Νομίζω ότι η όμορφη Μάλιν [Άκερμαν] το έθεσε εύστοχα. Κάθε άνδρας αξίζει την ευκαιρία να αφήσει λίγη πολυτέλεια.
I think the beautiful Malin [Akerman] put it perfectly. Every man deserves the opportunity
Κυρίες και κύριοι, και κυρίως, Mo Αδέλφοί και Μο Αδελφές --
to grow a little bit of luxury.
(Γέλια) -- για τα επόμενα 17 λεπτά, θα μοιραστώ μαζί σας το ταξίδι μου με το Μοβέμπερ, και το πώς, μέσα από αυτό το ταξίδι, επαναπροσδιορίσαμε τη φιλανθρωπία, επαναπροσδιορίσαμε τον τρόπο με τον οποίο συνεργάζονται οι ερευνητές του καρκίνου του προστάτη σε όλο τον κόσμο, και ελπίζω, μέσω αυτής της διαδικασίας, να σας εμπνεύσω να δημιουργήσετε κάτι σημαντικό στη ζωή σας, κάτι σημαντικό που θα προχωρήσει και θα κάνει καλύτερο αυτόν τον κόσμο.
Ladies and gentlemen, and more importantly, Mo Bros and Mo Sistas — (Laughter) — for the next 17 minutes, I'm going to share with you my Movember journey, and how, through that journey, we've redefined charity, we're redefining the way prostate cancer researchers are working together throughout the world, and I hope, through that process, that I inspire you to create something significant in your life, something significant that will go on and make this world a better place.
Η πιο κοινή ερώτηση που μου κάνουν, και θα την απαντήσω τώρα, για να μην χρειαστεί να το κάνω όταν θα πίνω το ποτό μου απόψε, είναι, πώς προέκυψε όλο αυτό; Πώς ξεκίνησε το Μοβέμπερ; Λοιπόν, συνήθως, μια φιλανθρωπική οργάνωση ξεκινά από την αιτία, και κάποιον που επηρεάζεται άμεσα από μια αιτία. Στη συνέχεια προχωρούν και οργανώνουν μια εκδήλωση και πέρα από αυτό, ένα ίδρυμα για να τη στηρίξει. Λίγο πολύ σε κάθε περίπτωση, έτσι ξεκινά μια φιλανθρωπική οργάνωση. Όχι όμως στην περίπτωση του Μοβέμπερ. Το Μοβέμπερ ξεκίνησε με τον παραδοσιακό αυστραλέζικο τρόπο. Ήταν ένα κυριακάτικο απόγευμα. Ήμουν με τον αδελφό μου και έναν φίλο και πίναμε μερικές μπύρες, και έβλεπα τον κόσμο να περνάει, ήπιαμε μερικές ακόμα μπύρες και η συζήτηση πήγε στη μόδα της δεκαετίας του ' 70 -- (Γέλια) -- και πώς τα πάντα κατάφεραν να επανέλθουν στη μόδα. Και αφού ήπιαμε μερικές ακόμα μπύρες, είπα: «Θα πρέπει να υπάρχει κάτι που δεν έχει επανέλθει». (Γέλια) Μία μπύρα ακόμα και αναρωτήθηκα, τι στο καλό συνέβη στο μουστάκι; Γιατί αυτό δεν έχει κάνει την επανεμφάνισή του; (Γέλια) Μετά ήπιαμε πολλές ακόμα μπύρες και η ημέρα έκλεισε με την πρόκληση να επαναφέρουμε το μουστάκι. (Γέλια)
So the most common question I get asked, and I'm going to answer it now so I don't have to do it over drinks tonight, is how did this come about? How did Movember start? Well, normally, a charity starts with the cause, and someone that is directly affected by a cause. They then go on to create an event, and beyond that, a foundation to support that. Pretty much in every case, that's how a charity starts. Not so with Movember. Movember started in a very traditional Australian way. It was on a Sunday afternoon. I was with my brother and a mate having a few beers, and I was watching the world go by, had a few more beers, and the conversation turned to '70s fashion — (Laughter) — and how everything manages to come back into style. And a few more beers, I said, "There has to be some stuff that hasn't come back." (Laughter) Then one more beer and it was, whatever happened to the mustache? Why hasn't that made a comeback? (Laughter) So then there was a lot more beers, and then the day ended with a challenge to bring the mustache back. (Laughter) So in Australia, "mo" is slang for mustache,
Στην Αυστραλία, το «μο» είναι η αργκό για το μουστάκι, έτσι μετονομάσαμε το μήνα Νοέμβριο σε «Μοέμβριο» και φτιάξαμε κάποιους πολύ βασικούς κανόνες, που ισχύουν μέχρι και σήμερα. Αυτοί είναι: Ξεκίνα το μήνα ξυρισμένος, άφησε μουστάκι -- όχι γένια, όχι μουσάκι, μουστάκι -- για τις 30 ημέρες του Νοεμβρίου και στη συνέχεια συμφωνήσαμε ότι θα βρεθούμε όλοι μαζί στο τέλος του μήνα, θα κάνουμε ένα πάρτυ με θέμα το μουστάκι και θα βραβευθεί το καλύτερο, και φυσικά, το χειρότερο μουστάκι. (Γέλια)
