Ήμουν πεζοναύτης στην 1/1 Πυροβολαρχία, στη διμοιρία των 81mm, στο Στρατόπεδο Πέντλετον, Καλιφόρνια. Ού-ρα!
I was a Marine with 1/1 Weapons Company, 81's platoon, out in Camp Pendleton, California. Oorah!
Κοινό: Ού-ρα!
Audience: Oorah!
(Γέλια)
(Laughter)
Κατετάγην μερικούς μήνες μετά την 11η Σεπτεμβρίου επειδή πιστεύω αισθανόμουν όπως όλοι στη χώρα μου τότε, είχα την αίσθηση του πατριωτισμού και της εκδίκησης και την επιθυμία να κάνω κάτι -- δεδομένου του γεγονότος ότι δεν έκανα τίποτα. Ήμουν 17, μόλις είχα τελειώσει το λύκειο το περασμένο καλοκαίρι, και έμενα με νοίκι σε ένα δωμάτιο στο σπίτι των γονιών μου, στη μικρή πόλη όπου μεγάλωσα στη Βόρεια Ιντιάνα, που λέγεται Μισαγουάκα. Μπορώ να σας το γράψω αργότερα για όποιον ενδιαφέρεται --
I joined a few months after September 11, feeling like I think most people in the country did at the time, filled with a sense of patriotism and retribution and the desire to do something -- that, coupled with that fact that I wasn't doing anything. I was 17, just graduated from high school that past summer, living in the back room of my parents' house paying rent, in the small town I was raised in in Northern Indiana, called Mishawaka. I can spell that later for people who are interested --
(Γέλια)
(Laughter)
Η Μισαγουάκα είναι πολλά πράγματα αλλά όχι ένα πολιτισμικό κέντρο, οπότε η μόνη μου εμπειρία θεάτρου και ταινιών περιοριζόταν στις παραστάσεις που έκανα στο λύκειο και το βίντεο κλαμπ, Θεός συγχωρέσ' το.
Mishawaka is many good things but cultural hub of the world it is not, so my only exposure to theater and film was limited to the plays I did in high school and Blockbuster Video, may she rest in peace.
(Γέλια)
(Laughter)
Πήρα την ηθοποιία τόσο σοβαρά που έκανα οντισιόν για το Τζούλιαρντ όταν ήμουν στο λύκειο, δεν μπήκα, είπα ότι το κολλέγιο δεν μου ταίριαζε και δεν έκανα άλλη αίτηση, που ήταν πανέξυπνη κίνηση. Έκανα επίσης την απελπισμένη οδύσσεια ηθοποιίας στο Λος Άντζελες για την οποία άκουγα ιστορίες, ηθοποιών που πήγαιναν στο Λος Άντζελες με επτά δολάρια και έβρισκαν δουλειά και έκαναν επιτυχημένη καριέρα. Έφτασα μέχρι το Αμαρίλο του Τέξας, όπου χάλασε το αμάξι μου. Ξόδεψα όλα τα λεφτά μου να το φτιάξω, τελικά έφτασα στη Σάντα Μόνικα -ούτε καν το Λος Άντζελες- βασικά περιπλανήθηκα 48 ώρες στην παραλία, μπήκα στο αμάξι, γύρισα σπίτι, βάζοντας τέλος στην καριέρα μου ως ηθοποιός.
I was serious enough about acting that I auditioned for Juilliard when I was a senior in high school, didn't get in, determined college wasn't for me and applied nowhere else, which was a genius move. I also did that Hail Mary LA acting odyssey that I always heard stories about, of actors moving to LA with, like, seven dollars and finding work and successful careers. I got as far as Amarillo, Texas, before my car broke down. I spent all my money repairing it, finally made it to Santa Monica -- not even LA -- stayed for 48 hours wandering the beach, basically, got in my car, drove home, thus ending my acting career, so --
(Γέλια)
(Laughter)
Δεκαεπτά ετών, Μισαγουάκα... πατρικό, νοίκι, πώληση σκουπών... τηλεμάρκετινγκ, κούρεμα γρασιδιού στα τοπικά πανηγύρια. Αυτός ήταν ο κόσμος μου τον Σεπτέμβρη του 2001.
Seventeen, Mishawaka ... parents' house, paying rent, selling vacuums ... telemarketing, cutting grass at the local 4-H fairgrounds. This was my world going into September, 2001.
Μετά την 11η, με ένα έντονο αίσθημα καθήκοντος, και εκνευρισμού γενικότερα -- με τον εαυτό μου, τους γονείς μου, την κυβέρνηση, χωρίς αυτοπεποίθηση, αξιοσέβαστη δουλειά, με το παλιομίνι-ψυγείο που είχα πάει στην Καλιφόρνια και πίσω -- Κατετάγην στους Πεζοναύτες και το λάτρεψα. Είναι ένα από τα πράγματα για τα οποία είμαι περήφανος στη ζωή μου. Να ρίχνεις με όπλα, να οδηγείς και να ανατινάζεις ακριβά πράγματα. Αυτό όμως που αγάπησα περισσότερο ήταν αυτό που με ενδιέφερε λιγότερο όταν κατετάγην, που ήταν οι άνθρωποι: οι περίεργοι τύποι, -ένα παράταιρο πλήθος χαρακτήρων απ' όλες τις ΗΠΑ- που εκ πρώτης όψεως δεν είχαμε τίποτα κοινό. Με τον καιρό, όλος αυτός ο πολιτικός και προσωπικός ψευτοπαλικαρισμός που με οδήγησε στον στρατό διαλύθηκε, και για μένα, οι Πεζοναύτες έγιναν συνώνυμο με τους φίλους μου.
