There's this fact that I love that I read somewhere once, that one of the things that's contributed to homo sapiens' success as a species is our lack of body hair -- that our hairlessness, our nakedness combined with our invention of clothing, gives us the ability to modulate our body temperature and thus be able to survive in any climate we choose. And now we've evolved to the point where we can't survive without clothing. And it's more than just utility, now it's a communication. Everything that we choose to put on is a narrative, a story about where we've been, what we're doing, who we want to be.
Există o informaţie care-mi place - am citit-o undeva - cum că unul din lucrurile ce au contribuit la succesul homo sapiens ca specie este lipsa părului corporal -- că lipsa noastră de păr, goliciunea noastră combinată cu faptul că am inventat îmbrăcămintea, ne dă abilitatea de a ne modula temperatura corpului şi astfel suntem capabili să supravieţuim în orice climat alegem. Acum am evoluat până în punctul în care nu putem supravieţui fără haine. E mai mult decât utilitate, acum este o comunicare. Tot ceea ce alegem să îmbrăcăm este o naraţiune, o poveste despre unde am fost, ce facem, cine vrem să fim.
I was a lonely kid. I didn't have an easy time finding friends to play with, and I ended up making a lot of my own play. I made a lot of my own toys. It began with ice cream. There was a Baskin-Robbins in my hometown, and they served ice cream from behind the counter in these giant, five-gallon, cardboard tubs. And someone told me -- I was eight years old -- someone told me that when they were done with those tubs, they washed them out and kept them in the back, and if you asked they would give you one. It took me a couple of weeks to work up the courage, but I did, and they did. They gave me one -- I went home with this beautiful cardboard tub. I was trying to figure out what I could do with this exotic material -- metal ring, top and bottom. I started turning it over in my head, and I realized, "Wait a minute -- my head actually fits inside this thing."
Am fost un copil singuratic. Nu mi-a fost uşor să găsesc prieteni cu care să mă joc, şi am ajuns să creez o mare parte din joaca mea. Am construit multe din propriile-mi jucării. A început cu îngheţata. În oraşul meu natal era un Baskin-Robbins şi serveau îngheţată din spatele tejghelei în aceste gigantice găleţi de carton, de vreo 19 litri. Şi cineva mi-a spus -- aveam opt ani -- că atunci când nu mai aveau nevoie de aceste găleţi, le spălau şi le ţineau în camera din spate, şi dacă le cereai, îţi dădeau una. Mi-a luat vreo două săptămâni să-mi fac curaj; am reușit și mi-au dat. Mi-au dat una -- am mers acasă cu această frumoasă găleată de carton. Încercam să-mi dau seama ce pot face cu acest material exotic -- inel de metal, şi sus şi jos. Am început să-l rotesc în minte şi mi-am dat seama: „Stai aşa -- capul meu chiar încape în chestia asta.”
(Laughter)
(Râsete)
Yeah, I cut a hole out, I put some acetate in there and I made myself a space helmet.
Da, am decupat o gaură, am pus nişte acetat acolo şi mi-am făcut o cască spaţială.
(Laughter)
(Râsete)
I needed a place to wear the space helmet, so I found a refrigerator box a couple blocks from home. I pushed it home, and in my parents' guest room closet, I turned it into a spaceship. I started with a control panel out of cardboard. I cut a hole for a radar screen and put a flashlight underneath it to light it. I put a view screen up, which I offset off the back wall -- and this is where I thought I was being really clever -- without permission, I painted the back wall of the closet black and put a star field, which I lit up with some Christmas lights I found in the attic, and I went on some space missions.
Aveam nevoie de un loc unde să port casca spaţială, aşa că am găsit un frigider la câteva cvartale de casă. L-am împins până acasă, şi în dulapul din camera de oaspeţi a părinţilor mei, l-am transformat într-o navă spaţială. Am început cu un panou de control din carton. Am decupat o gaură pentru radar şi am pus o lanternă sub el să-l lumineze. Am montat un ecran, care dădea spre peretele din spate -- şi aici am crezut că sunt foarte deştept -- fără permisiune, am pictat partea din spate a dulapului în negru, am pus un câmp de stele care se aprindeau cu nişte luminiţe de Crăciun, pe care le-am găsit în pod, şi am mers în nişte misiuni spaţiale.
