There's a man out there, somewhere, who looks a little bit like the actor Idris Elba, or at least he did 20 years ago. I don't know anything else about him, except that he once saved my life by putting his own life in danger. This man ran across four lanes of freeway traffic in the middle of the night to bring me back to safety after a car accident that could have killed me. And the whole thing left me really shaken up, obviously, but it also left me with this kind of burning, gnawing need to understand why he did it, what forces within him caused him to make the choice that I owe my life to, to risk his own life to save the life of a stranger? In other words, what are the causes of his or anybody else's capacity for altruism?
אי שם קיים אדם, שנראה קצת כמו השחקן אידריס אלבה או לפחות כך היה נראה, לפני 20 שנה. אני לא יודעת עליו שום דבר נוסף, חוץ מהעובדה שהוא הציל את חיי על ידי כך שהוא סיכן את חייו שלו. אותו אדם חצה ארבעה נתיבים בכביש המהיר באמצע הלילה על מנת להוציא אותי מכלל סכנה לאחר תאונת דרכים שהייתה יכולה להרוג אותי. וכל זה השאיר אותי המומה, מן הסתם אבל זה גם השאיר אותי עם צורך עז להבין מדוע הוא עשה זאת, אילו כוחות בתוכו גרמו לו לעשות את הבחירה, שבגינה אני חייבת לו את חיי, לסכן את חייו שלו על מנת להציל את אלו של אדם זר? במילים אחרות, מה גורם לאלטרואיזם אצלו או אצל כל אדם אחר?
But first let me tell you what happened. That night, I was 19 years old and driving back to my home in Tacoma, Washington, down the Interstate 5 freeway, when a little dog darted out in front of my car. And I did exactly what you're not supposed to do, which is swerve to avoid it. And I discovered why you're not supposed to do that. I hit the dog anyways, and that sent the car into a fishtail, and then a spin across the freeway, until finally it wound up in the fast lane of the freeway faced backwards into oncoming traffic and then the engine died. And I was sure in that moment that I was about to die too, but I didn't because of the actions of that one brave man who must have made the decision within a fraction of a second of seeing my stranded car to pull over and run across four lanes of freeway traffic in the dark to save my life. And then after he got my car working again and got me back to safety and made sure I was going to be all right, he drove off again. He never even told me his name, and I'm pretty sure I forgot to say thank you.
אבל קודם כל הרשו לי לספר לכם מה קרה. בלילה ההוא, הייתי בת 19 ובעודי נוסעת חזרה לביתי שבטקומה, וושינגטון, דרומה על אוטוסטרדה 5, כלב קטן זינק מול מכוניתי. ועשיתי בדיוק מה שלא אמורים לעשות - סטיתי כדי לא לפגוע בו. וגיליתי מדוע לא אמורים לעשות זאת. פגעתי בכלב בכל מקרה, והדבר גרם למכונית להטלטל מצד לצד ובהמשך להכנס לסחרור, עד שלבסוף היא נעצרה על הנתיב המהיר של האוטוסטרדה נגד כיוון התנועה ואז המנוע כבה. ובאותו הרגע הייתי בטוחה שאני עומדת למות, אבל לא מתתי בשל מעשיו של איש אמיץ אחד שוודאי לקח החלטה בשבריר שניה מהרגע שבו ראה את מכוניתי התקועה, לעצור בצד ולחצות ארבעה נתיבי כביש מהיר בחושך כדי להציל את חיי. ולאחר שהוא הצליח להתניע את מכוניתי להוציא אותי מכלל סכנה ולוודא שאהיה בסדר, הוא נסע משם. הוא מעולם לא אמר לי את שמו, ואני די בטוחה ששכחתי להגיד תודה.
So before I go any further, I really want to take a moment to stop and say thank you to that stranger.
אז לפני שאמשיך הלאה, אני רוצה לקחת רגע כדי לעצור ולהגיד תודה לאותו אדם זר.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
I tell you all of this because the events of that night changed the course of my life to some degree. I became a psychology researcher, and I've devoted my work to understanding the human capacity to care for others. Where does it come from, and how does it develop, and what are the extreme forms that it can take? These questions are really important to understanding basic aspects of human social nature. A lot of people, and this includes everybody from philosophers and economists to ordinary people believe that human nature is fundamentally selfish, that we're only ever really motivated by our own welfare. But if that's true, why do some people, like the stranger who rescued me, do selfless things, like helping other people at enormous risk and cost to themselves? Answering this question requires exploring the roots of extraordinary acts of altruism, and what might make people who engage in such acts different than other people. But until recently, very little work on this topic had been done.