so we renamed the month of November "Movember" and created some pretty basic rules, which still stand today. And they are: start the month clean-shaven, rock a mustache -- not a beard, not a goatee, a mustache -- for the 30 days of November, and then we agreed that we would come together at the end of the month, have a mustache-themed party, and award a prize for the best, and of course, the worst mustache. (Laughter)
Πίστεψτέ με, όταν άφηνες μουστάκι το 2003, και τότε, ήμασταν μόνο 30 όλοι κι όλοι, και μιλάμε για πριν από το ειρωνικό κίνημα με το μουστάκι χίπστερ — (Γέλια) — προκάλεσε πολλή αμφισβήτηση. (Γέλια) Το αφεντικό μου δεν μου επέτρεπε να πάω σε πελάτες. Η κοπέλα μου εκείνη την περίοδο, η οποία δεν είναι πια κοπέλα μου — (Γέλια) — το μισούσε. Οι γονείς τραβούσαν τα παιδιά μακριά μας. (Γέλια) Αλλά βρεθήκαμε όλοι μαζί στο τέλος του μήνα και γιορτάσαμε το ταξίδι μας και ήταν ένα πραγματικό ταξίδι. Διασκεδάσαμε πολύ, και το 2004, είπα στα παιδιά, «Είχε τόσο πολλή πλάκα αυτό. Πρέπει να το νομιμοποιήσουμε για να μπορούμε να το κάνουμε κάθε χρόνο». (Γέλια)
Now trust me, when you're growing a mustache back in 2003, and there were 30 of us back then, and this was before the ironic hipster mustache movement — (Laughter) — it created a lot of controversy. (Laughter) So my boss wouldn't let me go and see clients. My girlfriend at the time, who's no longer my girlfriend — (Laughter) — hated it. Parents would shuffle kids away from us. (Laughter) But we came together at the end of the month and we celebrated our journey, and it was a real journey. And we had a lot of fun, and in 2004, I said to the guys, "That was so much fun. We need to legitimize this so we can get away with it year on year." (Laughter)
Έτσι αρχίσαμε να το σκεφτόμαστε και εμπνευστήκαμε από τις γυναίκες γύρω μας και όλα όσα έκαναν για καρκίνο του μαστού. Σκεφτήκαμε ότι δεν υπάρχει τίποτα για την αντρική υγεία Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δεν μπορούμε να συνδυάσουμε το να αφήνουμε μουστάκι με το να κάνουμε κάτι για την αντρική υγεία; Άρχισα να ερευνώ αυτό το θέμα και ανακάλυψα ότι ο καρκίνος του προστάτη είναι το ισοδύναμο του καρκίνου του μαστού για τους άνδρες όσον αφορά τον αριθμό των ανδρών που πεθαίνουν εξαιτίας του και στους οποίους διαγιγνώσκεται.
So we started thinking about that, and we were inspired by the women around us and all they were doing for breast cancer. And we thought, you know what, there's nothing for men's health. Why is that? Why can't we combine growing a mustache and doing something for men's health? And I started to research that topic, and discovered prostate cancer is the male equivalent of breast cancer in terms of the number of men that die from it and are diagnosed with it.
Δεν υπήρχε τίποτα όμως για αυτόν τον σκοπό, έτσι παντρέψαμε το να αφήνεις μουστάκι με τον καρκίνο του προστάτη, και τότε δημιουργήσαμε το σύνθημά μας, το οποίο είναι: «Αλλάζοντας το πρόσωπο της αντρικής υγείας» Αυτό περιγράφει γλαφυρά την πρόκληση, να αλλάξεις την εμφάνισή σου για 30 ημέρες, και επίσης το αποτέλεσμα που προσπαθούμε να επιτύχουμε: να κάνουμε τους άνδρες να ασχοληθούν σοβαρά με την υγεία τους, κάνοντάς του να έχουν μεγαλύτερη κατανόηση για τους κινδύνους υγείας που αντιμετωπίζουν.
But there was nothing for this cause, so we married growing a mustache with prostate cancer, and then we created our tagline, which is, "Changing the face of men's health." And that eloquently describes the challenge, changing your appearance for the 30 days, and also the outcome that we're trying to achieve: getting men engaged in their health, having them have a better understanding about the health risks that they face.
