I want you to look around the room for a minute and try to find the most paranoid person here --
Dua që të shikoni rreth jush dhe mundohuni të gjeni personin më paranojak këtu --
(Laughter)
(Të qeshura)
And then I want you to point at that person for me.
Më pas drejtojani gishtin atij personi për mua.
(Laughter)
(Të qeshura)
OK, don't actually do it.
Mos e bëni në të vërtetë.
(Laughter)
(Të qeshura)
But, as an organizational psychologist, I spend a lot of time in workplaces, and I find paranoia everywhere. Paranoia is caused by people that I call "takers." Takers are self-serving in their interactions. It's all about what can you do for me. The opposite is a giver. It's somebody who approaches most interactions by asking, "What can I do for you?"
Por, si psikolog organizativ, shpenzoj goxha kohë në vendet e punës, dhe e gjej paranojën kudo. Paranoja shkaktohet nga njerëz që i quaj "marrës". Marrësit janë egoista në bashkeveprime. Cfarë të mund të bësh për mua? I kundërt është dhënësi. Eshtë dikush që i afrohet bashkeveprimeve duke pyetur, "Cfarë mund të bëj për ju?"
I wanted to give you a chance to think about your own style. We all have moments of giving and taking. Your style is how you treat most of the people most of the time, your default. I have a short test you can take to figure out if you're more of a giver or a taker, and you can take it right now.
Dua qe t'ju jap nje mundësi e të mendoni cili eshte stili juaj. Të gjithë kemi momente ku japim dhe marrim. Stili juaj është se si i trajtoni njerëzit ne shumicën e kohës, sesi e parazgjidhni kete gje. Kam një test te shkurtër për të kuptuar nëse jeni më shumë dhënës apo marrës, të cilin mund ta bëni tani.
[The Narcissist Test]
[Testi narcisist]
[Step 1: Take a moment to think about yourself.]
[Hapi 1: Për një moment mendoni për veten.]
(Laughter)
(Të qeshura)
[Step 2: If you made it to Step 2, you are not a narcissist.]
[Hapi 2: Nëse arrini në hapin e dytë nuk jeni narcist.]
(Laughter)
(Të qeshura)
This is the only thing I will say today that has no data behind it, but I am convinced the longer it takes for you to laugh at this cartoon, the more worried we should be that you're a taker.
Kjo eshte gjeja e vetme qe do them sot qe nuk është e mbështetur në të dhëna, por qe jam i bindur se sa me e gjate eshte koha qe po qeshni nga ajo foto, aq me te shqetesuar duhet te jeni se jeni marrësa.
(Laughter)
(Të qeshura)
Of course, not all takers are narcissists. Some are just givers who got burned one too many times. Then there's another kind of taker that we won't be addressing today, and that's called a psychopath.
Jo të gjithë marrësat jane narcizistë. Disa jane dhënësa që janë djegur disa herë. Pastaj gjendet lloji tjetër i marrësve që nuk do t'u drejtohem sot, që quhen psikopatë.
(Laughter)
(Të qeshura)
I was curious, though, about how common these extremes are, and so I surveyed over 30,000 people across industries around the world's cultures. And I found that most people are right in the middle between giving and taking. They choose this third style called "matching." If you're a matcher, you try to keep an even balance of give and take: quid pro quo -- I'll do something for you if you do something for me. And that seems like a safe way to live your life. But is it the most effective and productive way to live your life? The answer to that question is a very definitive ... maybe.
Isha kureshtar, se sa të zakonshme janë këto ekstreme keshtu qe, studiova mbi 30 000 njerez ne gjitha industrite rreth kulturave boterore. Dhe zbulova se shumica e njerezve ndodhen ne mes midis të dhënit dhe të marrit. Ata zgjedhin stilin e tretë te quajtur "të ekuilibruarit". Nese je i equilibruar, perpiqesh te kesh balance midis dhënies dhe marrjes: quid pro quo -- Do te bej dicka per ty nese ti ben per mua. Kjo duket një menyre e sigurtë për të jetuar jetën. Por a eshte menyra me efektive dhe produktive per te jetuar jetën? Pergjigja për pyetjen eshte shume e percaktuar... ndoshta.
