There's this fact that I love that I read somewhere once, that one of the things that's contributed to homo sapiens' success as a species is our lack of body hair -- that our hairlessness, our nakedness combined with our invention of clothing, gives us the ability to modulate our body temperature and thus be able to survive in any climate we choose. And now we've evolved to the point where we can't survive without clothing. And it's more than just utility, now it's a communication. Everything that we choose to put on is a narrative, a story about where we've been, what we're doing, who we want to be.
Dit vind ik zo'n mooi feit dat ik ooit ergens heb gelezen, dat één van de dingen die bijdroegen aan het succes van homo sapiens als soort is ons gebrek aan lichaamshaar -- dat onze onbehaardheid, onze naaktheid, samen met onze uitvinding van kleding, ons het vermogen geeft onze lichaamstemperatuur te moduleren en ons daardoor in staat stelt in eender welk klimaat te overleven. We kunnen inmiddels niet zonder kleding meer. Het is meer dan alleen nuttig, nu is het communicatie. Alles dat we kiezen om aan te trekken is een vertelling, een verhaal over waar we zijn geweest, wat we aan het doen zijn, wie we willen zijn.
I was a lonely kid. I didn't have an easy time finding friends to play with, and I ended up making a lot of my own play. I made a lot of my own toys. It began with ice cream. There was a Baskin-Robbins in my hometown, and they served ice cream from behind the counter in these giant, five-gallon, cardboard tubs. And someone told me -- I was eight years old -- someone told me that when they were done with those tubs, they washed them out and kept them in the back, and if you asked they would give you one. It took me a couple of weeks to work up the courage, but I did, and they did. They gave me one -- I went home with this beautiful cardboard tub. I was trying to figure out what I could do with this exotic material -- metal ring, top and bottom. I started turning it over in my head, and I realized, "Wait a minute -- my head actually fits inside this thing."
Ik was een eenzaam kind. Het was niet makkelijk vriendjes te vinden om mee te spelen en ik maakte daardoor veel van mijn eigen spel. Ik maakte veel van mijn speelgoed zelf. Het begon met ijsjes. Er was een Baskin-Robbins in mijn thuisdorp, ze serveerden er ijsjes van achter de toog uit van die enorme, 20-liter kartonnen dozen. Iemand vertelde me -- ik was acht jaar oud -- iemand vertelde me dat als de dozen op waren, ze die uitwasten en achterin bewaarden en dat als je erom vroeg ze je er een gaven. Het kostte me weken om moed te verzamelen, maar ik vroeg het en ze deden het -- ze gaven me er een. Ik ging naar huis met die mooie kartonnen doos. Ik zocht een manier om iets te doen met dit exotische materiaal -- metalen ring, boven en onder. In gedachten speelde ik er wat mee en ik dacht: wacht even -- mijn hoofd past in dit ding.
(Laughter)
(Gelach)
Yeah, I cut a hole out, I put some acetate in there and I made myself a space helmet.
Ja, ik knipte er een gat in, deed er wat acetaat in en maakte mezelf een ruimtehelm.
(Laughter)
(Gelach)
I needed a place to wear the space helmet, so I found a refrigerator box a couple blocks from home. I pushed it home, and in my parents' guest room closet, I turned it into a spaceship. I started with a control panel out of cardboard. I cut a hole for a radar screen and put a flashlight underneath it to light it. I put a view screen up, which I offset off the back wall -- and this is where I thought I was being really clever -- without permission, I painted the back wall of the closet black and put a star field, which I lit up with some Christmas lights I found in the attic, and I went on some space missions.
Ik moest een plaats vinden om die helm te dragen, dus ik vond een koelbox een eindje van huis. Ik duwde hem naar huis en in de logeerkamer van mijn ouders bouwde ik hem om tot ruimteschip. Ik begon met het controlepaneel in karton. Ik knipte een gat voor een radarscherm en zette een zaklamp eronder om het te verlichten. Ik zette er een scherm op dat ik tegen de achtermuur zette -- en toen dacht ik dat ik echt slim was -- zonder toestemming verfde ik de achterkant van de kast zwart en zette er een sterrenveld op dat ik verlichtte met kerstlichtjes die ik op zolder vond en ik vertrok op een aantal ruimtemissies.