Με αυτό το μοντέλο, τηλεφώνησα απροειδοποίητα για την προώθηση της ιδέας στο διευθύνοντα σύμβουλο του Ιδρύματος για τον Καρκίνο του Προστάτη. Του είπα: «έχω την πιο καταπληκτική ιδέα που θα μεταμορφώσει την οργάνωσή σας». (Γέλια) Δεν ήθελα να μοιραστώ την ιδέα από το τηλέφωνο, έτσι τον έπεισα να με συναντήσει για καφέ στη Μελβούρνη το 2004. Καθίσαμε, και του μίλησα για το όραμά μου να κάνουμε τους άνδρες να αφήσουν μουστάκια σε όλη την Αυστραλία, για να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος για αυτόν τον σκοπό, και να βρεθούν κονδύλια για την οργάνωσή του. Και ότι χρειαζόμουν ένα συναίτερο για να προβώ σε αυτό νομίμως. Είπα: «Θα βρεθούμε όλοι μαζί στο τέλος, θα κάνουμε ένα πάρτυ με θέμα το μουστάκι, θα έχουμε DJs, θα γιορτάσουμε τη ζωή, και θα αλλάξουμε το πρόσωπο της αντρικής υγείας». Απλά με κοίταξε, γέλασε και είπε: «Άνταμ, είναι πραγματικά μια καινοτόμος ιδέα, αλλά είμαστε μια πάρα πολύ συντηρητική οργάνωση. Δεν μπορούμε να έχουμε καμιά σχέση με εσάς» (Γέλια) Έτσι, πλήρωσα τον καφέ εκείνη την ημέρα — (Γέλια) — και το αποχαιρετιστήριο σχόλιό του καθώς δίναμε τα χέρια ήταν: «Κοίτα, αν τύχει να συγκεντρώσεις χρήματα από όλο αυτό, μετά χαράς θα τα πάρουμε». (Γέλια)
So with that model, I then cold-called the CEO of the Prostate Cancer Foundation. I said to him, "I've got the most amazing idea that's going to transform your organization." (Laughter) And I didn't want to share with him the idea over the phone, so I convinced him to meet with me for coffee in Melbourne in 2004. And we sat down, and I shared with him my vision of getting men growing mustaches across Australia, raising awareness for this cause, and funds for his organization. And I needed a partnership to legitimately do that. And I said, "We're going to come together at the end, we're going to have a mustache-themed party, we're going to have DJs, we're going to celebrate life, and we're going to change the face of men's health." And he just looked at me and laughed, and he said, he said, "Adam, that's a really novel idea, but we're an ultraconservative organization. We can't have anything to do with you." (Laughter) So I paid for coffee that day — (Laughter) — and his parting comment as we shook hands was, "Listen, if you happen to raise any money out of this, we'll gladly take it." (Laughter)
Έτσι το μάθημά μου εκείνη τη χρονιά ήταν η επιμονή. Και εμείς επιμείναμε, και κάναμε 450 άντρες να αφήσουν μουστάκια, και μαζί, συγκεντρώσαμε 54.000 δολάρια, και δωρήσαμε μέχρι και το τελευταίο σεντ στο Ίδρυμα για τον καρκίνο του προστάτη της Αυστραλίας, και το ποσό αυτό αντιπροσώπευε τότε τη μόνη μεγαλύτερη δωρεά που είχαν λάβει ποτέ.
So my lesson that year was persistence. And we persisted, and we got 450 guys growing mustaches, and together we raised 54,000 dollars, and we donated every cent of that to the Prostate Cancer Foundation of Australia, and that represented at the time the single biggest donation they'd ever received.
Από εκείνη την ημέρα λοιπόν και μετά, η ζωή μου όλη περιστρέφεται γύρω από ένα μουστάκι. Κάθε μέρα -- σήμερα το πρωί, ξυπνάω και λέω, η ζωή μου όλη περιστρέφεται γύρω από ένα μουστάκι. (Γέλια) Ουσιαστικά, είμαι καλλιεργητής μουστακιών. (Γέλια) Και η εποχή μου είναι ο Νοέμβριος. (Χειροκρότημα) (Χειροκρότημα)
So from that day forward, my life has become about a mustache. Every day -- this morning, I wake up and go, my life is about a mustache. (Laughter) Essentially, I'm a mustache farmer. (Laughter) And my season is November. (Applause) (Applause)
Έτσι το 2005, η εκστρατεία απέκτησε μεγαλύτερη δυναμική, ήταν πιο επιτυχής στην Αυστραλία και ακολούθησε η Νέα Ζηλανδία και στη συνέχεια, το 2006, φτάσαμε σε ένα κρίσιμο σημείο. Η ενασχόλησή μας αυτή κατανάλωνε τόσο πολύ από το χρόνο μας μετά τη δουλειά τα Σαββατοκύριακα που σκεφτήκαμε, ότι πρέπει είτε να το λήξουμε όλο αυτό είτε να βρούμε ένα τρόπο για τη χρηματοδότηση του Μοβέμπερ έτσι ώστε να μπορέσω να παραιτηθώ από την δουλειά μου και να περνώ περισσότερο χρόνο στην οργάνωση και να την πάω στο επόμενο επίπεδο.