(Laughter)
(Të qeshura)
I studied dozens of organizations, thousands of people. I had engineers measuring their productivity.
Studjova dhjetra organizata, mijëra njerez. Kisha inxhinierë që matnin produktivitetin e tyre.
(Laughter)
(Të qeshura)
I looked at medical students' grades -- even salespeople's revenue.
Shikova notat e studentëve të mjekësisë-- madje fitimet e shitësve.
(Laughter)
(Të qeshura)
And, unexpectedly, the worst performers in each of these jobs were the givers. The engineers who got the least work done were the ones who did more favors than they got back. They were so busy doing other people's jobs, they literally ran out of time and energy to get their own work completed. In medical school, the lowest grades belong to the students who agree most strongly with statements like, "I love helping others," which suggests the doctor you ought to trust is the one who came to med school with no desire to help anybody.
Dhe, papritur performuesit me te keqinj ne te gjitha punët ishin dhënësit. Inxhinierët që arrinin të mbaronin më pak punë ishin ata që bënin më shumë ndere se sa iu kthyen mbrapsht. Ishin aq te zënë duke bere punët e të tjerëve sa realisht humbën kohë dhe energji per të përfunduar punën e tyre. Në shkollën e mjekësisë, notat e ulëta u takonin studenteve që binin dakord fuqishem me shprehje si, "Dua te ndihmoj të tjerët," që tregon se doktori që duhet ti besoni eshte ai qe eshte diplomuar pa deshiren per te ndihmuar te tjerët.
(Laughter)
(Te qeshura)
And then in sales, too, the lowest revenue accrued in the most generous salespeople. I actually reached out to one of those salespeople who had a very high giver score. And I asked him, "Why do you suck at your job --" I didn't ask it that way, but --
Dhe tek shitjet, të ardhurat më të ulëta i kishin shitesit me shume bujarë. Unë takova nje nga ata shitesit me pikë të larta ne te dhënit. Dhe e pyeta, "Pse ta shpif në punën tënde --" Nuk e pyeta keshtu, por --
(Laughter)
(Të qeshura)
"What's the cost of generosity in sales?" And he said, "Well, I just care so deeply about my customers that I would never sell them one of our crappy products."
"Kush eshte kostoja e bujarisë ne shitje?" Më tha, "Epo, shqetësohem aq shumë për klientët e mi sa nuk do u shisja kurrë atyre nga produktet tona te ndyra"
(Laughter)
(Të qeshura)
So just out of curiosity, how many of you self-identify more as givers than takers or matchers? Raise your hands. OK, it would have been more before we talked about these data.
Sa për kuriozitet, sa prej jush shiheni më shumë si dhënës sesa marrës apo te ekulibruar? Ngrini duart. OK, duhej bere me pare se te flisnim rreth atyre fakteve.
But actually, it turns out there's a twist here, because givers are often sacrificing themselves, but they make their organizations better. We have a huge body of evidence -- many, many studies looking at the frequency of giving behavior that exists in a team or an organization -- and the more often people are helping and sharing their knowledge and providing mentoring, the better organizations do on every metric we can measure: higher profits, customer satisfaction, employee retention -- even lower operating expenses. So givers spend a lot of time trying to help other people and improve the team, and then, unfortunately, they suffer along the way. I want to talk about what it takes to build cultures where givers actually get to succeed.
Por realisht del dicka e kundert ketu, sepse dhënësit shpesh janë duke sakrifikuar veten e tyre, por përmirësojnë organizatat e tyre. Ne kemi shume prova -- shumë, shumë studime qe shikojnë frekuencën e sjelljes të dhënies që ekziston ne nje ekip apo një organizatë-- dhe sa më shpesh njerëzit ndihmojne apo tregojnë ato që dinë duke siguruar këshillim, më të mira bëhen organizatat në cdo anë që ne masim: përfitime më të medha, kënaqen klientët, ruajtja e punëtorit-- edhe shpenzime operuese më te ulta. Dhënësit harxhojne kohë duke ndihmuar të tjerët, e të përmirësojnë ekipin e pastaj, fatkeqësisht ata vuajnë gjatë gjithë kohës. Dua t'ju flas se cfare duhet per të ndërtuar kultura ku dhënësit të kenë sukses.
