvägs in i lektionen och sa, "Mår du bra?" Jag tänkte "Skojar du? Mår jag bra? Jag har på mig en rustning! Det är den bästa dagen i mitt ..." Och precis när jag ska berätta hur strålande jag mår börjar klassrummet att luta åt vänster och försvinna ner längs en lång tunnel, och sen vaknade jag upp hos skolsköterskan. Jag hade svimmat av överhettning på grund av rustningen. Och när jag vaknade var jag inte generad över att ha svimmat inför klassen, jag undrade, "Vem tog min rustning? Var är min rustning?"
OK, fast-forward a whole bunch of years, some colleagues and I get hired to make a show for Discovery Channel, called "MythBusters." And over 14 years, I learn on the job how to build experimental methodologies and how to tell stories about them for television. I also learn early on that costuming can play a key role in this storytelling.
Okej, vi spolar ett antal år framåt, då jag och några kollegor anställs för att göra en serie för Discovery Channel, som heter "MythBusters". Och under 14 år lär jag mig på arbetstid att bygga experiment och att berätta om dem på tv. Jag lärde mig också tidigt att utklädning kan spela en nyckelroll i detta historieberättande.
I use costumes to add humor, comedy, color and narrative clarity to the stories we're telling. And then we do an episode called "Dumpster Diving," and I learn a little bit more about the deeper implications of what costuming means to me. In the episode "Dumpster Diving," the question we were trying to answer is: Is jumping into a dumpster as safe as the movies would lead you to believe?
Jag använder utklädnader för att lägga till humor, komedi, färg och klarhet i berättandet för de historier vi berättar. Och sen gjorde vi ett avsnitt som hette "Containerdykning" och då lärde jag mig lite mer om vad utklädnad betyder för mig. I avsnittet "Containerdykning" var frågan vi försökte besvara: Är det lika säkert att hoppa ner i en container som det verkar på film?
(Laughter)
(Skratt)
The episode was going to have two distinct parts to it. One was where we get trained to jump off buildings by a stuntman into an air bag. And the second was the graduation to the experiment: we'd fill a dumpster full of material and we'd jump into it. I wanted to visually separate these two elements, and I thought, "Well, for the first part we're training, so we should wear sweatsuits -- Oh! Let's put 'Stunt Trainee' on the back of the sweatsuits. That's for the training." But for the second part, I wanted something really visually striking -- "I know! I'll dress as Neo from 'The Matrix.'"
Avsnittet skulle ha två olika delar. En handlade om hur vi tränas av en stuntman att hoppa från byggnader ner i en airbag. Den andra var experimentets examen: Vi skulle fylla en container med saker och hoppa ner i den. Jag ville skilja delarna från varandra visuellt, och jag tänkte, "Tja, i den första delen tränar vi, så vi borde ha träningsoveraller – Åh! Vi skriver "Stunttrainee" på ryggen av våra overaller. Det är till träningen. Men för den andra delen ville jag ha något mycket visuellt – "Jag vet! Jag klär mig som Neo från Matrix!"
(Laughter)
(Skratt)
So I went to Haight Street. I bought some beautiful knee-high, buckle boots. I found a long, flowing coat on eBay. I got sunglasses, which I had to wear contact lenses in order to wear. The day of the experiment shoot comes up, and I step out of my car in this costume, and my crew takes a look at me ... and start suppressing their church giggles. They're like, "(Laugh sound)." And I feel two distinct things at this moment. I feel total embarrassment over the fact that it's so nakedly clear to my crew that I'm completely into wearing this costume.
Så jag gick till Haight Street. Jag köpte ett par vackra knähöga kängor med spännen. Jag hittade en lång, svepande kappa på eBay. Jag skaffade solglasögon, som krävde att jag använde linser. Dagen för inspelningen kommer och jag stiger ur min bil i den här kostymen, mitt inspelningsteam ser mig ... och försöker kväva sina fnissningar. De liksom (Frustar) Och jag känner två olika saker vid den här tidpunkten. Jag är fullständigt generad över att det är så tydligt för mitt team att jag älskar att ha utklädnaden på mig.
(Laughter)
(Skratt)
But the producer in my mind reminds myself that in the high-speed shot in slow-mo, that flowing coat is going to look beautiful behind me.
Men producenten i mitt huvud påminner mig om att i actionscenen i slow motion kommer den flygande kappan att se så snygg ut bakom mig.
