A few months ago, a 40 year-old woman came to an emergency room in a hospital close to where I live, and she was brought in confused. Her blood pressure was an alarming 230 over 170. Within a few minutes, she went into cardiac collapse. She was resuscitated, stabilized, whisked over to a CAT scan suite right next to the emergency room, because they were concerned about blood clots in the lung. And the CAT scan revealed no blood clots in the lung, but it showed bilateral, visible, palpable breast masses, breast tumors, that had metastasized widely all over the body. And the real tragedy was, if you look through her records, she had been seen in four or five other health care institutions in the preceding two years. Four or five opportunities to see the breast masses, touch the breast mass, intervene at a much earlier stage than when we saw her.
Disa muaj më parë, një 40 vjeçare erdhi në dhomën e emergjencës në një spital pranë vendit ku unë jetoj, dhe ishte e hutuar. Presionin e gjakut e kishte shumë të lartë 230 mbi 170. Brenda pak minutash, ajo pati kolaps kardiak. Ajo u ringjall, u stabilizua, dhe e dërguan shpejt në dhomën për skanim pranë dhomës së emergjencës, sepse frikësoheshin nga mpiksje të gjakut në mushkëri. Dhe skanimi nuk zbuloi ndonjë mpiksje të gjakut në mushkëri, por tregoi masa të gjirit dyanëshe, të dukshme, tumore të gjirit, që ishin përhapur në gjithë trupin. Dhe tragjedia e vërtetë ishte se, po të shikonit të dhënat e saj, ajo ishte vizituar në katër apo pesë institucione shëndetësore në vitet përpara. Katër ose pesë mundësi për të parë masat gjirit, për të prekur masat e gjirit, për të ndërhyrë në një fazë më të hershme sesa në të cilën ne e pamë.
Ladies and gentlemen, that is not an unusual story. Unfortunately, it happens all the time. I joke, but I only half joke, that if you come to one of our hospitals missing a limb, no one will believe you till they get a CAT scan, MRI or orthopedic consult. I am not a Luddite. I teach at Stanford. I'm a physician practicing with cutting-edge technology. But I'd like to make the case to you in the next 17 minutes that when we shortcut the physical exam, when we lean towards ordering tests instead of talking to and examining the patient, we not only overlook simple diagnoses that can be diagnosed at a treatable, early stage, but we're losing much more than that. We're losing a ritual. We're losing a ritual that I believe is transformative, transcendent, and is at the heart of the patient-physician relationship. This may actually be heresy to say this at TED, but I'd like to introduce you to the most important innovation, I think, in medicine to come in the next 10 years, and that is the power of the human hand -- to touch, to comfort, to diagnose and to bring about treatment.
Zonja dhe zotërinjë, kjo nuk është diçka e pazakontë. Për fat të keq, kjo ndodh gjatë gjithë kohës. Unë bëj shaka, por bëj vetëm gjysëm shaka, se në qoftë se vini në një nga spitalet tona dhe ju mungon një gjymtyrë, askush nuk do t’ju besojë deri sa se të bëni skanimin CAT, MRI ose konsultim ortopedik. Unë nuk jam kundër teknologjisë. Jap mësim tek Stanford. Unë jam mjek dhe praktikoj me teknologjinë më të përsosur. Por dua që 17 minutat e ardhshme t’ju tregoj se kur ekzaminimin fizik e bëjmë shumë të shkurtër, kur mbështetemi vetëm në teste pa folur apo ekzaminuar pacientin, jo vetëm që nuk vëmë re diagnozat e thjeshta që mund të diagnostifikohen në fazat e hershme kur akoma është i mundshëm trajtimi, por ne po humbim edhe më shumë se aq. Ne jemi duke humbur një ritual. Ne jemi duke humbur një ritual që unë besoj se është transformues, i jashtëzakonshëm, dhe është në zemër të marrëdhënies pacient-mjek. Kjo mund të jetë kontraverse për ta thënë në TED, por do doja t’ju prezantoj me inovacionin më të rëndësishëm, në mjekësi për 10 vitet e ardhshme, dhe kjo është fuqia e dorës së njeriut -- për të prekur, për të ngushëlluar, për të diagnostifikuar dhe trajtuar.
I'd like to introduce you first to this person whose image you may or may not recognize. This is Sir Arthur Conan Doyle. Since we're in Edinburgh, I'm a big fan of Conan Doyle. You might not know that Conan Doyle went to medical school here in Edinburgh, and his character, Sherlock Holmes, was inspired by Sir Joseph Bell. Joseph Bell was an extraordinary teacher by all accounts. And Conan Doyle, writing about Bell, described the following exchange between Bell and his students.
