I know you all have long to-do lists, but I hate wasting time so much that I have a to-don't list. Don't scroll on social media, don't check my phone in bed and don't turn on the TV unless I already know what I want to watch. But last year I found myself breaking all of those rules. I was staying up way past midnight, doomscrolling, playing endless games of online Scrabble and bingeing entire seasons of TV shows that weren't even good. The next morning I'd wake up in a daze and swear, "Tonight in bed by 10:00." But it kept happening night after night for weeks. What was I thinking?
E di që ju keni lista gjërash për të bërë por më vjen inat të harxhoj kohë ndaj kam bërë listën e gjërave që s’duhet të bëj Të mos qëndroj në rrjete sociale, të mos përdor telefonin në krevat dhe të mos ndez Televizorin derisa të di se çfarë do dua të shoh. Por vitin e shkuar e gjeta veten duke i thyer këto rregulla. Qëndroja zgjuar pas mesnate, lexoja lajme negative, luaja lojëra pafund në internet Scrabble dhe shikoja sezona të tëra emisionesh në TV që nuk ishin as të mira. Mëngjesin tjetër zgjohesha i trullosur dhe betohesha, “Sot do të jem në shtrat në orën 10:00.” Por kjo ndodhte natë për natë për javë. Çfarë po mendoja vallë?
As an organizational psychologist, I have spent my whole career studying motivation, so it really bothers me when I can't explain my own behavior. I wasn't depressed. I still had hope. Wasn't burned out, had energy. Wasn't lonely, I was with my family. I just felt a little bit aimless and a little bit joyless. Eventually, I remembered there's a name for that feeling: languishing. Languishing as a sense of emptiness, stagnation and ennui. It was coined by a sociologist Corey Keyes and immortalized by a philosopher, Mariah Carey.
Si psikolog organizativ, gjatë gjithë karrierës sime kam studiuar motivimin andaj më shqetëson vërtet se si s’po i jepja shpjegim sjelljes sime. Nuk isha në depresion. Kisha shpresë ende. Nuk isha i rraskapitur, kisha energji. Nuk isha i vetmuar, kisha familjen time. Thjesht ndihesha si pa orientim dhe i palumtur. Tani, më kujtohet që ka edhe një emër për këtë ndjesi: Përhumbja. Përhumbja është ndjesi boshësie, stanjacioni dhe mërzie. Termi u shpik nga sociologu Corey Keyes dhe u bë i pavdekshëm nga filozofja, Mariah Carey.
(Laughter)
(Të qeshura)
When you're languishing, it just feels like you're muddling through your days, looking at your life through a foggy windshield. So I'm curious how many of you have felt like that over the past few months. OK, those of you who didn't have the energy to raise your hands --
Kur jeni të përhumbur, ju ndiheni si të pështjelluar gjatë ditëve që kalojnë duke parë jetën tuaj në mjegulli. Jam kurioz sa prej jush janë ndjerë kështu muajt e fundit. Ok, juve që s’patët energji të ngrini dorën__
(Laughter)
(Të qeshura)
you might be languishing right now. And you over here who didn't laugh, you're definitely languishing. Strangely enough --
ju mund të ndjeheni të përhumbur tani. Dhe ju që nuk qeshët, me vërte jeni të përhumbur. E çuditshme shumë —
[How are you feeling today? Meh. Meh. Meh.]
[Si jeni sot? Meh. Meh. Meh.]
(Laughter)
(Të qeshura)
Some of you passed the quiz. Strangely enough, what rescued me from that feeling was playing Mario Kart. But let's back up for a second.
Disa nga ju e kaluan testin. Shumë e çuditshme, ajo që më shpëtoi mua nga kjo ishte loja Mario Kart. Le të kthehemi pas një sekondë.
In the early days of covid, a lot of us were struggling with fear, grief and isolation. But as the pandemic dragged on with no end in sight, our acute anguish gave way to chronic languish. We were all living in “Groundhog Day.” It felt like the whole world was stagnating. So I wrote an article to put languishing on the map. I called it "the neglected middle child of mental health" and I suggested it might be the dominant emotion of our time. And soon it was everywhere. I was seeing it all over the media, being discussed by celebrities, by royalty. I've never seen people so excited to talk about their utter lack of excitement.
