I know you all have long to-do lists, but I hate wasting time so much that I have a to-don't list. Don't scroll on social media, don't check my phone in bed and don't turn on the TV unless I already know what I want to watch. But last year I found myself breaking all of those rules. I was staying up way past midnight, doomscrolling, playing endless games of online Scrabble and bingeing entire seasons of TV shows that weren't even good. The next morning I'd wake up in a daze and swear, "Tonight in bed by 10:00." But it kept happening night after night for weeks. What was I thinking?
אני יודע שלכולכם יש רשימות ארוכות של מטלות, אבל אני כל כך שונא לבזבז זמן שיש לי רשימת אל-תעשה. אל תגלול ברשתות החברתיות, אל תבדוק את הטלפון במיטה ואל תדליק את הטלוויזיה אלא אם כן אני יודע כבר במה אני רוצה לצפות. אבל בשנה שעברה מצאתי את עצמי שובר את כל החוקים האלה. נשארתי ער הרבה אחרי חצות, תוך ‘גלילת אבדון’, משחק אינסוף משחקים של שבץ-נא ברשת ושקוע בבינג′ של עונות שלמות של תוכניות שאפילו לא היו טובות. למחרת בבוקר הייתי מתעורר מטושטש ונשבע, “הלילה אני במיטה בעשר”. אבל זה המשיך לקרות לילה אחר לילה במשך שבועות. מה חשבתי לעצמי?
As an organizational psychologist, I have spent my whole career studying motivation, so it really bothers me when I can't explain my own behavior. I wasn't depressed. I still had hope. Wasn't burned out, had energy. Wasn't lonely, I was with my family. I just felt a little bit aimless and a little bit joyless. Eventually, I remembered there's a name for that feeling: languishing. Languishing as a sense of emptiness, stagnation and ennui. It was coined by a sociologist Corey Keyes and immortalized by a philosopher, Mariah Carey.
כפסיכולוג ארגוני, ביליתי את כל הקריירה שלי בחקר מוטיבציה, אז ממש מפריע לי שאני לא יכול להסביר את ההתנהגות שלי. לא הייתי בדיכאון. עדיין הייתה לי תקווה. לא הייתי שחוק, הייתה לי אנרגיה. לא הייתי בודד, הייתי עם המשפחה שלי. פשוט הרגשתי קצת חסר מטרה וקצת חסר שמחה. בסופו של דבר, נזכרתי שיש שם לתחושה הזאת: “דעיכה“. “דעיכה” כתחושת ריקנות, קיפאון ושעמום. המונח נטבע על ידי הסוציולוג קורי קייס והונצח על ידי הפילוסופית מריה קארי.
(Laughter)
(צחוק)
When you're languishing, it just feels like you're muddling through your days, looking at your life through a foggy windshield. So I'm curious how many of you have felt like that over the past few months. OK, those of you who didn't have the energy to raise your hands --
כשאתם דועכים זה פשוט הרגשה כאילו הימים עוברים בטשטוש, ואתם מסתכלים על החיים שלכם דרך שמשה מעורפלת. אז אני סקרן לדעת כמה מכם הרגישו כך בחודשים האחרונים. בסדר, אלה מכם שלא הייתה להם האנרגיה להרים את היד --
(Laughter)
(צחוק)
you might be languishing right now. And you over here who didn't laugh, you're definitely languishing. Strangely enough --
אתה עלולים להיות דְּעוּכִים כרגע. ואתם כאן שלא צחקתם, אתם בהחלט דְּעוּכִים. באופן מוזר למדי --
[How are you feeling today? Meh. Meh. Meh.]
[איך אתם מרגישים היום? אה. אה. אה.]
(Laughter)
(צחוק)
Some of you passed the quiz. Strangely enough, what rescued me from that feeling was playing Mario Kart. But let's back up for a second.
חלק מכם עברו את הבוחן. באופן מוזר, מה שהציל אותי מההרגשה הזאת היא ששיחקתי במריו קארט. אבל בואו נחזור אחורה רגע.
In the early days of covid, a lot of us were struggling with fear, grief and isolation. But as the pandemic dragged on with no end in sight, our acute anguish gave way to chronic languish. We were all living in “Groundhog Day.” It felt like the whole world was stagnating. So I wrote an article to put languishing on the map. I called it "the neglected middle child of mental health" and I suggested it might be the dominant emotion of our time. And soon it was everywhere. I was seeing it all over the media, being discussed by celebrities, by royalty. I've never seen people so excited to talk about their utter lack of excitement.
בימים הראשונים של הקורונה, הרבה מאיתנו התמודדו עם פחד, עצב ובידוד. אבל ככל שהמגיפה נמשכה בלי שנראה סוף באופק, הקשיים האקוטיים פינו את מקומם לדעיכה כרונית. כולנו חיינו ב“לקום אתמול בבוקר” הייתה הרגשה כאילו כל העולם דורך במקום. אז כתבתי מאמר כדי לשים את המונח “דעיכה” על המפה. קראתי לזה “הילד האמצעי המוזנח של בריאות הנפש” והצעתי שזה עשוי להיות הרגש הדומיננטי של זמננו. ודי מהר זה היה בכל מקום. ראיתי את זה בכל המדיה, נדון על ידי ידוענים, על ידי בני מלוכה. מעולם לא ראיתי אנשים מתרגשים כל כך לדבר על חוסר הריגוש המוחלט שלהם.
(Laughter)
(צחוק)
And -- I think -- I think that naming languishing helped people make sense of some puzzling experiences. Why even after getting vaccinated people were having trouble looking forward to the rest of the year. Why when "National Treasure" came on TV, my wife already knew all the words by heart. And why I was staying up way too late, falling victim to what's known as revenge bedtime procrastination.
וגם -- אני חושב -- אני חושב שהשם הזה “דעיכה” עזר לאנשים למצוא היגיון בחוויות תמוהות. למה גם אחרי שחוסנו אנשים התקשו לצפות להמשך השנה. מדוע כאשר “אוצר לאומי” הגיע לטלוויזיה, אשתי כבר ידעה בעל פה את כל המילים. ולמה נשארתי ער כל כך מאוחר, נופל קרבן למה שנקרא נקמתה של דחיינות שעת השינה.
(Laughter)
(צחוק)
[וואו, רק אחת-עשרה - יש זמן להרוס את מחר, להישאר ער ולעשות כלום באינטרנט]
We were looking for bliss in a blah day and purpose in a perpetual pandemic. But languishing is not unique to a pandemic. It's part of the human condition. Two decades of research show that languishing can disrupt your focus and dampen your motivation. It's also a risk factor for depression because languishing often lurks below the surface. You might not notice when your drive is dwindling or your delight is dulling You’re indifferent to your own indifference, which means you don't seek help and you might not even do anything to help yourself. Meh. Languishing isn't just hard to spot, though. In many cultures, it's hard to talk about, too. When people ask, "How are you?," you're expected to say, "Great!" or "Living my best life." That's called toxic positivity.
חיפשנו אושר ביום משעמם ומטרה במגיפה מתמשכת. אבל “דעיכה” אינה ייחודית למגיפה. היא חלק מהמצב האנושי. שני עשורים של מחקר הראו שדעיכה עלולה לשבש את המיקוד שלכם ולהחליש את המוטיבציה שלכם. זהו גם גורם סיכון לדיכאון כי דעיכה אורבת לעתים קרובות מתחת לפני השטח. אתם עלולים לא לשים לב שהמוטיבציה שלכם הולכת ופוחתת או שההנאה שלכם מתקהה. אתם אדישים לאדישות שלכם, מה שאומר שאינכם מחפשים עזרה ואולי אפילו לא תעשו כלום כדי לעזור לעצמכם. אה. אולם “דעיכה” אינה רק קשה לזיהוי. בתרבויות רבות, גם קשה לדבר על זה. כשאנשים שואלים, “מה שלומך?” אתה אמור להגיד, “נהדר!” או “חי את החיים הטובים ביותר שלי“. זה נקרא חיוביות רעילה.
(Laughter)
(צחוק)
It's the pressure that we face to be optimistic and upbeat at all times. If you say, "You know, I'm just OK," then people might encourage you to look on the bright side or count your blessings, which isn't just annoying. It can actually be bad advice.
זה הלחץ שמופעל עלינו להיות אופטימיים ונמרצים כל הזמן. אם אתה אומר, “אתה יודע, אני רק בסדר” אז אנשים עשויים לעודד אותך להסתכל על הצד החיובי או להודות על כל מה שיש לך, שזה לא רק מעצבן. זו יכולה למעשה להיות עצה גרועה.
Can I get two volunteers? I will cold-call if I have to, don't all jump at once. OK, right over here. You can come up to a mic and can I get another volunteer right over there, up to this mic, please. A round of applause for our two volunteers.
האם אוכל לקבל שני מתנדבים? אני אבחר בעצמי אם אצטרך, אל תקפצו כולכם בבת אחת. בסדר, ממש לכאן. אתה יכול לגשת למיקרופון והאם אוכל לקבל מתנדב נוסף ממש לשם, עד למיקרופון הזה, בבקשה. מחיאות כפיים לשני המתנדבים שלנו.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Hi, what's your name?
היי, מה שמך?
Martin: Martin.
מרטין: מרטין.
Adam Grant: Thank you. Can you tell us three good things about your life, please?
אדם גרנט: תודה. תוכל לספר לנו על שלושה דברים טובים בחיים שלך, בבקשה?
Martin: I’m married and I’m healthy and I’m happy.
מרטין: אני נשוי ואני בריא ואני מאושר.
AG: All right, I’m glad the marriage came in first. Well done. OK, over here. What’s your name?
א“ג: בסדר, אני שמח שהנישואין היו ראשונים. כל הכבוד. בסדר, כאן. מה שמך?
Lee: Lee.
לי: לי.
AG: Lee, can you tell us 42 good things about your life?
א“ג: לי, אתה יכול לספר לנו על 42 דברים טובים בחייך?
Lee: My cat Titchypoo, my dog Enzo. And so my wife, Jazz.
לי: החתול שלי טיטצ’יפו, הכלב שלי אנזו. וגם אשתי, ג’אז.
AG: Third behind the dog and the cat.
א“ג: שלישית אחרי הכלב והחתול.
(Laughter)
(צחוק)
Well played.
יפה מאוד.
Lee: My children, Indio and Walter, Manchester United Football Club, my friends, TED.
לי: הילדים שלי, אינדיו וולטר, מועדון הכדורגל מנצ’סטר יונייטד, חברים שלי, TED.
AG: TED coming in at ringing eighth.
א“ג: TED מגיע במקום השמיני.
Lee: TED is very high, TED is very high. The poetry of C.S. Lewis, E.E. Cummings, Dylan Thomas.
לי: TED גבוה מאוד, TED גבוה מאוד. יצירותיהם של ק“ס לואיס, א“א קאמינגס, ודילן תומאס.
AG: You want to name all the poets you’ve ever heard of? Alright, Lee, thank you. We’re going to pause you there. Round of applause. Thank you both.
א“ג: אתה רוצה למנות את כל המשוררים ששמעת עליהם אי פעם? בסדר, לי, תודה. נעצור אותך שם. מחיאות כפיים. תודה לשניכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
So for a long time, I assumed that people in Lee's position were going to be happier than Martin. But when I ran the experiment, I found the exact opposite. That people who are randomly assigned to count more blessings, are actually, on average, less happy because you start to run out of things to be optimistic about. And if you don't know that many poets ...
אז הרבה זמן, הנחתי שאנשים במצב של לי יהיו מאושרים יותר ממרטין. אבל כשהרצתי את הניסוי, מצאתי בדיוק את ההפך. אנשים שהתבקשו באופן אקראי לספור יותר דברים שהתברכו בהם, היו למעשה, בממוצע, מאושרים פחות כי מתחילים להיגמר הדברים שאתם אופטימיים לגביהם. ואם אתם לא מכירים כל כך הרבה משוררים...
(Laughter)
(צחוק)
The harder it is to find good things about your life, the more you feel like, well, maybe my life isn't that good.
ככל שקשה יותר למצוא דברים טובים בחיים שלכם, ככה תרגישו יותר כאילו, בסדר, החיים שלי לא כאלה טובים.
In the early days of the pandemic, researchers found that the best predictor of well-being was not optimism. It was flow. Flow is that feeling of being in the zone, coined by the psychologist Mihály Csíkszentmihályi. It's that state of total absorption in an activity. For you, it might be cooking or running or gardening where you lose track of time and you might even lose your sense of self. Flow is the appeal of a Netflix binge because you get transported into a different world and immersed in a story. But bingeing is a temporary escape from languishing, not a cure. At best, it leaves you with a bunch of asymmetric relationships. You might love hanging out with your friends: Chandler, Arya, Dwight, Buffy -- Buffy, anyone? --
בימים הראשונים של המגיפה, חוקרים מצאו שהמנבא הטוב ביותר של שְׁלוֹמוּת, לא היה אופטימיות. זה היה זרימה. זרימה היא התחושה הזו של ריכוז מוחלט, שטבע הפסיכולוג מיהאי צ’יקסנטמיהאיי. זהו מצב שבו מישהו שקוע לגמרי בפעילות. בשבילכם, זה יכול להיות בישול או ריצה או גינון שם אתם מאבדים את תחושת הזמן ואולי אפילו תאבדו את תחושת העצמי שלכם. זרימה היא כוח המשיכה של בינג′ בנטפליקס כי אתם מועברים לעולם אחר ושוקעים בסיפור. אבל צפיית בינג′ היא בריחה זמנית מ“דעיכה“, ולא תרופה. במקרה הטוב היא משאירה אתכם עם כמה מערכות יחסים אסימטריות. אולי תאהבו לבלות עם החברים שלכם: צ’נדלר, אריה, דווייט, באפי - באפי, מישהו? -
(Laughter)
(צחוק)
Joe Exotic, Peppa Pig. (Whispers) But they don't know you exist. Bingeing is passive engagement in a fictional world, peak flow depends on active participation in the real world, which is why I was so surprised to find my flow while driving a cartoon car in a Nintendo game. When the pandemic first started, all three of our kids were at home in online school, and that lasted for a full year. It was not easy. One day we found this on our six-year-old's report card.
ג’ו האקזוטי החזירה פפה (לוחש) אבל הם לא יודעים שאתם קיימים. בינג′ היא מעורבות פסיבית בעולם בדיוני, זרימת שיא תלויה בהשתתפות פעילה בעולם האמתי, וזו הסיבה שהופתעתי כל כך למצוא את הזרימה שלי בנהיגה במכונית מצוירת במשחק נינטנדו. כשהתחילה המגיפה, שלושת הילדים שלנו נשארו בבית בלמידה מרחוק, וזה נמשך שנה שלמה. זה לא היה קל. יום אחד מצאנו את זה בתעודה של ילדנו בן השש.
[can independently mute and unmute himself when requested to do so]
[יכול להשתיק את עצמו ולבטל את ההשתקה כאשר הוא מתבקש לעשות זאת]
(Laughter)
(צחוק)
You know, I know some adults who still haven't figured that out yet, not just online, but in real life, too. So I guess we had that to celebrate.
אני מכיר כמה מבוגרים שעדיין לא קלטו את זה, לא רק באינטרנט, אלא גם בחיים האמתיים. אז אני מניח שיכולנו לשמוח בזה.
But like many of you, we were isolated from extended family. My sister was halfway across the country. And one day we were reminiscing about how much we love playing Mario Kart as we were kids. And she said, "Well, we could all play together online now." Why don't we start a family game? And soon we were playing every day with a video call running at the same time. And after a couple of weeks I stopped feeling so blah. I was living zen in the art of Mario Kart.
אבל כמו רבים מכם, היינו מבודדים מהמשפחה המורחבת. אחותי הייתה בקצה השני של המדינה. ויום אחד נזכרנו כמה אהבנו לשחק מריו קארט כשהיינו ילדים. והיא אמרה, “טוב, כולנו יכולים עכשיו לשחק ביחד אונליין.” למה שלא נפתח משחק משפחתי? ודי מהר שיחקנו בכל יום עם שיחת וידאו רצה במקביל. ואחרי כמה שבועות הפסקתי להרגיש כל כך כבוי. חייתי זן באמנות של מריו קארט.
(Laughter)
(צחוק)
In the morning our kids were waking up, asking what time we would play. They were excited. And they loved it when I would gloat about an impending victory, only to be bombed by a flying blue shell and then just sit there watching all three of our kids drive past me to the finish line in tiny go-carts. We had so much fun that we started a new Saturday night tradition after the kids were asleep. Adult Mario Kart.
ובבוקר הילדים שלנו התעוררו, שואלים מתי נשחק. הם היו נלהבים. והם אהבו את זה שהתרברבתי בניצחון מתקרב, רק כדי להיות מופצץ בפגז כחול מעופף ואז פשוט ישבתי שם צופה בשלושת ילדינו חולפים על פניי לקו הסיום במכוניות מרוץ זעירות. היה לנו כיף כל כך שהתחלנו מסורת מוצ“ש חדשה אחרי שהילדים נרדמו. מריו קארט למבוגרים.
(Laughter)
(צחוק)
So after reflecting on that experience, I'm proud to present to you for the first time my Mario Kart theory of peak flow. It has three conditions: mastery, mindfulness and mattering.
אז אחרי שהרהרנו בחוויה הזו, אני גאה להציג בפניכם בפעם הראשונה את תאוריית מריו קארט שלי על זרימת שיא. יש לה שלושה תנאים: מומחיות, מיינדפולנס ומשמעות.
Let's start with mastery. Mastery is something a lot of us have been having a hard time finding lately.
נתחיל עם מומחיות. מומחיות היא משהו שלרבים מאיתנו היה קשה למצוא בזמן האחרון.
(Laughter)
(צחוק)
Psychologists find that at work the strongest factor in daily motivation and joy is a sense of progress. We find that our happiness depends in Western cultures more on how our projects are going today than how they went yesterday. That's why Nike says, "Just do it." I guess if Nike had been started in a more past-focused country like China, their slogan would be, "Just did it." If languishing is stagnation, flow involves momentum. But mastery does not have to be a big accomplishment, it can be small wins. Small wins explain why I was drawn to online Scrabble for the rush of playing a seven-letter word. Small wins makes sense of why so many people were thrilled to bake their first loaf of sourdough bread. And small wins explain why one engineer spent an entire afternoon mastering the art of stacking M&M's on top of each other. Take a look.
פסיכולוגים מגלים שבעבודה הגורם החזק ביותר במוטיבציה ושמחה יומיומית הוא תחושת התקדמות. אנו מגלים שהאושר שלנו, בתרבויות המערביות, תלוי יותר בהתנהלות הפרויקטים שלנו היום מאשר באופן שבו הם התנהלו אתמול. לכן “נייקי” אומרים, “פשוט תעשו את זה“. אני מניח שאם “נייקי” היו מתחילים במדינה יותר ממוקדת עבר כמו סין הסיסמה שלהם הייתה “פשוט עשינו את זה“. אם דעיכה היא קיפאון, זרימה כרוכה במומנטום. אבל מומחיות לא חייבת להיות הישג גדול, היא יכולה להיות ניצחונות קטנים. ניצחונות קטנים מסבירים למה נמשכתי לשבץ-נא ברשת להתרגשות של לשחק מילה בת שבע אותיות. ניצחונות קטנים מסבירים למה כל כך הרבה אנשים התרגשו לאפות את הכיכר הראשונה של לחם מחמצת. וניצחונות קטנים מסבירים למה מהנדס אחד בילה אחר צהריים שלם בהתמקצעות באמנות הערמת M&M אחד על גבי השני. הסתכלו.
(Video) This is going to be harder than I thought. Oh! Oh! Five M&Ms! Five M&Ms!
(וידאו) זה יהיה קשה יותר ממה שחשבתי. הו! הו! חמישה M&Ms! חמישה M&Ms!
(Laughter)
(צחוק)
AG: Turns out that was a world record.
א“ג: מסתבר שזה היה שיא עולמי.
(Laughter)
(צחוק)
That kind of mastery depends on a second condition for flow, mindfulness. Focusing your full attention on a single task, not something a lot of us are doing that much these days.
מומחיות כזו תלויה בתנאי השני לזרימה, מיינדפולנס. מיקוד מלוא תשומת הלב שלכם במשימה אחת, לא משהו שרבים מאיתנו ממש עושים בימים אלה.
[Are you OK? You’re barely paying attention to your book, phone, show ... ] [ ... laptop and the crossword you started ten minutes ago.]
[את בסדר? את בקושי שמה לב לספר שלך, לטלפון, לתכנית...] [...ללפטופ ולתשבץ שהתחלת לפני עשר דקות.]
There's evidence that on average, people are checking emails 74 times a day, switching tasks every 10 minutes, and that creates what's been called time confetti, where we take what could be meaningful moments of our lives and we shred them into increasingly tiny, useless pieces. Time confetti is an enemy of both energy and of excellence. If we want to find flow, we need better boundaries.
יש עדויות לכך שבממוצע, אנשים בודקים מיילים 74 פעמים ביום, מחליפים משימות כל 10 דקות, וזה יוצר את מה שנקרא קונפטי (פתיתוני) זמן, לוקחים מה שהיה יכול להיות רגעים משמעותיים בחיינו ואנחנו גורסים אותם לחתיכות קטנות יותר ויותר וחסרות תועלת. קונפטי זמן הוא אויב הן של אנרגיה והן של מצוינות. אם אנחנו רוצים למצוא זרימה, אנחנו צריכים גבולות טובים יותר.
[It keeps me from looking at my phone every two seconds.]
[זה מונע ממני להסתכל בטלפון שלי כל שתי שניות.]
(Laughter)
(צחוק)
When I think about boundaries, I think of an experiment by organizational scholar Leslie Perlow. She went to a Fortune 500 company and she tested a quiet time policy. No interruptions three mornings a week before noon. On average, engineers spiked in productivity. 47 percent of them were more productive than usual. But the best part is that when the company made quiet time official policy, they had 65 percent above average productivity. I don't think there's anything magical about Tuesday, Thursday, Friday before noon. The lesson here is that we need to treat uninterrupted blocks of time as treasures to guard.
כשאני חושב על גבולות, אני חושב על ניסוי שערכה חוקרת הארגונים לסלי פרלו. היא הלכה לחברת פורצ’ן 500 ובחנה את המדיניות של זמן שקט ללא הפרעות שלושה בקרים בשבוע לפני הצהריים. בממוצע, מהנדסים עלו בפריון. 47 אחוזים מהם היו פרודוקטיביים מהרגיל. אבל החלק הטוב ביותר הוא שכאשר החברה קבעה זמן שקט כמדיניות רשמית, הפרודוקטיביות עלתה ב-65% מעל לממוצע. אני לא חושב שיש משהו קסום בימי שלישי, חמישי, ושישי לפני הצהריים. הלקח כאן הוא שעלינו להתייחס לפרקי זמן ללא הפרעה כאל אוצרות לשמירה.
Now, mastery and mindfulness will get you to flow, but there's a third condition that turns it into a peak experience. Mattering. Knowing that you make a difference to other people. Early in my career, I was studying fundraising callers who were trying to bring in alumni donations to a university, and I knew they were languishing when I saw this sign posted on their wall.
מומחיות ומיינדפולנס יגרמו לכם לזרום, אבל יש תנאי שלישי שהופך אותה לחוויית שיא. משמעות. הידיעה שאתם מחוללים שינוי עבור אנשים אחרים. בתחילת הקריירה שלי, חקרתי טלפנים לגיוס תרומות שפנו לבוגרים לגייס תרומות לאוניברסיטה, וידעתי שהם דועכים כשראיתי את השלט הזה על הקיר.
[Doing a good job here is like wetting your pants in a dark suit] [You get a warm feeling but no one else notices]
[להצליח בעבודה כאן זה כמו להרטיב את המכנסיים בחליפה כהה] [אתה מקבל תחושה חמה אבל אף אחד אחר לא שם לב]
(Laughter)
(צחוק)
I wanted to study how to show them that their work mattered. So I designed a series of experiments and over the next month, one group of callers on average more than doubled in weekly time on the phone and nearly tripled in weekly revenue. What moved the needle was randomly assigning them to meet one student whose scholarship had been funded by their work. Now, instead of focusing on the monotonous process of making calls, they were absorbed in a meaningful purpose of helping to fund tuition. So think about the people who would be worse off if your job didn't exist. Those are the people who make your work matter. You need to know their names, their faces and their stories, and you can find flow in projects that benefit them.
רציתי לחקור כיצד להראות להם שהעבודה שלהם חשובה. אז עיצבתי סדרה של ניסויים ובמהלך החודש הקרוב, קבוצת טלפנים אחת בממוצע הכפילה את הזמן שבילו בטלפון בשבוע וכמעט שילשה את ההכנסה השבועית. מה ששינה את המצב היה להפגיש אותם באקראי עם סטודנט אחד שהמלגה שלו מומנה הודות לעבודתם. במקום להתמקד בתהליך המונוטוני של שיחות, הם היו שקועים במטרה משמעותית של עזרה במימון שכר הלימוד. אז חשבו על האנשים שמצבם יהיה גרוע יותר אם העבודה שלכם לא הייתה קיימת. אלה האנשים שהופכים את העבודה שלכם למשמעותית. אתם צריכים לדעת את שמותיהם, ולהכיר את פניהם וסיפוריהם, ותוכלו למצוא זרימה בפרויקטים שמועילים להם.
This all explains why Mario Kart was such a great experience for me. It gave me a feeling of mastery, the sweet satisfaction of a perfectly placed banana peel for my sister to slip on. It required mindfulness too. My brother-in-law was the best player. Beating him demanded total concentration, especially when my kids were ganging up with him against me. And it wasn't just a game. It mattered. Over the past year, we've all felt helpless in one way or another. I felt helpless to fix covid. I couldn't even do that much to make online school better. And I'm a teacher. But in Mario Kart, I felt helpful. I was able to give my kids something to look forward to when we couldn't go anywhere. I was able to keep my family close when we were far apart. We normally think of flow as an individual experience. But playing Nintendo, we were all immersed together. And although we don't play daily anymore, I feel closer to my sister and my brother-in-law than I ever had before. I learned that love is not the frequency of communication, it's the depth of connections. I also realized that the antidote to languishing does not have to be something productive, it can be something joyful. Our peak moments of flow are having fun with the people we love, which is now a daily task on my to-do list.
כל זה מסביר מדוע מריו קארט היה חוויה נהדרת כל כך עבורי. זה נתן לי תחושה של מומחיות, הסיפוק המתוק של קליפת בננה שמונחת במקום המושלם כדי שאחותי תחליק עליה. זה גם דרש מיינדפולנס. גיסי היה השחקן הטוב ביותר. כדי לנצח אותו נדרש ריכוז מוחלט, במיוחד כשהילדים שלי חברו אליו נגדי. זה לא היה רק משחק. זה היה משמעותי. בשנה האחרונה, כולנו הרגשנו חסרי אונים בצורה כזו או אחרת. הרגשתי חסר אונים לתקן את הקורונה. אפילו לא יכולתי לעשות הרבה כדי לשפר את הלמידה מרחוק. ואני מורה. אבל במריו קארט, הרגשתי מועיל. הצלחתי לתת לילדים שלי משהו לצפות לו כשלא יכולנו ללכת לשום מקום. הצלחתי לשמור על המשפחה שלי קרובה כשהיינו רחוקים זה מזה. בדרך כלל אנו חושבים על זרימה כעל חוויה אינדיבידואלית. אבל כששיחקנו נינטנדו, כולנו היינו שקועים יחד. ולמרות שאנחנו כבר לא משחקים בכל יום, אני מרגיש קרוב יותר לאחותי ולגיסי מאי פעם בעבר. למדתי שאהבה אינה תלויה בתדירות התקשורת, אלא בעומק הקשרים. גם הבנתי שתרופת הנגד לדעיכה לא חייבת להיות משהו פרודוקטיבי, זה יכול להיות משהו מהנה. רגעי שיא הזרימה שלנו הם כשאנו נהנים עם אלה שאנחנו אוהבים, וזו עכשיו משימה יום-יומית ברשימת המטלות שלי.
So what's your version of Mario Kart? Where do you find mastery and mindfulness with the people who matter to you? I think we need to rethink our understanding of mental health and well-being. Not depressed doesn't mean you're not struggling. Not burned out doesn't mean you're fired up. When someone says, "How are you?," it's OK to say, "Honestly, I'm languishing." Or if you can only muster one syllable, "Meh."
אז מה הגרסה שלכם למריו קארט? היכן אתם מוצאים מומחיות ומיינדפולנס עם האנשים שחשובים לכם? אני חושב שאנחנו צריכים לחשוב מחדש על בריאות הנפש ועל רווחה. לא בדיכאון לא אומר שאתם לא נאבקים. לא כבויים לא אומר שאתם נמרצים. כשמישהו אומר, “מה שלומך?” זה בסדר לומר, “בכנות, אני דָעוּךְ.” או שאפשר רק להגות הברה אחת, “אה”
(Laughter)
(צחוק)
And when you're ready, you can start finding the flow that lights a path out of the void.
וכשאתם מוכנים, תתחילו למצוא את הזרימה שמאירה את הדרך מתוך הריק.
Thank you.
תודה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)