אני מספרת לכם את כל זה מכיוון שאירועי אותו לילה שינו את כיוון חיי במידה מסוימת. נהייתי פסיכולוגית חוקרת, והקדשתי את עבודתי להבנה של היכולת האנושית לדאוג לאחרים. מהיכן היא באה, וכיצד היא מתפתחת, ואיך היא באה לידי ביטוי בצורה קיצונית? שאלות אלו חשובות מאוד להבנת היבטים בסיסיים של הטבע החברתי האנושי. הרבה אנשים, והכוונה לכולם החל מפילוסופים וכלכלנים וכלה באדם הפשוט מאמינים שהטבע האנושי הוא אנוכי מטבעו, שאנחנו פועלים למעשה על פי מניעים אישיים בלבד. אבל אם זה נכון אז למה אנשים מסוימים, כמו הזר שהציל אותי, עושים דברים לא אנוכיים, כמו לעזור לאנשים אחרים תוך לקיחת סיכון עצמי עצום? על מנת לענות על שאלה זו יש צורך בחקירת המקור של מעשי אלטרואיזם יוצאי דופן, ובמה שונים האנשים שנוקטים במעשים אלו מאנשים אחרים. אולם עד לאחרונה, נעשתה מעט מאוד עבודה בנושא זה.
The actions of the man who rescued me meet the most stringent definition of altruism, which is a voluntary, costly behavior motivated by the desire to help another individual. So it's a selfless act intended to benefit only the other. What could possibly explain an action like that? One answer is compassion, obviously, which is a key driver of altruism. But then the question becomes, why do some people seem to have more of it than others? And the answer may be that the brains of highly altruistic people are different in fundamental ways.
מעשיו של האדם שהציל אותי נופלים תחת ההגדרה הנוקשה של אלטרואיזם, שהיא התנהגות התנדבותית, תוך הקרבה עצמית שמונעת על ידי הרצון לעזור לזולת. אז זהו מעשה לא אנוכי שבא להסב טוב לאחרים בלבד. מה עשוי להסביר מעשה שכזה? תשובה אחת היא חמלה, מן הסתם, שהיא המניע העיקרי לאלטרואיזם. אבל קיימת שאלה נוספת, למה נראה כי לאנשים מסוימים יש יותר חמלה מלאחרים? והתשובה עשויה להיות שהמוחות של אנשים שהם מאוד אלטרואיסטים שונים מיסודם.
But to figure out how, I actually started from the opposite end, with psychopaths. A common approach to understanding basic aspects of human nature, like the desire to help other people, is to study people in whom that desire is missing, and psychopaths are exactly such a group. Psychopathy is a developmental disorder with strongly genetic origins, and it results in a personality that's cold and uncaring and a tendency to engage in antisocial and sometimes very violent behavior. Once my colleagues and I at the National Institute of Mental Health conducted some of the first ever brain imaging research of psychopathic adolescents, and our findings, and the findings of other researchers now, have shown that people who are psychopathic pretty reliably exhibit three characteristics. First, although they're not generally insensitive to other people's emotions, they are insensitive to signs that other people are in distress. And in particular, they have difficulty recognizing fearful facial expressions like this one. And fearful expressions convey urgent need and emotional distress, and they usually elicit compassion and a desire to help in people who see them, so it makes sense that people who tend to lack compassion also tend to be insensitive to these cues.