Në fillim të covidit, shumë nga ne luftonin me frikën, mjerimin dhe izolimin. Por kur pandemia vazhdonte pa ndonjë përfundim të dukshëm, ankthi jonë i përkohshëm u kthye në përhumbje të përhershme. Ne po jetonim në « Groundhog Day.» Dukej sikur bota po ndalonte. Kështu që shkruajta një artikull për të vënë vëmendjen te përhumbja. Dhe e quajta «fëmija i mesëm i lënë pas dore i shëndetit mendor» dhe sugjerova se do ishte emocioni dominant në këtë kohë. Dhe shumë shpejt ishte kudo. E shihja kudo në media, të diskutohej mes të famshmëve, mbretërve. Nuk kam parë ndonjëherë njerëz që flasin me kaq entuziazëm për mungesën e entuziazmit të tyre.
(Laughter)
(Të qeshura)
And -- I think -- I think that naming languishing helped people make sense of some puzzling experiences. Why even after getting vaccinated people were having trouble looking forward to the rest of the year. Why when "National Treasure" came on TV, my wife already knew all the words by heart. And why I was staying up way too late, falling victim to what's known as revenge bedtime procrastination.
Dhe — mendoj që mendoj që të vënit një emër përhumbjes ndihmoi njerëzit të kuptonin disa eksperienca të çuditshme të tyret. Pse edhe pas vaksinimit njerëzit nuk e shihnin me entuaziazëm pjesën e mbetur të vitit. Pse edhe kur “National Treasure” u transmetua në TV, gruaja ime i dinte gjithë fjalët përmendsh. Dhe pse qëndroja zgjuar natën vonë, duke u bërë viktimë e zvarritjes së gjumit.
(Laughter)
(Të qeshura)
We were looking for bliss in a blah day and purpose in a perpetual pandemic. But languishing is not unique to a pandemic. It's part of the human condition. Two decades of research show that languishing can disrupt your focus and dampen your motivation. It's also a risk factor for depression because languishing often lurks below the surface. You might not notice when your drive is dwindling or your delight is dulling You’re indifferent to your own indifference, which means you don't seek help and you might not even do anything to help yourself. Meh. Languishing isn't just hard to spot, though. In many cultures, it's hard to talk about, too. When people ask, "How are you?," you're expected to say, "Great!" or "Living my best life." That's called toxic positivity.
Gjatë pandemisë pa mbarim, ne kërkonim gëzim dhe shpresë në ditë të tipit blah. Por përhumbja nuk ekziston vetëm gjatë pandemisë. Është pjesë e jetës së njerëzve. Dy dekada kërkimesh treguan se përhumbja mund të ndërpresë fokusin tuaj dhe të dobësojë motivimin tuaj. Është edhe faktor për zhvillimin e depresionit sepse përhumbja shpesh është e fshehur. Ju nuk mund ta vini re kur përpjekja juaj nuk po ecën ose kur lumturia juaj është mpirë Ju jeni indeferent ndaj indeferencës tuaj që do të thotë se s’kërkoni ndihmë dhe s’mund të bëni gjë për të ndihmuar veten tuaj. Meh. Përhumbja s’është kaq e vështirë për ta zbuluar, gjithsesi. Në mjaft kultura, është e vështirë të flasësh, gjithashtu. Kur ju pyesin njerëzit, “Si jeni?” pritet të thoni, “Shkëlqyeshëm!” ose “ Po jetoj jetën më të lumtur.” Ky quhet pozitiviteti helmues.
(Laughter)
(Të qeshura)
It's the pressure that we face to be optimistic and upbeat at all times. If you say, "You know, I'm just OK," then people might encourage you to look on the bright side or count your blessings, which isn't just annoying. It can actually be bad advice.
Është presioni që ne kemi për të qenë optimistë dhe të lumtur gjithë kohës. Nëse thoni, “E di çfarë, thjesht ndihem OK,” njerëzit mund tu nxisin të shikoni anën pozitive ose të shikoni gjërat pozitive që s’është vetëm e mërzitshme. Në fakt mund të jetë një këshillë e keqe.