Dua t’ju prezantoj së pari këtë person, imazhin e të cilit mund ta njihni ose të mos e njihni. Ky është Sir Arthur Conan Doyle. Pasi që jemi në Edinburg, unë jam një tifoz i madh i Conan Doyle. Ju mund të mos e dini se Conan Doyle kishte kryer shkollën mjekësore këtu në Edinburg, dhe personazhi i tij, Sherlock Holmes, ishte frymëzuar nga Sir Joseph Bell. Joseph Bell ishte një mësues i jashtëzakonshëm. Dhe Conan Doyle, gjersa shkruante për Bell, përshkroi kështu bisedën mes Bell dhe studentëve të tij.
So picture Bell sitting in the outpatient department, students all around him, patients signing up in the emergency room and being registered and being brought in. And a woman comes in with a child, and Conan Doyle describes the following exchange. The woman says, "Good Morning." Bell says, "What sort of crossing did you have on the ferry from Burntisland?" She says, "It was good." And he says, "What did you do with the other child?" She says, "I left him with my sister at Leith." And he says, "And did you take the shortcut down Inverleith Row to get here to the infirmary?" She says, "I did." And he says, "Would you still be working at the linoleum factory?" And she says, "I am."
Imagjinoni Bell të ulur në departamentin e pacientëve të jashtëm, studentët të gjithë rreth tij, pacientët tek paraqiten në dhomën e emergjencës, regjistrohen dhe sillen aty. Dhe vjen një grua me një fëmijë, dhe Conan Doyle përshkruan bisedën. Gruaja thotë, "Mirëmëngjesi". Bell thotë: "Si kaluat rrugës gjatë udhëtimit me traget nga Burntisland?" Ajo thotë, "Ishte mirë." Dhe ai thotë: "Çfarë bëre me fëmijën tjetër?" Ajo thotë, "E lashë me motrën time në Leith." Dhe ai thotë, "Dhe a kalove nga rruga më e shkurtër poshtë Inverleith Row për të arritur në infermieri?" Ajo thotë se, "Po, andej kalova." Dhe ai thotë: "A vazhdon të punosh në fabrikën e linoleumit?" Dhe ajo thotë, "Po ende aty."
And Bell then goes on to explain to the students. He says, "You see, when she said, 'Good morning,' I picked up her Fife accent. And the nearest ferry crossing from Fife is from Burntisland. And so she must have taken the ferry over. You notice that the coat she's carrying is too small for the child who is with her, and therefore, she started out the journey with two children, but dropped one off along the way. You notice the clay on the soles of her feet. Such red clay is not found within a hundred miles of Edinburgh, except in the botanical gardens. And therefore, she took a short cut down Inverleith Row to arrive here. And finally, she has a dermatitis on the fingers of her right hand, a dermatitis that is unique to the linoleum factory workers in Burntisland." And when Bell actually strips the patient, begins to examine the patient, you can only imagine how much more he would discern. And as a teacher of medicine, as a student myself, I was so inspired by that story.
Dhe pastaj Bell u shpjegon studentëve. Ai thotë, "Shikoni, kur ajo tha: "Mirëmëngjes”, unë dallova theksin e saj nga Fife. Dhe trageti më i afërt për Fife është nga Burntisland. Dhe kështu ajo duhet të ketë marrë tragetin për të ardhur. Mund të vëreni se palltoja që bartë është shumë e vogël për fëmijën i cili është me të, dhe për këtë arsye, ajo e filloi udhëtimin e me dy fëmijët, por njërin e kishte lënë te dikush gjatë rrugës. Mund të vëreni baltën tek thembrat e këmbëve të saj. Baltë të tillë të kuqe nuk mund të gjesh brenda njëqind miljeve të Edinburgut, përveç në kopshtet botanike. Dhe kështu, ajo mori rrugën e shkurtër poshtë Inverleith Row për të arritur këtu. Dhe së fundi, ajo ka dermatit në gishtat e dorës së djathtë, një pezmatim i lëkurës që është unik për punëtorë të fabrikës së linoleumit në Burntisland. " Dhe, në momentin kur Bell e zhvesh pacientin, fillon ta ekzaminojë atë, vetëm mund ta imagjinoni se sa më shumë do jetë në gjendje të shohë. Dhe si mësues i mjekësisë, vetë si student, kjo histori më frymëzonte.