A couple years later, the movie "Jaws" came out. I was way too young to see it, but I was caught up in "Jaws" fever, like everyone else in America at the time. There was a store in my town that had a "Jaws" costume in their window, and my mom must have overheard me talking to someone about how awesome I thought this costume was, because a couple days before Halloween, she blew my freaking mind by giving me this "Jaws" costume.
Câţiva ani mai târziu, a apărut filmul „Jaws". Eram prea mic să-l văd, dar m-a prins febra „Jaws", ca pe toţi din America la momentul respectiv. Era un magazin la mine în oraş, care avea un costum „Jaws" în vitrină, şi mama pesemne că m-a auzit vorbind cu cineva despre cât de grozav credeam că e costumul, pentru că, înainte de Halloween, m-a dat pe spate dându-mi costumul ăsta „Jaws".
Now, I recognize it's a bit of a trope for people of a certain age to complain that kids these days have no idea how good they have it, but let me just show you a random sampling of entry-level kids' costumes you can buy online right now ... ... and this is the "Jaws" costume my mom bought for me.
Recunosc că este un fel de clişeu ca oameni de o anumită vârstă să se plângă că copiii de astăzi nu ştiu ce viaţă uşoară au, dar o să vă arăt un exemplu la întâmplare de costume entry-level pe care le puteţi cumpăra online chiar acum... ... şi acesta e costumul „Jaws" pe care mi l-a cumpărat mama.
(Laughter)
(Râsete)
This is a paper-thin shark face and a vinyl bib with the poster of "Jaws" on it.
Aceasta este o faţă de rechin subţire ca hârtia şi o baveţică cu posterul „Jaws" pe ea.
(Laughter)
(Râsete)
And I loved it.
Mi-a plăcut la nebunie.
A couple years later, my dad took me to a film called "Excalibur." I actually got him to take me to it twice, which is no small thing, because it is a hard, R-rated film. But it wasn't the blood and guts or the boobs that made me want to go see it again. They helped --
Câțiva ani mai târziu, tata m-a dus la un film numit „Excalibur". L-am convins să mă ducă de două ori, ceea ce nu e puţin lucru, pentru că e un film dur, interzis minorilor. Dar nu sângele sau intestinele sau sânii m-au făcut să merg să-l văd din nou. Au ajutat şi astea --
(Laughter)
(Râsete)
It was the armor. The armor in "Excalibur" was intoxicatingly beautiful to me. These were literally knights in shining, mirror-polished armor. And moreover, the knights in "Excalibur" wear their armor everywhere. All the time -- they wear it at dinner, they wear it to bed.
Era armura. Armura din „Excalibur" era ameţitor de frumoasă pentru mine. Aceştia erau cavaleri în armură strălucitoare, lustruită ca oglinda. Mai mult, cavalerii din „Excalibur" îşi poartă armura peste tot. Mereu -- o poartă la cină, o poartă când dorm.
(Laughter)
(Râsete)
I was like, "Are they reading my mind? I want to wear armor all the time!"
Îmi spuneam: „Ăştia-mi citesc gândurile? Vreau să port armură mereu!"
(Laughter)
(Râsete)
So I went back to my favorite material, the gateway drug for making, corrugated cardboard, and I made myself a suit of armor, replete with the neck shields and a white horse. Now that I've oversold it, here's a picture of the armor that I made.
Aşa că m-am întors la materialul meu favorit, drogul meșterului începător, cartonul gofrat, şi mi-am făcut o armură completă, cu tot cu scuturi pentru gât şi un cal alb. Acum că am lăudat-o atât, iată o poză a armurii pe care am făcut-o.
(Laughter)
(Râsete)
(Applause)
(Aplauze)
Now, this is only the first suit of armor I made inspired by "Excalibur." A couple of years later, I convinced my dad to embark on making me a proper suit of armor. Over about a month, he graduated me from cardboard to roofing aluminum called flashing and still, one of my all-time favorite attachment materials, POP rivets. We carefully, over that month, constructed an articulated suit of aluminum armor with compound curves. We drilled holes in the helmet so that I could breathe, and I finished just in time for Halloween and wore it to school. Now, this is the one thing in this talk that I don't have a slide to show you, because no photo exists of this armor. I did wear it to school, there was a yearbook photographer patrolling the halls, but he never found me, for reasons that are about to become clear.
