By the end of this year, there'll be nearly a billion people on this planet that actively use social networking sites. The one thing that all of them have in common is that they're going to die. While that might be a somewhat morbid thought, I think it has some really profound implications that are worth exploring.
تا پایان امسال، نزدیک به یک میلیارد نفر بر روی این سیاره فعالانه از سایتهای شبکه های اجتماعی استفاده خواهند کرد. یک چیزی که همه آنها به طور مشترک دارند این است که همه آنها خواهند مرد. در حالی که ممکن است فکر وحشت آوری باشد، من فکر می کنم که این برخی مفاهیم خیلی عمیق دارد که ارزش جستجو دارند.
What first got me thinking about this was a blog post authored earlier this year by Derek K. Miller, who was a science and technology journalist who died of cancer. And what Miller did was have his family and friends write a post that went out shortly after he died. Here's what he wrote in starting that out. He said, "Here it is. I'm dead, and this is my last post to my blog. In advance, I asked that once my body finally shut down from the punishments of my cancer, then my family and friends publish this prepared message I wrote -- the first part of the process of turning this from an active website to an archive."
چیزی که برای اولین بار باعث شد که من در این مورد فکر کنم یک پست وبلاگ در اوایل سال جاری نوشته شده توسط درک ک. میلر (Derek K. Miller) بود، که یک روزنامه نگار علمی و فن آوری بود. که در اثر سرطان جان باخت. و آنچه که میلر انجام داد این بود که خانواده و دوستان خود را وادار به نوشتن یک پست کرده بود که مدت کوتاهی پس از مرگ او ارسال شد. اینجا چیزی است که او برای شروع نوشته بود. او گفت، "همین است. من مرده ام و این آخرین پست من در وبلاگم هست. پیشاپیش، من می خواستم وقتی بدن من از مجازات سرطانم خاموش شد، خانواده و دوستانم این پیام آماده شده را که من نوشته ام منتشر کنند -- اولین قسمت از فرایند تبدیل این سایت از یک وب سایت فعال به یک سایت آرشیو است."
Now, while as a journalist, Miller's archive may have been better written and more carefully curated than most, the fact of the matter is that all of us today are creating an archive that's something completely different than anything that's been created by any previous generation.
در حالی که به عنوان یک روزنامه نگار، آرشیو میلر ممکن است بهتر نوشته شده و با دقت خیلی بیشتری از اکثریت مردم مواظبت شده باشد، واقعیت این است که همه ما امروز در حال ایجاد یک آرشیو هستیم که چیزی کاملا متفاوت از هر چیزی دیگری است که توسط نسلهای قبلی ایجاد شده است.
Consider a few stats for a moment. Right now there are 48 hours of video being uploaded to YouTube every single minute. There are 200 million Tweets being posted every day. And the average Facebook user is creating 90 pieces of content each month. So when you think about your parents or your grandparents, at best they may have created some photos or home videos, or a diary that lives in a box somewhere. But today we're all creating this incredibly rich digital archive that's going to live in the cloud indefinitely, years after we're gone. And I think that's going to create some incredibly intriguing opportunities for technologists.
چند آمار را برای یک لحظه در نظر بگیرید. هم اکنون 48 ساعت ویدیو در هر دقیقه در یوتوب (YouTube) آپلود می شود. 200 میلیون پیام توییت (Tweets) هر روز ارسال می شود. و کاربران فیسبوک به طور متوسط 90 قطعه مطلب هر ماه ایجاد می کنند. زمانی که شما در مورد والدین و یا پدر بزرگ و مادر بزرگتان فکر می کنید، در بهترین حالت آنها ممکن است تعدادی عکس و یا فیلم های خانگی، و یا یک دفتر خاطرات زندگی که در جایی در یک جعبه است را ایجاد کرده باشند. اما امروز ما همه در حال ایجاد این آرشیو فوق العاده غنی دیجیتالی هستیم که سالها پس از ما به طور نامحدود در فضای اینترنت زندگی خواهد کرد. من فکر می کنم که این در حال ایجاد فرصتهای فوق العاده جذابی برای تکنولوژی است.