So in 2005, the campaign got more momentum, was more successful in Australia and then New Zealand, and then in 2006 we came to a pivotal point. It was consuming so much of our time after hours on weekends that we thought, we either need to close this down or figure a way to fund Movember so that I could quit my job and go and spend more time in the organization and take it to the next level.
Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να δοκιμάζεις και να βρίσκεις έναν τρόπο να χρηματοδοτήσεις έναν φιλανθρωπικό οργανισμό ο οποίος βασίζεται στο μεγάλωμα μουστακιών. (Γέλια) Επιτρέψτε μου να σας πω ότι δεν ενδιαφέρονται και πάρα πολλοί να επενδύσουν σε αυτό, ούτε καν στο Ίδρυμα για τον Καρκίνου του Προστάτη για το οποίο είχαμε συγκεντρώσει περίπου 1,2 εκατομμύρια δολάρια σε εκείνη τη φάση. Εμείς και πάλι επιμείναμε, και ήρθε στο πάρτυ η ζυθοποιϊα Foster και μας έδωσε την πρώτη μας χορηγία, και αυτό το ποσό ήταν αρκετό για να παραιτηθώ, παρείχα συμβουλευτικές υπηρεσίες ως πάρεργο. Φτάνοντας στο Μοβέμπερ του 2006, είχαμε ξοδέψει όλα τα χρήματα της Φόστερ, είχαμε ξεμείνει από τα χρήματα που είχα και ουσιαστικά δεν είχαμε χρήματα, και πείσαμε όλους τους προμηθευτές μας-- δημιουργικά γραφεία, υπηρεσίες ανάπτυξης ιστού, εταιρείες φιλοξενίας, οποιονδήποτε -- να καθυστερήσει την τιμολόγηση του μέχρι το Δεκέμβριο. Σ' εκείνη τη φάση μας βασάνιζε ένα χρέος περίπου 600.000 δολαρίων Έτσι, αν δεν συνέβαινε το Μοβέμπερ του 2006, οι τέσσερις ιδρυτές, θα ήμασταν απένταροι, άστεγοι και θα καθόμασταν στο δρόμο με μουστάκια. (Γέλια) Αλλά είπαμε, ότι αν αυτό είναι το χειρότερο που θα μας συμβεί, και λοιπόν, τι έγινε; Θα περάσουμε πολύ καλά κανοντάς το, και αυτό μας δίδαξε τη σημασία του να παίρνεις ρίσκα και πραγματικά έξυπνα ρίσκα.
It's really interesting when you try and figure a way to fund a fundraising organization built off growing mustaches. (Laughter) Let me tell you that there's not too many people interested in investing in that, not even the Prostate Cancer Foundation, who we'd raised about 1.2 million dollars for at that stage. So again we persisted, and Foster's Brewing came to the party and gave us our first ever sponsorship, and that was enough for me to quit my job, I did consulting on the side. And leading into Movember 2006, we'd run through all the money from Foster's, we'd run through all the money I had, and essentially we had no money left, and we'd convinced all our suppliers -- creative agencies, web development agencies, hosting companies, whatnot -- to delay their billing until December. So we'd racked up at this stage about 600,000 dollars worth of debt. So if Movember 2006 didn't happen, the four founders, well, we would've been broke, we would've been homeless, sitting on the street with mustaches. (Laughter) But we thought, you know what, if that's the worst thing that happens, so what? We're going to have a lot of fun doing it, and it taught us the importance of taking risks and really smart risks.
Στη συνέχεια, στις αρχές του 2007, συνέβη κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Είχαμε Mo Αδελφούς από τον Καναδά, από τις ΗΠΑ, και από το Ηνωμένο Βασίλειο που μας έστελναν email και μας έπαιρναν τηλέφωνο λέγοντάς μας ότι δεν υπάρχει τίποτα για καρκίνο του προστάτη. Φέρτε αυτή την εκστρατεία σε αυτές τις χώρες. Είπαμε, γιατί όχι; Ας το κάνουμε. Έτσι τηλεφώνησα απροειδοποίητα για την προώθηση της ιδέας στο διευθύνοντα σύμβουλο του καρκίνου του προστάτη του Καναδά, και του είπα: «Έχω την πιο καταπληκτική ιδέα.» (Γέλια) «Θα μεταμορφώσει την οργάνωσή σας. Δεν θέλω να σας μιλήσω γι'αυτό τώρα, αλλά θα θέλατε να συναντηθούμε αν ταξιδέψω ως το Τορόντο»; Έτσι πέταξα εδώ, συναντήθηκα στην Φρόντ Στριτ Ιστ, και καθίσαμε στην αίθουσα συνεδριάσεων, και είπα: «Το όραμά μου είναι να κάνουμε τους άνδρες να αφήσουν μουστάκια σε όλο τον Καναδά για να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο και να συγκεντρώσουμε κεφάλαια για την οργάνωσή σας». Με κοίταξε, γέλασε και είπε: «Άνταμ, ακούγεται πραγματικά καινοτόμος ιδέα, αλλά είμαστε μια πάρα πολύ συντηρητική οργάνωση». (Γέλια) Το έχω ξανακούσει αυτό. Ξέρω πώς θα πάει. Αλλά, είπε, «Θα συνεργαστούμε μαζί σας, αλλά δεν θα να επενδύσουμε. Πρέπει να βρείτε έναν τρόπο να φέρετε εδώ την εκστρατεία και να την κάνετε να λειτουργήσει.»