A couple years later, the movie "Jaws" came out. I was way too young to see it, but I was caught up in "Jaws" fever, like everyone else in America at the time. There was a store in my town that had a "Jaws" costume in their window, and my mom must have overheard me talking to someone about how awesome I thought this costume was, because a couple days before Halloween, she blew my freaking mind by giving me this "Jaws" costume.
Een paar jaren later kwam de film 'Jaws' uit. Ik was te jong om hem te mogen zien, maar ging mee in de Jaws-koorts, zoals heel Amerika in die tijd. Er was een winkel in mijn stad dat een Jaws-kostuum in de etalage had en mama heeft me denk ik horen vertellen tegen iemand hoe fantastisch ik dat kostuum vond, want een aantal dagen voor Halloween blies ze me van mijn sokken door me dat 'Jaws'-kostuum te geven.
Now, I recognize it's a bit of a trope for people of a certain age to complain that kids these days have no idea how good they have it, but let me just show you a random sampling of entry-level kids' costumes you can buy online right now ... ... and this is the "Jaws" costume my mom bought for me.
Ik besef dat het eigenlijk niet kan voor mensen van een bepaalde leeftijd om te klagen dat kinderen tegenwoordig geen idee hebben hoe goed ze het hebben, maar laat me je een willekeurige set tonen van instapmodel-kostuums die je nu online kan kopen... ... en dit is het 'Jaws'-kostuum dat mijn mama voor me kocht.
(Laughter)
(Gelach)
This is a paper-thin shark face and a vinyl bib with the poster of "Jaws" on it.
Dit is een papierdun haaiengezicht en een slabber van vinyl met de poster van 'Jaws' erop.
(Laughter)
(Gelach)
And I loved it.
En ik vond het te gek.
A couple years later, my dad took me to a film called "Excalibur." I actually got him to take me to it twice, which is no small thing, because it is a hard, R-rated film. But it wasn't the blood and guts or the boobs that made me want to go see it again. They helped --
Een aantal jaren later nam mijn papa me mee naar de film 'Excalibur'. Ik kreeg hem zover me 2 keer mee te nemen en dat was heel wat, want het was een KNT-film. Het was niet het bloed, de ingewanden of borsten waardoor ik hem nog eens wou zien. Dat hielp wel --
(Laughter)
(Gelach)
It was the armor. The armor in "Excalibur" was intoxicatingly beautiful to me. These were literally knights in shining, mirror-polished armor. And moreover, the knights in "Excalibur" wear their armor everywhere. All the time -- they wear it at dinner, they wear it to bed.
Het was het harnas. De harnassen in 'Excalibur' waren bedwelmend mooi voor mij. Dit waren letterlijk ridders in een glanzend gepolijst harnas. Bovendien droegen de ridders in 'Excalibur' hun harnas overal. Altijd -- ze droegen het bij het avondeten en in bed.
(Laughter)
(Gelach)
I was like, "Are they reading my mind? I want to wear armor all the time!"
Ik dacht: lezen ze mijn gedachten? Ik wil ook altijd een harnas dragen!
(Laughter)
(Gelach)
So I went back to my favorite material, the gateway drug for making, corrugated cardboard, and I made myself a suit of armor, replete with the neck shields and a white horse. Now that I've oversold it, here's a picture of the armor that I made.
Dus ik nam mijn favoriete materiaal, de ideale motivator, gegolfd karton, en maakte een harnas voor mezelf, compleet met nekschild en een wit paard. Misschien vertel ik het te mooi: hier is een foto van wat ik maakte.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
Now, this is only the first suit of armor I made inspired by "Excalibur." A couple of years later, I convinced my dad to embark on making me a proper suit of armor. Over about a month, he graduated me from cardboard to roofing aluminum called flashing and still, one of my all-time favorite attachment materials, POP rivets. We carefully, over that month, constructed an articulated suit of aluminum armor with compound curves. We drilled holes in the helmet so that I could breathe, and I finished just in time for Halloween and wore it to school. Now, this is the one thing in this talk that I don't have a slide to show you, because no photo exists of this armor. I did wear it to school, there was a yearbook photographer patrolling the halls, but he never found me, for reasons that are about to become clear.