But you might not realize that our ability to look into the body in this simple way, using our senses, is quite recent. The picture I'm showing you is of Leopold Auenbrugger who, in the late 1700s, discovered percussion. And the story is that Leopold Auenbrugger was the son of an innkeeper. And his father used to go down into the basement to tap on the sides of casks of wine to determine how much wine was left and whether to reorder. And so when Auenbrugger became a physician, he began to do the same thing. He began to tap on the chests of his patients, on their abdomens. And basically everything we know about percussion, which you can think of as an ultrasound of its day -- organ enlargement, fluid around the heart, fluid in the lungs, abdominal changes -- all of this he described in this wonderful manuscript "Inventum Novum," "New Invention," which would have disappeared into obscurity, except for the fact that this physician, Corvisart, a famous French physician -- famous only because he was physician to this gentleman -- Corvisart repopularized and reintroduced the work.
Por ju ndoshta nuk mund ta kuptoni se aftësia jonë për t’i kushtuar vëmendje trupit në këtë mënyrë të thjeshtë, duke përdorur shqisat tona, është mjaft e vonshme. Fotografia që po u tregoj është e Leopold Auenbrugger, i cili në fund të 1700-ave, zbuloi trokitjen. Leopold Auenbrugger ishte i biri i një pronari pijetoreje. Dhe babai i tij shkonte poshtë në bodrum dhe trokiste në vozën e verës për të përcaktuar se sa verë kishte mbetur dhe a kishte nevojë të porosiste më shumë. Dhe kështu kur Auenbrugger u bë mjek, ai filloi të bëjë të njëjtën gjë. Ai filloi të trokiste lehtë në krahërorin e pacientëve të tij, në abdomenin e tyre. Dhe në essence gjithçka që dimë për këtë trokitje, të cilën mund ta imagjoni si ultrazërin e sotëm -- zmadhimi i organeve, lëngu rreth zemrës, lëngu në mushkëri, ndryshimet abdominal -- të gjitha këto ai i ka përshkruar në dorëshkrimin e tij të jashtëzakonshëm "Inventum NOVUM”, "Inovacioni i ri", i cili do të ishte harruar po të mos ishte për mjekun Corvisart, një mjek i famshëm francez -- i famshëm vetëm pse ishte mjeku i këtij zotërisë -- Corvisart e risolli dhe e ribëri të famshme veprën e tij.
And it was followed a year or two later by Laennec discovering the stethoscope. Laennec, it is said, was walking in the streets of Paris and saw two children playing with a stick. One was scratching at the end of the stick, another child listened at the other end. And Laennec thought this would be a wonderful way to listen to the chest or listen to the abdomen using what he called "the cylinder." Later he renamed it the stethoscope. And that is how stethoscope and auscultation was born. So within a few years, in the late 1800s, early 1900s, all of a sudden, the barber surgeon had given way to the physician who was trying to make a diagnosis.
Kjo vazhdoi pastaj me Laennec i cili pas një apo dy vitesh zbuloi stetoskopin. Laennec, thuhet, ishte duke ecur në rrugët e Parisit dhe pa dy fëmijë tek luanin me një shkop. Njëri po e gërryente në fund, kurse tjetri po dëgjonte në anën tjetër. Dhe Laennec mendoi se kjo do të ishte një mënyrë e jashtëzakonshme për të dëgjuar në gjoks ose në abdomen duke përdorur atë që ai e quajti "cilindër." Më vonë e quajti stetoskop. Dhe kjo është si stetoskopi dhe dëgjim i organeve ka lindur. Kështu, brenda disa viteve, në fund të 1800-ave, fillim të të viteve 1900, papritur, beriberi kirurgu më nuk kryente detyrën e mjekut për të bërë diagnostifikime.
If you'll recall, prior to that time, no matter what ailed you, you went to see the barber surgeon who wound up cupping you, bleeding you, purging you. And, oh yes, if you wanted, he would give you a haircut -- short on the sides, long in the back -- and pull your tooth while he was at it. He made no attempt at diagnosis. In fact, some of you might well know that the barber pole, the red and white stripes, represents the blood bandages of the barber surgeon, and the receptacles on either end represent the pots in which the blood was collected. But the arrival of auscultation and percussion represented a sea change, a moment when physicians were beginning to look inside the body.