So I wondered, then, if givers are the worst performers, who are the best performers? Let me start with the good news: it's not the takers. Takers tend to rise quickly but also fall quickly in most jobs. And they fall at the hands of matchers. If you're a matcher, you believe in "An eye for an eye" -- a just world. And so when you meet a taker, you feel like it's your mission in life to just punish the hell out of that person.
Më pas mendova, nëse dhënësit janë performuesit më të keqinj kush janë performuesit më të mirë? Po filloj me lajmin e mirë: nuk janë marrësit. Marrësit duan të ngrihen shpejt por po ashtu bien shpejt në shumicën e punëve. Dhe bien në duart e të ekuilibruarve. Nëse je i ekuilibruar, beson ne "Një sy për sy" -- një botë e drejtë. Pra, kur takon një marrës, e kthen në misionin e jetës tende qe ta dënosh rëndë këtë person.
(Laughter)
(Të qeshura)
And that way justice gets served.
Dhe kështu shërbehet drejtësia.
Well, most people are matchers. And that means if you're a taker, it tends to catch up with you eventually; what goes around will come around. And so the logical conclusion is: it must be the matchers who are the best performers. But they're not. In every job, in every organization I've ever studied, the best results belong to the givers again.
Shumica e njerëzve janë të ekuilibruar. Nëse je një marrës, dikur do arrish te korresh ate qe ke mbjelle; bota është e rrumbullakët. Përfundimi logjik është se: duhet të jenë të ekuilibrarit performuesit me të mirë. Por ja që nuk janë. Në cdo punë, në cdo organizatë që kam studiuar rezulatet më të mira u takojnë përsëri dhënësve.
Take a look at some data I gathered from hundreds of salespeople, tracking their revenue. What you can see is that the givers go to both extremes. They make up the majority of people who bring in the lowest revenue, but also the highest revenue. The same patterns were true for engineers' productivity and medical students' grades. Givers are overrepresented at the bottom and at the top of every success metric that I can track. Which raises the question: How do we create a world where more of these givers get to excel? I want to talk about how to do that, not just in businesses, but also in nonprofits, schools -- even governments. Are you ready?
Hidhini një sy disa të dhënave që mblodha nga disa qindra shitës, pasi u shikova fitimet. Ajo që mund të shikoni është se dhënësit shkojnë në dy ekstremet. Ata përbëjnë shumicën e njerëzve që sjellin fitimet më të ulëta por edhe fitimet më të mëdha. Kjo është e vertete për prodhimtarinë e inxhinierëve dhe notat e studentëve të mjekësisë. Dhënësit janë të mbipërfaqësuar në fund dhe në krye ne te gjitha metrikët e suksesit. E cila ngre pyetjen: Si mund ta krijojmë një botë ku të shquhen më shumë dhënësit? Dua t'ju flas sesi mund ta bëjmë atë, jo vetëm në biznese, por edhe ne ato jofitimprurese, shkolla- madje edhe në qeveri. A jeni gati?
(Cheers)
(Thirrje)
I was going to do it anyway, but I appreciate the enthusiasm.
Do ta bëja gjithsesi por, e vlerësoj entuziazmin.
(Laughter)
(Të qeshura)
The first thing that's really critical is to recognize that givers are your most valuable people, but if they're not careful, they burn out. So you have to protect the givers in your midst. And I learned a great lesson about this from Fortune's best networker. It's the guy, not the cat.
Gjëja e parë që është kryesore është të njohim që dhënësit janë njerëzit më të vlefshëm, por nëse nuk janë të kujdesshëm, digjen. Pra duhet t'i mbroni dhënësit në mesin tuaj. Dhe mora një mësim të mirë rreth kësaj nga blogeri më i mirë i Fortune. Eshtë personi, jo macja.