So after the 11th, and feeling an overwhelming sense of duty, and just being pissed off in general -- at myself, my parents, the government; not having confidence, not having a respectable job, my shitty mini-fridge that I just drove to California and back -- I joined the Marine Corps and loved it. I loved being a Marine. It's one of the things I'm most proud of having done in my life. Firing weapons was cool, driving and detonating expensive things was great. But I found I loved the Marine Corps the most for the thing I was looking for the least when I joined, which was the people: these weird dudes -- a motley crew of characters from a cross section of the United States -- that on the surface I had nothing in common with. And over time, all the political and personal bravado that led me to the military dissolved, and for me, the Marine Corps became synonymous with my friends.
Τότε, κατά τη διάρκεια της θητείας μου μερικούς μήνες πριν μας στείλουν στο Ιράκ, εξάρθρωσα το στέρνο μου σε ατύχημα με ποδήλατο, και με απέκλεισαν για ιατρικούς λόγους. Όσοι δεν έχουν υπηρετήσει δυσκολεύονται να καταλάβουν, αλλά όταν μου είπαν ότι δεν θα πήγαινα στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν ήταν καταστροφικό για μένα. Θυμάμαι πολύ την εικόνα του να βγαίνω από το νοσοκομείο σε φορείο και η διμοιρία μου να περιμένει έξω να δει αν είμαι καλά.
And then, a few years into my service and months away from deploying to Iraq, I dislocated my sternum in a mountain-biking accident, and had to be medically separated. Those never in the military may find this hard to understand, but being told I wasn't getting deployed to Iraq or Afghanistan was very devastating for me. I have a very clear image of leaving the base hospital on a stretcher and my entire platoon is waiting outside to see if I was OK.
Και τότε, ξαφνικά, ήμουν πάλι πολίτης. Ήθελα να ξαναδώσω μια ευκαιρία στην ηθοποιία, επειδή -έτσι είμαι εγώ- σκέφτηκα ότι συγκριτικά, όλα τα προβλήματα της άμαχης ζωής είναι μικρά. Εννοώ, για τι πράγμα μπορείς να γκρινιάξεις τώρα; «Κάνει ζέστη. Κάποιος πρέπει να ανοίξει τον κλιματισμό». «Η ουρά για τον καφέ είναι μεγάλη». Ήμουν πεζοναύτης, ήξερα να επιβιώνω. Θα πήγαινα στη Νέα Υόρκη να γίνω ηθοποιός. Αν δεν τα κατάφερα, θα ζούσα στο Σέντραλ Παρκ ως ρακοσυλλέκτης πίσω από το σαντουιτσάδικο.
And then, suddenly, I was a civilian again. I knew I wanted to give acting another shot, because -- again, this is me -- I thought all civilian problems are small compared to the military. I mean, what can you really bitch about now, you know? "It's hot. Someone should turn on the air conditioner." "This coffee line is too long." I was a Marine, I knew how to survive. I'd go to New York and become an actor. If things didn't work out, I'd live in Central Park and dumpster-dive behind Panera Bread.
(Γέλια)
(Laughter)
Έκανα οντισιόν πάλι για το Τζούλιαρντ και ήμουν τυχερός, μπήκα. Με εξέπληξε πόσο πολύπλοκη ήταν η μετάβαση από στρατιώτης σε πολίτης. Ήμουν σχετικά υγιής, δεν φαντάζομαι καν τη διαδικασία έχοντας και κάποια ψυχική ή σωματική βλάβη. Όμως, ήταν δύσκολο. Μερικώς επειδή ήμουν σε δραματική σχολή -- και δεν δικαιολογούσα το να πηγαίνω σε μαθήματα ορθοφωνίας, πετώντας φανταστικές ενεργειακές μπάλες στο δωμάτιο, κάνοντας ασκήσεις ηθοποιίας για να βρω τον εαυτό μου-
I re-auditioned for Juilliard and this time I was lucky, I got in. But I was surprised by how complex the transition was from military to civilian. And I was relatively healthy; I can't imagine going through that process on top of a mental or physical injury. But regardless, it was difficult. In part, because I was in acting school -- I couldn't justify going to voice and speech class, throwing imaginary balls of energy at the back of the room, doing acting exercises where I gave birth to myself --
(Γέλια)
(Laughter)
ενώ οι φίλοι μου πολεμούσαν χωρίς εμένα στο εξωτερικό. Επίσης, επειδή δεν ήξερα πώς να εφαρμόζω τα πράγματα που έμαθα στον στρατό στην ζωή ως πολίτης. Τόσο πρακτικά όσο και συναισθηματικά. Πρακτικά, χρειαζόμουν δουλειά. Ήμουν ένας πεζοναύτης, που έριχνε με πολυβόλα και όλμους. Δεν υπάρχουν πολλά μέρη για κάτι τέτοιο στον άμαχο κόσμο.
while my friends were serving without me overseas. But also, because I didn't know how to apply the things I learned in the military to a civilian context. I mean that both practically and emotionally. Practically, I had to get a job. And I was an Infantry Marine, where you're shooting machine guns and firing mortars. There's not a lot of places you can put those skills in the civilian world.