(Laughter)
(Skratt)
Five years into the "MythBusters" run, we got invited to appear at San Diego Comic-Con. I'd known about Comic-Con for years and never had time to go. This was the big leagues -- this was costuming mecca. People fly in from all over the world to show their amazing creations on the floor in San Diego. And I wanted to participate. I decided that I would put together an elaborate costume that covered me completely, and I would walk the floor of San Diego Comic-Con anonymously. The costume I chose? Hellboy. That's not my costume, that's actually Hellboy.
Fem år in i serien "Mythbusters" blev vi inbjudna att vara med på San Diegos Comic-Con. Jag hade känt till Comic-Con i flera år men aldrig haft tid att gå. Det har var en annan division – det var utklädningens Mecka. Människor flyger dit från hela världen för att visa sina fantastiska kreationer på plats i San Diego. Och jag ville vara med. Jag bestämde mig för att göra en avancerad dräkt som täckte mig helt, för att jag skulle kunna gå omkring på San Diego Comic-Con helt anonymt. Vilken dräkt valde jag? Hellboy. Det där är inte min dräkt, det är faktiskt Hellboy.
(Laughter)
(Skratt)
But I spent months assembling the most screen-accurate Hellboy costume I could, from the boots to the belt to the pants to the right hand of doom. I found a guy who made a prosthetic Hellboy head and chest and I put them on. I even had contact lenses made in my prescription. I wore it onto the floor at Comic-Con and I can't even tell you how balls hot it was in that costume.
Men jag tillbringade månader med att skapa den mest porträttlika Hellboydräkt jag kunde, från stövlarna till bältet till byxorna till Ödets högra hand. Jag hittade en kille som gjorde ett konstgjort huvud och bröst och tog på mig dem, och jag beställde till och med linser med samma styrka som jag har. Jag hade på mig dem på Comic-Con-mässan och jag kan inte beskriva hur jäkla svettigt det var i den kostymen.
(Laughter)
(Skratt)
Sweating! I should've remembered this. I'm sweating buckets and the contact lenses hurt my eyes, and none of it matters because I'm totally in love.
Svettas! Jag borde ha kommit ihåg det här. Jag svettas som en gris och kontaktlinserna skaver i ögonen, och inget spelar någon roll för jag är förälskad.
(Laughter)
(Skratt)
Not just with the process of putting on this costume and walking the floor, but also with the community of other costumers. It's not called costuming at Cons, it's called "cosplay." Now ostensibly, cosplay means people who dress up as their favorite characters from film and television and especially anime, but it is so much more than that. These aren't just people who find a costume and put it on -- they mash them up. They bend them to their will. They change them to be the characters they want to be in those productions. They're super clever and genius. They let their freak flag fly and it's beautiful.
Inte bara i själva processen att sätta på dräkten och gå runt i lokalen utan också i de andra som klätt ut sig. Det kallas inte att klä ut sig på Cons, det kallas "cosplay". På ytan betyder cosplay att folk klär ut sig som sina favoritkaraktärer från film och tv, speciellt från anime, men det är så mycket mer än så. Det här är inte bara människor som hittar en dräkt och tar på den – de blandar upp dem. De vrider till dem. De ändrar dem så att de blir karaktärerna de själva vill vara i produktionerna. De är supersmarta och geniala. De låter sin freakflagga vaja med stolthet och det är vackert.
(Laughter)
(Skratt)
But more than that, they rehearse their costumes. At Comic-Con or any other Con, you don't just take pictures of people walking around. You go up and say, "Hey, I like your costume, can I take your picture?" And then you give them time to get into their pose. They've worked hard on their pose to make their costume look great for your camera. And it's so beautiful to watch. And I take this to heart. At subsequent Cons, I learn Heath Ledger's shambling walk as the Joker from "The Dark Knight." I learn how to be a scary Ringwraith from "Lord of the Rings," and I actually frighten some children. I learned that "hrr hrr hrr" -- that head laugh that Chewbacca does.
Men inte nog med det, de övar med sina dräkter. På Comic-Con eller någon annan Con fotar man inte bara folk som går omkring. Man går fram och säger "Hallå, jag gillar din dräkt, får jag ta ett kort?" Och sen ger man dem tid att inta sin pose. De har jobbat hårt på sin pose för att få sin dräkt att se bra ut på din bild. Och det är så vackert att se. Och jag tar till mig det här. På följande Cons lär jag mig Heath Ledgers hasande gång som Jokern från "The Dark Knight". Jag lär mig att vara en läskig ringvålnad från "Sagan om ringen," och skrämmer faktiskt några barn. Jag lärde mig "hrr hrr hrr" ... det där huvudskrattet som Chewbacca har.
And then I dressed up as No-Face from "Spirited Away." If you don't know about "Spirited Away" and its director, Hayao Miyazaki, first of all, you're welcome.