(Laughter)
(Të qeshura)
His name is Adam Rifkin. He's a very successful serial entrepreneur who spends a huge amount of his time helping other people. And his secret weapon is the five-minute favor. Adam said, "You don't have to be Mother Teresa or Gandhi to be a giver. You just have to find small ways to add large value to other people's lives." That could be as simple as making an introduction between two people who could benefit from knowing each other. It could be sharing your knowledge or giving a little bit of feedback. Or It might be even something as basic as saying, "You know, I'm going to try and figure out if I can recognize somebody whose work has gone unnoticed." And those five-minute favors are really critical to helping givers set boundaries and protect themselves.
Quhet Adam Rifkin. Eshtë një sipërmarrës vazhdimisht i suksesshem që shpenzon shume nga koha e tij duke ndihmuar të tjerët. Arma e tij sekrete është nderi 5-minutësh. Adam tha, "Nuk mund të bëhesh Nënë Tereza apo Gandhi që të jesh dhënës. Thjesht duhet të gjesh mënyra për të shtuar vlera në jetën e njerëzve." Kjo mund të jetë aq thjeshtë sa të prezantosh dy njerëz që mund të përfitojnë nga njohja me njëri-tjetrin. Mund të jetë ndarja e njohurive ose te japësh sado pak komente. Ose mund të jetë dicka e thjeshtë si e thëna. "E dini, unë do të përpiqem dhe të gjej nëse njoh dikë të cilit puna i ka ikur pa vënë re." Dhe këto 5-minuta nder janë kryesore për të ndihmuar dhënësit të vendosin kufij për t'u mbrojtur.
The second thing that matters if you want to build a culture where givers succeed, is you actually need a culture where help-seeking is the norm; where people ask a lot. This may hit a little too close to home for some of you.
Gjëja e dytë që shërben në ndërtimin e një kulture ku dhënësit ia dalin mbanë, eshte nevoja aktuale e kulturës ku kërkimi i ndihmes është normë; ku njerëzit pyesin shumë. Kjo mund te ketë shumë kuptim për disa prej jush.
[So in all your relationships, you always have to be the giver?]
[Pra në të gjitha lidhjet, ti duhet te jesh perherë dhënësi?]
(Laughter)
(Të qeshura)
What you see with successful givers is they recognize that it's OK to be a receiver, too. If you run an organization, we can actually make this easier. We can make it easier for people to ask for help. A couple colleagues and I studied hospitals. We found that on certain floors, nurses did a lot of help-seeking, and on other floors, they did very little of it. The factor that stood out on the floors where help-seeking was common, where it was the norm, was there was just one nurse whose sole job it was to help other nurses on the unit. When that role was available, nurses said, "It's not embarrassing, it's not vulnerable to ask for help -- it's actually encouraged."
Cfarë shikon me dhënësit e sukseshem eshte se ata e kuptojne se eshte Ok te jene edhe marrësa, gjithashtu. Nëse drejtoni nje organizatë mund ta bëjmë të duket e lehtë. Mund ta bëjmë të lehtë për njerëzit të kërkojnë ndihmë. Disa kolegë dhe unë studiuam spitalet. Gjetëm se ne kate të caktuara, infermieret benin shume kerkim-ndihme dhe në kate të tjera, bënin shumë pak. Faktori qe dallohej në katet ku kerkim-ndihma ishte e zakonshme, ku ishte normë, ishte se gjendej një infermiere puna e vetme e se ciles ishte te ndihmonte infermieret e tjera. Kur ky rol ishte në dispozicion, infermieret thonin, "nuk eshtë e turpshme, apo e prekshme te kerkosh ndihme-- por eshte e inkurajuar ne fakt."
Help-seeking isn't important just for protecting the success and the well-being of givers. It's also critical to getting more people to act like givers, because the data say that somewhere between 75 and 90 percent of all giving in organizations starts with a request. But a lot of people don't ask. They don't want to look incompetent, they don't know where to turn, they don't want to burden others. Yet if nobody ever asks for help, you have a lot of frustrated givers in your organization who would love to step up and contribute, if they only knew who could benefit and how.