Then in early 2007, a really interesting thing happened. We had Mo Bros from Canada, from the U.S., and from the U.K. emailing us and calling us and saying, hey, there's nothing for prostate cancer. Bring this campaign to these countries. So we thought, why not? Let's do it. So I cold-called the CEO of Prostate Cancer Canada, and I said to him, "I have this most amazing concept." (Laughter) "It's going to transform your organization. I don't want to tell you about it now, but will you meet with me if I fly all the way to Toronto?" So I flew here, met down on Front Street East, and we sat in the boardroom, and I said, "Right, here's my vision of getting men growing mustaches all across Canada raising awareness and funds for your organization." And he looked at me and laughed and said, "Adam, sounds like a really novel idea, but we're an ultraconservative organization." (Laughter) I've heard this before. I know how it goes. But he said, "We will partner with you, but we're not going to invest in it. You need to figure a way to bring this campaign across here and make it work."
Έτσι, πήραμε κάποια από τα χρήματα που συγκεντρώσαμε στην Αυστραλία για να φέρουμε την εκστρατεία σε αυτή τη χώρα τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο και το κάναμε αυτό γιατί γνωρίζαμε ότι εάν πετύχαινε θα μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε άπειρα παραπάνω χρήματα σε παγκόσμιο επίπεδο από ό, τι θα μπορούσαμε μόνο στην Αυστραλία. Και αυτά τα χρήματα τροφοδοτούν την έρευνα και με την έρευνα θα φτάσουμε στη θεραπεία. Δεν στοχεύουμε στην ανακάλυψη μιας θεραπείας για την Αυστραλία ή τον Καναδά, στοχεύουμε στην ανακάλυψη της θεραπείας.
So what we did was, we took some of the money that we raised in Australia to bring the campaign across to this country, the U.S, and the U.K., and we did that because we knew, if this was successful, we could raise infinitely more money globally than we could just in Australia. And that money fuels research, and that research will get us to a cure. And we're not about finding an Australian cure or a Canadian cure, we're about finding the cure.
Έτσι, το 2007, φέραμε την εκστρατεία εδώ, και προλειάνθηκε το έδαφος για την εκστρατεία. Δεν ήταν τόσο επιτυχής όσο νομίζαμε. Ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι με την επιτυχία μας στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία σε εκείνο το στάδιο. Έτσι εκείνη η χρονιά πραγματικά μας δίδαξε τη σημασία της υπομονής και το ότι πρέπει να κατανοήσεις καλά την τοπική αγορά πριν γίνεις τόσο τολμηρός ώστε να θέσεις υψηλούς στόχους.
So in 2007, we brought the campaign across here, and it was, it set the stage for the campaign. It wasn't as successful as we thought it would be. We were sort of very gung ho with our success in Australia and New Zealand at that stage. So that year really taught us the importance of being patient and really understanding the local market before you become so bold as to set lofty targets.
Αλλά αυτό που είμαι πραγματικά ευτυχής να πω είναι, το 2010, το Μοβέμπερ μετατράπηκε σε παγκόσμιο κίνημα. Ο Καναδάς έχασε παρατρίχα την πρωτιά στις εκστρατείες φιλανθρωπίας παγκοσμίως. Πέρυσι φτάσαμε τους 450.000 Mo Αδελφούς παγκοσμίως και μαζί, συγκεντρώσαμε 77 εκατομμύρια δολάρια. (Χειροκρότημα) Και αυτό καθιστά τώρα το Μοβέμπερ το μεγαλύτερο χρηματοδότη για τα ερευνητικά και υποστηρικτικά προγράμματα για τον καρκίνο του προστάτη. Πρόκειται για ένα απίθανο επίτευγμα έαν σκεφτεί κανείς ότι εμείς απλώς αφήναμε μουστάκια. (Γέλια)
But what I'm really pleased to say is, in 2010, Movember became a truly global movement. Canada was just pipped to the post in terms of the number one fundraising campaign in the world. Last year we had 450,000 Mo Bros spread across the world and together we raised 77 million dollars. (Applause) And that makes Movember now the biggest funder of prostate cancer research and support programs in the world. And that is an amazing achievement when you think about us growing mustaches. (Laughter)
Όσο για εμάς, επαναπροσδιορίσαμε την φιλανθρωπία. Η κορδελλα μας είναι μαλλιαρή. (Γέλια) Πρεσβευτές μας είναι οι Mo Αδελφοί και οι Mo Αδελφές και νομίζω ότι αυτό είχε θεμελιώδη σημασία στην επιτυχία μας. Δώσαμε σε αυτούς τους ανθρώπους το σήμα κατατεθέν και την εκστρατεία μας. Τους επιτρέψαμε να το αγκαλιάσουν και να το ερμηνεύσουν με τον δικό τους τρόπο.