Can I get two volunteers? I will cold-call if I have to, don't all jump at once. OK, right over here. You can come up to a mic and can I get another volunteer right over there, up to this mic, please. A round of applause for our two volunteers.
Mund të vijnë dy vullnetare? Do t’ju bezdis sërish nëse duhet, mos ejani njëherësh. OK, ejani këtu. Ejani pranë mikrofonit dhe kështu po zgjedh dhe një vullnetar tjetër, këtu te ky mikrofoni ju lutem. Një duartrokitje për dy vullnetarët tanë.
(Applause)
(Duartrokitje)
Hi, what's your name?
Përshëndetje, si e keni emrin?
Martin: Martin.
Martin: Martin.
Adam Grant: Thank you. Can you tell us three good things about your life, please?
Adam Grant:Falemnderit Mund të më tregoni tre gjëra pozitive, në jetën tuaj, ju lutem?
Martin: I’m married and I’m healthy and I’m happy.
Martin: Jam i martuar, i shëndetshëm dhe i lumtur.
AG: All right, I’m glad the marriage came in first. Well done. OK, over here. What’s your name?
AG: Dakort, më vjen mirë që vure martesën të parën. Dakort. OK, ju këtu. Si e keni emrin?
Lee: Lee.
Lee: Lee.
AG: Lee, can you tell us 42 good things about your life?
AG: Lee, mund të na thoni 42 gjëra pozitive për jetën tuaj?
Lee: My cat Titchypoo, my dog Enzo. And so my wife, Jazz.
Lee: Macja Titchypoo, qeni im Enzo. Dhe gruaja ime, Jazz.
AG: Third behind the dog and the cat.
AG: E treta pas qenit dhe maces.
(Laughter)
(Të qeshura)
Well played.
E bukur kjo
Lee: My children, Indio and Walter, Manchester United Football Club, my friends, TED.
Lee: Fëmijët e mi, Indio dhe Walter, Klubi Manchester United Football miqtë e mi, TED.
AG: TED coming in at ringing eighth.
AG: TED është i dhjeti.
Lee: TED is very high, TED is very high. The poetry of C.S. Lewis, E.E. Cummings, Dylan Thomas.
Lee: TED qëndron shumë lart, shumë lart. Poezia e C.S. Lewis, E.E. Cummings, Dylan Thomas.
AG: You want to name all the poets you’ve ever heard of? Alright, Lee, thank you. We’re going to pause you there. Round of applause. Thank you both.
AG: Do të përmendsh gjithë poetët që ke dëgjuar në jetë? Patjetër, Lee, falemnderit. Duhet të të ndalojmë këtu. Duartrokitje. Ju falemnderit të dyve.
(Applause)
(Duartrokitje)
So for a long time, I assumed that people in Lee's position were going to be happier than Martin. But when I ran the experiment, I found the exact opposite. That people who are randomly assigned to count more blessings, are actually, on average, less happy because you start to run out of things to be optimistic about. And if you don't know that many poets ...
Kështu për një kohë të gjatë, supozova se njerëzit në vendin e Lee-së do të ishin më të lumtur se Martin-i. Por kur bëra eksperimente, doli krejt e kundërta. Se njerëzit që zgjidhen rastësisht të numërojnë më shumë të mira, janë në fakt, mesatarisht më pak të lumtur sepse ti i mbaron gjërat për të cilat je optimist. Dhe nëse dini shumë poetë …
(Laughter)
(Të qeshura)
The harder it is to find good things about your life, the more you feel like, well, maybe my life isn't that good.
Më të vështirë ta keni për të gjetur gjëra pozitive në jetën tuaj, aq më shumë do të ndiheni sikur s’jeni të lumtur.