Kërkim-ndihma nuk është e rëndësishme vetëm për mbrojtjen e suksesit dhe mireqenien e dhënësve. Eshte kritike për t'i bërë njerëzit të sillen si dhënësit, sepse të dhënat tregojnë, që diku mes 75 dhe 90 përqind e gjithë të dhënit ne organizata fillon me nje kërkesë. Por shumë njerëz nuk pyesin. Ata nuk duan të duken të paaftë, ata nuk dinë se kur të kthehen, nuk duan të rëndojnë të tjerët. Pra nëse dikush nuk kerkon ndihmë, ka shumë dhënësa të frustruar në organizatën tuaj që do donin të futen dhe të ndihmojnë, nëse do ta dinin kush përfiton dhe si.
But I think the most important thing, if you want to build a culture of successful givers, is to be thoughtful about who you let onto your team. I figured, you want a culture of productive generosity, you should hire a bunch of givers. But I was surprised to discover, actually, that that was not right -- that the negative impact of a taker on a culture is usually double to triple the positive impact of a giver. Think about it this way: one bad apple can spoil a barrel, but one good egg just does not make a dozen. I don't know what that means --
Por mendoj se gjëja kryesore, për të ndërtuar një kulturë me dhënësa të suksesshëm, është të jesh i matur rreth cilit do futësh në ekip. Zbulova se, nëse do një kulturë me prodhimtari bujarie duhet të punësosh disa dhënësa. Por u surprizova kur zbulova se kjo nuk ishte e vërtetë-- se impakti negativ e një marrësi në një kulturë eshte zakonisht dyfish apo trefish i impaktit pozitiv të dhënësve. Mendojeni kështu: një mollë e prishur mund ta prishë fucinë, por nje vezë e mirë nuk bëhet një dyzinë. Nuk e kuptoj se cdo të thotë--
(Laughter)
(Të qeshura)
But I hope you do.
Por shpresoj ta kuptoni ju.
No -- let even one taker into a team, and you will see that the givers will stop helping. They'll say, "I'm surrounded by a bunch of snakes and sharks. Why should I contribute?" Whereas if you let one giver into a team, you don't get an explosion of generosity. More often, people are like, "Great! That person can do all our work." So, effective hiring and screening and team building is not about bringing in the givers; it's about weeding out the takers. If you can do that well, you'll be left with givers and matchers. The givers will be generous because they don't have to worry about the consequences. And the beauty of the matchers is that they follow the norm.
Jo-- lëreni të paktën nje marrës në ekip, dhe do të shikoni se dhënësit do të pushojnë së ndihmuari. Do të thonë, " Jam rrethuar nga ca gjarpërinj dhe peshkaqenë. Pse duhet të ndihmoj?" Pra nëse lejoni një dhënës në ekip, nuk është se do shpërthejë bujaria. Shpesh herë, njerëzit mendojnë si, "Bukur! Ky mund ta bëjë të gjithë punën." Pra, punësimi efektiv, dhe ekzaminimi e ndertimi i ekipit nuk është duke sjellë dhënësit; por duke larguar marrësit. Nëse bën mirë këtë, të mbetën dhënësit dhe të ekuilibruarit. Dhënësit do të jenë bujarë sepse nuk do të kenë shqetësimin për pasojat. Dhe e mira e të ekuilibruarve është se ata ndjekin normat.
So how do you catch a taker before it's too late? We're actually pretty bad at figuring out who's a taker, especially on first impressions. There's a personality trait that throws us off. It's called agreeableness, one the major dimensions of personality across cultures. Agreeable people are warm and friendly, they're nice, they're polite. You find a lot of them in Canada --
Si mund ta kuptosh nje marrës para se të jetë vonë? Jemi shumë keq në gjetjen se kush është marrës, vecanërisht në përshtypjet e para. Ka nje vecori personaliteti qe na ndalon ta bëjmë Quhet tipari i këndshmërisë, nje nga dimensionet me të mëdha të personalitetit në botë. Njerëzit e kendshëm, janë të ngrohtë, shoqërues, të mirë e të sjellshëm, Gjeni goxha nga ta në Kanada--
(Laughter)
(Të qeshura)
Where there was actually a national contest to come up with a new Canadian slogan and fill in the blank, "As Canadian as ..." I thought the winning entry was going to be, "As Canadian as maple syrup," or, "... ice hockey." But no, Canadians voted for their new national slogan to be -- I kid you not -- "As Canadian as possible under the circumstances."
Kur atje bëhej një konkurs kombëtar për të dalë me nje slogan të ri kanadez, dhe të plotësohej, "Aq kanadez si... " Mendova se slogani fitues do të ishte, Aq kanadez si shurupi panjës" ose "hokeji" Por jo, kanadezët votuan që slogani fitues të ishte-- Nuk tallem-- "Aq kanadez sa të jetë e mundur në cdo rrethanë."
(Laughter)
(Të qeshura)
Now for those of you who are highly agreeable, or maybe slightly Canadian, you get this right away. How could I ever say I'm any one thing when I'm constantly adapting to try to please other people? Disagreeable people do less of it. They're more critical, skeptical, challenging, and far more likely than their peers to go to law school.
Tani për të gjithë ju që jeni shumë të këndshëm, ose ndoshta pak kanadez, e kuptoni këtë direkt. Si mund ta them se jam dicka kur gjithmone përpiqem të kënaq njerëzit e tjerë? Njerëzit e pakëndshëm bëjnë më pak. Ata janë me kritikë, skeptikë, sfidues dhe kanë më shumë gjasa se moshatarët e tyre për të shkuar në shkollën e ligjit.
(Laughter)
(Të qeshura)
That's not a joke, that's actually an empirical fact.
Nuk është shaka por nje fakt empirik.
(Laughter)
(Të qeshura)
So I always assumed that agreeable people were givers and disagreeable people were takers. But then I gathered the data, and I was stunned to find no correlation between those traits, because it turns out that agreeableness-disagreeableness is your outer veneer: How pleasant is it to interact with you? Whereas giving and taking are more of your inner motives: What are your values? What are your intentions toward others?
Gjithmonë kam supozuar se njerëzit e këndshëm janë dhënësa dhe të pakëndshmit ishin marrësa. Pastaj mblodha të dhëna, dhe u habita kur nuk gjeta lidhje mes ketyre vecorive, se duket se këndshmëria dhe të pakëndshmëria janë një lustër e jashtme: Sa këndshëm është të komunikosh me ju? Të dhënit dhe te marrit janë nga motivet e brendshme tuajat: Cilat janë vlerat tuaja? Cilat janë interesat drejt të tjerëve?
If you really want to judge people accurately, you have to get to the moment every consultant in the room is waiting for, and draw a two-by-two.
Nëse do të gjykosh njerëzit me saktësi, duhet të arrish ne momentin kur cdokush nga konsultantet ketu priten gjatë dhe te besh kete diagrame.
(Laughter)
(Të qeshura)
The agreeable givers are easy to spot: they say yes to everything. The disagreeable takers are also recognized quickly, although you might call them by a slightly different name.
Dhënësit e këndshëm dallohen lehtësisht: thonë po për cdo gjë. Edhe marrësit e pakëndshëm njihen lehtësisht, edhe pse mund t'i thërrisni ata me emra të ndryshëm.
(Laughter)
(Të qeshura)
We forget about the other two combinations. There are disagreeable givers in our organizations. There are people who are gruff and tough on the surface but underneath have others' best interests at heart. Or as an engineer put it, "Oh, disagreeable givers -- like somebody with a bad user interface but a great operating system."
Harrojmë dy kombinimet e tjera. Ka dhënësa të pakëndshëm në organizatat tona. Ka njerëz që janë të fortë e të ashpër në sipërfaqe por në zemrat e tyre kanë qëllime dashamirëse. Ose sic tha një inxhinier, "Dhënësit e pakëndshëm janë-- si dikush me interface perdoruesi të keqe por me sistem shumë të mirë operues."
(Laughter)
(Të qeshura)
If that helps you.
Nese kjo ju ndihmon.
(Laughter)
(Të qeshura)
Disagreeable givers are the most undervalued people in our organizations, because they're the ones who give the critical feedback that no one wants to hear but everyone needs to hear. We need to do a much better job valuing these people as opposed to writing them off early, and saying, "Eh, kind of prickly, must be a selfish taker."
Dhënësit e pakëndshëm janë të nënvlerësuar në shoqëritë tona, sepse janë ata që japin reagimin kritik qe asnjë nuk do ta dëgjojë por të gjithë duhet ta dinë. Duhet të bejme me shumë për t'i vlerësuar këta njerëz në vend që t'i injorojmë shpejt e shpejt duke thënë, "O, eshte i serte, duhet të jetë marrës egoist."
The other combination we forget about is the deadly one -- the agreeable taker, also known as the faker. This is the person who's nice to your face, and then will stab you right in the back.
Kombinimi tjetër që harrojmë është ai i tmerrshmi-- marrësi i këndshëm i njohur si i shtiruri. Ky është ai person që është i mirë përballë, dhe të godet pas shpine.
(Laughter)
(Të qeshura)
And my favorite way to catch these people in the interview process is to ask the question, "Can you give me the names of four people whose careers you have fundamentally improved?" The takers will give you four names, and they will all be more influential than them, because takers are great at kissing up and then kicking down. Givers are more likely to name people who are below them in a hierarchy, who don't have as much power, who can do them no good. And let's face it, you all know you can learn a lot about character by watching how someone treats their restaurant server or their Uber driver.
Menyra ime e preferuar sesi ti dalloj ata gjatë një interviste është t'u bëj pyetjen, "Mund të më tregoni emrat e kater njerëzve karrierën e së cilëve ju e keni përmirësuar shumë?" Marrësat do jua tregojnë kater emra, dhe do të jenë më influencues se ata, sepse marrësat ta bëjnë shumë mirë qejfin dhe më pas të godasin. Dhënësit do tregojnë emrat e njerëzve që janë poshtë tyre në hierarki, që nuk kanë shumë pushtet, që nuk mund t'u bëjnë të mira. Pranojeni se të gjithë mësoni më shumë për karakterin e dikujt duke shikuar se si dikush sillet me kamarierin apo me shoferin e Uber.
So if we do all this well, if we can weed takers out of organizations, if we can make it safe to ask for help, if we can protect givers from burnout and make it OK for them to be ambitious in pursuing their own goals as well as trying to help other people, we can actually change the way that people define success. Instead of saying it's all about winning a competition, people will realize success is really more about contribution.
Pra, nëse bëjmë mirë këtë, nëse përjashtojmë marrësat nga shoqëritë tona, nëse sigurojmë kërkesen për ndihmë, nëse mbrojmë dhënësat nga djegia dhe i mundesojme që ata të jenë ambicioze të ndjekin qëllimet e tyre po ashtu dhe duke ndihmuar të tjerët, mund ta ndryshojmë menyrën sesi përcaktohet suksesi. Në vend që të thuash se cdo gjë është kompeticion, njerezit do ta kuptojne qe suksesi duhet shikuar më shumë si kontribut.
I believe that the most meaningful way to succeed is to help other people succeed. And if we can spread that belief, we can actually turn paranoia upside down. There's a name for that. It's called "pronoia." Pronoia is the delusional belief that other people are plotting your well-being.
Besoj se mënyra me domethënëse për sukses ështe të ndihmosh të tjerët t'ia dalin mbanë. Dhe nëse shpërndajmë këtë besim realisht mund ta mposhtim paranojën. Ka një emër për këtë. Quhet "Pronoja." Pronoja është besimi deluzional që të tjerët po të bëjnë komplot ty.
(Laughter)
(Të qeshura)
That they're going around behind your back and saying exceptionally glowing things about you. The great thing about a culture of givers is that's not a delusion -- it's reality. I want to live in a world where givers succeed, and I hope you will help me create that world.
Që ata shkojnë pas teje dhe thonë gjëra të mira rreth teje. Gjëja e mirë e kulturës të dhënësve është që nuk është deluzion -- është realiteti. Dua të jetoj në një botë ku dhënësit tia dalin mbanë, dhe shpresoj të më ndihmoni ta krijoj këtë botë.
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)