And for us, we have redefined charity. Our ribbon is a hairy ribbon. (Laughter) Our ambassadors are the Mo Bros and the Mo Sistas, and I think that's been fundamental to our success. We hand across our brand and our campaign to those people. We let them embrace it and interpret it in their own way.
Τώρα, ζω στο Λος Άντζελες, γιατί η έδρα του Ιδρύματος για τον καρκίνο του προστάτη των ΗΠΑ βρίσκεται εκεί, και πάντοτε τα ΜΜΕ εκεί κάτω με ρωτούν επειδή συνήθως οι φιλανθρωπίες υποκινούνται από διάσημους «Ποιοί είναι οι διάσημοι πρεσβευτές σας;» και τους απαντώ: «Πέρισυ ήμασταν αρκετά τυχεροί να έχουμε 450.000 διάσημους πρεσβευτές». Και συνεχίζουν: «Τι, τι εννοείτε;» Και είναι σαν κάθε άτομο, κάθε ένας Mo Αδελφός και Mo Αδελφή που συμμετέχει στο Μοβέμπερ να είναι ο διάσημος πρεσβευτής μας και αυτό είναι τόσο, μα τόσο σημαντικό και θεμελιώδες για την επιτυχία μας.
So now I live in Los Angeles, because the Prostate Cancer Foundation of the U.S. is based there, and I always get asked by the media down there, because it's so celebrity-driven, "Who are your celebrity ambassadors?" And I say to them, "Last year we were fortunate enough to have 450,000 celebrity ambassadors." And they go, "What, what do you mean?" And it's like, everything single person, every single Mo Bro and Mo Sista that participates in Movember is our celebrity ambassador, and that is so, so important and fundamental to our success.
Αυτό που θέλω τώρα να μοιραστώ μαζί σας είναι μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έζησα στο Μοβέμπερ και μου συνέβη εδώ, στο Τορόντο, πέρυσι, στο τέλος της εκστρατείας. Είχα βγει με μια ομάδα. Ήταν το τέλος του Μοβέμπερ. Η εκστρατεία ήταν εξαιρετική, και για να είμαι ειλικρινής είχαμε πιει κάμποση μπύρα εκείνο το βράδυ, αλλά είπα «Παιδιά, πρέπει να μας έμεινε ένα μπαρ ακόμα». (Γέλια) Στοιβαχτήκαμε λοιπόν σε ένα ταξί και ο οδηγός, εγώ καθόμουν στο πίσω κάθισμα, γύρισε και είπε «Που πάτε;» και λέω: «Μισό λεπτό, το μουστάκι αυτό είναι τέλειο». (Γέλια) και είπε: «Το κάνω για το Μοβέμπερ». «Κι εγώ. Πες μου την ιστορία σου», του λέω. και ξεκινά: «Κοίτα, ξέρω ότι το θέμα είναι η αντρική υγεία, ξέρω ότι είναι για τον καρκίνο του προστάτη, αλλα αυτό είναι για τον καρκίνο του μαστού». «Μάλιστα, ενδιαφέρον». Απαντώ. και συνεχίζει: «Πέρυσι πέθανε η μαμά μου στη Σρι Λάνκα από καρκίνο του μαστού επειδή δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε την κατάλληλη θεραπεία για εκείνη. Αυτό το μουστάκι είναι ο φόρος τιμής μου στη μαμά μου». Και όλοι ξεροκατάπιαμε στο πίσω κάθισμα του ταξί και δεν του είπα ποιος ήμουν γιατί νόμιζα ότι δεν ήταν σωστό. Του έσφιξα το χέρι και του είπα: «Σε ευχαριστώ πολύ. Η μαμά σου θα ήταν πολύ περήφανη.» Από εκείνη τη στιγμή και μετά αποφάσισα ότι το Μοβέμπερ δεν έχει να κάνει απλά με ένα μουστάκι και ένα αστείο. Έχει να κάνει με κάθε άτομο που έρχεται σε αυτήν την πλατφόρμα, που την αγκαλιάζει με το δικό του τρόπο και που είναι σημαντικός για τη δικιά τους ζωή.