Aceasta este doar prima armură pe care am făcut-o inspirat de „Excalibur". Doi ani mai târziu, l-am convins pe tata să se implice şi să-mi facă o armură cum trebuie. După aproape vreo lună, m-a avansat de la carton la aluminiu pentru acoperişuri, numit flashing şi unul din materialele mele de prindere preferate, niturile POP. În decursul acelei luni, am construit cu grijă o armură completă din aluminiu, cu îmbinări rotunjite. Am făcut găuri în coif, să pot respira; l-am terminat la timp pentru Halloween şi l-am purtat la şcoală. Ăsta e singurul lucru din această prezentare pentru care nu am un slide să vă arăt, deoarece nu există o fotografie a armurii. Am purtat-o la şcoală, era un fotograf pentru anuare care se plimba pe holuri, dar nu m-a gasit niciodată, din motive care vor deveni clare în curând.
There were things I didn't anticipate about wearing a complete suit of aluminum armor to school. In third period math, I was standing in the back of class, and I'm standing in the back of class because the armor did not allow me to sit down.
Erau lucruri pe care nu le-am anticipat, referitor la a purta o armură completă, din aluminiu, la şcoală. Pe la a treia oră de mate, stăteam în spatele clasei, şi stăteam în spatele clasei pentru că armura nu-mi permitea să mă aşez.
(Laughter)
(Râsete)
This is the first thing I didn't anticipate. And then my teacher looks at me sort of concerned about halfway through the class and says, "Are you feeling OK?" I'm thinking, "Are you kidding? Am I feeling OK? I'm wearing a suit of armor! I am having the time of my --" And I'm just about to tell her how great I feel, when the classroom starts to list to the left and disappear down this long tunnel, and then I woke up in the nurse's office. I had passed out from heat exhaustion, wearing the armor. And when I woke up, I wasn't embarrassed about having passed out in front of my class, I was wondering, "Who took my armor? Where's my armor?"
Acesta este primul lucru pe care nu l-am anticipat. Profesoara se uită la mine oarecum îngrijorată, cam pe la mijlocul orei, şi spune: „Te simţi bine?" Îmi zic: „Glumeşti? Dacă mă simt bine? Port o armură completă! Este cel mai frumos moment din --" Şi doar ce mă pregăteam să îi spun ce bine mă simt, când clasa începe să se mute spre stânga şi să dispară într-un tunel lung, şi după aceea m-am trezit în cabinetul asistentei. Leşinasem de la epuizarea termică cauzată de căldură, purtând armura. Şi când m-am trezit, nu eram jenat de faptul că leşinasem în faţa colegilor mei, mă întrebam: „Cine mi-a luat armura? Unde mi-e armura?"
OK, fast-forward a whole bunch of years, some colleagues and I get hired to make a show for Discovery Channel, called "MythBusters." And over 14 years, I learn on the job how to build experimental methodologies and how to tell stories about them for television. I also learn early on that costuming can play a key role in this storytelling.
OK, pe repede înainte, după mulţi ani, eu și nişte colegi am fost angajaţi să facem pentru Discovery Channel, show-ul „MythBusters". Timp de 14 ani, am învăţat la serviciu cum să dezvolt metodologii experimentale şi cum să spun poveşti despre ele, pentru televiziune. Şi am mai învăţat că un rol cheie în aceste povestiri îl joacă costumația.
I use costumes to add humor, comedy, color and narrative clarity to the stories we're telling. And then we do an episode called "Dumpster Diving," and I learn a little bit more about the deeper implications of what costuming means to me. In the episode "Dumpster Diving," the question we were trying to answer is: Is jumping into a dumpster as safe as the movies would lead you to believe?
Folosesc costume pentru a adăuga umor, comedie, culoare şi claritate narativă poveştilor pe care le spunem. Am făcut un episod numit „Saltul în tomberon" şi am învăţat puțin mai mult despre implicaţiile mai profunde ale costumației în cazul meu. În episodul „Saltul în tomberon", încercam să răspundem la întrebarea: E saltul în tomberon atât de sigur precum ne lasă filmele să credem?