In the early days of the pandemic, researchers found that the best predictor of well-being was not optimism. It was flow. Flow is that feeling of being in the zone, coined by the psychologist Mihály Csíkszentmihályi. It's that state of total absorption in an activity. For you, it might be cooking or running or gardening where you lose track of time and you might even lose your sense of self. Flow is the appeal of a Netflix binge because you get transported into a different world and immersed in a story. But bingeing is a temporary escape from languishing, not a cure. At best, it leaves you with a bunch of asymmetric relationships. You might love hanging out with your friends: Chandler, Arya, Dwight, Buffy -- Buffy, anyone? --
Në fillim të pandemisë, kërkuesit zbuluan se parashikues i mirëqenies nuk qe optimizmi. Ishte rrjedha. Rrjedha është ndjesia sikur je në linjë, e përdorur nga psikologu Mihály Csíkszentmihályi. Është gjendja e përfshirjes komplet në një aktivitet. Për ju, mund të jetë gatimi ose vrapimi ose të punuarit në kopsht kur humbni sensin e kohës dhe mund të harroni dhe veten. Rrjedha është të jeni të dhënë pas Netflix sepse ju kaloni në një botë ndryshe dhe zhyteni në një histori. Por kjo ndjesi është arrati e përkohshme nga përhumbja, jo kura. Në rastin më të mirë, ju nxit të krijoni marrëdhënie asimetrike. Ju mund të keni qejf të kaloni kohë me miqtë tuaj: Chandler, Arya, Dwight, Buffy -- Buffy, ndonjëri? —
(Laughter)
(Të qeshura)
Joe Exotic, Peppa Pig. (Whispers) But they don't know you exist. Bingeing is passive engagement in a fictional world, peak flow depends on active participation in the real world, which is why I was so surprised to find my flow while driving a cartoon car in a Nintendo game. When the pandemic first started, all three of our kids were at home in online school, and that lasted for a full year. It was not easy. One day we found this on our six-year-old's report card.
Joe Exotic, Derrkuci Peppa. (Pëshpërin) Por ata s’e dinë që ju ekzistoni. Të qenit i dhënë pas diçkaje është angazhim pasiv në një botë trillimi kulmi i rrjedhës varet nga sa aktivë jeni në jetën reale, kështu që kjo më surprizoi kur gjeta rrjedhën time teksa ngisja një makinë në një lojë Nintendo Kur filloi pandemia, tre fëmijët tanë po vazhdonin shkollën online, dhe kjo zgjati një vit. S’qe e lehtë. Një ditë pamë në vlerësimin e djalit tonë 6 vjeç
[can independently mute and unmute himself when requested to do so]
fjalinë [mund ta fiki dhe ndezi mikrofonin vetë kur i kërkohet]
(Laughter)
(Të qeshura)
You know, I know some adults who still haven't figured that out yet, not just online, but in real life, too. So I guess we had that to celebrate.
E dini, njoh disa të rritur që akoma s’dinë ta bëjnë këtë, jo vetëm online, por edhe në jetën reale. Kështu që duhet ta festonim këtë fakt.
But like many of you, we were isolated from extended family. My sister was halfway across the country. And one day we were reminiscing about how much we love playing Mario Kart as we were kids. And she said, "Well, we could all play together online now." Why don't we start a family game? And soon we were playing every day with a video call running at the same time. And after a couple of weeks I stopped feeling so blah. I was living zen in the art of Mario Kart.
Por si shumë nga ju,ne u izoluam nga fisi. Motra ime qe në gjysmën tjetër të vendit. Dhe një ditë po kujtonim sa shumë pëlqenim lojën Mario Kart kur ishim fëmijë. Dhe më tha, “Mirë, ne mund të luajmë së bashku online.” Pse të mos nisim një lojë me familjen? Dhe shumë shpejt po losnim çdo ditë në video lojë në të njëjtin kohë. Dhe pas disa javësh unë s’po ndihesha më kaq blah. Unë po jetoja zenin në artin e Mario Kartit.
(Laughter)
(Të qeshura)
In the morning our kids were waking up, asking what time we would play. They were excited. And they loved it when I would gloat about an impending victory, only to be bombed by a flying blue shell and then just sit there watching all three of our kids drive past me to the finish line in tiny go-carts. We had so much fun that we started a new Saturday night tradition after the kids were asleep. Adult Mario Kart.
Në mëngjes fëmijët zgjoheshin dhe pyesnin se kur do të luanim. Ata ishin entuziazistë. Dhe atyre u pëlqente kur gëzohesha për ndonjë fitore të afërt, vetëm që të bombardohesha nga një predhë blu fluturuese dhe pastaj ulesha duke parë tre fëmijët duke më parakaluar drejt fundit në garën e makinave të vogla. Po kënaqeshim shumë sa filluam një traditë të re mbrëmjesh të shtunave kur fëmijët flinin. Mario Kart për të rritur.