Nëse ju kujtohet, para asaj kohe, për çfarëdo sëmundje shkoje tek kirurgu berber për t'u kuruar, gjakosur, pastruar. Dhe, oh po, nëse doje ai të prente flokët – më shkurtë anash, kurse më gjatë prapa – dhe ta hiqte dhëmbin pasi ishe aty. Ai nuk bënte asnjë përpjekje për të bërë diagnozë. Në fakt, disa nga ju edhe mund ta dini shenjën e berberit, vijat e kuqe dhe të bardha, e cila paraqet fashot e gjakosura të berberit, ndërsa dy mbajtësit në të dyja anët paraqesin vendin ku është mbledhur gjaku. Por zbulimi i dëgjimit të organeve dhe trokitjes sollën ndryshime të mëdha, një moment kur mjekët filluan të shikonin brenda trupit.
And this particular painting, I think, represents the pinnacle, the peak, of that clinical era. This is a very famous painting: "The Doctor" by Luke Fildes. Luke Fildes was commissioned to paint this by Tate, who then established the Tate Gallery. And Tate asked Fildes to paint a painting of social importance. And it's interesting that Fildes picked this topic. Fildes' oldest son, Philip, died at the age of nine on Christmas Eve after a brief illness. And Fildes was so taken by the physician who held vigil at the bedside for two, three nights, that he decided that he would try and depict the physician in our time -- almost a tribute to this physician. And hence the painting "The Doctor," a very famous painting. It's been on calendars, postage stamps in many different countries. I've often wondered, what would Fildes have done had he been asked to paint this painting in the modern era, in the year 2011? Would he have substituted a computer screen for where he had the patient?
Dhe pikërisht kjo pikturë, unë mendoj, përfaqëson majën, kulmin e asaj peridhe. Kjo është një pikturë shumë e famshme: "Doktori" nga Luke Fildes. Luke Fildes ishte autorizuar ta pikturonte këtë nga Tate, i cili më pas krijoi Galerinë Tate. Dhe Tate kërkoi nga Fildes të pikturonte pikturën me rëndësi shoqërore. Dhe është interesante se Fildes kishte zgjedhur këtë temë. Djali i madh i Fildes, Filipi, vdiq në moshën nëntë vjeçare në natën e Krishtlindjeve pas një sëmundjeje të shkurtër. Dhe Fildes aq shumë u mahnit nga mjeku i cili qëndori pranë për dy, tre netë, sa që vendosi të provonte ta pikturonte mjekun – si një shpërblim për të. Dhe kjo është piktura "Doktori," një pikturë shumë e famshme. Është vendosur në kalendarë, në pulla postare në shtete të ndryshme. Shpesh kam menduar se çfarë do të kishte bërë Fildes po të ishte kërkuar nga ai të pikturonte këtë pikturë në epokën moderne, në vitin 2011? A do ta kishte zëvendësuar pacientin me një ekran kompjuteri?
I've gotten into some trouble in Silicon Valley for saying that the patient in the bed has almost become an icon for the real patient who's in the computer. I've actually coined a term for that entity in the computer. I call it the iPatient. The iPatient is getting wonderful care all across America. The real patient often wonders, where is everyone? When are they going to come by and explain things to me? Who's in charge? There's a real disjunction between the patient's perception and our own perceptions as physicians of the best medical care.
Kam bërë sherr në Silicon Valley kur thashë se pacienti në shtrat është bërë gati një ikonë për pacientin e vërtetë që është në kompjuter. Në fakt, unë kam një term të veçantë për atë subjekt në kompjuter. E quaj atë iPacient. iPacient po merr përkujdesje të jashtëzakonshme në gjithë Amerikën. Pacienti i vërtetë shpesh pyet veten, ku janë të gjithë? Kur do të vjnë për të më shpjeguar çfarë kam? Kush është përgjegjës? Ka një shkëputje të vërtetë ndërmjet perceptimit të pacientit dhe perceptimeve tona si mjekë të kujdesit më të mirë shëndetësor.
I want to show you a picture of what rounds looked like when I was in training. The focus was around the patient. We went from bed to bed. The attending physician was in charge. Too often these days, rounds look very much like this, where the discussion is taking place in a room far away from the patient. The discussion is all about images on the computer, data. And the one critical piece missing is that of the patient.
