Знам, че всички имате дълги списъци със задачи, но аз толкова мразя да губя време, че имам списък с неща, които да не правя. Да не разглеждам социалните медии, да не си проверявам телефона в леглото и да не включвам телевизора, освен ако вече не знам какво искам да гледам. Но миналата година наруших всички тези правила. Оставах буден много след полунощ, четейки лоши новини, играейки безкрайно Скрабъл онлайн и гледайки цели сезони на сериали, които дори не са добри. На следващия ден се събуждах замаян и се кълнях: “Тази вечер ще съм в леглото до 22 ч.” Но това продължи да се случва нощ след нощ в продължение на седмици. Какво си мислех?
I know you all have long to-do lists, but I hate wasting time so much that I have a to-don't list. Don't scroll on social media, don't check my phone in bed and don't turn on the TV unless I already know what I want to watch. But last year I found myself breaking all of those rules. I was staying up way past midnight, doomscrolling, playing endless games of online Scrabble and bingeing entire seasons of TV shows that weren't even good. The next morning I'd wake up in a daze and swear, "Tonight in bed by 10:00." But it kept happening night after night for weeks. What was I thinking?
Като организационен психолог прекарах цялата си кариера, изучавайки мотивацията, и наистина ме притеснява, когато не мога да обясня собственото си поведение. Не бях депресиран. Все още имах надежда. Не бях изтощен, имах енергия. Не бях самотен, бях със семейството си. Просто се чувствах малко безцелно и малко безрадостно. Впоследствие се сетих, че си има име за това чувство: посърналост. Посърналостта е чувство на празнота, застой и отегчение. Формулирано е от социолог, Кори Кийс, и увековечено от философ, Марая Кери.
As an organizational psychologist, I have spent my whole career studying motivation, so it really bothers me when I can't explain my own behavior. I wasn't depressed. I still had hope. Wasn't burned out, had energy. Wasn't lonely, I was with my family. I just felt a little bit aimless and a little bit joyless. Eventually, I remembered there's a name for that feeling: languishing. Languishing as a sense of emptiness, stagnation and ennui. It was coined by a sociologist Corey Keyes and immortalized by a philosopher, Mariah Carey.
(Смях)
(Laughter)
Когато си посърнал, усещането е сякаш дните ти се сливат, наблюдавайки живота си през замъглено стъкло. Затова съм любопитен колко от вас са усетили това през последните месеци. Добре, тези от вас, които нямат енергия да вдигнат ръцете си,
When you're languishing, it just feels like you're muddling through your days, looking at your life through a foggy windshield. So I'm curious how many of you have felt like that over the past few months. OK, those of you who didn't have the energy to raise your hands --
(Смях)
(Laughter)
може би сте посърнали в момента. А вие ето тук, които не се засмяхте, вие определено сте посърнали. Колкото и да е странно...
you might be languishing right now. And you over here who didn't laugh, you're definitely languishing. Strangely enough --
[Как се чувствате днес? Все тая. Все тая. Все тая.]
[How are you feeling today? Meh. Meh. Meh.]
(Смях)
(Laughter)
Някои от вас преминаха теста. Колкото и да е странно, това, което ме спаси, беше играта на Марио Карт. Но нека за момент се върнем назад.
Some of you passed the quiz. Strangely enough, what rescued me from that feeling was playing Mario Kart. But let's back up for a second.
В ранните дни на Ковид много от нас се бореха със страх, печал и изолация. Но тъй като пандемията се проточи, без му да се вижда краят, нашето силно терзание даде път на хронична посърналост. Всички ние живеехме в “Омагьосан ден“. Усещаше се сякаш целият свят е в застой. Така написах статия, за да дам гласност на посърналостта. Нарекох я ”пренебрегнатото средно дете на психическото здраве“ и предположих, че това може да е преобладаващата емоция на нашето време. И скоро беше навсякъде. Виждах я по всички медии, обсъждаше се от знаменитости, от кралски особи. Никога не бях виждал хората толкова въодушевени да говорят за тяхната пълна липса на вълнение.
In the early days of covid, a lot of us were struggling with fear, grief and isolation. But as the pandemic dragged on with no end in sight, our acute anguish gave way to chronic languish. We were all living in “Groundhog Day.” It felt like the whole world was stagnating. So I wrote an article to put languishing on the map. I called it "the neglected middle child of mental health" and I suggested it might be the dominant emotion of our time. And soon it was everywhere. I was seeing it all over the media, being discussed by celebrities, by royalty. I've never seen people so excited to talk about their utter lack of excitement.
(Смях)
(Laughter)
И... Мисля... Мисля, че назоваването на посърналостта помогна на хората да осмислят някои озадачаващи преживявания. Защо дори след като се ваксинират, на хората им е трудно да гледат напред към остатъка от годината. Защо, когато “Съкровището” излезе по телевизията, съпругата ми вече знаеше всички думи наизуст. И защо оставах буден до толкова късно, ставайки жертва на това, което е известно като отмъстително отлагане на лягането.
And -- I think -- I think that naming languishing helped people make sense of some puzzling experiences. Why even after getting vaccinated people were having trouble looking forward to the rest of the year. Why when "National Treasure" came on TV, my wife already knew all the words by heart. And why I was staying up way too late, falling victim to what's known as revenge bedtime procrastination.
(Смях)
(Laughter)
[Еха, само 23 ч. е - все има време да проваля утрешния ден,
като остана буден, правейки нищо в Интернет.]
Търсехме щастие в сив ден и цел в една безкрайна пандемия. Но посърналостта не е нещо, характерно само за пандемията. Тя е част от човешкото състояние. 20 години изследвания показват, че посърналостта може да наруши фокуса ви и да обезсърчи мотивацията ви. Също така е рисков фактор за депресия, защото посърналостта често често се таи под повърхността. Може и да не забележите кога мотивацията ви е намаляла или удоволствието ви се е притъпило. Равнодушни сте към собственото си безразличие, което означава, че не търсите помощ и може дори да не направите нищо, за да си помогнете. Все тая. Посърналостта обаче не просто е трудна за забелязване. В много култури също е трудно да се говори за това. Когато хората питат: “Как си?“, от вас се очаква да кажете: “Чудесно!” или: “Живея най-добрия си живот.“ Това се нарича токсична позитивност.
We were looking for bliss in a blah day and purpose in a perpetual pandemic. But languishing is not unique to a pandemic. It's part of the human condition. Two decades of research show that languishing can disrupt your focus and dampen your motivation. It's also a risk factor for depression because languishing often lurks below the surface. You might not notice when your drive is dwindling or your delight is dulling You’re indifferent to your own indifference, which means you don't seek help and you might not even do anything to help yourself. Meh. Languishing isn't just hard to spot, though. In many cultures, it's hard to talk about, too. When people ask, "How are you?," you're expected to say, "Great!" or "Living my best life." That's called toxic positivity.
(Смях)
(Laughter)
Това е натискът, който срещаме, да бъдем оптимистични и радостни по всяко време. Ако кажете: “Знаеш ли, просто съм добре“, тогава хората биха ви окуражили да погледнете от ведрата страна или да сте благодарни за това, което имате. което не просто е дразнещо. Всъщност може да бъде лош съвет.
It's the pressure that we face to be optimistic and upbeat at all times. If you say, "You know, I'm just OK," then people might encourage you to look on the bright side or count your blessings, which isn't just annoying. It can actually be bad advice.
Може ли да помоля за двама доброволци? Ако се налага, ще посоча, не скачайте всички наведнъж. Добре, ето там. Заповядайте до микрофона и може ли да дойде друг доброволец от ето там, до този микрофон, моля. Аплодисменти за нашите двама доброволци.
Can I get two volunteers? I will cold-call if I have to, don't all jump at once. OK, right over here. You can come up to a mic and can I get another volunteer right over there, up to this mic, please. A round of applause for our two volunteers.
(Аплодисменти)
(Applause)
Здравей, как се казваш?
Hi, what's your name?
Мартин: Мартин.
Martin: Martin.
Адам Грант: Благодаря. Можеш ли да ни кажеш три хубави неща в живота ти?
Adam Grant: Thank you. Can you tell us three good things about your life, please?
Мартин: Женен съм и съм здрав, и съм щастлив.
Martin: I’m married and I’m healthy and I’m happy.
АГ: Добре, радвам се, че бракът беше на първо място. Много добре. Сега, ето тук. Как е твоето име?
AG: All right, I’m glad the marriage came in first. Well done. OK, over here. What’s your name?
Лий: Лий.
Lee: Lee.
АГ: Лий, можеш ли да ни кажеш 42 хубави неща в живота ти?
AG: Lee, can you tell us 42 good things about your life?
Лий: Котката ми Тичипуу, кучето ми Енцо. Както и жена ми, Джаз.
Lee: My cat Titchypoo, my dog Enzo. And so my wife, Jazz.
АГ: Трета след кучето и котката.
AG: Third behind the dog and the cat.
(Смях)
(Laughter)
Добре изиграно.
Well played.
Лий: Децата ми, Индио и Уолтър, футболен клуб Манчестър Юнайтед, приятелите ми, TED.
Lee: My children, Indio and Walter, Manchester United Football Club, my friends, TED.
АГ: TED идва на звучното осмо място.
AG: TED coming in at ringing eighth.
Лий: TED е много високо, TED е много високо. Поезията на К. С. Луис, Е. Е. Къмингс, Дилън Томас.
Lee: TED is very high, TED is very high. The poetry of C.S. Lewis, E.E. Cummings, Dylan Thomas.
АГ: Искаш да назовеш всички поети, за които някога си чувал ли? Добре, Лий, благодаря ти. Ще спрем дотук. Аплодирайте ги. Благодаря и на двамата.
AG: You want to name all the poets you’ve ever heard of? Alright, Lee, thank you. We’re going to pause you there. Round of applause. Thank you both.
(Аплодисменти)
(Applause)
Дълго време предполагах, че хората в позицията на Лий ще бъдат по-щастливи от Мартин. Но когато проведох експеримента, открих точно обратното. Хората, на които случайно беше възложено да изброят повече хубави неща, всъщност са средно по-малко щастливи, защото започват да ти свършват положителните неща. И ако не познаваш толкова много поети...
So for a long time, I assumed that people in Lee's position were going to be happier than Martin. But when I ran the experiment, I found the exact opposite. That people who are randomly assigned to count more blessings, are actually, on average, less happy because you start to run out of things to be optimistic about. And if you don't know that many poets ...
(Смях)
(Laughter)
Колкото по-трудно е да намерите хубави неща в живота си, толкова повече се чувствате сякаш животът ви може би не е толкова хубав.
The harder it is to find good things about your life, the more you feel like, well, maybe my life isn't that good.
В ранните дни на пандемията изследователи установиха, че най-добрата предпоставка за добруването не е оптимизмът. Потокът на съзнанието е. Потокът е онова усещане да си в зоната, формулирано от психологът Михай Чиксентмихай. То е онова състояние на пълна вглъбеност в едно занимание. За вас може да бъде готвене или тичане, или градинарство, където губите представа за времето, и дори можете да загубите усещането за вас самите. Потокът е обаянието на филмовият Нетфликс маратон, защото се пренасяте в един различен свят и се потапяте в дадена история. Но прекомерното гледане е временно решение за посърналостта, не е лекарство. В най-добрия случай това ви оставя с куп несиметрични връзки. Може да обичате да прекарвате време с приятелите ви: Чандлър, Аря, Дуайт, Бъфи... Някой за Бъфи?
In the early days of the pandemic, researchers found that the best predictor of well-being was not optimism. It was flow. Flow is that feeling of being in the zone, coined by the psychologist Mihály Csíkszentmihályi. It's that state of total absorption in an activity. For you, it might be cooking or running or gardening where you lose track of time and you might even lose your sense of self. Flow is the appeal of a Netflix binge because you get transported into a different world and immersed in a story. But bingeing is a temporary escape from languishing, not a cure. At best, it leaves you with a bunch of asymmetric relationships. You might love hanging out with your friends: Chandler, Arya, Dwight, Buffy -- Buffy, anyone? --
(Смях)
(Laughter)
Джо Екзотик, Прасето Пепа. (Прошепва) Но те не знаят, че вие съществувате. Прекомерното гледане е пасивно участие в измислен свят, върховният поток зависи от активно участие в истинския свят, което е причината да съм толкова изненадан да намеря своя поток, карайки анимационна кола в игра на Нинтендо. Когато започна пандемията, трите ни деца ходеха на училище онлайн, у дома, и това продължи цяла година. Не беше лесно. Един ден открихме това в бележника на шестгодишното ни дете.
Joe Exotic, Peppa Pig. (Whispers) But they don't know you exist. Bingeing is passive engagement in a fictional world, peak flow depends on active participation in the real world, which is why I was so surprised to find my flow while driving a cartoon car in a Nintendo game. When the pandemic first started, all three of our kids were at home in online school, and that lasted for a full year. It was not easy. One day we found this on our six-year-old's report card.
[може самостоятелно да спира и пуска микрофона си, когато го помолят]
[can independently mute and unmute himself when requested to do so]
(Смях)
(Laughter)
Вижте, аз познавам няколко възрастни, които все още не знаят как се прави това, не само онлайн, но също и в реалния живот. Затова реших, че това е повод за празнуване.
You know, I know some adults who still haven't figured that out yet, not just online, but in real life, too. So I guess we had that to celebrate.
Но както много от вас, ние бяхме откъснати от роднините си. Сестра ми беше много далеч. И един ден си припомнихме колко много обичахме да играем Марио Карт като деца. И тя каза, “Е, сега бихме могли да играем всички заедно онлайн.“ Защо не започнем семейна игра? И скоро играехме всеки ден едновременно с видео обаждане. И след две седмици спрях да се чувствам толкова “бла“. Изживявах дзен в изкуството на Марио Карт.
But like many of you, we were isolated from extended family. My sister was halfway across the country. And one day we were reminiscing about how much we love playing Mario Kart as we were kids. And she said, "Well, we could all play together online now." Why don't we start a family game? And soon we were playing every day with a video call running at the same time. And after a couple of weeks I stopped feeling so blah. I was living zen in the art of Mario Kart.
(Смях)
(Laughter)
Сутрин децата се събуждаха с въпроса в колко часа ще играем. Толкова се вълнуваха. И обожаваха, когато злорадствах за предстояща победа, точно преди да бъда бомбардиран от летяща синя черупка, тогава просто седях да гледам как и трите ни деца ме задминават на финиша в малки картинг колички. Беше толкова забавно, че започнахме нова традиция в събота вечер, след като децата заспят. Марио Карт за възрастни.
In the morning our kids were waking up, asking what time we would play. They were excited. And they loved it when I would gloat about an impending victory, only to be bombed by a flying blue shell and then just sit there watching all three of our kids drive past me to the finish line in tiny go-carts. We had so much fun that we started a new Saturday night tradition after the kids were asleep. Adult Mario Kart.
(Смях)
(Laughter)
След като размишлявах над това преживяване, горд съм да ви представя за пръв път моята Марио Карт теория за върховния поток. Има три условия: майсторство, внимание и значимост.
So after reflecting on that experience, I'm proud to present to you for the first time my Mario Kart theory of peak flow. It has three conditions: mastery, mindfulness and mattering.
Да започнем с майсторството. Майсторството е нещо, което много от нас напоследък откриват трудно.
Let's start with mastery. Mastery is something a lot of us have been having a hard time finding lately.
(Смях)
(Laughter)
Психолозите откриват, че на работа най-силният фактор за ежедневна мотивация и радост е чувството за прогрес. Откриваме, че в западната култура щастието ни зависи повече от това как вървят проектите ни днес, отколкото как са вървели вчера. Затова Найк казват: “Просто го направи.” Предполагам, че ако Найк беше основана в страна с повече фокус върху миналото, например Китай, девизът им би бил, “Просто го направих.“ Ако посърналостта е застой, потокът включва движеща сила. Но майсторството не трябва да бъде голямо постижение, могат да бъдат малки победи. Малките победи обясняват защо бях толкова увлечен по онлайн Скрабъл заради тръпката да съставя седембуквена дума. Малките победи обясняват защо толкова много хора се вълнуваха да изпекат първия си самун квасен хляб. И малките победи обясняват защо един инженер прекара цял следобед, овладявайки изкуството да редиш бонбони М&М един върху друг. Вижте.
Psychologists find that at work the strongest factor in daily motivation and joy is a sense of progress. We find that our happiness depends in Western cultures more on how our projects are going today than how they went yesterday. That's why Nike says, "Just do it." I guess if Nike had been started in a more past-focused country like China, their slogan would be, "Just did it." If languishing is stagnation, flow involves momentum. But mastery does not have to be a big accomplishment, it can be small wins. Small wins explain why I was drawn to online Scrabble for the rush of playing a seven-letter word. Small wins makes sense of why so many people were thrilled to bake their first loaf of sourdough bread. And small wins explain why one engineer spent an entire afternoon mastering the art of stacking M&M's on top of each other. Take a look.
(Видео) Това ще се окаже по-трудно, отколкото мислех. О! О! Пет дражета! Пет дражета!
(Video) This is going to be harder than I thought. Oh! Oh! Five M&Ms! Five M&Ms!
(Смях)
(Laughter)
АГ: Оказва се, че това е било световен рекорд.
AG: Turns out that was a world record.
(Смях)
(Laughter)
Този вид майсторство е зависим от второто условие на потока, вниманието. Да съсредоточиш вниманието си само върху една задача, не е нещо, което много от нас правят често тези дни.
That kind of mastery depends on a second condition for flow, mindfulness. Focusing your full attention on a single task, not something a lot of us are doing that much these days.
[Добре ли си? Едва обръщаш внимание на книгата, телефона, шоуто...] [ ...лаптопа и кръстословицата, които започна преди 10 минути.]
[Are you OK? You’re barely paying attention to your book, phone, show ... ] [ ... laptop and the crossword you started ten minutes ago.]
Има доказателство, че хората проверяват имейла си средно по 74 пъти на ден, сменяйки задачата си на всеки 10 минути, и това създава нещо, наречено времеви конфети, където вземаме потенциално значими моменти от живота ни, и ги нарязваме на все по-малки, безполезни парчета. Времевите конфети са враг и на енергията, и на съвършенството. Ако искаме да намерим потока, имаме нужда от по-добри граници.
There's evidence that on average, people are checking emails 74 times a day, switching tasks every 10 minutes, and that creates what's been called time confetti, where we take what could be meaningful moments of our lives and we shred them into increasingly tiny, useless pieces. Time confetti is an enemy of both energy and of excellence. If we want to find flow, we need better boundaries.
[Па́зи ме да не поглеждам телефона си на всеки две секунди.]
[It keeps me from looking at my phone every two seconds.]
(Смях)
(Laughter)
Като се замисля за граници, се сещам за един експеримент на организационния учен Лесли Перлоу. Тя отишла в една от Форчън 500 компаниите и тествала политика за тихо време. Без прекъсвания сутрин до обяд, три дни от седмицата. Средно, производителността на инженерите скочила. 47 процента от тях били по-продуктивни от обикновено. Но най-хубавото е, че когато компанията приела официално тази политика, те имали 65 процента над средната продуктивност. Не мисля, че има нещо вълшебно във вторник, четвъртък, петък преди обяд. Поуката тук е, че трябва да третираме непрекъснатите отрязъци от време като съкровища за опазване.
When I think about boundaries, I think of an experiment by organizational scholar Leslie Perlow. She went to a Fortune 500 company and she tested a quiet time policy. No interruptions three mornings a week before noon. On average, engineers spiked in productivity. 47 percent of them were more productive than usual. But the best part is that when the company made quiet time official policy, they had 65 percent above average productivity. I don't think there's anything magical about Tuesday, Thursday, Friday before noon. The lesson here is that we need to treat uninterrupted blocks of time as treasures to guard.
Така, майсторството и вниманието ще ви доведат до поток, но има трето условие, което го превръща във върховно изживяване. Значимост. Да знаеш, че правиш нещо значимо за останалите. В началото на кариерата ми изследвах хора, които се опитваха да наберат дарения за университет от бивши възпитаници, и знаех, че са посърнали, когато видях тази табела, окачена на стената им.
Now, mastery and mindfulness will get you to flow, but there's a third condition that turns it into a peak experience. Mattering. Knowing that you make a difference to other people. Early in my career, I was studying fundraising callers who were trying to bring in alumni donations to a university, and I knew they were languishing when I saw this sign posted on their wall.
[Да вършиш добра работа тук е като да намокриш гащите в тъмен костюм.] [Получаваш едно топло усещане, но никой друг не забелязва.]
[Doing a good job here is like wetting your pants in a dark suit] [You get a warm feeling but no one else notices]
(Смях)
(Laughter)
Исках да изследвам как да им покажа, че работата им е от значение. Затова съставих серия от експерименти и през следващия месец, една група от тези хора увеличи повече от два пъти седмичното време на телефона и почти утрои седмичните приходи. Това, което обърна нещата, беше произволното им разпределяне за среща с един студент, чиято стипендия бе финансирана от тяхната работа. Сега, вместо да се фокусират върху монотонния процес да правят обаждания, те бяха погълнати от значимата цел да помогнат за финансирането на обучение. Затова помислете за хората, които биха били по-зле, ако работата ви не съществуваше. Това са хората, които правят работата ви значима. Трябва да знаете техните имена, техните лица и техните истории и ще успеете да намерите поток в проекти, които им помагат.
I wanted to study how to show them that their work mattered. So I designed a series of experiments and over the next month, one group of callers on average more than doubled in weekly time on the phone and nearly tripled in weekly revenue. What moved the needle was randomly assigning them to meet one student whose scholarship had been funded by their work. Now, instead of focusing on the monotonous process of making calls, they were absorbed in a meaningful purpose of helping to fund tuition. So think about the people who would be worse off if your job didn't exist. Those are the people who make your work matter. You need to know their names, their faces and their stories, and you can find flow in projects that benefit them.
Всичко това обяснява защо Марио Карт беше такова страхотно изживяване за мен. Даде ми чувство за майсторство, сладкото удовлетворение от перфектно нагласена обелка от банан, за да се подхлъзне сестра ми на нея. Изискваше също и внимание. Зет ми беше най-добрият играч. За да го победя, се изискваше пълна концентрация, особено когато децата ми се съюзяваха с него срещу мен. И не беше само игра. Имаше значение. През изминалата година всички се почувствахме безсилни по един или друг начин. Чувствах се безсилен да поправя Ковид. Дори не можех да направя онлайн обучението по-добро. А съм учител. Но в Марио Карт се почувствах полезен. Можех да дам на децата си нещо, което да очакват, когато не можехме да отидем никъде. Успях да запазя семейството си сплотено, когато бяхме далеч един от друг. Обикновено мислим за потока, като лично преживяване. Но играейки Нинтендо, ние се потопихме всички заедно. И въпреки че вече не играем всеки ден, се чувствам по-близък със сестра ми и зет ми, повече от когато и да било. Научих, че любовта не е честотата на комуникацията, тя е дълбочината на връзките. Също осъзнах, че антидотът на посърналостта не е нужно да бъде нещо продуктивно, може да бъде нещо весело. Върховните ни моменти на поток са в забавлението с любимите ни хора, което сега е ежедневна задача в списъка ми с неща, които да направя.
This all explains why Mario Kart was such a great experience for me. It gave me a feeling of mastery, the sweet satisfaction of a perfectly placed banana peel for my sister to slip on. It required mindfulness too. My brother-in-law was the best player. Beating him demanded total concentration, especially when my kids were ganging up with him against me. And it wasn't just a game. It mattered. Over the past year, we've all felt helpless in one way or another. I felt helpless to fix covid. I couldn't even do that much to make online school better. And I'm a teacher. But in Mario Kart, I felt helpful. I was able to give my kids something to look forward to when we couldn't go anywhere. I was able to keep my family close when we were far apart. We normally think of flow as an individual experience. But playing Nintendo, we were all immersed together. And although we don't play daily anymore, I feel closer to my sister and my brother-in-law than I ever had before. I learned that love is not the frequency of communication, it's the depth of connections. I also realized that the antidote to languishing does not have to be something productive, it can be something joyful. Our peak moments of flow are having fun with the people we love, which is now a daily task on my to-do list.
Каква е вашата версия на Марио Карт? Къде откривате майсторство и внимание с хората, които са значими за вас? Мисля, че трябва да преосмислим разбирането си за ментално здраве и добруване. Да не бъдеш депресиран не означава, че не се бориш, да не си претоварен, не означава, че си във вихъра си. Когато някой ви попита как сте, можете да кажете: “Честно казано, посърнал съм.“ Или ако успеете да изречете само дума-две: “Все тая.”
So what's your version of Mario Kart? Where do you find mastery and mindfulness with the people who matter to you? I think we need to rethink our understanding of mental health and well-being. Not depressed doesn't mean you're not struggling. Not burned out doesn't mean you're fired up. When someone says, "How are you?," it's OK to say, "Honestly, I'm languishing." Or if you can only muster one syllable, "Meh."
(Смях)
(Laughter)
И когато сте готови, можете да започнете да откривате потока, който очертава път за излизане от празнотата.
And when you're ready, you can start finding the flow that lights a path out of the void.
Благодаря ви.
Thank you.
(Аплодисменти)
(Applause)