(Laughter)
(Të qeshura)
So after reflecting on that experience, I'm proud to present to you for the first time my Mario Kart theory of peak flow. It has three conditions: mastery, mindfulness and mattering.
Nga reflektimi mbi eksperiencën, jam i lumtur t’ju prezantoj për herë të parë teorinë time e kulmit të rrjedhës Mario Kart Ka të bëjë me tre pika: mjeshtëri, vëmendje dhe interes.
Let's start with mastery. Mastery is something a lot of us have been having a hard time finding lately.
Ta nis me mjeshtërinë. Mjeshtërinë është diçka që shumica e kanë të vështirë ta gjejnë këto kohë.
(Laughter)
(Të qeshura)
Psychologists find that at work the strongest factor in daily motivation and joy is a sense of progress. We find that our happiness depends in Western cultures more on how our projects are going today than how they went yesterday. That's why Nike says, "Just do it." I guess if Nike had been started in a more past-focused country like China, their slogan would be, "Just did it." If languishing is stagnation, flow involves momentum. But mastery does not have to be a big accomplishment, it can be small wins. Small wins explain why I was drawn to online Scrabble for the rush of playing a seven-letter word. Small wins makes sense of why so many people were thrilled to bake their first loaf of sourdough bread. And small wins explain why one engineer spent an entire afternoon mastering the art of stacking M&M's on top of each other. Take a look.
Psikologët zbuluan qe në punë se faktori më i fuqishëm në motivimin e përditshëm dhe në gëzim është një ndjesi zhvillimi. Ne kemi zbuluar se në kulturat perëndimore lumturia varet më shumë nga se si projektet ecin sot se sa si ecën dje. Ja përse Nike thotë, «Thjesht bëje.» Mendoj se nëse Nike do hapej në vende si Kina të fokusuara më shumë në të shkuarën, slogani i tyre do të ishte, «Sapo e bëra.» Nëse përhumbja është ngecje, rrjedha përfshin vrullin. Por mjeshtëria nuk ka pse të jetë një arritje e madhe, mund të jenë fitore të vogla. Fitoret e vogla shpjegonin pse isha i dhënë pas lojës Scrabble adrenalina e lojës me 7 shkronja. Kuptohet që fitoret e vogla vlejnë kur sheh njerëz të gëzuar kur pjekin për herë të parë bukën me maja. Dhe këto fitore shpjegojnë pse një inxhinier shpenzoi një pasdite të tërë duke mjeshtëruar artin e ngjitjes së MM’s sipër njëra-tjetrës. Shikoni.
(Video) This is going to be harder than I thought. Oh! Oh! Five M&Ms! Five M&Ms!
(Video) Kjo do jetë më e vështirë nga sa mendova. Oh! Oh! Pesë MMs! Pesë MMs!
(Laughter)
(Të qeshura)
AG: Turns out that was a world record.
AG: Ja që qe rekord botëror.
(Laughter)
(Të qeshura)
That kind of mastery depends on a second condition for flow, mindfulness. Focusing your full attention on a single task, not something a lot of us are doing that much these days.
Kjo lloj mjeshtërie varet nga një kusht i dytë i rrjedhës, vemendja. Të fokusuarit gjithë vëmendjen në një punë, që gjë jo të gjithë e bëjnë sot.
[Are you OK? You’re barely paying attention to your book, phone, show ... ] [ ... laptop and the crossword you started ten minutes ago.]
[A jeni OK? Ju mezi po i kushtoni vëmendje librit, telefonit, emisionit … ] [ … laptopit dhe fjalëkryqit që filluat 10 minuta më parë.]
There's evidence that on average, people are checking emails 74 times a day, switching tasks every 10 minutes, and that creates what's been called time confetti, where we take what could be meaningful moments of our lives and we shred them into increasingly tiny, useless pieces. Time confetti is an enemy of both energy and of excellence. If we want to find flow, we need better boundaries.