(Γέλια)
(Laughter)
Συναισθηματικά, πάλευα να βρω νόημα. Στον στρατό, όλα είχαν νόημα. Όλα όσα έκανες ήταν είτε λόγω παράδοσης είτε για πρακτικούς σκοπούς. Δεν μπορούσες να καπνίσεις στο πεδίο γιατί θα φανέρωνες τη θέση σου. Δεν αγγίζεις το πρόσωπό σου - πρέπει να κρατήσεις ένα επίπεδο υγείας και υγιεινής. Κοιτάζεις προς τα εκεί όταν παίζει το εμβατήριο, ως σεβασμό γι' αυτούς που σκοτώθηκαν. Περπατάς έτσι, μιλάς έτσι γι' αυτό. Η στολή σου διατηρείται στην εντέλεια. Το πόσο καλά ακολουθούσες τους κανόνες φανέρωνε τι είδους πεζοναύτης ήσουν. Ο βαθμός σου φανερώνει την ιστορία σου και τον σεβασμό που κέρδισες.
Emotionally, I struggled to find meaning. In the military, everything has meaning. Everything you do is either steeped in tradition or has a practical purpose. You can't smoke in the field because you don't want to give away your position. You don't touch your face -- you have to maintain a personal level of health and hygiene. You face this way when "Colors" plays, out of respect for people who went before you. Walk this way, talk this way because of this. Your uniform is maintained to the inch. How diligently you followed those rules spoke volumes about the kind of Marine you were. Your rank said something about your history and the respect you had earned.
Στην άμαχη ζωή δεν υπάρχουν βαθμοί. Είσαι απλώς ένα ακόμα σώμα και ένιωθα ότι έπρεπε συνέχεια να αποδεικνύω την αξία μου. Ο σεβασμός που μου έδειχναν οι πολίτες όταν φορούσα τη στολή δεν υπήρχε όταν την έβγαζα. Δεν έμοιαζε να υπάρχει... η αίσθηση της κοινότητας, ενώ στον στρατό, την ένιωθα. Πόσο συχνά στον άμαχο κόσμο αντιμετωπίζεις καταστάσεις ζωής και θανάτου με τους φίλους σου και εκείνοι δείχνουν συνέχεια ότι δεν θα σε εγκαταλείψουν; Εν τω μεταξύ, στη δραματική σχολή...
In the civilian world there's no rank. Here you're just another body, and I felt like I constantly had to prove my worth all over again. And the respect civilians were giving me while I was in uniform didn't exist when I was out of it. There didn't seem to be a ... a sense of community, whereas in the military, I felt this sense of community. How often in the civilian world are you put in a life-or-death situation with your closest friends and they constantly demonstrate that they're not going to abandon you? And meanwhile, at acting school ...
(Γέλια)
(Laughter)
ανακάλυπτα για πρώτη φορά θεατρικούς συγγραφείς και χαρακτήρες και έργα που δεν είχαν καμία σχέση με τον στρατό. αλλά περιέγραφαν τη στρατιωτική μου εμπειρία με έναν τρόπο που πριν ήταν για μένα απερίγραπτος. Ένιωσα ότι γινόμουν λιγότερο επιθετικός και μπορούσα να εκφράσω για πρώτη φορά τα συναισθήματά μου με λέξεις και κατάλαβα πόσο πολύτιμο εργαλείο ήταν αυτό.
I was really, for the first time, discovering playwrights and characters and plays that had nothing to do with the military, but were somehow describing my military experience in a way that before to me was indescribable. And I felt myself becoming less aggressive as I was able to put words to feelings for the first time and realizing what a valuable tool that was.
Όταν σκέφτομαι τον χρόνο μου στο στρατό, δεν σκέφτομαι τις στερεοτυπικές ασκήσεις και την πειθαρχία και τον πόνο αλλά τις μικρές, ανθρώπινες στιγμές, στιγμές συναισθημάτων: φίλοι που έκαναν μαντραπήδα γιατί τους έλειπαν οι οικογένειές τους, που έπαιρναν διαζύγιο, να θρηνούμε μαζί, να γιορτάζουμε μαζί, όλα μέσα στο πλαίσιο του στρατού. Είδα τους φίλους μου να παλεύουν με όλα αυτά, είδα το άγχος που τους προκαλούσαν σε εκείνους και εμένα, μη μπορώντας να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας.
And when I was reflecting on my time in the military, I wasn't first thinking on the stereotypical drills and discipline and pain of it; but rather, the small, intimate human moments, moments of great feeling: friends going AWOL because they missed their families, friends getting divorced, grieving together, celebrating together, all within the backdrop of the military. I saw my friends battling these circumstances, and I watched the anxiety it produced in them and me, not being able to express our feelings about it.