אך בשביל לגלות כיצד, התחלתי למעשה מההפך הגמור, עם פסיכופתים. גישה רווחת להבנת היבטים בסיסיים של הטבע האנושי, כמו הרצון לעזור לזולת, היא לחקור אנשים שהרצון הזה חסר אצלם, ופסיכופתים הם בדיוק קבוצה שכזו. פסיכופתיה היא הפרעה התפתחותית בעלת מקורות גנטיים חזקים, הגורמת לאישיות קרה ולא אכפתית ולנטייה להתנהגות לא חברתית ולעתים אלימה. פעם אחת, עמיתי ואני במוסד הלאומי לבריאות הנפש ערכנו כמה ממחקרי הדמיית המוח הראשונים מסוגם במתבגרים פסיכופתים. והממצאים שלנו, וממצאיהם של חוקרים אחרים כיום, הראו כי אנשים פסיכופתים מציגים באופן די מהימן שלושה מאפיינים. [קושי בזיהוי פחד אצל האחר] ראשית, למרות שהם לא חסרי רגישות באופן כללי לרגשותיהם של אחרים, הם חסרי רגישות כלפי סימנים המצביעים על מצוקתו של האחר. ובאופן ספציפי, הם מתקשים בזיהוי הבעות פנים מפוחדות כמו זו. והבעות פנים מפוחדות מלמדות על צורך דחוף ומצוקה רגשית, והן בדרך כלל מעוררות חמלה ורצון לעזור אצל אנשים שמבחינים בהן. לכן הגיוני שאנשים חסרי חמלה, נוטים להיות חסרי רגישות לרמזים אלו.
The part of the brain that's the most important for recognizing fearful expressions is called the amygdala. There are very rare cases of people who lack amygdalas completely, and they're profoundly impaired in recognizing fearful expressions. And whereas healthy adults and children usually show big spikes in amygdala activity when they look at fearful expressions, psychopaths' amygdalas are underreactive to these expressions. Sometimes they don't react at all, which may be why they have trouble detecting these cues. Finally, psychopaths' amygdalas are smaller than average by about 18 or 20 percent.
חלק המוח החשוב ביותר בזיהוי הבעות מפוחדות נקרא אמיגדלה. קיימים מקרים נדירים מאוד של אנשים שאין להם אמיגדלה בכלל, והם חסרי יכולת זיהוי של הבעות פנים מפוחדות. [תגובה מופחתת של האמיגדלה לפחד] ובעוד שמבוגרים וילדים בריאים מראים בדרך כלל עליות חדות בפעילות האמיגדלה כשהם מתבוננים על הבעות מפוחדות, אמיגדלות של פסיכופתים לא מראות תגובה משמעותית להבעות אלו. לעתים הן לא מגיבות כלל, וזו עשויה להיות הסיבה לכך שהם מתקשים בזיהוי רמזים אלו. לבסוף, האמיגדלות של פסיכופתים קטנות מהממוצע ב-18 או 20 אחוזים לערך.
So all of these findings are reliable and robust,
[אמיגדלה קטנה מהממוצע]
and they're very interesting. But remember that my main interest is not understanding why people don't care about others. It's understanding why they do. So the real question is, could extraordinary altruism, which is the opposite of psychopathy in terms of compassion and the desire to help other people, emerge from a brain that is also the opposite of psychopathy? A sort of antipsychopathic brain, better able to recognize other people's fear, an amygdala that's more reactive to this expression and maybe larger than average as well?
לכן, כל הממצאים הללו מהימנים ואיתנים, והם מאוד מעניינים. אך זכרו כי העניין העיקרי שלי הוא לא בהבנת הסיבה לחוסר האכפתיות של אנשים מאחרים. אלא בהבנה מדוע כן אכפת להם. אז השאלה האמיתית היא, האם אלטרואיזם יוצא דופן, שהוא ההפך הגמור מפסיכופתיה, במובנים של חמלה והרצון לעזור לזולת, הוא פרי יצרו של מוח שהוא ההפך מזה של פסיכופתים? סוג של מוח אנטי-פסיכופתי, שמסוגל לזהות באופן טוב יותר פחד של אנשים אחרים, אמיגדלה שמגיבה יותר להבעה הזו ואולי גם גדולה יותר מהממוצע?
As my research has now shown, all three things are true. And we discovered this by testing a population of truly extraordinary altruists. These are people who have given one of their own kidneys to a complete stranger. So these are people who have volunteered to undergo major surgery so that one of their own healthy kidneys can be removed and transplanted into a very ill stranger that they've never met and may never meet. "Why would anybody do this?" is a very common question. And the answer may be that the brains of these extraordinary altruists have certain special characteristics. They are better at recognizing other people's fear. They're literally better at detecting when somebody else is in distress. This may be in part because their amygdala is more reactive to these expressions. And remember, this is the same part of the brain that we found was underreactive in people who are psychopathic. And finally, their amygdalas are larger than average as well, by about eight percent. So together, what these data suggest is the existence of something like a caring continuum in the world that's anchored at the one end by people who are highly psychopathic, and at the other by people who are very compassionate and driven to acts of extreme altruism.