Ka prova se mesatarisht, njerëzit kontrrollojnë emailet 74 herë në ditë, duke ndërruar punët çdo 10 minuta, dhe kjo çon në atë që emërtojmë kohë e lirë e shpënë dëm ku shpenzojmë ato që mund të ishin çastet më kuptimplota dhe i copëzojmë në pjesë të vogla, të panevojshme në rritje. Shpimi i kohës së lirë dëm është armik i energjisë dhe shkëlqimit. Nëse duam të gjejmë rrjedhën, na duhen kufij më të mirë.
[It keeps me from looking at my phone every two seconds.]
[Kjo më ndalon të mos e shoh telefonin çdo 2 sekonda.
(Laughter)
(Të qeshura)
When I think about boundaries, I think of an experiment by organizational scholar Leslie Perlow. She went to a Fortune 500 company and she tested a quiet time policy. No interruptions three mornings a week before noon. On average, engineers spiked in productivity. 47 percent of them were more productive than usual. But the best part is that when the company made quiet time official policy, they had 65 percent above average productivity. I don't think there's anything magical about Tuesday, Thursday, Friday before noon. The lesson here is that we need to treat uninterrupted blocks of time as treasures to guard.
(Kur mendoj për kufijtë, mendoj për një eksperiment nga dijetarja organizative Leslie Perlow. Ajo shkoi të testonte te Fortune 500 rregulloren kohës së qetë. Pa ndërprerje tre mëngjese në javë para mesditës. Mesatarisht, inxhinierët e rritën produktivitetin e tyre. 47 përqind e tyre ishin më produktiv se zakonisht. Por pjesa më e mirë është kur kompania e përdori rregulloren zyrtare ata patën 65 % mbi produktivitetin mesatar. Nuk mendoj se ka ndonjë gjë magjike të martave, të enjteve, të premteve para mesditës. Mësimi këtu është se ne kemi nevojë të trajtojmë kohën e pandërprerë si thesaret për ti ruajtur
Now, mastery and mindfulness will get you to flow, but there's a third condition that turns it into a peak experience. Mattering. Knowing that you make a difference to other people. Early in my career, I was studying fundraising callers who were trying to bring in alumni donations to a university, and I knew they were languishing when I saw this sign posted on their wall.
Tani, mjeshtëria dhe vëmendja do t’ju çojnë në rrjedhë, por ka një kusht të tretë që shpie në maksimumin eksperiencës. Interesi. Duke ditur se ju po bëni një ndryshim te të tjerët Më herët në karrierën ime, studioja mbledhës fondesh që mundoheshin të sillnin dhurimet alumni në universitet, dhe e dija që ishin të përhumbur kur pashë këtë shenjë në mur.
[Doing a good job here is like wetting your pants in a dark suit] [You get a warm feeling but no one else notices]
[Të bësh një punë të mirë këtu është si të lagësh pantallonat e kostumit tënd të zi.] [Ti ndjen ngrohtësinë por askush nuk e vë re]
(Laughter)
(Të qeshur)
I wanted to study how to show them that their work mattered. So I designed a series of experiments and over the next month, one group of callers on average more than doubled in weekly time on the phone and nearly tripled in weekly revenue. What moved the needle was randomly assigning them to meet one student whose scholarship had been funded by their work. Now, instead of focusing on the monotonous process of making calls, they were absorbed in a meaningful purpose of helping to fund tuition. So think about the people who would be worse off if your job didn't exist. Those are the people who make your work matter. You need to know their names, their faces and their stories, and you can find flow in projects that benefit them.
Po studioja si tu tregoja që puna e tyre vlente. Kështu që krijova një sërë eksperimentesh dhe gjatë muajit tjetër, një grup mbledhësish mesatarisht e kaluan dyfishin brenda javës përmes telefonit dhe afro i trefishuan te ardhurat e javës. Çfarë i shtyti ata ishte të takoheshin me një student që bursa ishte mundësuar prej tyre. Tani, në vend që të fokusoheshin në procesin monoton të thirrjeve, ata u përfshinë në një proces me kuptim për të ndihmuar me tarifat. Mendoni për njerëzit që do kishin vështirësi po të mos ekzistonte puna juaj. Këta janë njerëzit që e bëjnë punën tuaj të vlejë. Ju keni nevojë t’i dini emrat e tyre, fytyrat dhe historitë që të gjeni rrjedhën në projektet ndihmuese.