Dit is het eerste harnas dat ik maakte geïnspireerd door 'Excalibur'. Een paar jaren later overtuigde ik mijn pa om een echt harnas voor me te maken. In ongeveer een maand promoveerde hij me van karton naar dak-aluminium genaamd 'flashing' en één van mijn favoriete bevestigingsmaterialen: popnagels. In die maand bouwden we voorzichtig een pak van aluminium bepantsering met complexe bochten. We boorden gaten in de helm, zodat ik kon ademen. Het was net af voor Halloween en ik droeg het naar school. Dit is het enige ding in deze talk waarvan ik geen slide heb om te tonen, want er bestaat geen foto van dit harnas. Ik droeg het naar school, er wandelde een jaarboekfotograaf door de gangen, maar hij vond me nooit; je zult dadelijk begrijpen waarom.
There were things I didn't anticipate about wearing a complete suit of aluminum armor to school. In third period math, I was standing in the back of class, and I'm standing in the back of class because the armor did not allow me to sit down.
Er waren dingen die ik niet had voorzien over het dragen van een compleet harnas van aluminium op school. Het derde uur wiskunde stond ik achteraan in de klas en ik stond daar omdat het harnas me niet toeliet om te zitten.
(Laughter)
(Gelach)
This is the first thing I didn't anticipate. And then my teacher looks at me sort of concerned about halfway through the class and says, "Are you feeling OK?" I'm thinking, "Are you kidding? Am I feeling OK? I'm wearing a suit of armor! I am having the time of my --" And I'm just about to tell her how great I feel, when the classroom starts to list to the left and disappear down this long tunnel, and then I woke up in the nurse's office. I had passed out from heat exhaustion, wearing the armor. And when I woke up, I wasn't embarrassed about having passed out in front of my class, I was wondering, "Who took my armor? Where's my armor?"
Dat was het eerste ding waar ik niet aan had gedacht. Toen de leraar me aankeek, nogal bezorgd, halverwege het lesuur, en vroeg: "Voel je je wel goed?", dacht ik: "Ben je gek, voel ik me wel OK? Ik draag een harnas! ik heb hier de tijd van mijn --". Ik wil haar net vertellen hoe fantastisch ik me voel, als de klas naar links begint te hellen en verdwijnt in een lange tunnel, en toen werd ik wakker bij de verpleegster. Ik was flauwgevallen van oververhitting door dat harnas. Toen ik bijkwam, was ik niet beschaamd omdat ik was flauwgevallen, ik vroeg me alleen maar af: waar is mijn harnas?
OK, fast-forward a whole bunch of years, some colleagues and I get hired to make a show for Discovery Channel, called "MythBusters." And over 14 years, I learn on the job how to build experimental methodologies and how to tell stories about them for television. I also learn early on that costuming can play a key role in this storytelling.
OK, een heleboel jaren later mochten wat collega's en ik een show maken voor Discovery Channel, 'MythBusters'. En 14 jaar lang leer ik al doende experimentele methodologieën te bouwen en hoe verhalen erover te vertellen voor televisie. Ook leer ik vrij snel dat kostuums een belangrijke rol kunnen spelen bij verhalen.
I use costumes to add humor, comedy, color and narrative clarity to the stories we're telling. And then we do an episode called "Dumpster Diving," and I learn a little bit more about the deeper implications of what costuming means to me. In the episode "Dumpster Diving," the question we were trying to answer is: Is jumping into a dumpster as safe as the movies would lead you to believe?
Ik gebruik ze om humor, komedie, kleur en begrijpelijkheid toe te voegen aan de verhalen die we vertellen. We deden een aflevering die 'Dumpster Diving' heet, en ik leer weer wat meer over de diepere implicaties van wat kostumeren voor mij betekent. In 'Dumpster Diving' proberen we de vraag te beantwoorden: is in een afvalcontainer springen wel zo veilig als het in films lijkt?