(Laughter)
(Râsete)
The episode was going to have two distinct parts to it. One was where we get trained to jump off buildings by a stuntman into an air bag. And the second was the graduation to the experiment: we'd fill a dumpster full of material and we'd jump into it. I wanted to visually separate these two elements, and I thought, "Well, for the first part we're training, so we should wear sweatsuits -- Oh! Let's put 'Stunt Trainee' on the back of the sweatsuits. That's for the training." But for the second part, I wanted something really visually striking -- "I know! I'll dress as Neo from 'The Matrix.'"
Episodul urma să aibă două părţi distincte. Una în care un cascador ne pregătea să sărim de pe clădiri pe o saltea cu aer. Şi cea de-a doua era trecerea către experiment: umpleam un tomberon cu diverse materiale şi săream în el. Voiam să separ vizual aceste două elemente şi m-am gândit: „Ei bine, în prima parte ne pregătim, deci ar trebui să purtăm treninguri -- Oh! Hai să punem 'Cascador ucenic' pe spatele treningului. Asta e pentru pregătire." Dar pentru partea a doua, am vrut ceva cu impact vizual puternic -- „Ştiu! O să mă îmbrac ca Neo din 'Matrix'."
(Laughter)
(Râsete)
So I went to Haight Street. I bought some beautiful knee-high, buckle boots. I found a long, flowing coat on eBay. I got sunglasses, which I had to wear contact lenses in order to wear. The day of the experiment shoot comes up, and I step out of my car in this costume, and my crew takes a look at me ... and start suppressing their church giggles. They're like, "(Laugh sound)." And I feel two distinct things at this moment. I feel total embarrassment over the fact that it's so nakedly clear to my crew that I'm completely into wearing this costume.
Am mers la Haight Street. Am cumpărat nişte cizme înalte superbe, cu catarame. Am găsit un pardesiu lung pe eBay. Mi-am luat ochelari de soare și mi-am pus lentile de contact să îi pot purta. Vine ziua filmării experimentului şi eu ies din maşina mea în acest costum, iar echipa mea se uită la mine... şi încep să-şi înăbuşească chicotele de biserică. Făceau: „(Sunet de râsete)." În acel moment, am simţit două lucruri distincte. Îmi era complet ruşine de faptul că era atât de clar echipei mele că îmi doresc foarte mult să port costumul ăsta.
(Laughter)
(Râsete)
But the producer in my mind reminds myself that in the high-speed shot in slow-mo, that flowing coat is going to look beautiful behind me.
Dar producătorul din mintea mea mi-a reamintit că în filmarea la viteză mare, redată cu încetinitorul, acel pardesiu fluturând va arăta superb în spatele meu.
(Laughter)
(Râsete)
Five years into the "MythBusters" run, we got invited to appear at San Diego Comic-Con. I'd known about Comic-Con for years and never had time to go. This was the big leagues -- this was costuming mecca. People fly in from all over the world to show their amazing creations on the floor in San Diego. And I wanted to participate. I decided that I would put together an elaborate costume that covered me completely, and I would walk the floor of San Diego Comic-Con anonymously. The costume I chose? Hellboy. That's not my costume, that's actually Hellboy.
După cinci ani de difuzare „MythBusters" am fost invitaţi să apărem la San Diego Comic-Con. Ştiam de Comic-Con de ani şi niciodată nu avusesem timp să merg. Asta era liga mare -- asta era o Mecca a costumaţiilor. Oamenii vin de peste tot din lume pentru a-şi arăta creaţiile extraordinare pe scena din San Diego. Şi eu voiam să particip. M-am decis să realizez un costum elaborat care să mă acopere complet, şi să merg anonim în cadrul San Diego Comic-Con. Costumul pe care l-am ales? Hellboy. Ăla nu e costumul meu, ăla e chiar Hellboy.
(Laughter)
(Râsete)
But I spent months assembling the most screen-accurate Hellboy costume I could, from the boots to the belt to the pants to the right hand of doom. I found a guy who made a prosthetic Hellboy head and chest and I put them on. I even had contact lenses made in my prescription. I wore it onto the floor at Comic-Con and I can't even tell you how balls hot it was in that costume.