Now what I want to share with you is one of my most touching Movember moments, and it happened here in Toronto last year, at the end of the campaign. I was out with a team. It was the end of Movember. We'd had a great campaign, and to be honest, we'd had our fair share of beer that night, but I said, "You know what, I think we've got one more bar left in us." (Laughter) So we piled into a taxi, and this is our taxi driver, and I was sitting in the back seat, and he turned around and said, "Where are you going?" And I said, "Hang on, that is an amazing mustache." (Laughter) And he said, "I'm doing it for Movember." And I said, "So am I." And I said, "Tell me your Movember story." And he goes, "Listen, I know it's about men's health, I know it's about prostate cancer, but this is for breast cancer." And I said, "Okay, that's interesting." And he goes, "Last year, my mom passed away from breast cancer in Sri Lanka, because we couldn't afford proper treatment for her," and he said, "This mustache is my tribute to my mom." And we sort of all choked up in the back of the taxi, and I didn't tell him who I was, because I didn't think it was appropriate, and I just shook his hand and I said, "Thank you so much. Your mom would be so proud." And from that moment I realized that Movember is so much more than a mustache, having a joke. It's about each person coming to this platform, embracing it in their own way, and being significant in their own life.
Όσο για εμάς τώρα στο Μοβέμβερ εστιάζουμε ουσιαστικά σε τρία προγράμματα που είναι επί της ουσίας καθοριστικά: ευαισθητοποίηση και εκπαίδευση, προγράμματα υποστήριξης των επιζόντων και έρευνα. Φυσικά, πάντα εστιάζουμε στο ποσό των χρημάτων που συγκεντρώνουμε, επειδή είναι ένα χειροπιαστό αποτέλεσμα αλλά, κατά τη γνώμη μου, η ευαισθητοποίηση και η εκπαίδευση είναι πιο σημαντικές από τα κεφάλαια που συγκεντρώνουμε, γιατί ξέρω ότι αλλάζουν και σώζουν ζωές σήμερα και πιθανότατα το καλύτερο παράδειγμα είναι ένας νεαρός που γνώρισα στο φεστιβάλ South by Southwest στο Όστιν, του Τέξας στην αρχή αυτής της χρονιάς. Ήρθε και μου είπε: «Σε ευχαριστώ που ξεκίνησες το Μοβέμπερ». και του απάντησα: «Σ'ευχαριστώ που συμμετέχεις στο Μοβέμπερ». Τον κοίταξα και του είπα: «Είμαι σίγουρος ότι δεν μπορείς να μεγαλώσεις το μουστάκι σου» (Γέλια) και τον ρώτησα: «Ποια ειναι η ιστορία σου;» Και είπε «Μεγάλωσα το χειρότερο μουστάκι.» (Γέλια) «Πήγα όμως στο πατρικό μου για το δείπνο των Ευχαριστιών και αρκετά γρήγορα η συζήτηση στράφηκε στο τι στο καλό γινόταν με μένα». (Γέλια) «Και μιλήσαμε -- τους μίλησα για το Μοβέμπερ, και μετά με πλησίασε ο μπαμπάς μου και για πρώτη φορά στη ζωή μου, στην ηλικία των 26 ετών έκανα μια συζήτηση με τον μπαμπά μου ενώπιος ενωπίω για την υγεία των ανδρών. Συζητήσαμε με τον μπαμπά μου για τον καρκίνο του προστάτη και έμαθα ότι ο παππούς μου είχε καρκίνο του προστάτη και ήμουν σε θέση να πω στον μπαμπά μου ότι έχει διπλάσιες πιθανότητες να νοσήσει, κάτι που δεν γνώριζε και δεν έκανε τις σχετικές εξετάσεις.» Τώρα αυτός ο άνδρας κάνει εξετάσεις για καρκίνο του προστάτη.
For us now at Movember, we really focus on three program areas, and having a true impact: awareness and education, survivor support programs, and research. Now we always focus, naturally, on how much we raise, because it's a very tangible outcome, but for me, awareness and education is more important than the funds we raise, because I know that is changing and saving lives today, and it's probably best exampled by a young guy that I met at South by Southwest in Austin, Texas, at the start of the year. He came up to me and said, "Thank you for starting Movember." And I said, "Thank you for doing Movember." And I looked at him, and I was like, "I'm pretty sure you can't grow a mustache." (Laughter) And I said, "What's your Movember story?" And he said, "I grew the worst mustache ever." (Laughter) "But I went home for Thanksgiving dinner, and pretty quickly the conversation around the table turned to what the hell was going on." (Laughter) "And we talked -- I talked to them about Movember, and then after that, my dad came up to me, and at the age of 26, for the first time ever, I had a conversation with my dad one on one about men's health. I had a conversation with my dad about prostate cancer, and I learned that my grandfather had prostate cancer and I was able to share with my dad that he was twice as likely to get that disease, and he didn't know that, and he hadn't been getting screened for it." So now, that guy is getting screened for prostate cancer.
Αυτές οι συζητήσεις, που κάνουν τους άνδρες να ασχοληθούν με αυτό, σε οποιαδήποτε ηλικία, έχουν κρίσιμη σημασία, και είναι κατά τη γνώμη που πολύ πιο σημαντικές από τα κεφάλαια που συγκεντρώνουμε.
So those conversations, getting men engaged in this, at whatever age, is so critically important, and in my view so much more important than the funds we raise.