This all explains why Mario Kart was such a great experience for me. It gave me a feeling of mastery, the sweet satisfaction of a perfectly placed banana peel for my sister to slip on. It required mindfulness too. My brother-in-law was the best player. Beating him demanded total concentration, especially when my kids were ganging up with him against me. And it wasn't just a game. It mattered. Over the past year, we've all felt helpless in one way or another. I felt helpless to fix covid. I couldn't even do that much to make online school better. And I'm a teacher. But in Mario Kart, I felt helpful. I was able to give my kids something to look forward to when we couldn't go anywhere. I was able to keep my family close when we were far apart. We normally think of flow as an individual experience. But playing Nintendo, we were all immersed together. And although we don't play daily anymore, I feel closer to my sister and my brother-in-law than I ever had before. I learned that love is not the frequency of communication, it's the depth of connections. I also realized that the antidote to languishing does not have to be something productive, it can be something joyful. Our peak moments of flow are having fun with the people we love, which is now a daily task on my to-do list.
Kjo shpjegon pse Mario Kart ishte një eksperiencë kaq e shkëlqyer për mua. Më dha ndjesinë e mjeshtërisë kënaqësinë e ëmbël të një lëkurë bananeje të vendosur aty ku motra të rrëshqiste. Kjo kërkon vëmendje gjithashtu. Kunati im ishte lojtari më i mirê. Ta mundje atë kërkonte përqendrim total, veçanërisht kur fëmijët e mi ishin me të kundër meje. Dhe nuk qe thjesht një lojë. Ja vlente. Gjatë vitit të shkuar, ne jemi ndjerë të pafuqishëm, në një mënyrë apo një tjetër. U ndjeva i pafuqishëm të hiqja covidin. S’mund të bëja ndonjë gjë as për shkollën online. Dhe unë jam mësues. Por në Mario Kart, u ndjeva i fuqishëm. Mund tu jepja fëmijëve të mi diçka që të merreshin kur s’mund të shkonin askund. Mund të mbaja familjen afër kur ishim larg. Ne e shohim rrjedhën si një eksperiencë individuale. Po kur luanim Nintendo, ne ishim zhytyr së bashku. Dhe edhe pse s’luajmë më çdo ditë, ndjehem më pranë motrës dhe kunatit tim se asnjëherë më parë. Mësova se dashuria nuk ka të bëjë me shpeshtësinë e të folurit por me sa i lidhur je. Mësova gjithashtu se antidoti për përhumbjen s’ka pse të jetë diçka produktive, mund të jetë diçka e gëzueshme. Momentet e pikut të rrjedhës janë kur kënaqemi me njerëzit që duam, që është një punë e përditshme në listën time.
So what's your version of Mario Kart? Where do you find mastery and mindfulness with the people who matter to you? I think we need to rethink our understanding of mental health and well-being. Not depressed doesn't mean you're not struggling. Not burned out doesn't mean you're fired up. When someone says, "How are you?," it's OK to say, "Honestly, I'm languishing." Or if you can only muster one syllable, "Meh."
Cili është versioni juaj i Mario Kartit? Ku është mjeshtëria dhe vëmendja me njerëzit që vlejnë për ju? Mendoj se duhet ta rikonsiderojmë perceptimin mbi shëndetin mendor dhe mirëqenien. Se s’keni depresion s’do të thotë se s’keni vështirësi. Nëse s’jeni të dërrmuar, s’do të thotë se s’jeni të inatosur. Kur dikush thotë, «Si jeni?,» është Ok të thoni, «Sinqerisht, jam i përhumbur.» Ose nëse mund të nxirrni vetëm një rrokje, «Meh.»
(Laughter)
(Të qeshura)
And when you're ready, you can start finding the flow that lights a path out of the void.
Dhe kur të jeni gati, mund të filloni të gjeni rrjedhën që ju ndriçon drejt largimit nga boshllëku.
Thank you.
Falemnderit.
(Applause)
(Duartrokitje)