Dar am petrecut luni asamblând cel mai fidel costum Hellboy pe care-l puteam face de la cizme, la curea, la pantaloni, la mâna dreaptă a pieirii. Am găsit un tip care a făcut proteze pentru capul şi pieptul lui Hellboy şi mi le-am pus. Am avut chiar şi lentile de contact făcute special pentru mine. Am purtat asta la Comic-Con şi nu vă pot spune cât de-al naibii de cald a fost în costumul ăla.
(Laughter)
(Râsete)
Sweating! I should've remembered this. I'm sweating buckets and the contact lenses hurt my eyes, and none of it matters because I'm totally in love.
Transpiram! Trebuia să-mi fi amintit asta. Transpiram abundent şi lentilele de contact îmi răneau ochii, şi nimic din astea nu contează, că mie-mi place de mor.
(Laughter)
(Răsete)
Not just with the process of putting on this costume and walking the floor, but also with the community of other costumers. It's not called costuming at Cons, it's called "cosplay." Now ostensibly, cosplay means people who dress up as their favorite characters from film and television and especially anime, but it is so much more than that. These aren't just people who find a costume and put it on -- they mash them up. They bend them to their will. They change them to be the characters they want to be in those productions. They're super clever and genius. They let their freak flag fly and it's beautiful.
Nu doar procesul de a-mi pune costumul şi de a defila pe acolo, dar şi comunitatea celorlalţi costumați. Nu se numeşte costumație la Con-uri, se numeşte „cosplay". La suprafaţă, cosplay înseamnă oameni care se îmbracă precum personajele lor favorite de film, televiziune şi mai ales anime, dar este, totodată, mult mai mult de-atât. Aceştia nu sunt doar oameni care găsesc costume şi le îmbracă -- le combină. Le modifică după voia lor. Le schimbă pentru a fi personajele pe care și le doresc în acele producţii. Sunt super îndemânatici şi geniali. Îşi arborează steagul de „ciudat" şi e minunat.
(Laughter)
(Râsete)
But more than that, they rehearse their costumes. At Comic-Con or any other Con, you don't just take pictures of people walking around. You go up and say, "Hey, I like your costume, can I take your picture?" And then you give them time to get into their pose. They've worked hard on their pose to make their costume look great for your camera. And it's so beautiful to watch. And I take this to heart. At subsequent Cons, I learn Heath Ledger's shambling walk as the Joker from "The Dark Knight." I learn how to be a scary Ringwraith from "Lord of the Rings," and I actually frighten some children. I learned that "hrr hrr hrr" -- that head laugh that Chewbacca does.
Dar mai mult decât atât, ei repetă pentru costumație. La Comic-Con sau orice alt Con, nu doar faci poze oamenilor care se plimbă pe acolo. Mergi la ei şi spui „Hei, îmi place costumul tău, pot să-ţi fac o poză?" Şi după aceea le dai timp să se poziţioneze pentru poză. Au lucrat mult pentru postura asta în care costumul arată bine pentru aparatul tău. Şi este atât de frumos de privit. Şi eu iau asta foarte serios. La Con-uri ulterioare, am învăţat mersul târşâit al lui Heath Ledger, ca Joker în „The Dark Knight". cum să fiu un înfiorător Ringwraith din „Lord of the Rings” şi chiar am speriat nişte copii. Am învăţat acel "hrr hrr hrr" -- râsul acela al lui Chewbacca.
And then I dressed up as No-Face from "Spirited Away." If you don't know about "Spirited Away" and its director, Hayao Miyazaki, first of all, you're welcome.
Şi apoi m-am îmbrăcat ca Fără-Faţă din „Spirited Away". Dacă nu cunoașteți „Spirited Away" şi regizorul său, Hayao Miyazaki, în primul rând, cu plăcere.
(Laughter)
(Râsete)
This is a masterpiece, and one of my all-time favorite films. It's about a young girl named Chihiro who gets lost in the spirit world in an abandoned Japanese theme park. And she finds her way back out again with the help of a couple of friends she makes -- a captured dragon named Haku and a lonely demon named No-Face. No-Face is lonely and he wants to make friends, and he thinks the way to do it is by luring them to him and producing gold in his hand. But this doesn't go very well, and so he ends up going on kind of a rampage until Chihiro saves him, rescues him.