Dua t’ju tregoj një fotografi që tregon se si ishin raundet kur unë isha në trajnim. Fokusi ishte rreth pacientit. Ne shkonim nga nga shtrati në shtrat. Mjeku kryesor ishte në krye. Shumë shpesh këto ditë, raundet duken shumë si ky, ku diskutimi është duke u zhvilluar në një dhomë shumë larg nga pacienti. I gjithë diskutimi bazohet në imazhet dhe të dhënat në kompjuter. Dhe pjesa e vetme kritike që mungon është pacienti.
Now I've been influenced in this thinking by two anecdotes that I want to share with you. One had to do with a friend of mine who had a breast cancer, had a small breast cancer detected -- had her lumpectomy in the town in which I lived. This is when I was in Texas. And she then spent a lot of time researching to find the best cancer center in the world to get her subsequent care. And she found the place and decided to go there, went there. Which is why I was surprised a few months later to see her back in our own town, getting her subsequent care with her private oncologist.
Tani, unë kam qenë i ndikuar në këtë mendim nga dy anekdota që dua të ndaj me ju. Njëra kishte të bënte me një mikeshën time e cila kishte kancer të gjirit, i kishin zbuluar një kancer të vogël të gjirit – dhe e kishte hequr me intervenim kirurgjik në qytetin ku jetoja. Kjo ishte gjatë kohës kur isha në Teksas. Ajo pastaj kaloi shumë kohë duke hulumtuar për të gjetur qendrën më të mirë të kancerit në botë për të vazhduar kurimin e saj. Dhe ajo e gjeti vendin dhe vendosi të shkojë atje, shkoi atje. U befasova shumë kur disa muaj më vonë ajo u kthye në qytetin tonë, duke vazhduar kurimin me onkologjistin e saj privat.
And I pressed her, and I asked her, "Why did you come back and get your care here?" And she was reluctant to tell me. She said, "The cancer center was wonderful. It had a beautiful facility, giant atrium, valet parking, a piano that played itself, a concierge that took you around from here to there. But," she said, "but they did not touch my breasts." Now you and I could argue that they probably did not need to touch her breasts. They had her scanned inside out. They understood her breast cancer at the molecular level; they had no need to touch her breasts.
E takova dhe e pyeta, "Pse u ktheve të vazhdoje kurimin këtu?" Dhe ajo ngurroi të më tregonte. Ajo tha: "Qendra e kancerit ishte e mrekullueshme. Kishte një objekt shumë të mirë, dhomën hyrëse gjigante, parkim më shërbyes, një piano që luante vetë, një portier që të përcjellte ku duhej të shkoje. Por," tha ajo, "ata nuk ma prekën gjoksin." Tani ju dhe unë mund të themi se ata ndoshta nuk kanë pasur nevojë ta preknin. Ata i kishin bërë të gjitha skanimet e duhura. Ata e kuptonin kancerin e saj të gjirit në nivel molekular; ata nuk kishin nevojë të preknin gjoksin e saj.
But to her, it mattered deeply. It was enough for her to make the decision to get her subsequent care with her private oncologist who, every time she went, examined both breasts including the axillary tail, examined her axilla carefully, examined her cervical region, her inguinal region, did a thorough exam. And to her, that spoke of a kind of attentiveness that she needed. I was very influenced by that anecdote.
Por për të kjo kishtë rëndësi të madhe. Ishte e mjaftueshme për ta shtyrë të vendoste të vazhdonte kurimin me onkologjistin e saj privat, i cili sa here ajo shkonte, kontrollonte të dy gjinjtë, anash gjinjëve, dhe gjithë pjesën e lartë trupore, e ekzaminonte thellësisht. Dhe për gruan, kjo ishte vëmendja për të cilën ajo kishte nevojë. Unë u ndikova shumë nga kjo anekdotë.
I was also influenced by another experience that I had, again, when I was in Texas, before I moved to Stanford. I had a reputation as being interested in patients with chronic fatigue. This is not a reputation you would wish on your worst enemy. I say that because these are difficult patients. They have often been rejected by their families, have had bad experiences with medical care and they come to you fully prepared for you to join the long list of people who's about to disappoint them. And I learned very early on with my first patient that I could not do justice to this very complicated patient with all the records they were bringing in a new patient visit of 45 minutes. There was just no way. And if I tried, I'd disappoint them.