(Laughter)
(Gelach)
The episode was going to have two distinct parts to it. One was where we get trained to jump off buildings by a stuntman into an air bag. And the second was the graduation to the experiment: we'd fill a dumpster full of material and we'd jump into it. I wanted to visually separate these two elements, and I thought, "Well, for the first part we're training, so we should wear sweatsuits -- Oh! Let's put 'Stunt Trainee' on the back of the sweatsuits. That's for the training." But for the second part, I wanted something really visually striking -- "I know! I'll dress as Neo from 'The Matrix.'"
De aflevering zou twee aparte delen hebben. Een deel over een stuntman die ons leert van gebouwen af te springen op een airbag. Het tweede deel was de aanloop naar het experiment: we zouden een container vullen en erin springen. Ik wou visueel die twee elementen verdelen en ik dacht: wel, voor het trainingsgedeelte dragen we trainingspakken -- O! Laten we 'Stunt Stagiair' op de rug ervan zetten. Dat is voor de training. Maar voor het tweede deel wou ik iets visueel opvallends. Ik weet het, ik spring als Neo van 'The Matrix'.
(Laughter)
(Gelach)
So I went to Haight Street. I bought some beautiful knee-high, buckle boots. I found a long, flowing coat on eBay. I got sunglasses, which I had to wear contact lenses in order to wear. The day of the experiment shoot comes up, and I step out of my car in this costume, and my crew takes a look at me ... and start suppressing their church giggles. They're like, "(Laugh sound)." And I feel two distinct things at this moment. I feel total embarrassment over the fact that it's so nakedly clear to my crew that I'm completely into wearing this costume.
Ik ging naar Haight Street. Ik kocht mooie, kniehoge laarzen met gespen. Ik vond een lange, vloeiende jas op eBay. Ik vond een zonnebril, waaronder ik lenzen moest dragen. De dag van het experiment komt en ik stap uit de auto in dit kostuum, de crew kijkt naar me ... en begint hun gegiechel te bedwingen. Ze doen zo -- (Gedempt proesten). Ik voel 2 aparte dingen op dat moment: ik schaam me dood over het feit dat het voor mijn crew zo duidelijk is dat ik als een kind zo blij ben met dit kostuum.
(Laughter)
(Gelach)
But the producer in my mind reminds myself that in the high-speed shot in slow-mo, that flowing coat is going to look beautiful behind me.
Maar de producer in mijn hoofd herinnert me eraan dat in het hogesnelheidsshot in slow-mo die lange jas zo mooi achter mij zal wapperen.
(Laughter)
(Gelach)
Five years into the "MythBusters" run, we got invited to appear at San Diego Comic-Con. I'd known about Comic-Con for years and never had time to go. This was the big leagues -- this was costuming mecca. People fly in from all over the world to show their amazing creations on the floor in San Diego. And I wanted to participate. I decided that I would put together an elaborate costume that covered me completely, and I would walk the floor of San Diego Comic-Con anonymously. The costume I chose? Hellboy. That's not my costume, that's actually Hellboy.
Na vijf jaren 'MyhtBusters' worden we uitgenodigd op de San Diego Comic-Con. Ik wist al jaren van Comic-Con maar had nooit tijd om te gaan. Dit waren de grote competities -- het mekka voor kostuums. Mensen vliegen erheen van heel de wereld om hun prachtige creaties te tonen in San Diego. En ik wou graag meedoen. Ik besliste een groots kostuum in elkaar te steken dat me volledige bedekte. Ik zou anoniem over de vloer van San Diego Comic-Con wandelen. Het kostuum dat ik koos? Hellboy. Dat is niet mijn kostuum, dat is echt Hellboy.
(Laughter)
(Gelach)
But I spent months assembling the most screen-accurate Hellboy costume I could, from the boots to the belt to the pants to the right hand of doom. I found a guy who made a prosthetic Hellboy head and chest and I put them on. I even had contact lenses made in my prescription. I wore it onto the floor at Comic-Con and I can't even tell you how balls hot it was in that costume.