Ο στρατός και το θέατρο είναι κοινότητες που μοιάζουν πολύ. Έχεις μια ομάδα ανθρώπων που εκπληρώνουν μια σημαντική αποστολή. Δεν έχει να κάνει με τον εαυτό σου. Έχεις έναν ρόλο, πρέπει να τον ξέρεις στα πλαίσια της ομάδας. Κάθε ομάδα έχει έναν αρχηγό ή σκηνοθέτη. Κάποιες φορές είναι έξυπνοι, κάποιες όχι. Πρέπει να αποκτήσεις οικειότητα με ξένους σε μικρό χρονικό διάστημα, η αυτοπειθαρχία, η αυτοσυγκράτηση. Σκέφτηκα, πόσο καλό θα ήταν να φτιάξω ένα μέρος που συνδυάζει αυτές τις δύο τόσο διαφορετικές κοινότητες, που έφερνε ψυχαγωγία σε μια ομάδα ανθρώπων, που, δεδομένου του επαγγέλματός τους, μπορούν να αντιμετωπίσουν κάτι που προκαλεί περισσότερο τη σκέψη από την τυπική υποχρεωτική διασκέδαση που θυμάμαι με έστελναν «εθελοντικά» στον στρατό --
The military and theater communities are actually very similar. You have a group of people trying to accomplish a mission greater than themselves; it's not about you. You have a role, you have to know your role within that team. Every team has a leader or director; sometimes they're smart, sometimes they're not. You're forced to be intimate with complete strangers in a short amount of time; the self-discipline, the self-maintenance. I thought, how great would it be to create a space that combined these two seemingly dissimilar communities, that brought entertainment to a group of people that, considering their occupation, could handle something a bit more thought-provoking than the typical mandatory-fun events that I remember being "volun-told" to go to in the military --
(Γέλια)
(Laughter)
όλα καλοπροαίρετα αλλά προσβλητικά γεγονότα, όπως «Κερδίστε ένα Ραντεβού με Μαζορέτα των San Diego Chargers», όπου απαντάς μια ερώτηση της ποπ κουλτούρας, και αν είσαι σωστός κερδίζεις ραντεβού, που ήταν μια βόλτα με συνοδεία στο πεδίο των παρελάσεων με μια παντρεμένη, έγκυο μαζορέτα -
all well-intended but slightly offensive events, like "Win a Date with a San Diego Chargers Cheerleader," where you answer a question about pop culture, and if you get it right you win a date, which was a chaperoned walk around the parade deck with this already married, pregnant cheerleader --
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν έχω κάτι με τις μαζορέτες, τις λατρεύω. Το θέμα είναι, πόσο καλό θα ήταν να έχουμε θέατρο μέσα από χαρακτήρες που είναι προσβάσιμοι αλλά όχι συγκαταβατικοί. Ξεκινήσαμε τη ΜΚΟ, Τέχνες στις Ένοπλες Δυνάμεις, και προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτό, να ενώσουμε αυτές τις δύο φαινομενικά ανόμοιες κοινότητες. Διαλέξαμε ένα έργο ή μονόλογους από σύγχρονα αμερικανικά έργα που διαφέρουν σε ηλικία και φυλή όπως ένα κοινό στρατιωτών, πήραμε μια ομάδα εκπαιδευμένων στο θέατρο ηθοποιών τους οπλίσαμε με υλικό, κρατήσαμε το κόστος παραγωγής χαμηλά -χωρίς σκηνικά, κοστούμια, φωτισμό, απλά το διαβάζαμε- και δώσαμε όλο το βάρος στη γλώσσα για να δείξουμε πως το θέατρο ανθεί παντού.
Nothing against cheerleaders, I love cheerleaders. The point is more, how great would it be to have theater presented through characters that were accessible without being condescending. So we started this nonprofit called Arts in the Armed Forces, where we tried to do that, tried to join these two seemingly dissimilar communities. We pick a play or select monologues from contemporary American plays that are diverse in age and race like a military audience is, grab a group of incredible theater-trained actors, arm them with incredible material, keep production value as minimal as possible -- no sets, no costumes, no lights, just reading it -- to throw all the emphasis on the language and to show that theater can be created at any setting.
Είναι πολύ δυνατό, να μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο με εντελώς αγνώστους και να θυμόμαστε την ανθρωπιά μας, και ότι η αυτοέκφραση είναι ένα τόσο πολύτιμο εργαλείο όπως το τυφέκιο στον ώμο σου. Για μια οργάνωση όπως ο στρατός, που περηφανεύεται για τα ακρωνύμια, όταν χρειαστεί να εξηγήσεις μια συλλογική εμπειρία χάνεις εντελώς τη μπάλα. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη κοινότητα για να εξοπλίσω με νέα μέσα έκφρασης από αυτούς που προστατεύουν την χώρα μας.
It's a powerful thing, getting in a room with complete strangers and reminding ourselves of our humanity, and that self-expression is just as valuable a tool as a rifle on your shoulder. And for an organization like the military, that prides itself on having acronyms for acronyms, you can get lost in the sauce when it comes to explaining a collective experience. And I can think of no better community to arm with a new means of self-expression than those protecting our country.
Γυρίσαμε τις ΗΠΑ και τον κόσμο, από το Ουόλτερ Ριντ στην Μπεθέδντα του Μάρυλαντ, στη Βάση Πέντλετον, στη Βάση Αριφτζάν στο Κουβέιτ, στην USAG Βαυαρίας, σε θέατρα στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Για τους καλλιτέχνες που φέρνουμε, είναι ένα παράθυρο σε μια κουλτούρα στην οποία δεν θα είχαν καμία πρόσβαση. Για τον στρατό είναι ακριβώς το ίδιο.
We've gone all over the United States and the world, from Walter Reed in Bethesda, Maryland, to Camp Pendleton, to Camp Arifjan in Kuwait, to USAG Bavaria, on- and off-Broadway theaters in New York. And for the performing artists we bring, it's a window into a culture they otherwise would not have had exposure to. And for the military, it's the exact same.
Το κάνω εδώ και έξι χρόνια, και πάντα θυμάμαι ότι ηθοποιία σημαίνει πολλά. Είναι τέχνη, πολιτική πράξη, δουλειά, είναι -- οποιοδήποτε επίθετο θέλετε να βάλετε. Είναι επίσης υπηρεσία. Δεν τελείωσα τη δική μου, άρα όπου μπορώ να είμαι χρήσιμος σε αυτό το απόλυτο περιβάλλον υπηρεσιών, τον στρατό, για μένα, πάλι -- δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να κάνω.
And in doing this for the past six years, I'm always reminded that acting is many things. It's a craft, it's a political act, it's a business, it's -- whatever adjective is most applicable to you. But it's also a service. I didn't get to finish mine, so whenever I get to be of service to this ultimate service industry, the military, for me, again -- there's not many things better than that.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Θα παίξουμε ένα κομμάτι από τον Μάρκο Ραμίρες, το «Δεν είμαι ο Μπάτμαν». Ένας εκπληκτικός ηθοποιός και φίλος μου, ο Τζέσι Περέζ, θα διαβάζει, και ο Ματ Τζόνσον, που γνώρισα πριν 1-2 ώρες. Το κάνουν μαζί για πρώτη φορά και θα δούμε πώς θα πάει.
We're going to be doing a piece from Marco Ramirez, called "I am not Batman." An incredible actor and good friend of mine, Jesse Perez, is going to be reading, and Matt Johnson, who I just met a couple hours ago. They're doing it together for the first time, so we'll see how it goes.
Ο Τζέσι Περέζ και ο Ματ Τζόνσον.
Jesse Perez and Matt Johnson.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Τζέσι Περέζ: Είναι η μέση της νύχτας και ο ουρανός λάμπει με ένα ραδιενεργό κόκκινο. Αν κοιτάξεις καλά, ίσως δεις το φεγγάρι μέσα από πυκνούς καπνούς τσιγάρων και τουρμπίνων αεροσκαφών που καλύπτει όλη την πόλη, σαν δίχτυ κουνουπιών που κρατάει μακριά τους αγγέλους.
Jesse Perez: It's the middle of the night and the sky is glowing like mad, radioactive red. And if you squint, you can maybe see the moon through a thick layer of cigarette smoke and airplane exhaust that covers the whole city, like a mosquito net that won't let the angels in.
(Τύμπανα)
(Drum beat)
Και αν κοιτάξεις αρκετά ψηλά, με βλέπεις να στέκομαι στην άκρη ενός 87όροφου κτηρίου. Εκεί ψηλά, ένα μέρος για αγάλματα και χαλασμένους πύργους ρολογιών που ίσως μένουν ακίνητοι και νεκροί για 100 χρόνια, εκεί είμαι εγώ.
And if you look up high enough, you can see me standing on the edge of an 87-story building. And up there, a place for gargoyles and broken clock towers that have stayed still and dead for maybe like 100 years, up there is me.
(Χτύποι)
(Beat)
Και είμαι ο Μπάτμαν.
And I'm frickin' Batman.
(Χτύποι)
(Beat)
Έχω Μπάτμομπιλ και μπάταραγκ και νυχτεριδοσπηλιές, αλήθεια. Χρειάζεται μόνο μια ντουλάπα, ένα μικρό δωμάτιο ή μια έξοδο πυρασφάλειας, και το τζιν που μου έδωσε ο Ντάνυ πάει. Και το μπλε πόλο μπλουζάκι μου, αυτό που μου πάει αλλά έχει μια τρύπα κοντά στον πωπό από όταν σκίστηκε στον φράχτη πίσω από το Arturo's αλλά κανένα πρόβλημα, το βάζω μέσα από το παντελόνι και είναι όλα καλά. Το μπλε πόλο μπλουζάκι - πάει κι αυτό! Και μεταμορφώνομαι.
And I gots Batmobiles and batarangs and frickin' bat caves, like, for real. And all it takes is a broom closet or a back room or a fire escape, and Danny's hand-me-down jeans are gone. And my navy blue polo shirt, the one that looks kinda good on me but has that hole on it near the butt from when it got snagged on the chain-link fence behind Arturo's but it isn't even a big deal because I tuck that part in and it's, like, all good. That blue polo shirt -- it's gone, too! And I get like, like ... transformational.
(Χτύποι)
(Beat)
Κανείς δεν βγάζει τη ζώνη του να μαστιγώσει τον Μπάτμαν που αντιμίλησε.
And nobody pulls out a belt and whips Batman for talkin' back.
(Χτύποι)
(Beat)
Ή επειδή δεν αντιμίλησε.
Or for not talkin' back.
Κανείς δεν λέει το Μπάτμαν απλοϊκό ή χαζό ή κοκαλιάρη. Κανείς δεν απολύει τον αδερφό του από την Εταιρεία Ταξί επειδή έκαναν περικοπές. Επειδή νιώθουν μόνο σεβασμό. Και όχι φόβο-σεβασμό, αλλά σεβασμό-σεβασμό.
And nobody calls Batman simple or stupid or skinny. And nobody fires Batman's brother from the Eastern Taxi Company 'cause they was making cutbacks, neither. 'Cause they got nothing but respect. And not like afraid-respect, just, like, respect-respect.
(Γέλια)
(Laughter)
Γιατί κανείς δεν σε φοβάται. Γιατί ο Μπάτμαν δεν έχει κακές προθέσεις.
'Cause nobody's afraid of you. 'Cause Batman doesn't mean nobody no harm.
(Χτύποι)
(Beat)
Ποτέ. (Διπλός χτύπος)
Ever. (Double beat)
Επειδή ο Μπάτμαν θέλει μόνο να σώζει ανθρώπους κι ίσως να πληρώσει τους λογαριασμούς της γιαγιάς και να πεθάνει χαρούμενος. Ίσως να γίνει πραγματικά διάσημος.
'Cause all Batman really wants to do is save people and maybe pay abuela's bills one day and die happy. And maybe get, like, mad-famous for real.
(Γέλια)
(Laughter)
Α -- να σκοτώσει και τον Τζόκερ.
Oh -- and kill the Joker.
(Τύμπανα)
(Drum roll)
Απόψε, είμαι μόνος όπως τα περισσότερα βράδια. Κοιτάζω και περιμένω σαν αετός ή σαν -- όχι, ναι σαν αετός.
Tonight, like most nights, I'm all alone. And I'm watchin' and I'm waitin' like a eagle or like a -- no, yeah, like a eagle.
(Γέλια)
(Laughter)
Και η μπέρτα μου ανεμίζει επειδή είναι μακριά και φοράω τα μυτερά αυτιά μου, και τη μάσκα που καλύπτει το μισό μου πρόσωπο, και έχω αλεξίσφαιρα πράματα στο στήθος μου ώστε να μην με βλάπτει κανείς. Κανείς -- κανείς! -- δεν θα μπει ανάμεσα στον Μπάτμαν... και τη δικαιοσύνη.
And my cape is flapping in the wind cause it's frickin' long and my pointy ears are on, and that mask that covers like half my face is on, too, and I got, like, bulletproof stuff all in my chest so no one can hurt me. And nobody -- nobody! -- is gonna come between Batman ... and justice.
(Τύμπανα) (Γέλια)
(Drums) (Laughter)
Από εκεί που είμαι, ακούω τα πάντα.
From where I am, I can hear everything.
(Σιωπή)
(Silence)
Κάπου στην πόλη, μια κυριούλα παίρνει αποφάγια από τον σκουπιδοτενεκέ και βάζει στο στόμα της ένα κομμάτι κοτόπουλο με σουσάμι που κάποιος έφτυσε. Κάπου υπάρχει ένας γιατρός με ένα τρελό κούρεμα και μαύρη ρόμπα που ψάχνει τη θεραπεία για τις αρρώστιες που θα μας εξαφανίσουν όλους πραγματικά μια μέρα. Κάπου υπάρχει ένας άντρας με στολή επιστάτη, γυρνάει σπίτι παραπατώντας, μεθυσμένος και ζαλισμένος αφού ξόδεψε τον μισό μισθό του σε μπουκάλια μπύρας του λίτρου και τον άλλο μισό σε μια τετράωρη επίσκεψη σε κάποια κυρία σε έναν δρόμο όπου τα φώτα έχουν καταστραφεί από ανθρώπους που προτιμούν να κάνουν ό,τι κάνουν στο σκοτάδι. Μισό τετράγωνο μακριά από τον επιστάτη, υπάρχει μια ομάδα αχρείων που δεν κάνουν τίποτα, παρά να περιμένουν τον επιστάτη με σκουριασμένες αλυσίδες και απομιμήσεις των Louisville Sluggers, και αν δεν βρουν λεφτά πάνω του, που δεν θα βρουν, θα τον χτυπάνε μέχρι να αρχίσουν να καίνε οι μύες τους, μέχρι να μην έχουν άλλα δόντια να σπάσουν.
Somewhere in the city, there's a old lady picking Styrofoam leftovers up out of a trash can and she's putting a piece of sesame chicken someone spit out into her own mouth. And somewhere there's a doctor with a wack haircut in a black lab coat trying to find a cure for the diseases that are gonna make us all extinct for real one day. And somewhere there's a man, a man in a janitor's uniform, stumbling home drunk and dizzy after spending half his paycheck on 40-ounce bottles of twist-off beer, and the other half on a four-hour visit to some lady's house on a street where the lights have all been shot out by people who'd rather do what they do in this city in the dark. And half a block away from janitor man, there's a group of good-for-nothings who don't know no better, waiting for janitor man with rusted bicycle chains and imitation Louisville Sluggers, and if they don't find a cent on him, which they won't, they'll just pound at him till the muscles in their arms start burning, till there's no more teeth to crack out.
Δεν με υπολογίζουν όμως. Δεν υπολογίζουν τον Σκοτεινό Ιππότη, με το στομάχι γεμάτο από μακαρόνια και τυρί ιδιωτικής ετικέτας και κομμένα Βιεννέζικα λουκάνικα.
But they don't count on me. They don't count on no Dark Knight, with a stomach full of grocery-store brand macaroni and cheese and cut-up Vienna sausages.
(Γέλια)
(Laughter)
Γιατί προτιμούν να πιστεύουν ότι δεν υπάρχω.
'Cause they'd rather believe I don't exist.
Και από 87 ορόφους ψηλά, ακούω έναν από τους αχρείους να λέει, «Δώσ' μου το χρήμα!» -έτσι γρήγορα, απλά- «Δώσ'μου το γαμημένο χρήμα!» Βλέπω τον επιστάτει να τραυλίζει κάτι μεθυσμένα και να ασπρίζει, και από 87 ορόφους ψηλά, ακούω το στομάχι του να προσπαθεί να βγει από τη στολή του.
And from 87 stories up, I can hear one of the good-for-nothings say, "Gimme the cash!" -- real fast like that, just, "Gimme me the fuckin' cash!" And I see janitor man mumble something in drunk language and turn pale, and from 87 stories up, I can hear his stomach trying to hurl its way out his Dickies.
Ορμάω λοιπόν, τρελά γρήγορα και είμαι το σκοτάδι, είμαι - Γους! Ρίχνω ένα batrang στη μοναδική λάμπα.
So I swoop down, like, mad-fast and I'm like darkness, I'm like, "Swoosh!" And I throw a batarang at the one naked lightbulb.
(Κύμβαλα)
(Cymbal)
Και όλοι λένε: «Ωω, σκατά! Ποιος έσβησε τα φώτα;»
And they're all like, "Whoa, muthafucker! Who just turned out the lights?"
(Γέλια)
(Laughter)
«Τι είναι αυτό εκεί;» «Τι;»
"What's that over there?" "What?"
«Δωσ'μου ό,τι έχεις, γέρο!»
"Gimme me what you got, old man!"
«Το άκουσε κανείς αυτό;» «Τι; Δεν υπάρχει τίποτα. Όχι αλήθεια - δεν υπάρχει νυχτερίδα!»
"Did anybody hear that?" "Hear what? There ain't nothing. No, really -- there ain't no bat!"
Αλλά τότε... ένας εκ των αχρείων την τρώει στο κεφάλι - μπαμ!
But then ... one out of the three good-for-nothings gets it to the head -- pow!
Κι ο επόμενος χτυπά τυφλά στο σκοτάδι την μαύρη μπέρτα, αλλά πριν χτυπήσει το οτιδήποτε, αρπάζω τον καπάκι του σκουπιδοτενεκέ - ακριβώς στην κοιλιά! Και ο πρώτος ορμάει με μια κλοτσιά, αλλά ξέρω τζούντο, καράτε, και είμαι --
And number two swings blindly into the dark cape before him, but before his fist hits anything, I grab a trash can lid and -- right in the gut! And number one comes back with the jump kick, but I know judo karate, too, so I'm like --
(Τύμπανα)
(Drums)
Δύο φορές!
Twice!
(Τύμπανα)
(Drums)
(Γέλια)
(Laughter)
(Τύμπανα)
(Drums)
Πριν όμως κάνω κι άλλη ζημιά, ξαφνικά ακούω ένα κλικ-κλικ. Και ξαφνικά σιωπή. Και ο ένας αχρείος που μένει αρπάζει ένα πιστόλι και στοχεύει, λες και κρατά τον Ιησού αιχμάλωτο λες και απειλεί να ανοίξει μια τρύπα στο φεγγάρι. Και ο αχρείος που την έφαγε στο κεφάλι, που προσπάθησε να με κλωτσήσει κι ο άλλος αχρείος που την έφαγε στο στομάχι, φεύγουν μακριά από τη σκοτεινή φιγούρα μπροστά τους. Και ο μεθυσμένος, ο επιστάτης, λούφαξε στη γωνία, προσεύχεται στον Άγιο Αντώνιο γιατί είναι το μόνο που θυμάται.
But before I can do any more damage, suddenly we all hear a "click-click." And suddenly everything gets quiet. And the one good-for-nothing left standing grips a handgun and aims it straight up, like he's holding Jesus hostage, like he's threatening maybe to blow a hole in the moon. And the good-for-nothing who got it to the head, who tried to jump-kick me, and the other good-for-nothing who got it in the gut, is both scrambling back away from the dark figure before 'em. And the drunk man, the janitor man, is huddled in a corner, praying to Saint Anthony 'cause that's the only one he could remember.
(Διπλός χτύπος) Και να 'μαι και εγώ: μάτια λάμπουν λευκά, η μπέρτα ανεμίζει απαλά.
(Double beat) And there's me: eyes glowing white, cape blowing softly in the wind.
(Χτύπημα) Το αλεξίσφαιρο στήθος ανεβοκατεβαίνει η καρδιά μου χτυπάει λέγοντας σε κώδικα μορς: «Μπλέξε μαζί μου μια φορά, για έλα, προσπάθησε».
(Beat) Bulletproof chest heaving, my heart beating right through it in a Morse code for: "Fuck with me just once come on just try."
Και ο αχρείος που μένει όρθιος, αυτός με το πιστόλι - ναι, γελά. Κατεβάζει το χέρι του. Με δείχνει και το φεγγάρι γλιτώνει. Στοχεύει ανάμεσα στα μυτερά αυτιά μου, σαν σουτάρει πέναλτι ανάμεσα στα δοκάρια. Ο επιστάτης φωνάζει ακόμα τον Άγιο Αντώνιο αλλά αυτός δεν του απαντά. Για ένα δευτερόλεπτο, φαίνεται ότι... ίσως να χάσω.
And the one good-for-nothing left standing, the one with the handgun -- yeah, he laughs. And he lowers his arm. And he points it at me and gives the moon a break. And he aims it right between my pointy ears, like goal posts and he's special teams. And janitor man is still calling Saint Anthony, but he ain't pickin' up. And for a second, it seems like ... maybe I'm gonna lose.
Όχι!
Nah!
(Τύμπανα)
(Drums)
Ρίξε! Ρίξε! Μπαμ!
Shoot! Shoot! Fwa-ka-ka!
Μη με σκοτώσεις!
"Don't kill me, man!"
Σναπ! Καρπός σπάει! Λαιμός! Σλας!
Snap! Wrist crack! Neck! Slash!
Δέρμα συναντά οξύ: «Ααααα!»
Skin meets acid: "Ahhhhhhh!"
Και πέφτει στο πάτωμα και στέκομαι πάνω του και έχω το πιστόλι στα χέρια μου τώρα και μισώ τα όπλα, μισώ να τα κρατάω γιατί είμαι ο Μπάτμαν. Και αστερίσκος: Στον Μπάτμαν δεν αρέσουν τα όπλα γιατί οι γονείς του σκοτώθηκαν από όπλο. Για ένα δευτερόλεπτο, τα μάτια μου λάμπουν λευκά, κρατάω αυτό το πράγμα για να μιλήσω στον αχρείο σε μια γλώσσα που καταλαβαίνει. Κλικ-κλικ!
And he's on the floor and I'm standing over him and I got the gun in my hands now and I hate guns, I hate holding 'em 'cause I'm Batman. And, asterisk: Batman don't like guns 'cause his parents got iced by guns a long time ago. But for just a second, my eyes glow white, and I hold this thing for I could speak to the good-for-nothing in a language he maybe understands. Click-click!
(Χτύπος)
(Beat)
Και ο αχρείος γίνεται καπνός πάει εκεί απ' όπου ήρθε, σε οποιαδήποτε τοξική, χημική χωματερή. Έμεινα με τον επιστάτη. Τον σηκώνω, σκουπίζω τον ιδρώτα και το φτηνό άρωμα από το μέτωπό του. Με ικετεύει να μην τον πειράξω, τον αρπάζω από το κολάρο, και τον φέρνω κοντά μου, είναι ψηλότερος αλλά η μπέρτα βοηθά, και ακούει όταν τον κοιτάω στα μάτια. Του λέω δύο λέξεις: «Πήγαινε σπίτι».
And the good-for-nothings become good-for-disappearing into whatever toxic waste, chemical sludge shithole they crawled out of. And it's just me and janitor man. And I pick him up, and I wipe sweat and cheap perfume off his forehead. And he begs me not to hurt him and I grab him tight by his janitor-man shirt collar, and I pull him to my face and he's taller than me but the cape helps, so he listens when I look him straight in the eyes. And I say two words to him: "Go home."
Και πάει, κοιτάζοντας πίσω του κάθε τρία μέτρα. Και πηδάω από κτίριο σε κτίριο ακολουθώντας τον γιατί ξέρω πού μένει. Βλέπω τα χέρια του να τρέμουν καθώς βγάζει το κλειδί και ανοίγει την πόρτα. Είμαι πίσω στο κρεβάτι πριν καν περάσει την πόρτα.
And he does, checking behind his shoulder every 10 feet. And I swoosh from building to building on his way there 'cause I know where he lives. And I watch his hands tremble as he pulls out his key chain and opens the door to his building. And I'm back in bed before he even walks in through the front door.
Τον ακούω να ανοίγει τη βρύση και να βάζει ένα ποτήρι ζεστό νερό. Βάζει το νερό πίσω στον νεροχύτη. Ακούω τα βήματά του. Επιβραδύνουν καθώς έρχεται στο δωμάτιό μου. Ανοίγει την πόρτα μου, πάρα πολύ αργά. Ξεκινάει να μπει μέσα, κάτι που δεν κάνει ποτέ.
And I hear him turn on the faucet and pour himself a glass of warm tap water. And he puts the glass back in the sink. And I hear his footsteps. And they get slower as they get to my room. And he creaks my door open, like, mad-slow. And he takes a step in, which he never does.
(Χτύπος) Κοιτάει στο πουθενά, το πρόσωπό του, το χρώμα των πεζοδρομίων το καλοκαίρι. Κάνω σα να ξυπνάω μόλις και λέω: Τι συμβαίνει μπαμπά; Ο επιστάτης δεν μου λέει τίποτα. Αλλά βλέπω στο σκοτάδι, τα χέρια του να κρεμάνε και το κεφάλι του να γυρίζει προς εμένα. Το σηκώνει ώστε να βλέπω το πρόσωπό του, να βλέπω τα μάτια του. Το μάγουλό του στάζει αλλά όχι ιδρώτα. Κάθεται εκεί αναπνέοντας, λες και θυμάται τα λευκά μάτια μου, το αλεξίσφαιρο στήθος μου, λες και θυμάται ότι είναι ο μπαμπάς μου. Για πολλή ώρα δεν λέω τίποτα. Γυρίζει, με το χέρι στο πόμολο. Δεν κοιτάει προς εμένα, αλλά τον ακούω να ψελλίζει μια λέξη: «Λυπάμαι».
(Beat) And he's staring off into nowhere, his face, the color of sidewalks in summer. And I act like I'm just waking up and I say, "Ah, what's up, Pop?" And janitor man says nothing to me. But I see in the dark, I see his arms go limp and his head turns back, like, towards me. And he lifts it for I can see his face, for I could see his eyes. And his cheeks is drippin', but not with sweat. And he just stands there breathing, like he remembers my eyes glowing white, like he remembers my bulletproof chest, like he remembers he's my pop. And for a long time I don't say nothin'. And he turns around, hand on the doorknob. And he ain't looking my way, but I hear him mumble two words to me: "I'm sorry."
Σκύβω, ανοίγω το παράθυρο, μια χαραμάδα. Αν κοιτάξεις αρκετά ψηλά, θα με δεις. Από εκεί που είμαι --
And I lean over, and I open my window just a crack. If you look up high enough, you could see me. And from where I am --
(Πιατίνια)
(Cymbals)
ακούω τα πάντα.
I could hear everything.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)