Now to be clear, I'm a journalist and not a technologist, so what I'd like to do briefly is paint a picture of what the present and the future are going to look like. Now we're already seeing some services that are designed to let us decide what happens to our online profile and our social media accounts after we die. One of them actually, fittingly enough, found me when I checked into a deli at a restaurant in New York on foursquare.
برای اینکه روشن تر شود، من یک روزنامه نگار هستم نه یک تکنولوژیست، کاری که من میخواهم انجام دهم به طور مختصر اینه که یک تصویری از اینکه حال و آینده چگونه خواهند بود را ارائه کنم. در حال حاضر ما می بینیم سرویسهایی طراحی شده اند که به ما اجازه می دهند تا تصمیم بگیریم پس از مرگمان، بر سر مشخصات آنلاین ما و رسانه های اجتماعیمان چه اتفاقی بیفتد. در واقع یکی از آنها مرا در حالی که در یک رستوران درمیدان فورسکور (foursquare) در نیویورک بودم یافت
(Recording) Adam Ostrow: Hello. Death: Adam? AO: Yeah. Death: Death can catch you anywhere, anytime, even at the Organic. AO: Who is this? Death: Go to ifidie.net before it's too late.
(پخش صدا) آدام اوسترو: سلام مرگ: آدام؟ آ. ا: بله. مرگ: مرگ می تواند تو را در هر زمان و هر جایی بگیرد، حتی در رستوران ارگانیک. آ. ا: این کیه؟ مرگ: برو به سایت "اگر من بمیرم" ifidie.net قبل از اینکه دیر بشود.
(Laughter)
(خنده تماشاگران)
Adam Ostrow: Kind of creepy, right? So what that service does, quite simply, is let you create a message or a video that can be posted to Facebook after you die. Another service right now is called 1,000 Memories. And what this lets you do is create an online tribute to your loved ones, complete with photos and videos and stories that they can post after you die. But what I think comes next is far more interesting.
آ. ا: یک جور وحشت آوره، درسته؟ خوب کاری که این سرویس انجام می دهد به طور ساده اینه که به شما اجازه می دهد که یک پیغام یا ویدیو بسازید که بتواند بعد از مرگ شما در فیسبوک پست شود. در حال حاضر سرویس دیگری هست به نام 1000 خاطره. این به شما اجازه می دهد که ستایش آنلاینی را برای کسانی که دوستشان دارید ایجاد کنید، با عکس ها و فیلم ها و داستان ها آن را تکمیل کنید که پس از مرگ شما آنها می توانند آن را ارسال کنند. اما آنچه من فکر می کنم که بسیار جالب تر است بعدیست.
Now a lot of you are probably familiar with Deb Roy who, back in March, demonstrated how he was able to analyze more than 90,000 hours of home video. I think as machines' ability to understand human language and process vast amounts of data continues to improve, it's going to become possible to analyze an entire life's worth of content -- the Tweets, the photos, the videos, the blog posts -- that we're producing in such massive numbers. And I think as that happens, it's going to become possible for our digital personas to continue to interact in the real world long after we're gone thanks to the vastness of the amount of content we're creating and technology's ability to make sense of it all.
بسیاری از شما احتمالا با دب روی (Deb Roy) آشنا هستید که در ماه مارس، نشان داد که چگونه او قادر به تجزیه و تحلیل بیش از 90000 ساعت ویدیوی خانگی بود. گمان کنم همانطور که توانایی ماشینها در درک زبان انسان و پردازش گسترده مقدار زیادی داده بهبود می یابد، تجزیه و تحلیل کل محتوای یک زندگی امکان پذیر خواهد شد -- پیامهای توییت، عکس ها، فیلم ها، پست های وبلاگ -- که ما در سطح بسیار گسترده ای در حال تولید آنها هستیم. گمان می کنم که زمانی که اون اتفاق بیافته، برای شخصیتهای دیجیتالی مان ممکن خواهد شد تا مدتها پس از مرگمان همچنان با دنیای واقعی ارتباطشان را ادامه دهند به لطف مقدار زیادی از مطالبی که ما در حال ایجاد آنها هستیم و توانایی فن آوری که آنها را بفهمد.
Now we're already starting to see some experiments here. One service called My Next Tweet analyzes your entire Twitter stream, everything you've posted onto Twitter, to make some predictions as to what you might say next. Well right now, as you can see, the results can be somewhat comical. You can imagine what something like this might look like five, 10 or 20 years from now as our technical capabilities improve. Taking it a step further, MIT's media lab is working on robots that can interact more like humans. But what if those robots were able to interact based on the unique characteristics of a specific person based on the hundreds of thousands of pieces of content that person produces in their lifetime?
ما همین الان شروع به دیدن بعضی از این تجربیات کرده ایم. سرویسی به نام توییت بعدی من (My Next Tweet) تمام جریان پیامهای توییتر شما را، هر چیزی که شما بر روی توییتر پست کرده اید را تجزیه و تحلیل می کند، برای پیش بینی اینکه پیام بعدی شما در تویتر چه می تواند باشد. خوب، همانطور که می توانید ببینید، نتیجه یک جورهایی می تواند خنده دار باشد. شما می توانید تصور کنید که یک چیزی شبیه این پنج، ده یا بیست سال دیگر وقتی توانایی های فنی ما بهبود یابد چه شکلی خواهد شد. یک گام فراتر رویم، آزمایشگاه رسانه ای دانشگاه MIT بر روی روباتهایی کار می کند که خیلی شبیه انسان تعامل می کنند خوب اگر این رباتها قادر بودند بر پایه شخصیت منحصر بفرد یک فرد مشخص ارتباط برقرار کنند بر پایه صدها هزار قطعه مطالبی که شخص در طول عمر خود آنها را تولید می کند، چی می شد؟
Finally, think back to this famous scene from election night 2008 back in the United States, where CNN beamed a live hologram of hip hop artist will.i.am into their studio for an interview with Anderson Cooper. What if we were able to use that same type of technology to beam a representation of our loved ones into our living rooms -- interacting in a very lifelike way based on all the content they created while they were alive? I think that's going to become completely possible as the amount of data we're producing and technology's ability to understand it both expand exponentially. Now in closing, I think what we all need to be thinking about is if we want that to become our reality -- and if so, what it means for a definition of life and everything that comes after it. Thank you very much.
نهایتا، به صحنه مشهور از شب انتخابات سال ۲۰۰۸ در ایالات متحده فکر کنید، که CNN یک هولوگرام (نوعی هنر در نورپردازی) از هنرمند هیپ هاپ به نام will.i.am در استودیو به صورت زنده مخابره کرد برای مصاحبه با آندرسون کوپر (Anderson Cooper). چی می شد اگر ما قادر به استفاده از همان نوع فن آوری بودیم برای نمایش هولوگرام عزیزانمان در اتاق نشیمن مان -- که خیلی شبیه شیوه زندگی شان با ما تعامل کنه بر پایه همه مطالبی که آنها در طول زندگیشان ساخته بودند. گمان کنم این کاملا ممکن شود زیرا میزان داده ای که ما در حال استفاده از آنها هستیم و توانایی تکنولوژی برای درک آن هر دو بصورت نمایی توسعه می یابند. برای جمع بندی، فکر می کنم چیزی که همه ما نیاز داریم راجع به آن فکر کنیم این است که آیا ما می خواهیم این به واقعیت تبدیل شود -- و اگر اینچنین است، این برای مفهوم زندگی و هر چه که بعد از آن می آید چه معنایی را می دهد. بسیار سپاسگزارم.
(Applause)
(تشویق تماشاگران)