Po ashtu jam ndikuar nga një përvojë tjetër, përsëri kur unë isha në Teksas, para të zhvendosesha në Stanford. Kisha reputacion se më interesonin pacientët me lodhje kronike. Ky është reputacioni që as armikut më të madh nuk do t’ja dëshiroje. E them këtë sepse këta janë pacientë të vështirë. Ata shpesh janë refuzuar nga familjet e tyre, kanë pasur përvoja të këqija me kujdesin mjekësor dhe ata të vijnë te ti të gatshëm për të të futur në listën e tyre të njerëzve që i kanë dëshpëruar. Dhe kam mësuar shumë herët me pacientin tim të parë se unë nuk mund të ndaja drejtësi më këtë pacient shumë të komplikuar me të gjitha të dhënat që po sillnin dhe vizitën me pacientin tjetër për 45 minuta. Nuk ishte e mundur ndryshe. Edhe po të provoja, vetëm do t’i dëshpëroja.
And so I hit on this method where I invited the patient to tell me the story for their entire first visit, and I tried not to interrupt them. We know the average American physician interrupts their patient in 14 seconds. And if I ever get to heaven, it will be because I held my piece for 45 minutes and did not interrupt my patient. I then scheduled the physical exam for two weeks hence, and when the patient came for the physical, I was able to do a thorough physical, because I had nothing else to do. I like to think that I do a thorough physical exam, but because the whole visit was now about the physical, I could do an extraordinarily thorough exam.
Dhe kështu fillova më një metodë të re duke e ftuar pacientin të më tregonte gjithë historine e vizitës së tij të parë dhe përpiqesha të mos i ndërprisja. Ne e dimë se mjeku amerikan mesatar e ndërpret pacientin e tij brenda 14 sekondave. Dhe nëse ndonjëherë shkoj në parajsë, do të jetë sepse rrija i qetë për 45 minuta dhe nuk ndërprisja pacientit tim. Pastaj u caktoja analizat për dy javë, dhe kështu kur pacienti vinte, unë i kontrolloja thellësisht, sepse nuk kisha asgjë tjetër për të bërë. Më pëlqen të mendoj se e bëj një kontroll të thellë fizik, por pasi tani vizita ishte vetëm për kontroll fizik, unë mund ta bëja një kontrollë jashtëzakonisht të thellë.
And I remember my very first patient in that series continued to tell me more history during what was meant to be the physical exam visit. And I began my ritual. I always begin with the pulse, then I examine the hands, then I look at the nail beds, then I slide my hand up to the epitrochlear node, and I was into my ritual. And when my ritual began, this very voluble patient began to quiet down. And I remember having a very eerie sense that the patient and I had slipped back into a primitive ritual in which I had a role and the patient had a role. And when I was done, the patient said to me with some awe, "I have never been examined like this before." Now if that were true, it's a true condemnation of our health care system, because they had been seen in other places.
Dhe më kujtohet pacienti im i parë i cili vazhdonte të më tregonte historite e tij edhe gjatë kontrollit fizik. Pastaj unë filloja me ritualin tim. Gjithmonë filloja me pulsin, pastaj kontrolloja duart, thonjtë, nyjet në bërryl, dhe kështu isha në ritualin tim. Dhe kur filloja ritualin, ky pacient llafazan fillonte të qetësohej. Dhe më kujtohet që kisha një ndjenjë të çuditshme se unë dhe pacienti ishim kthyer në një ritual primitiv ku unë kisha një rol dhe pacienti kishte një rol. Dhe kur mbarova, pacienti më tha disi i çuditur, "Anjëherë askush nuk më ka kontrolluar kështu.” Tani, po të ishte kjo e vërtetë, është një gjykim i rëndë i sistemin tonë shëndetësor, për shkak se ata ishin vizituar edhe në vende tjera.
I then proceeded to tell the patient, once the patient was dressed, the standard things that the person must have heard in other institutions, which is, "This is not in your head. This is real. The good news, it's not cancer, it's not tuberculosis, it's not coccidioidomycosis or some obscure fungal infection. The bad news is we don't know exactly what's causing this, but here's what you should do, here's what we should do." And I would lay out all the standard treatment options that the patient had heard elsewhere.
Pastaj vazhdova t’i thoja pacientit, pasi ishte veshur, gjërat standarde që ai do t’i kishte dëgjuar në institucionet e tjera, siç janë, "Nuk është vetëm në kokën tënde. Kjo është e vërtetë. Është lajm i mirë, nuk është kancer, nuk është tuberkuloz, nuk është coccidioidomycosis apo infeksione tjera fungale. Lajmi i keq është që ne nuk e dimë saktësisht se çfarë është duke shkaktuar këtë, por kjo është ajo që duhet të bësh, kjo është ajo që ne duhet të bëjmë." Dhe pastaj i tregoja për të gjitha mundësitë e trajtimit që pacienti i kishte dëgjuar edhe në vendet tjera.
And I always felt that if my patient gave up the quest for the magic doctor, the magic treatment and began with me on a course towards wellness, it was because I had earned the right to tell them these things by virtue of the examination. Something of importance had transpired in the exchange. I took this to my colleagues at Stanford in anthropology and told them the same story. And they immediately said to me, "Well you are describing a classic ritual." And they helped me understand that rituals are all about transformation.
Dhe unë gjithmonë kam menduar se në qoftë se pacienti im dorëzohej nga kërkimi i tij për doktorin magjik, trajtimin magjik dhe fillonte me mua në një rrugë drejt shërimit, ishte sepse kisha fituar të drejtën t’u thoja këto gjëra me anë të ekzaminimit të thellë që u bëja. Diçka e rëndësishme kishte dalur nga kjo. U tregova kolegëve të mi në Stanford në antropologji dhe ua thashë të njëjtën histori. Ata menjëherë më thanë: "Je duke përshkruar një ritual klasik." Dhe ata më ndihmuan të kuptoj se ritualet janë gjithçka rreth transformimit.
We marry, for example, with great pomp and ceremony and expense to signal our departure from a life of solitude and misery and loneliness to one of eternal bliss. I'm not sure why you're laughing. That was the original intent, was it not? We signal transitions of power with rituals. We signal the passage of a life with rituals. Rituals are terribly important. They're all about transformation. Well I would submit to you that the ritual of one individual coming to another and telling them things that they would not tell their preacher or rabbi, and then, incredibly on top of that, disrobing and allowing touch -- I would submit to you that that is a ritual of exceeding importance. And if you shortchange that ritual by not undressing the patient, by listening with your stethoscope on top of the nightgown, by not doing a complete exam, you have bypassed on the opportunity to seal the patient-physician relationship.
Ne martohemi, për shembull, me madhështi dhe ceremoni e shpenzime për të shënjuar largimin nga beqaria, vetmia dhe mjerimi në një lumturi të përjetshme. Nuk jam i sigurt pse po qeshni. Ai ishte edhe qëllimi primar, apo jo? Ne shënjojmë tranzicionin e pushtetit me rituale. Ne shënjojmë kalimin e jetës me rituale. Ritualet janë jashtëzakonisht të rëndësishme. Ata janë gjithëçka rreth transformimit. Dhe do t’ju thoja se rituali i një individi që vjen tek tjetri dhe duke u thënë atyre gjëra që nuk do t’i tregonin as priftit të tyre, as rabinit, dhe pastaj, në krye të kësaj, do t’i lejonin t’i preknin -- do t’ju thosha se ky ritual është tej mase i rëndësishëm. Dhe nëse e bën ritualin më të shkurtër duke mos e zhveshur pacientin, duke dëgjuar me stetoskop mbi këmishën e gjumit, duke mos bërë një kontrollim të thellë, atëherë ke anashkaluar mundësinë për të krijuar marrëdhënien pacient-mjek.
I am a writer, and I want to close by reading you a short passage that I wrote that has to do very much with this scene. I'm an infectious disease physician, and in the early days of HIV, before we had our medications, I presided over so many scenes like this. I remember, every time I went to a patient's deathbed, whether in the hospital or at home, I remember my sense of failure -- the feeling of I don't know what I have to say; I don't know what I can say; I don't know what I'm supposed to do. And out of that sense of failure, I remember, I would always examine the patient. I would pull down the eyelids. I would look at the tongue. I would percuss the chest. I would listen to the heart. I would feel the abdomen. I remember so many patients, their names still vivid on my tongue, their faces still so clear. I remember so many huge, hollowed out, haunted eyes staring up at me as I performed this ritual. And then the next day, I would come, and I would do it again.