Och sen klädde jag upp mig som No-Face från "Spirited Away". Om du inte känner till "Spirited Away" och regissören, Hayao Miyazaki, vill jag bara säga, varsågod.
(Laughter)
(Skratt)
This is a masterpiece, and one of my all-time favorite films. It's about a young girl named Chihiro who gets lost in the spirit world in an abandoned Japanese theme park. And she finds her way back out again with the help of a couple of friends she makes -- a captured dragon named Haku and a lonely demon named No-Face. No-Face is lonely and he wants to make friends, and he thinks the way to do it is by luring them to him and producing gold in his hand. But this doesn't go very well, and so he ends up going on kind of a rampage until Chihiro saves him, rescues him.
Det är ett mästerverk, och en av mina absoluta favoritfilmer. Det handlar om den unga flickan Chihiro som går vilse i andevärlden i en övergiven japansk nöjespark. Och hon hittar ut igen med hjälp av några vänner hon träffar, den tillfångatagna draken Haku och en ensam demon som heter No-Face. No-Face är ensam och han vill få vänner, och han tror att man ska lura dem till sig genom att trolla fram guld i sin hand. Men det går inte speciellt bra, så han blir alldeles vild och rusar omkring och förstör tills Chihiro räddar honom, hjälper honom därifrån.
So I put together a No-Face costume, and I wore it on the floor at Comic-Con. And I very carefully practiced No-Face's gestures. I resolved I would not speak in this costume at all. When people asked to take my picture, I would nod and I would shyly stand next to them. They would take the picture and then I would secret out from behind my robe a chocolate gold coin. And at the end of the photo process, I'd make it appear for them. Ah, ah ah! -- like that.
Jag satte ihop en No-Face-dräkt och jag hade på mig den på Comic-Con. Och jag övade in No-Faces gester mycket noggrant. Jag beslutade att jag inte skulle prata när jag hade dräkten på mig. När folk frågade om de fick ta ett kort på mig nickade jag och stod blygt bredvid dem. De tog bilden och sen smög jag ut en guldpeng av choklad inifrån min rock. Och på slutet av fotosessionen blev den synlig för dem. Ah, ah, ah! Så där.
And people were freaking out. "Holy crap! Gold from No-Face! Oh my god, this is so cool!" And I'm feeling and I'm walking the floor and it's fantastic. And about 15 minutes in something happens. Somebody grabs my hand, and they put a coin back into it. And I think maybe they're giving me a coin as a return gift, but no, this is one of the coins that I'd given away. I don't know why. And I keep on going, I take some more pictures. And then it happens again. Understand, I can't see anything inside this costume. I can see through the mouth -- I can see people's shoes. I can hear what they're saying and I can see their feet. But the third time someone gives me back a coin, I want to know what's going on. So I sort of tilt my head back to get a better view, and what I see is someone walking away from me going like this. And then it hits me: it's bad luck to take gold from No-Face. In the film "Spirited Away," bad luck befalls those who take gold from No-Face.
Och folk blev som galna. "Jäklar! Guld från No-Face! Gode gud, det är så coolt!" Jag känner det, jag går omkring på mässan och det är fantastiskt. Och efter ungefär 15 minuter händer något. Någon tar min hand, och de lägger tillbaka en peng i den. Jag tänker att det kanske ger mig en peng som present tillbaka, men nej, det var en av de pengar som jag hade gett bort. Jag vet inte varför. Jag fortsatte, jag tog några fler bilder. Och så händer det igen. Tänk på att jag inte kunde se något inifrån dräkten. Jag kan se genom munnen. Jag kan se folks skor. Jag kan höra vad de säger och jag kan se deras fötter. Men tredje gången någon ger mig en peng tillbaka vill jag veta vad som pågår. Så jag lutar mitt huvud bakåt för att se bättre och vad jag ser är någon som går iväg från mig och gör så här. Då slår det mig: Det ger otur att få guld från No-Face. I filmen "Spirited away" råkar de som tar emot guld från No-Face ut för otur.
This isn't a performer-audience relationship; this is cosplay. We are, all of us on that floor, injecting ourselves into a narrative that meant something to us. And we're making it our own. We're connecting with something important inside of us. And the costumes are how we reveal ourselves to each other.
Det här är ingen relation mellan skådespelare och publik; det är cosplay. Alla vi där på golvet kastar oss in i en berättelse som betyder något för oss. Och vi gör den till vår egen. Vi får kontakt med något viktigt inuti oss. Och dräkterna är hur vi visar oss för varandra.
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåder)