Ένας φίλος μου που είναι πολιτικός επιστήμονας, μου περιέγραψε πριν από αρκετούς μήνες ακριβώς πως θα ήταν αυτός ο μήνας. Ξέρεις, μου είπε, πλησιάζει ο δημοσιονομικός γκρεμός θα φτάσουμε εκεί στις αρχές του 2013. Φυσικά και τα δύο κόμματα πρέπει απαραιτήτως να το λύσουν, αλλά κανένα από τα δύο δεν θέλει να θεωρηθεί ότι ξεκίνησε πρώτο. Κανένα από τα δύο κόμματα δεν έχει κίνητρα για να το λύσει λίγο πριν φτάσουμε εκεί, έτσι είπε ότι το Δεκέμβριο θα δούμε πολλές οργισμένες διαπραγματεύσεις, διαπραγματεύσεις που θα χαλάσουν, αναφορές για τηλεφωνήματα που δεν πήγαν καλά, ανθρώπους να ισχυρίζονται ότι δεν συμβαίνει τίποτα, και κάποια στιγμή γύρω στα Χριστούγεννα ή το Νέο Έτος, θα ακούσουμε: «Εντάξει, το πρόβλημα λύθηκε». Αυτό μου το είπε πριν από μερικούς μήνες. Ήταν 98 τοις εκατό σίγουρος ότι θα το έλυναν, και σήμερα μου έστειλε ένα email που έλεγε, εντάξει, βασικά μπήκαμε σε τροχιά αλλά τώρα είμαι 80 τοις εκατό σίγουρος ότι θα το λύσουν.
So a friend of mine who's a political scientist, he told me several months ago exactly what this month would be like. He said, you know, there's this fiscal cliff coming, it's going to come at the beginning of 2013. Both parties absolutely need to resolve it, but neither party wants to be seen as the first to resolve it. Neither party has any incentive to solve it a second before it's due, so he said, December, you're just going to see lots of angry negotiations, negotiations breaking apart, reports of phone calls that aren't going well, people saying nothing's happening at all, and then sometime around Christmas or New Year's, we're going to hear, "Okay, they resolved everything." He told me that a few months ago. He said he's 98 percent positive they're going to resolve it, and I got an email from him today saying, all right, we're basically on track, but now I'm 80 percent positive that they're going to resolve it.
Αυτό με έβαλε σε σκέψη. Μου αρέσει να μελετώ αυτές τις στιγμές της αμερικανικής ιστορίας όταν υπάρχει αυτή η τρέλα της φανατισμένης οργής, ότι η οικονομία ήταν στα πρόθυρα της καταστροφής.
And it made me think. I love studying these moments in American history when there was this frenzy of partisan anger, that the economy was on the verge of total collapse.
Η πιο γνωστή διαμάχη, από τις πρώτες, ήταν του Αλεξάντερ Χάμιλτον και του Τόμας Τζέφερσον σχετικά με το τι θα ήταν το δολάριο και πώς θα υποστηρίζονταν, με τον Αλεξάντερ Χάμιλτον να ισχυρίζεται: «Χρειαζόμαστε μια κεντρική τράπεζα, την Πρώτη Τράπεζα των Ην.Πολιτειών, αλλιώς το δολάριο δεν θα έχει αξία. Αυτού του είδους η οικονομία δεν θα λειτουργήσει» και ο Τόμας Τζέφερσον να λέει: «Ο κόσμος δεν τα εμπιστεύεται αυτά. Μόλις βγήκαν από μάχη εναντίον της μοναρχίας. Δεν πρόκειται να δεχτούν κάποια κεντρική εξουσία». Αυτή η αντιπαλότητα προσδιόρισε τα πρώτα 150 χρόνια της οικονομίας των Ην.Πολιτειών, με διαφορετικούς θιασώτες να λένε κάθε φορά: «Ω Θεέ μου, η οικονομία θα καταρρεύσει» και όλοι εμείς απλά θα ξοδεύουμε τα δολάριά μας σε ό,τι νομίζουμε ότι θέλουμε να αγοράσουμε.
The most famous early battle was Alexander Hamilton and Thomas Jefferson over what the dollar would be and how it would be backed up, with Alexander Hamilton saying, "We need a central bank, the First Bank of the United States, or else the dollar will have no value. This economy won't work," and Thomas Jefferson saying, "The people won't trust that. They just fought off a king. They're not going to accept some central authority." This battle defined the first 150 years of the U.S. economy, and at every moment, different partisans saying, "Oh my God, the economy's about to collapse," and the rest of us just going about, spending our bucks on whatever it is we wanted to buy.
Θα κάνω μια σύντομη εισαγωγή για το που είμαστε, μια γρήγορη υπενθύμιση για το που βρισκόμαστε. Μου είπαν λοιπόν ότι ο δημοσιονομικός γκρεμός είναι πολύ φανατισμένος όρος για να χρησιμοποιείται, αν και δεν θυμάμαι ποιο κόμμα υποστηρίζει ή αντιτίθεται. Καλύτερα να το λέμε δημοσιονομική απόκλιση ή κρίση λιτότητας, αλλά κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως, όχι, αυτό είναι ακόμη πιο φανατικό. Γι' αυτό λοιπόν την αποκαλώ αυτοεπιβληθείσα, αυτοκαταστροφική αυθαίρετη ημερομηνία λήξης για την επίλυση ενός αναπόφευκτου προβλήματος. Να λοιπόν η εικόνα αυτού του αναπόφευκτου προβλήματος. Αυτό εδώ είναι μια προβολή του χρέους των Ην. Πολιτειών ως ποσοστού της συνολικής μας οικονομίας, του ΑΕΠ. Αυτή η σιέλ γραμμή με τις βούλες αντιπροσωπεύει τις καλύτερες προβλέψεις του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κογκρέσου για το τι θα συμβεί αν το Κογκρέσο δεν κάνει τίποτα, και όπως βλέπετε, κάπου κοντά στο 2027, φτάνουμε στα επίπεδα χρέους της Ελλάδας, κάπου κοντά στο 13 τοις εκατό το Α Ε Π πράγμα που δείχνει ότι κάποια στιγμή στα επόμενα 20 χρόνια, αν το Κογκρέσο δεν κάνει τίποτα απολύτως, θα φτάσουμε στο σημείο όπου οι παγκόσμιοι επενδυτές, οι παγκόσμιοι αγοραστές ομολόγων, θα πουν: «Δεν εμπιστευόμαστε πλέον την Αμερική. Δεν πρόκειται να τους δανείσουμε χρήματα, παρά μόνο με υψηλά επιτόκια». Τότε η οικονομία μας θα καταρρεύσει. Μην ξεχνάτε, η Ελλάδα είναι σ΄αυτό το σημείο σήμερα. Εμείς θα είμαστε εκεί σε 30 χρόνια. Έχουμε άπλετο χρόνο για να αποφύγουμε εκείνη την κρίση, και ο δημοσιονομικός γκρεμός ήταν μια ακόμη προσπάθεια να αναγκάσει τις δύο πλευρές να βρουν λύση στην κρίση.
To give you a quick primer on where we are, a quick refresher on where we are. So the fiscal cliff, I was told that that's too partisan a thing to say, although I can't remember which party it's supporting or attacking. People say we should call it the fiscal slope, or we should call it an austerity crisis, but then other people say, no, that's even more partisan. So I just call it the self-imposed, self-destructive arbitrary deadline about resolving an inevitable problem. And this is what the inevitable problem looks like. So this is a projection of U.S. debt as a percentage of our overall economy, of GDP. The light blue dotted line represents the Congressional Budget Office's best guess of what will happen if Congress really doesn't do anything, and as you can see, sometime around 2027, we reach Greek levels of debt, somewhere around 130 percent of GDP, which tells you that some time in the next 20 years, if Congress does absolutely nothing, we're going to hit a moment where the world's investors, the world's bond buyers, are going to say, "We don't trust America anymore. We're not going to lend them any money, except at really high interest rates." And at that moment our economy collapses. But remember, Greece is there today. We're there in 20 years. We have lots and lots of time to avoid that crisis, and the fiscal cliff was just one more attempt at trying to force the two sides to resolve the crisis.
Ορίστε και ένας άλλος τρόπος για να δούμε το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. Η σκούρα μπλε γραμμή δείχνει τα ποσά εξόδων της Κυβέρνησης. Η σιέλ γραμμή δείχνει τα ποσά εσόδων. Όπως διαπιστώνετε, τις περισσότερες φορές στην πρόσφατη ιστορία μας, με εξαίρεση μικρά διαστήματα, συστηματικά ξοδεύουμε περισσότερα από όσα εισπράττουμε. Έτσι δημιουργείται το εθνικό χρέος. Διαπιστώνετε ακόμη, αν κοιτάξουμε μπροστά, ότι το χάσμα διευρύνεται λίγο και μεγαλώνει και αυτό το γράφημα αφορά στη χρήση του 2021. Γίνεται πολύ, πολύ άσχημο κοντά στο 2030.
Here's another way to look at exactly the same problem. The dark blue line is how much the government spends. The light blue line is how much the government gets in. And as you can see, for most of recent history, except for a brief period, we have consistently spent more than we take in. Thus the national debt. But as you can also see, projected going forward, the gap widens a bit and raises a bit, and this graph is only through 2021. It gets really, really ugly out towards 2030.
Τούτο εδώ το γράφημα ανακεφαλαιώνει ποιο είναι το πρόβλημα. Οι Δημοκρατικοί, λένε, ε καλά δεν είναι μεγάλο θέμα. Μπορούμε να αυξήσουμε λίγο τους φόρους και να κλείσουμε το χάσμα, ειδικά αν αυξήσουμε τους φόρους των πλουσίων. Οι Ρεπουμπλικάνοι λένε, όχι, έχουμε μια καλύτερη ιδέα. Γιατί δεν κατεβάζουμε και τις δύο γραμμές; Γιατί δεν μειώνουμε τα έξοδα και τους φόρους της κυβέρνησης; και τότε θα βρεθούμε σε ακόμη πιο ευνοϊκή μακροπρόθεσμη τροχιά χρέους; Πίσω λοιπόν από αυτή την ισχυρή διαφωνία ανάμεσα στο πώς να γεφυρωθεί το χάσμα, βρίσκεται η πολιτική του χειρότερου είδους κυνικών κομμάτων, του χειρότερου είδους των παικτών με εσωτερική πληροφόρηση, του λόμπι και όλα τα σχετικά όπως επίσης και αυτή η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σεβαστή διαφωνία ανάμεσα σε δύο στη βάση τους διαφορετικές οικονομικές φιλοσοφίες.
And this graph sort of sums up what the problem is. The Democrats, they say, well, this isn't a big deal. We can just raise taxes a bit and close that gap, especially if we raise taxes on the rich. The Republicans say, hey, no, no, we've got a better idea. Why don't we lower both lines? Why don't we lower government spending and lower government taxes, and then we'll be on an even more favorable long-term deficit trajectory? And behind this powerful disagreement between how to close that gap, there's the worst kind of cynical party politics, the worst kind of insider baseball, lobbying, all of that stuff, but there's also this powerfully interesting, respectful disagreement between two fundamentally different economic philosophies.
Μου αρέσει να σκέφτομαι, όταν φαντάζομαι πώς οι Ρεπουμπλικάνοι βλέπουν την οικονομία, αυτό που φαντάζομαι είναι μια εκπληκτικά καλοστημένη μηχανή, μια τέλεια μηχανή. Δυστυχώς, τη φαντάζομαι να έχει κατασκευαστεί στη Γερμανία ή την Ιαπωνία, αλλά αυτή η εκπληκτική μηχανή που συνεχώς τρέχει κάθε πλευρά της ανθρώπινης προσπάθειας και μετακινεί χρήματα, εργασία, κεφάλαιο, μηχανές, από τα λιγότερο παραγωγικά κομμάτια προς τα περισσότερο παραγωγικά, και ενώ αυτό μπορεί να προκαλέσει προσωρινή μετατόπιση, αυτό που κάνει είναι ότι οικοδομεί τις πιο παραγωγικές περιοχές και αφήνει τις λιγότερο παραγωγικές να σβήνουν και να χάνονται, και ως αποτέλεσμα όλο το σύστημα είναι αποτελεσματικότερο, και πλουσιότερο για όλους. Αυτή η αντίληψη πιστεύει γενικά ότι υπάρχει ένας ρόλος στην κυβέρνηση, ένας μικρός ρόλος, να θέτει τους κανόνες έτσι ώστε ο κόσμος να μην ψεύδεται, να μην εξαπατά και κυνηγά ο ένας τον άλλο, μπορεί, βέβαια, να υπάρχει μια αστυνομική δύναμη και μια πυροσβεστική και ένας στρατός, αλλά να έχουν περιορισμένη πρόσβαση στους μηχανισμούς αυτής της μηχανής.
And I like to think, when I picture how Republicans see the economy, what I picture is just some amazingly well-engineered machine, some perfect machine. Unfortunately, I picture it made in Germany or Japan, but this amazing machine that's constantly scouring every bit of human endeavor and taking resources, money, labor, capital, machinery, away from the least productive parts and towards the more productive parts, and while this might cause temporary dislocation, what it does is it builds up the more productive areas and lets the less productive areas fade away and die, and as a result the whole system is so much more efficient, so much richer for everybody. And this view generally believes that there is a role for government, a small role, to set the rules so people aren't lying and cheating and hurting each other, maybe, you know, have a police force and a fire department and an army, but to have a very limited reach into the mechanisms of this machinery.
Φαντάζομαι μετά, τους Δημοκρατικούς και πώς οι Δημοκρατικοί οικονομολόγοι φαντάζονται αυτή την οικονομία, ξέρετε, οι περισσότεροι Δημοκρατικοί οικονομολόγοι είναι καπιταλιστές, πιστεύουν, ναι, ότι αυτό είναι ένα καλό σύστημα διαχρονικά. Είναι καλό να επιτρέπεις στις αγορές να μετακινούν τις πηγές σε περισσότερο παραγωγική χρήση. Το σύστημα όμως αυτό έχει πάμπολλα προβλήματα. Ο πλούτος συγκεντρώνεται σε λάθος μέρη. Ο πλούτος αποσπάται από ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να ονομάζονται μη παραγωγικοί. Αυτό δεν πρόκειται να δημιουργήσει μια ισότιμη, δίκαιη κοινωνία. Αυτή η μηχανή δεν νοιάζεται για το περιβάλλον, για το ρατσισμό, για όλα αυτά τα θέματα, που χειροτερεύουν τη ζωή πολλών από εμάς, και έτσι η κυβέρνηση έχει ένα ρόλο να πάρει τις πηγές από πιο παραγωγικές χρήσεις ή από πλουσιότερες πηγές, και να τις αποδώσει σε άλλες πηγές. Όταν λοιπόν βλέπουμε την οικονομία μέσα από αυτούς τους δύο διαφορετικούς φακούς, καταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο δύσκολο να λυθεί η κρίση, διότι όσο περισσότερο χειροτερεύει, τόσο τα συμφέροντα ανεβαίνουν όσο περισσότερο κάθε πλευρά νομίζει ότι ξέρει την απάντηση τόσο η άλλη πλευρά θα τα καταστρέψει όλα.
And when I picture how Democrats and Democratic-leaning economists picture this economy, most Democratic economists are, you know, they're capitalists, they believe, yes, that's a good system a lot of the time. It's good to let markets move resources to their more productive use. But that system has tons of problems. Wealth piles up in the wrong places. Wealth is ripped away from people who shouldn't be called unproductive. That's not going to create an equitable, fair society. That machine doesn't care about the environment, about racism, about all these issues that make this life worse for all of us, and so the government does have a role to take resources from more productive uses, or from richer sources, and give them to other sources. And when you think about the economy through these two different lenses, you understand why this crisis is so hard to solve, because the worse the crisis gets, the higher the stakes are, the more each side thinks they know the answer and the other side is just going to ruin everything.
Εγώ απογοητεύομαι. Για μεγάλο χρονικό διάστημα με έθλιβαν αυτά τα πράγματα, μέχρι φέτος, που έμαθα κάτι που με ενθουσίασε. Νιώθω ότι τα νέα είναι καλά και είναι τόσο σοκαριστικά που δεν θέλω να μιλάω για αυτά γιατί νομίζω ότι ο κόσμος δεν θα με πιστέψει. Να λοιπόν τι έμαθα. Οι Αμερικανοί, στο σύνολο, όταν πρόκειται για τέτοια θέματα, για δημοσιονομικά θέματα, είναι μετριοπαθείς, πραγματιστές, κεντρώοι. Μπορεί να είναι εύκολο να το πιστέψει κανείς, ότι οι Αμερικανοί είναι μετριοπαθείς, πραγματιστές, κεντρώοι. Θα σας εξηγήσω τι εννοώ.
And I can get really despairing. I've spent a lot of the last few years really depressed about this, until this year, I learned something that I felt really excited about. I feel like it's really good news, and it's so shocking, I don't like saying it, because I think people won't believe me. But here's what I learned. The American people, taken as a whole, when it comes to these issues, to fiscal issues, are moderate, pragmatic centrists. And I know that's hard to believe, that the American people are moderate, pragmatic centrists. But let me explain what I'm thinking.
Όταν βλέπει κανείς πώς ξοδεύει χρήματα η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση εδώ φαίνεται η διαμάχη, 55 τοις εκατό, περισσότερα από τα μισά, στην Κοινωνική Ασφάλιση, την Ιατρική και Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε μερικά άλλα προγράμματα υγείας, 20 τοις εκατό στην άμυνα, 19 τοις εκατό διαθέσιμες δαπάνες, και 6 τοις εκατό τόκους. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στην περικοπή των κυβερνητικών δαπανών για αυτή την πίτα μιλάμε, και οι Αμερικανοί συντριπτικά, και δεν έχει σημασία σε ποιο κόμμα ανήκουν, συντριπτικά τους αρέσει αυτό το κομμάτι του 55 τοις εκατό. Τους αρέσει η Κοινωνική Ασφάλιση. Τους αρέσει η Ιατρική φροντίδα. Ακόμη και η Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αν και πάει στους φτωχούς και που μπορεί να θεωρείτε ότι υποστηρίζονται λιγότερο. Δεν επιθυμούν να αλλαχθεί στη βάση του, αν και οι Αμερικανοί είναι αρκετά άνετοι τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι, με μικρές διαφοροποιήσεις για να κάνουν το σύστημα πιο σταθερό.
When you look at how the federal government spends money, so this is the battle right here, 55 percent, more than half, is on Social Security, Medicare, Medicaid, a few other health programs, 20 percent defense, 19 percent discretionary, and six percent interest. So when we're talking about cutting government spending, this is the pie we're talking about, and Americans overwhelmingly, and it doesn't matter what party they're in, overwhelmingly like that big 55 percent chunk. They like Social Security. They like Medicare. They even like Medicaid, even though that goes to the poor and indigent, which you might think would have less support. And they do not want it fundamentally touched, although the American people are remarkably comfortable, and Democrats roughly equal to Republicans, with some minor tweaks to make the system more stable.
Η Κοινωνική Ασφάλιση είναι εύκολο να ρυθμιστεί. Οι φήμες για το θάνατό της είναι πάντα υπερβολικές. Σταδιακά λοιπόν αυξήστε την ηλικία της Κοινωνικής Ασφάλισης, πιθανόν μόνο σε εκείνους που δεν γεννήθηκαν ακόμη. Οι Αμερικάνοι είναι 50/50, είτε είναι Δημοκρατικοί είτε Ρεπουμπλικάνοι.
Social Security is fairly easy to fix. The rumors of its demise are always greatly exaggerated. So gradually raise Social Security retirement age, maybe only on people not yet born. Americans are about 50/50, whether they're Democrats or Republicans.
Μειώστε την Ιατρική περίθαλψη μόνο για τους πλούσιους της τρίτης ηλικίας, αυτούς που βγάζουν πολλά. Μην την απαλείψετε. Απλώς μειώστε την. Ο κόσμος είναι άνετος, τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι.
Reduce Medicare for very wealthy seniors, seniors who make a lot of money. Don't even eliminate it. Just reduce it. People generally are comfortable with it, Democrats and Republicans.
Αυξήστε τη συμμετοχή στην ιατρική περίθαλψη; Όλοι το απεχθάνονται το ίδιο, αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί το μισούν από κοινού.
Raise medical health care contributions? Everyone hates that equally, but Republicans and Democrats hate that together.
Αυτό λοιπόν που καταλαβαίνω, όταν βλέπω τη συζήτηση για το πώς θα λυθούν τα δημοσιονομικά μας προβλήματα, δεν είμαστε ένα έθνος που είναι ισχυρά διηρημένο στο κυρίαρχο, κυρίαρχο θέμα. Είμαστε άνετοι στην αντιμετώπισή του με μερικές αποκλίσεις, αλλά θέλουμε να το διατηρήσουμε. Δεν είμαστε ανοιχτοί σε συζήτηση για την εξάλειψή του.
And so what this tells me is, when you look at the discussion of how to resolve our fiscal problems, we are not a nation that's powerfully divided on the major, major issue. We're comfortable with it needing some tweaks, but we want to keep it. We're not open to a discussion of eliminating it.
Υπάρχει ένα θέμα που είναι σούπερ φανατικό και όπου υπάρχει ένα κόμμα που λέει απλώς, ξοδέψτε, ξοδέψτε, ξοδέψτε, δεν μας νοιάζει, ξοδέψτε κι άλλα, και αυτό ασφαλώς είναι οι Ρεπουμπλικάνοι όταν πρόκειται για δαπάνες της στρατιωτικής άμυνας. Ξεπερνούν του Δημοκρατικούς. Η μεγάλη πλειοψηφία θέλει να προστατεύσει τις στρατιωτικές δαπάνες. Πρόκειται για το 20 τοις εκατό του προϋπολογισμού, και αποτελεί ένα δυσκολότερο θέμα. Θα ήθελα να επισημάνω ότι οι [διαθέσιμες] δαπάνες, που αποτελούν το 19 τοις εκατό του προϋπολογισμού, δηλαδή θέματα και για τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους, έχουμε λοιπόν πρόνοια, κουπόνια σίτισης, άλλα προγράμματα που τείνουν να είναι δημοφιλή στις τάξεις των Δημοκρατικών, έχουμε όμως και τον αγροτικό νόμο και όλα τα κίνητρα από το Υπουργείο των Εσωτερικών, για εξόρυξη πετρελαίου και άλλα, που τείνουν να είναι δημοφιλή στις τάξεις των Ρεπουμπλικάνων.
Now there is one issue that is hyper-partisan, and where there is one party that is just spend, spend, spend, we don't care, spend some more, and that of course is Republicans when it comes to military defense spending. They way outweigh Democrats. The vast majority want to protect military defense spending. That's 20 percent of the budget, and that presents a more difficult issue. I should also note that the [discretionary] spending, which is about 19 percent of the budget, that is Democratic and Republican issues, so you do have welfare, food stamps, other programs that tend to be popular among Democrats, but you also have the farm bill and all sorts of Department of Interior inducements for oil drilling and other things, which tend to be popular among Republicans.
Τώρα, όσον αφορά στους φόρους, υπάρχει μεγαλύτερη διαφωνία. Αυτή είναι η πιο φανατισμένη περιοχή. Έχουμε τους Δημοκρατικούς να υποστηρίζουν συντριπτικά την αύξηση του φόρου εισοδήματος σε ανθρώπους που βγάζουν πάνω από 250.000 δολάρια το χρόνο. Οι Ρεπουμπλικάνοι κατά κάποιο τρόπο αντιτίθενται σε αυτό, παρότι αν το πας με το εισόδημα, οι Ρεπουμπλικάνοι που βγάζουν λιγότερα από 75.000 δολάρια το χρόνο αγαπούν την ιδέα. Βασικά λοιπόν, οι Ρεπουμπλικάνοι που βγάζουν περισσότερα από 250.000 δολάρια το χρόνο δεν θέλουν να φορολογηθούν. Η αύξηση των φόρων στη βάση των εισοδημάτων από επενδύσεις, βλέπουμε επίσης ότι τα δύο τρίτα των Δημοκρατικών αλλά μόνο το ένα τρίτο των Ρεπουμπλικάνων είναι άνετοι με την ιδέα.
Now when it comes to taxes, there is more disagreement. That's a more partisan area. You have Democrats overwhelmingly supportive of raising the income tax on people who make 250,000 dollars a year, Republicans sort of against it, although if you break it out by income, Republicans who make less than 75,000 dollars a year like this idea. So basically Republicans who make more than 250,000 dollars a year don't want to be taxed. Raising taxes on investment income, you also see about two thirds of Democrats but only one third of Republicans are comfortable with that idea.
Από εδώ προκύπτει κάτι σημαντικό, που είναι ότι σε αυτή τη χώρα τείνουμε να μιλάμε για τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους και υπάρχει και αυτή η μικρή ομάδα των ανεξάρτητων που είναι, δυο τοις εκατό; Αν προσθέσετε τους Δημοκρατικούς, προσθέσετε και τους Ρεπουμπλικάνους, έχετε τον αμερικανικό λαό. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Ούτε ήταν στο μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας μας. Κατά προσέγγιση το ένα τρίτο των Αμερικανών λένε ότι είναι Δημοκρατικοί. Περίπου το ένα τέταρτο λένε ότι είναι Ρεπουμπλικάνοι. Ένα πολύ μικρό ποσοστό αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι ή σοσιαλιστές, ή κάποιο άλλο μικρό κόμμα, και το μεγαλύτερο κομμάτι, 40 τοις εκατό, λένε ότι είναι ανεξάρτητοι. Οι περισσότεροι Αμερικανοί λοιπόν δεν είναι φανατισμένοι, και οι περισσότεροι του ανεξάρτητου στρατόπεδου πέφτουν κάπου ανάμεσα, έτσι αν και έχουμε τεράστιες επικαλύψεις ανάμεσα στις απόψεις για τα δημοσιονομικά θέματα των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων, έχουμε περισσότερες επικαλύψεις όταν προσθέσουμε και τους ανεξάρτητους. Έχουμε βέβαια να παλεύουμε και για διάφορα άλλα θέματα. Φτάνουμε να μισούμε ο ένας τον άλλον για τον έλεγχο των όπλων και τις εκτρώσεις και το περιβάλλον, αλλά για τα δημοσιονομικά θέματα, αυτά τα σημαντικά δημοσιονομικά θέματα δεν είμαστε και τόσο διχασμένοι όσο νομίζουν.
This brings up a really important point, which is that we tend in this country to talk about Democrats and Republicans and think there's this little group over there called independents that's, what, two percent? If you add Democrats, you add Republicans, you've got the American people. But that is not the case at all. And it has not been the case for most of modern American history. Roughly a third of Americans say that they are Democrats. Around a quarter say that they are Republicans. A tiny little sliver call themselves libertarians, or socialists, or some other small third party, and the largest block, 40 percent, say they're independents. So most Americans are not partisan, and most of the people in the independent camp fall somewhere in between, so even though we have tremendous overlap between the views on these fiscal issues of Democrats and Republicans, we have even more overlap when you add in the independents. Now we get to fight about all sorts of other issues. We get to hate each other on gun control and abortion and the environment, but on these fiscal issues, these important fiscal issues, we just are not anywhere nearly as divided as people say.
Στην πραγματικότητα, υπάρχει αυτή η άλλη ομάδα ανθρώπων που δεν είναι τόσο διχασμένοι όσο θεωρείται, και αυτή είναι η ομάδα των οικονομολόγων. Συζητώ με πολλούς οικονομολόγους και αν πάμε πίσω στις δεκαετίες του '70 και του '80, θεωρείτο άσχημο πράγμα να είναι κανείς οικονομολόγος. Ανήκες σε αυτό που αποκαλούνταν το στρατόπεδο του αλμυρού νερού, δηλαδή Χάρβαρντ, Πρίνστον, ΜΙΤ, Στάνφορντ, Μπέρκλεϊ, ή ανήκες στο στρατόπεδο του γλυκού νερού, Πανεπιστήμιο του Σικάγο, Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ. Ήσουν καπιταλιστής οικονομολόγος της ελεύθερης αγοράς ή ήσουν Κεϊνσιανός φιλελεύθερος οικονομολόγος, και αυτοί οι άνθρωποι δεν πήγαιναν ο ένας στον γάμο του άλλου, υποτιμούσουν αλλήλους στα συνέδρια. Και στις μέρες μας ακόμη θεωρείται άσχημο, αλλά απ' όσο γνωρίζω, είναι πολύ, πολύ δύσκολο να βρείτε οικονομολόγο κάτω των 40 που να εξακολουθεί να έχει τέτοια άποψη για τον κόσμο. Η μεγάλη πλειοψηφία των οικονομολόγων-- είναι τόσο παρωχημένο να αποκαλείς τον εαυτό σου ιδεολόγο του ενός ή του άλλου στρατοπέδου. Η φράση που θέλεις, αν είσαι φοιτητής ή μεταδιδακτορικός ή αν είσαι καθηγητής, ένας 38χρονος καθηγητής, είναι «Είμαι εμπειριστής. Βαδίζω με τα δεδομένα». Τα δε δεδομένα είναι σαφή. Καμία από αυτές τις θεωρίες δεν ήταν πλήρως επιτυχημένη. Ο 20ος αιώνας, τα τελευταία εκατό χρόνια, ταλαιπωρήθηκε με καταστροφικά παραδείγματα σε εποχές που η μια ή η άλλη σχολή προσπαθούσε να εξηγήσει το παρελθόν ή να προβλέψει το μέλλον και έκανε απλώς μια φρικτή, φρικτή δουλειά, έτσι το επάγγελμα του οικονομολόγου απόκτησε μετριοφροσύνη σε κάποιο βαθμό. Εξακολουθούν να είναι μια ομάδα τρομερά αλαζόνων ανθρώπων, σας διαβεβαιώνω, τώρα όμως είναι αλαζόνες για την αμεροληψία τους, και βλέπουν και αυτοί μια τρομακτική ποικιλία πιθανών αποτελεσμάτων.
And in fact, there's this other group of people who are not as divided as people might think, and that group is economists. I talk to a lot of economists, and back in the '70s and '80s it was ugly being an economist. You were in what they called the saltwater camp, meaning Harvard, Princeton, MIT, Stanford, Berkeley, or you were in the freshwater camp, University of Chicago, University of Rochester. You were a free market capitalist economist or you were a Keynesian liberal economist, and these people didn't go to each other's weddings, they snubbed each other at conferences. It's still ugly to this day, but in my experience, it is really, really hard to find an economist under 40 who still has that kind of way of seeing the world. The vast majority of economists -- it is so uncool to call yourself an ideologue of either camp. The phrase that you want, if you're a graduate student or a postdoc or you're a professor, a 38-year-old economics professor, is, "I'm an empiricist. I go by the data." And the data is very clear. None of these major theories have been completely successful. The 20th century, the last hundred years, is riddled with disastrous examples of times that one school or the other tried to explain the past or predict the future and just did an awful, awful job, so the economics profession has acquired some degree of modesty. They still are an awfully arrogant group of people, I will assure you, but they're now arrogant about their impartiality, and they, too, see a tremendous range of potential outcomes.
Αυτός ο μη φανατισμός είναι κάτι υπαρκτό, και υπήρχε σε μυστικό επίπεδο στην Αμερική για πάρα πολλά χρόνια. Πέρασα μεγάλο μέρος του φθινοπώρου συνομιλώντας με τις τρεις μεγαλύτερες οργανώσεις δημοσκοπήσεων των αμερικανικών πολιτικών στάσεων, η Πιού Ρίσερτς, το Κέντρο Έρευνας Εθνικής Γνώμης του Πανεπιστημίου του Σικάγο, και η σπουδαιότερη αλλά λιγότερο γνωστή είναι η ομάδα Μελετών των Εθνικών Αμερικανικών Εκλογών που είναι η μακροβιότερη και η πιο αξιοσέβαστη εταιρεία δημοσκοπήσεων στον κόσμο. Ασχολούνται με αυτά από το 1948 και αυτά που δείχνουν σταθερά από τότε είναι ότι είναι σχεδόν αδύνατο να βρει κανείς Αμερικανούς που να έχουν σταθερή ιδεολογία, που να υποστηρίζουν με συνέπεια: «Όχι, δεν πρέπει να φορολογούμε, και πρέπει να περιορίσουμε το μέγεθος της κυβέρνησης» ή «Όχι, πρέπει να ενθαρρύνουμε την κυβέρνηση να παίξει έναν μεγαλύτερο ρόλο στην αναδιανομή και να διορθώσει τα στραβά του καπιταλισμού». Εκείνες οι ομάδες ήταν πολύ, πολύ μικρές. Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, διαλέγουν και παίρνουν, βλέπουν, συμβιβάζονται και αλλάζουν με τον καιρό όταν ακούν ένα καλύτερο επιχείρημα ή ένα χειρότερο επιχείρημα. Αυτό το κομμάτι δεν έχει αλλάξει. Αυτό που άλλαξε είναι η αντίδραση του κόσμου σε ασαφή ερωτήματα. Αν υποβάλετε ασαφή ερωτήματα στον κόσμο όπως: «Πιστεύετε ότι πρέπει να περιορίσουμε ή όχι την κυβέρνηση;» «Πιστεύετε ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε» --ιδιαίτερα αν χρησιμοποιείτε φορτισμένη γλώσσα-- «Πιστεύετε ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να παρέχει επιδόματα;» Η «Πιστεύετε ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να αναδιανείμει;» Τότε διαπιστώνετε ριζικά φανατισμένες αλλαγές. Όταν όμως γίνεστε συγκεκριμένοι, όταν ρωτάτε στην πραγματικότητα για την πραγματική φορολογία και τις δαπάνες που είναι στα σκαριά ο κόσμος είναι σημαντικά προς το κέντρο είναι πολύ ανοιχτοί στον συμβιβασμό.
And this nonpartisanship is something that exists, that has existed in secret in America for years and years and years. I've spent a lot of the fall talking to the three major organizations that survey American political attitudes: Pew Research, the University of Chicago's National Opinion Research Center, and the most important but the least known is the American National Election Studies group that is the world's longest, most respected poll of political attitudes. They've been doing it since 1948, and what they show consistently throughout is that it's almost impossible to find Americans who are consistent ideologically, who consistently support, "No we mustn't tax, and we must limit the size of government," or, "No, we must encourage government to play a larger role in redistribution and correcting the ills of capitalism." Those groups are very, very small. The vast majority of people, they pick and choose, they see compromise and they change over time when they hear a better argument or a worse argument. And that part of it has not changed. What has changed is how people respond to vague questions. If you ask people vague questions, like, "Do you think there should be more government or less government?" "Do you think government should" — especially if you use loaded language -- "Do you think the government should provide handouts?" Or, "Do you think the government should redistribute?" Then you can see radical partisan change. But when you get specific, when you actually ask about the actual taxing and spending issues under consideration, people are remarkably centrist, they're remarkably open to compromise.
Αυτό που συμβαίνει, λοιπόν, όταν σκεφτόμαστε το δημοσιονομικό γκρεμό, μην τον σκέφτεστε όπως ότι οι Αμερικανοί βασικά δεν αντέχουν αλλήλους σε τέτοια θέματα και ότι θα πρέπει να διαχωριστούμε σε δύο μαχόμενα έθνη. Φανταστείτε ότι ένας απειροελάχιστος αριθμός παλαιών οικονομολόγων και διαστρεβλωτών ιδεολόγων έχουν πιάσει τη διαδικασία. Έχουν πιάσει τη διαδικασία διαμέσου οικείων τρόπων, διαμέσου ενός πρωταρχικού συστήματος που ενθαρρύνει τις φωνές της μικρής εκείνης ομάδας, γιατί εκείνη η μικρή ομάδα, οι άνθρωποι που απαντούν όλα τα ναι και όλα τα όχι σε εκείνες τις ιδεολογικές ερωτήσεις, μπορεί να είναι μικρή ομάδα αλλά καθένας τους έχει ένα μπλογκ, καθένας τους έχει εμφανιστεί στο Fox ή το MSNBC την περασμένη εβδομάδα. Καθένας τους αποκτά όλο και δυνατότερη φωνή, αλλά δεν μας αντιπροσωπεύουν. Δεν αντιπροσωπεύουν τις απόψεις μας.
So what we have, then, when you think about the fiscal cliff, don't think of it as the American people fundamentally can't stand each other on these issues and that we must be ripped apart into two separate warring nations. Think of it as a tiny, tiny number of ancient economists and misrepresentative ideologues have captured the process. And they've captured the process through familiar ways, through a primary system which encourages that small group of people's voices, because that small group of people, the people who answer all yeses or all noes on those ideological questions, they might be small but every one of them has a blog, every one of them has been on Fox or MSNBC in the last week. Every one of them becomes a louder and louder voice, but they don't represent us. They don't represent what our views are.
Αυτό με φέρνει πίσω στο δολάριο και με φέρνει πίσω για να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι γνωρίζουμε την εμπειρία. Ξέρουμε πώς είναι να έχεις αυτούς τους ανθρώπους στην τηλεόραση, στο Κογκρέσο, να ωρύονται για το πώς έρχεται το τέλος του κόσμου αν δεν υιοθετήσουμε εντελώς την άποψή τους, διότι συνέβη με το δολάριο από τότε που υπάρχει. Είχαμε τη μάχη ανάμεσα στον Τζέφερσον και τον Χάμιλτον. Το 1913 είχαμε αυτή την άσχημη μάχη για το Ομοσπονδιακό Απόθεμα, όταν δημιουργήθηκε, με εσφαλμένα, οργισμένα επιχειρήματα για τον τρόπο θεσμοθέτησής του και μια γενική συμφωνία ότι ο τρόπος που θεσμοθετήθηκε ήταν ο καλύτερος δυνατός συμβιβασμός, ένας συμβιβασμός που εγγυάται την καταστροφή αυτού του πολύτιμου πράγματος αυτού του δολαρίου, αλλά έπειτα όλοι να συμφωνούν, εντάξει, στο βαθμό που έχουμε τη χρυσή τομή, είναι εντάξει. Η Fed δεν μπορεί να τα κάνει τόσο χάλια. Μετά όμως ξεφύγαμε από τη χρυσή τομή για τα άτομα στη διάρκεια της Ύφεσης και ξεφύγαμε από τη χρυσή τομή ως πηγής διεθνούς νομισματικού συντονισμού στη διάρκεια της προεδρίας του Νίξον. Σε κάθε μια από εκείνες τς εποχές είμαστε στο χείλος πλήρους καταστροφής. Τίποτα δεν συνέβη. Στη διάρκεια όλων αυτών, το δολάριο ήταν από τα μακροβιότερα σταθερότερα, μετριοπαθή νομίσματα, και το χρησιμοποιούμε κάθε μέρα. ανεξάρτητα από αυτά που μας λένε όσοι φωνασκούν, ανεξάρτητα από το πόσο φοβισμένοι θα έπρεπε να είμαστε.
And that gets me back to the dollar, and it gets me back to reminding myself that we know this experience. We know what it's like to have these people on TV, in Congress, yelling about how the end of the world is coming if we don't adopt their view completely, because it's happened about the dollar ever since there's been a dollar. We had the battle between Jefferson and Hamilton. In 1913, we had this ugly battle over the Federal Reserve, when it was created, with vicious, angry arguments over how it would be constituted, and a general agreement that the way it was constituted was the worst possible compromise, a compromise guaranteed to destroy this valuable thing, this dollar, but then everyone agreeing, okay, so long as we're on the gold standard, it should be okay. The Fed can't mess it up so badly. But then we got off the gold standard for individuals during the Depression and we got off the gold standard as a source of international currency coordination during Richard Nixon's presidency. Each of those times, we were on the verge of complete collapse. And nothing happened at all. Throughout it all, the dollar has been one of the most long-standing, stable, reasonable currencies, and we all use it every single day, no matter what the people screaming about tell us, no matter how scared we're supposed to be.
Αυτή λοιπόν η μακροπρόθεσμη δημοσιονομική εικόνα μέσα στην οποία βρισκόμαστε τώρα, νομίζω αυτό που μας τρελαίνει για αυτήν είναι ότι αν το Κογκρέσο ήταν απλώς ικανό να δείξει όχι ότι συμφωνούν μεταξύ τους, όχι ότι είναι ικανοί να καταλήξουν στον καλύτερο δυνατό συμβιβασμό, αλλά ότι είναι ικανοί απλώς να ξεκινήσουν τη διαδικασία προς το συμβιβασμό, όλοι μας αμέσως είμαστε καλύτερα. Ο φόβος είναι ότι ο κόσμος παρακολουθεί. Ο φόβος είναι ότι όσο περισσότερο καθυστερούμε μια λύση, τόσο περισσότερο ο κόσμος στρέφει το βλέμμα στις Η.Π.Α. όχι ως το θεμέλιο της σταθερότητας στην παγκόσμια οικονομία, αλλά ως ένα μέρος που δεν μπορεί να ρυθμίσει τις δικές του αντιπαλότητες, και όσο περισσότερο το αναβάλλουμε τόσο περισσότερο ο κόσμος γίνεται νευρικός, τόσο υψηλότερα θα ανεβαίνουν τα επιτόκια, τόσο συντομότερα θα βρεθούμε να αντιμετωπίσουμε την ημέρα της τρομερής καταστροφής. Έτσι λοιπόν και μόνο η πράξη του συμβιβασμού αυτή καθαυτή μιλάμε για ανεκτό, πραγματικό συμβιβασμό, θα μας έδινε περισσότερο χρόνο, θα επέτρεπε και στις δύο πλευρές να κλιμακώσουν τον πόνο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, και να φτάσουν σε μεγαλύτερο συμβιβασμό στο τέλος.
And this long-term fiscal picture that we're in right now, I think what is most maddening about it is, if Congress were simply able to show not that they agree with each other, not that they're able to come up with the best possible compromise, but that they are able to just begin the process towards compromise, we all instantly are better off. The fear is that the world is watching. The fear is that the longer we delay any solution, the more the world will look to the U.S. not as the bedrock of stability in the global economy, but as a place that can't resolve its own fights, and the longer we put that off, the more we make the world nervous, the higher interest rates are going to be, the quicker we're going to have to face a day of horrible calamity. And so just the act of compromise itself, and sustained, real compromise, would give us even more time, would allow both sides even longer to spread out the pain and reach even more compromise down the road.
Είμαι στα μίντια. Νιώθω ότι είναι δουλειά μου να βοηθήσω να πραγματοποιηθεί, είναι να ενθαρρύνω τα πράγματα που φαίνεται να οδηγούν σε συμβιβασμό, να μην μιλάω για αυτά με εκείνους τους ασαφείς και τρομακτικούς όρους που σίγουρα μας πολώνουν, αλλά απλώς να αναφέρομαι σ' αυτό όπως πραγματικά είναι, όχι μια υπαρξιακή κρίση, όχι μια μάχη ανάμεσα σε δύο από τη βάση τους διαφορετικές θρησκευτικές αντιλήψεις, αλλά ένα πρόβλημα μαθηματικών, ένα πραγματικό επιλύσιμο πρόβλημα μαθηματικών, ένα πρόβλημα όπου δεν πρόκειται όλοι να πάρουμε αυτό που θέλουμε και ένα, που ξέρετε, θα υπάρξει λίγος πόνος για να διασκορπιστεί. Όσο περισσότερο το αντιμετωπίζουμε ως μια πρακτική ανησυχία, τόσο συντομότερα θα το λύσουμε, και τόσο περισσότερο χρόνο, παραδόξως, θα έχουμε να το λύσουμε Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So I'm in the media. I feel like my job to make this happen is to help foster the things that seem to lead to compromise, to not talk about this in those vague and scary terms that do polarize us, but to just talk about it like what it is, not an existential crisis, not some battle between two fundamentally different religious views, but a math problem, a really solvable math problem, one where we're not all going to get what we want and one where, you know, there's going to be a little pain to spread around. But the more we address it as a practical concern, the sooner we can resolve it, and the more time we have to resolve it, paradoxically. Thank you. (Applause)