Unë jam shkrimtar dhe dua ta përmbyll duke lexuar një paragraph të shkurtër që kam shkruar që ka shumë të bëjë me këtë skenë. Unë jam një mjek i sëmundjeve infektive, dhe në ditët e para të HIV-it, para se të kishim medikamentet tona, kam mbikqyryr shume skena si kjo. Më kujtohet, sa herë që shkoja në shtratin e vdekjes së pacientit, në spital apo në shtëpi, më kujtohet ndjenja e dështimit -- ndjenja e asaj që nuk e dija se çfarë duhej të thosha, se çfarë mund të thosha, nuk dija se çfarë duhej të bëja. Dhe nga ajo ndjenjë dështimi, më kujtohet, gjithmonë e ekzaminoja pacientin. Ulja qepallat. E shikoja gjuhën. Trokisja gjoksin. Dëgjoja zemrën. Prekja barkun. Mbaj mend aq shumë pacientë, emrat e tyre ende të freskët në gjuhën time, fytyrat e tyre ende më kujtohen qartë. Mbaj mend aq shumë sy të mëdhenjë, të groposur, e të përhumbur tek më shikonin gjersa kryeja ritualin tim. Dhe pastaj ditën tjetër, vija, dhe bëja përsëri të njejtën gjë.
And I wanted to read you this one closing passage about one patient. "I recall one patient who was at that point no more than a skeleton encased in shrinking skin, unable to speak, his mouth crusted with candida that was resistant to the usual medications. When he saw me on what turned out to be his last hours on this earth, his hands moved as if in slow motion. And as I wondered what he was up to, his stick fingers made their way up to his pajama shirt, fumbling with his buttons. I realized that he was wanting to expose his wicker-basket chest to me. It was an offering, an invitation. I did not decline.
Doja t’ju lexoja një paragraph përmbyllës për një pacient. për një pacient. "Më kujtohet një pacient i cili në atë kohë nuk ishte më shumë se një skelet mbështjellur në një lëkurë të ngushtuar, i paaftë të fliste, gojën e fortësuar nga një infeksion që ishte rezistent ndaj barnave të zakonshme. Kur ai më pa në kohën kur ishin orët e fundit të jetës së tij, duart e tij lëviznin ngadalë. Dhe gjersa po mendoja se çfarë po bënte, gishtërinjtë tij të hollë u ngritën lart deri tek këmisha e tij e gjumit, dhe po provonte të kapte pullat e këmishës. E kuptova se donte t’ia shikoja gjoksin. Ishte një ofertë, një ftesë. Unë nuk e refuzova.
I percussed. I palpated. I listened to the chest. I think he surely must have known by then that it was vital for me just as it was necessary for him. Neither of us could skip this ritual, which had nothing to do with detecting rales in the lung, or finding the gallop rhythm of heart failure. No, this ritual was about the one message that physicians have needed to convey to their patients. Although, God knows, of late, in our hubris, we seem to have drifted away. We seem to have forgotten -- as though, with the explosion of knowledge, the whole human genome mapped out at our feet, we are lulled into inattention, forgetting that the ritual is cathartic to the physician, necessary for the patient -- forgetting that the ritual has meaning and a singular message to convey to the patient.
E kam trokitur. E kam prekur. E kam dëgjuar gjoksin. Mendoj se ai me siguri duhet ta ketë ditur deri atëherë se ajo ishte aq me rëndësi për mua sa ishte edhe për të. Asnjëri prej nesh nuk mund ta kalonte pa kryer këtë ritual, që nuk kishte asgjë të bënte me pengesa frymëmarrjeje në mushkëri, apo rrahjet e shpejta të zemrës. Jo, ky ritual kishte të bënte me të vetmin mesazh të cilin mjekët kanë nevojë ta ndajnë me pacientët e tyre. Edhe pse, Zoti e di, në kohën tone, në arrogancë tonë, ne kemi devijuar. Si duket kemi harruar – se me shpërthimin e diturisë, i tërë gjenomi njerëzor i rënë në këmbët tona, ne jemi bërë të përgjumur dhe të pavëmendshëm, duke harruar se rituali është tejet i rëndësishëm për mjekun, i nevojshëm për pacientin -- duke harruar se rituali ka kuptim dhe një mesazh i cili duhet përcjellur te pacienti.
And the message, which I didn't fully understand then, even as I delivered it, and which I understand better now is this: I will always, always, always be there. I will see you through this. I will never abandon you. I will be with you through the end."
Dhe mesazhi, të cilin atëherë nuk e kuptoja plotësisht, edhe pse e aplikoja atë, dhe që tani e kuptoj më mirë është kjo: Unë gjithmonë, gjithmonë, gjithmonë do të jem këtu. Do ta kalojmë këtë së bashku. Kurrë nuk do t'ju braktisë. Do të jem me ju deri në fund."
Thank you very much.
Shumë faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)