Maar ik werkte maanden aan het meest schermechte Hellboykostuum, van de laarzen, naar de riem en de broek tot de hand van ondergang. Ik vond iemand die een Hellboy hoofd en borst maakte en ik deed het aan. Ik liet zelfs lenzen op sterkte maken. Ik droeg het op Comic-Con en ik kan je niet vertellen hoe heet het was in dat kostuum.
(Laughter)
(Gelach)
Sweating! I should've remembered this. I'm sweating buckets and the contact lenses hurt my eyes, and none of it matters because I'm totally in love.
Zweten! Ik had het kunnen weten. Ik zweet me onnozel, de lenzen doen pijn aan mijn ogen, maar het maakt niet uit, want ik ben smoorverliefd.
(Laughter)
(Gelach)
Not just with the process of putting on this costume and walking the floor, but also with the community of other costumers. It's not called costuming at Cons, it's called "cosplay." Now ostensibly, cosplay means people who dress up as their favorite characters from film and television and especially anime, but it is so much more than that. These aren't just people who find a costume and put it on -- they mash them up. They bend them to their will. They change them to be the characters they want to be in those productions. They're super clever and genius. They let their freak flag fly and it's beautiful.
Niet alleen op het proces van het kostuum daar te dragen, maar op al de anderen in hun kostuums. Het heet ook niet kostumeren op Cons, het heet 'cosplay'. Ogenschijnlijk betekent cosplay mensen die zich verkleden als hun favoriete karakter uit film of televisie en vooral uit anime, maar het is zoveel meer dan dat. Dit zijn niet gewoon mensen die een kostuum vinden en dragen -- Ze maken het zich eigen. Ze buigen het naar hun wil. Ze veranderen ze naar karakters die zij in die producties willen zijn. Ze zijn super slim en geniaal. Ze laten zich gaan en het is prachtig.
(Laughter)
(Gelach)
But more than that, they rehearse their costumes. At Comic-Con or any other Con, you don't just take pictures of people walking around. You go up and say, "Hey, I like your costume, can I take your picture?" And then you give them time to get into their pose. They've worked hard on their pose to make their costume look great for your camera. And it's so beautiful to watch. And I take this to heart. At subsequent Cons, I learn Heath Ledger's shambling walk as the Joker from "The Dark Knight." I learn how to be a scary Ringwraith from "Lord of the Rings," and I actually frighten some children. I learned that "hrr hrr hrr" -- that head laugh that Chewbacca does.
Maar meer dan dat, ze oefenen met hun kostuums. Op Comic-Con of een andere Con, neem je niet zomaar foto's van de rondwandelende mensen. Je gaat erheen en zegt: "Hey, leuk kostuum, mag ik een foto nemen?" Dan geef je hen tijd om een pose aan te nemen. Ze hebben daar hard aan gewerkt om hun kostuum er goed te laten uitzien. Het is zo mooi om te zien. En ik neem dit ter harte. Op volgende Cons leer ik Heath Ledgers' schuifelende loopje van de Joker uit 'The Dark Knight'. Ik leer hoe een enge Ringwraith te zijn uit 'Lord of the Rings', en ik maak zelfs enkele kinderen bang. Ik leerde die "hrr hrr hrr" -- die hoofdlach van Chewbacca.
And then I dressed up as No-Face from "Spirited Away." If you don't know about "Spirited Away" and its director, Hayao Miyazaki, first of all, you're welcome.
Daarna verkleedde ik me als No-Face van 'Spirited Away'. Als je 'Spirited Away' niet kent en zijn regisseur, Hayao Miyazaki, ten eerste: graag gedaan.
(Laughter)
(Gelach)
This is a masterpiece, and one of my all-time favorite films. It's about a young girl named Chihiro who gets lost in the spirit world in an abandoned Japanese theme park. And she finds her way back out again with the help of a couple of friends she makes -- a captured dragon named Haku and a lonely demon named No-Face. No-Face is lonely and he wants to make friends, and he thinks the way to do it is by luring them to him and producing gold in his hand. But this doesn't go very well, and so he ends up going on kind of a rampage until Chihiro saves him, rescues him.