Este o capodoperă, şi unul dintre filmele mele preferate. Este despre o tânără fată pe nume Chihiro, care se pierde în lumea spiritelor, într-un parc tematic japonez abandonat, și găseşte calea de a ieşi de acolo cu ajutorul a doi prieteni pe care şi i-a făcut -- un dragon capturat, numit Haku, şi un demon singuratic, pe nume Fără-Faţă. Fără-Faţă e singuratic şi vrea să-şi facă prieteni, şi crede că singurul mod de a face asta este să îi ademenească şi să facă să apară aur în mâna sa. Dar asta nu merge foarte bine, aşa că el ajunge să se dezlănţuie ca un apucat până când Chihiro îl salvează, îl eliberează.
So I put together a No-Face costume, and I wore it on the floor at Comic-Con. And I very carefully practiced No-Face's gestures. I resolved I would not speak in this costume at all. When people asked to take my picture, I would nod and I would shyly stand next to them. They would take the picture and then I would secret out from behind my robe a chocolate gold coin. And at the end of the photo process, I'd make it appear for them. Ah, ah ah! -- like that.
Aşa că mi-am făcut un costum Fără-Faţă, şi l-am purtat la Comic-Con. Am exersat cu mare grijă gesturile lui Fără-Faţă. M-am decis că nu voi vorbi deloc când port costumul ăsta. Când oamenii cereau să-mi facă o poză, dădeam din cap şi mă aşezam timid lângă ei. Ei făceau poza, şi apoi eu scoteam pe furiş din mantie un bănuţ de ciocolată. La finalul procesului foto, făceam bănuţul să apară pentru ei. Ah, ah ah! -- Aşa.
And people were freaking out. "Holy crap! Gold from No-Face! Oh my god, this is so cool!" And I'm feeling and I'm walking the floor and it's fantastic. And about 15 minutes in something happens. Somebody grabs my hand, and they put a coin back into it. And I think maybe they're giving me a coin as a return gift, but no, this is one of the coins that I'd given away. I don't know why. And I keep on going, I take some more pictures. And then it happens again. Understand, I can't see anything inside this costume. I can see through the mouth -- I can see people's shoes. I can hear what they're saying and I can see their feet. But the third time someone gives me back a coin, I want to know what's going on. So I sort of tilt my head back to get a better view, and what I see is someone walking away from me going like this. And then it hits me: it's bad luck to take gold from No-Face. In the film "Spirited Away," bad luck befalls those who take gold from No-Face.
Şi oamenii erau înnebuniţi. „La naiba! Aur de la Fără-Faţă! Oh, Dumnezeule, e atât de cool!" Şi intru-n atmosferă şi mă plimb şi e fantastic. Şi în cam 15 minute ceva se întâmplă. Cineva mă ia de mână şi pune bănuţul la loc în palmă. Şi mă gândesc că poate îmi dau moneda înapoi ca un cadou, dar nu, era una dintre monedele pe care le dădusem eu. Nu ştiu de ce. Şi continui, şi mai fac câteva poze. Şi se întâmplă din nou. Înţelegeţi, nu pot vedea nimic în costumul ăsta. Pot vedea prin gură - pot vedea pantofii oamenilor. Pot auzi ce spun şi le pot vedea picioarele. Dar a treia oară când cineva-mi dă o monedă, vreau să ştiu ce se întâmplă. Aşa că îmi înclin cumva capul să văd mai bine, şi ceea ce văd este o persoană care se îndepărtează de mine aşa. Şi apoi îmi pică fisa: e ghinion să iei aur de la Fără-Faţă. În filmul „Spirited Away", ghinionul se abate asupra celor ce iau aur de la Fără-Faţă.
This isn't a performer-audience relationship; this is cosplay. We are, all of us on that floor, injecting ourselves into a narrative that meant something to us. And we're making it our own. We're connecting with something important inside of us. And the costumes are how we reveal ourselves to each other.
Aici nu este vorba de o relaţie performer-auditoriu; ăsta e cosplay. Noi, toţi cei de pe acea platformă, ne lăsăm absorbiţi într-o naraţiune care a însemnat ceva pentru noi. Şi o facem să ne aparţină. Ne conectăm la ceva important din interiorul nostru. Costumele sunt modul în care ne devoalăm unul celuilalt.
Thank you.
Mulţumesc.
(Applause)
(Aplauze)