Πάμε τώρα να δούμε τα κεφάλαια που συγκεντρώνουμε, την έρευνα και το πως την επαναπροσδιορίζουμε. Αυτή τη στιγμή χρηματοδοτούμε ιδρύματα για τον καρκίνο του προστάτη σε 13 χώρες. Στην κυριολεξία χρηματοδοτούμε εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες ιδρύματα και ερευνητές ανά τον κόσμο και όταν ασχοληθήκαμε με αυτό πρόσφατα, διαπιστώσαμε ότι υπάρχει πραγματική έλλειψη συνεργασίας ακόμη και εντός των ιδρυμάτων, πόσο μάλλον σε εθνικό επίπεδο, πόσο μάλλον σε παγκόσμιο επίπεδο, και αυτό δεν συμβαίνει μόνο για τον καρκίνο του προστάτη. Αφορά την έρευνα για τον καρκίνο παγκοσμίως. Και είπαμε, ωραία, επαναπροσδιορίσαμε την φιλανθρωπία. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο που λειτουργούν οι τύποι αυτοί. Πώς το κάνουμε αυτό; Δημιουργήσαμε ένα παγκόσμιο σχέδιο δράσης, και παίρνουμε το 10% από ό,τι συγκεντρώνεται σε κάθε χώρα τώρα και το τοποθετούμε σε ένα παγκόσμιο ταμείο. και έχουμε αναθέσει τη μέριμνα αυτού του ταμείου στους καλύτερους επιστήμονες που ασχολούνται με τον καρκίνο του προστάτη, και αυτοί συγκεντρώνονται κάθε χρόνο και αποφασίζουν ποια είναι η πρώτη προτεραιότητα, και πέρυσι, ήταν να βρεθεί μια καλύτερη διαγνωστική εξέταση. Προσδιόρισαν την προτεραιότητα αυτή και μετά πήραν και τώρα πλέον προσέλαβαν 300 ερευνητές από όλο τον κόσμο που μελετούν το θέμα ουσιαστικά το ίδιο θέμα. Τώρα τους χρηματοδοτούμε με το ποσό της τάξης των 5 ή 6 εκατομμυρίων δολαρίων για να συνεργαστούν και να τους φέρουμε κοντά και αυτό είναι κάτι πρωτόγνωρο στον κόσμο του καρκίνου και γνωρίζουμε ότι μέσα από αυτή τη συνεργασία, θα επιταχυνθούν τα αποτελέσματα. Με αυτόν τον τρόπο επαναπροσδιορίζουμε τον κόσμο της έρευνας.
Now to the funds we raise, and research, and how we're redefining research. We fund prostate cancer foundations now in 13 countries. We literally fund hundreds if not thousands of institutions and researchers around the world, and when we looked at this more recently, we realized there's a real lack of collaboration going on even within institutions, let alone nationally, let alone globally, and this is not unique to prostate cancer. This is cancer research the world over. And so we said, right, we'd redefined charity. We need to redefine the way these guys operate. How do we do that? So what we did was, we created a global action plan, and we're taking 10 percent of what's raised in each country now and putting it into a global fund, and we've got the best prostate cancer scientific minds in the world that look after that fund, and they come together each year and identify the number one priority, and that, last year, was getting a better screening test. So they identified that as a priority, and then they've got and recruited now 300 researchers from around the world that are studying that topic, essentially the same topic. So now we're funding them to the tune of about five or six million dollars to collaborate and bringing them together, and that's a unique thing in the cancer world, and we know, through that collaboration, it will accelerate outcomes. And that's how we're redefining the research world.
Αυτό λοιπόν που ξέρω για το ταξίδι μου με το Μοβέμπερ είναι ότι με μια ουσιαστικά δημιουργική ιδέα, με πάθος, με επιμονή και πολλή υπομονή τέσσερις φίλοι, τέσσερα μουστάκια, μπορούν να αποτέλεσουν έμπνευση για μια γεμάτη αίθουσα και αυτή η αίθουσα μπορεί να συνεχίσει και να εμπνεύσει μια ολόκληρη πόλη και αυτή η πόλη είναι η Μελβούρνη, η πόλη μου. Και η πόλη μπορεί να συνεχίσει και να εμπνεύσει μια χώρα και αυτή η χώρα να συνεχίσει και να εμπνεύσει ένα έθνος και πέρα από αυτό, μπορείς να δημιουργήσεις ένα παγκόσμιο κίνημα που αλλάζει το πρόσωπο της ανδρικής υγείας.
So, what I know about my Movember journey is that, with a really creative idea, with passion, with persistence, and a lot of patience, four mates, four mustaches, can inspire a room full of people, and that room full of people can go on and inspire a city, and that city is Melbourne, my home. And that city can go on and inspire a state, and that state can go on and inspire a nation, and beyond that, you can create a global movement that is changing the face of men's health.
Ονομάζομαι Άνταμ Γκαρόουν και αυτή είναι η ιστορία μου. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
My name is Adam Garone, and that's my story. Thank you. (Applause)