Dit is een meesterwerk en een van mijn favoriete films. Het gaat over een klein meisje, Chihiro genaamd, die verdwaalt in de geestenwereld van een Japans pretpark. Ze vindt haar weg eruit met de hulp van een paar vrienden die ze maakt -- een gevangen draak, Haku, en een eenzame demon, No-Face. No-Face is eenzaam en wil graag vrienden maken. Hij denkt dat de beste manier is ze naar hem toe te lokken en goud in zijn hand te tonen. Maar dat werkt niet zo goed, dus uiteindelijk gaat hij als een dolle tekeer tot Chihiro hem vindt en hem redt.
So I put together a No-Face costume, and I wore it on the floor at Comic-Con. And I very carefully practiced No-Face's gestures. I resolved I would not speak in this costume at all. When people asked to take my picture, I would nod and I would shyly stand next to them. They would take the picture and then I would secret out from behind my robe a chocolate gold coin. And at the end of the photo process, I'd make it appear for them. Ah, ah ah! -- like that.
Ik maakte dus een No-Facekostuum en droeg het op Comic-Con. Ik oefende heel specifiek op zijn gebaren. Ik nam me voor om in het kostuum helemaal niet te spreken. Als mensen me zouden vragen voor een foto zou ik knikken en verlegen naast hen gaan staan. Ze zouden een foto nemen en ik zou geniepig een gouden munt uit mijn mantel toveren, een chocolade gouden munt. Op het einde van het fotoproces zou ik het doen verschijnen. Ah, ah, ah! -- Zo.
And people were freaking out. "Holy crap! Gold from No-Face! Oh my god, this is so cool!" And I'm feeling and I'm walking the floor and it's fantastic. And about 15 minutes in something happens. Somebody grabs my hand, and they put a coin back into it. And I think maybe they're giving me a coin as a return gift, but no, this is one of the coins that I'd given away. I don't know why. And I keep on going, I take some more pictures. And then it happens again. Understand, I can't see anything inside this costume. I can see through the mouth -- I can see people's shoes. I can hear what they're saying and I can see their feet. But the third time someone gives me back a coin, I want to know what's going on. So I sort of tilt my head back to get a better view, and what I see is someone walking away from me going like this. And then it hits me: it's bad luck to take gold from No-Face. In the film "Spirited Away," bad luck befalls those who take gold from No-Face.
De mensen flipten. "Wow! Goud van No-Face! Mijn god, dit is zo cool!" Ik wandel daar rond en ik voel me fantastisch. Na ongeveer 15 minuten gebeurt er iets. Iemand grijpt mijn hand en geeft het muntje terug. Ik denk even dat ze me een geschenk teruggeven, maar nee, het is één van mijn weggegeven muntjes. Ik weet niet waarom. Ik ga verder, neem nog wat foto's. En dan gebeurt het opnieuw. Begrijp wel, ik zie niets binnenin dit kostuum. Ik zie door de mond -- ik kan mensen hun schoenen zien. Ik hoor wat ze zeggen en ik zie hun voeten. De derde keer dat ze me een muntje teruggeven, wil ik weten hoe of wat. Dus ik hef mijn hoofd om beter te zien en wat ik zie is iemand die dit doet. Dan begrijp ik het: het brengt ongeluk om goud aan te nemen van No-Face. In de film 'Spirited Away' loopt het slecht af met mensen die goud aannemen van No-Face.
This isn't a performer-audience relationship; this is cosplay. We are, all of us on that floor, injecting ourselves into a narrative that meant something to us. And we're making it our own. We're connecting with something important inside of us. And the costumes are how we reveal ourselves to each other.
Dit is geen toneelspeler-publiekrelatie; dit is cosplay. Wij allen, op die vloer, injecteren ons in een verhaal dat iets betekent voor ons. En we maken het ons eigen. We maken contact met iets belangrijks binnenin ons. De kostuums zijn hoe we onszelf onthullen aan elkaar.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)