כפי שהמחקר שלי הראה, כל שלושת הדברים הללו נכונים. וגילינו זאת על ידי בדיקת אוכלוסיה של אלטרואיסטים יוצאי דופן. אלו הם אנשים שתרמו אחת מהכליות שלהם לזר מוחלט. אלו הם אנשים שהתנדבו לעבור ניתוח רציני להסרת אחת מהכליות הבריאות שלהם לשם השתלתה בזר מאוד חולה שהם מעולם לא פגשו וכנראה לעולם לא יפגשו. "למה שמישהו יעשה זאת?" זו שאלה מאוד נפוצה. והתשובה עשויה להיות שלמוחות של אלטרואיסטים יוצאי דופן אלו יש מאפיינים מיוחדים ספציפים. [טובים יותר בזיהוי פחד] הם טובים יותר בזיהוי הפחד של אנשים אחרים. הם פשוטו כמשמעו טובים יותר בזיהוי מצוקתו של האחר. [אמיגדלה היפרריאקטיבית] זה בחלקו נכון משום שהאמיגדלה שלהם מגיבה יותר להבעות אלה. וזכרו, זהו אותו חלק במוח שמצאנו שלא הגיב משמעותית אצל אנשים פסיכופתים. [אמיגדלה מוגדלת] ובסופו של דבר, האמיגדלות שלהם גדולות מהממוצע, בשמונה אחוזים בערך. [עקומת האכפתיות] אז יחד מה שנתונים אלה מראים זה קיומה של מעין עקומת אכפתיות בעולם שמעוגת בקצה אחד על ידי אנשים מאוד פסיכופתים, ובקצה השני על ידי אנשים מאוד רחומים, המונעים לביצוע מעשי אלטרואיזם קיצוני.
But I should add that what makes extraordinary altruists so different is not just that they're more compassionate than average. They are, but what's even more unusual about them is that they're compassionate and altruistic not just towards people who are in their own innermost circle of friends and family. Right? Because to have compassion for people that you love and identify with is not extraordinary. Truly extraordinary altruists' compassion extends way beyond that circle, even beyond their wider circle of acquaintances to people who are outside their social circle altogether, total strangers, just like the man who rescued me.
אך עלי להוסיף שמה שהופך אלטרואיסטים יוצאי דופן לשונים כ״כ זה לא זה שהם פשוט רחומים יותר מהממוצע זה אכן נכון, אבל מה שאפילו יותר יוצא דופן בהם זה שהם רחומים ואלטרואיסטים, לא רק כלפי אנשים שנמצאים במעגל הפנימי ביותר שלהם של חברים ומשפחה. נכון? משום שלהיות רחומים כלפי אנשים שאתה אוהב ומזדהה איתם זה לא דבר יוצא דופן. חמלה של אלטרואיסטים יוצאי דופן יוצאת הרבה מעבר לתחומי מעגל זה, אפילו מעבר למעגל הרחב יותר של מכריהם ומופנית כלפי אנשים שנמצאים לגמרי מחוץ למעגל החברתי שלהם, זרים מוחלטים, בדיוק כמו האדם שהציל אותי.
And I've had the opportunity now to ask a lot of altruistic kidney donors how it is that they manage to generate such a wide circle of compassion that they were willing to give a complete stranger their kidney. And I found it's a really difficult question for them to answer.
ונפלה בחלקי ההזדמנות לשאול תורמי כליות אלטרואיסטים רבים כיצד הם מצליחים לייצר מעגל כה רחב של חמלה שמוביל אותם לתרום את כלייתם לזר מוחלט. ומצאתי שזו שאלה שהם מאוד התקשו לתת עליה מענה.
I say, "How is it that you're willing to do this thing when so many other people don't? You're one of fewer than 2,000 Americans who has ever given a kidney to a stranger. What is it that makes you so special?"
אני שואלת, "איך זה ייתכן שאתה מוכן לעשות זאת ״בעוד כ״כ הרבה אנשים לא מוכנים? ״אתה אחד מתוך פחות מ-2,000 אמריקאים ״שתרמו את הכליה שלהם לזר. ״מה יש בך שהופך אותך לכל כך מיוחד?"
And what do they say?
ומה הם עונים?
They say, "Nothing. There's nothing special about me. I'm just the same as everybody else."
הם עונים, "כלום. ״אין בי שום דבר מיוחד. ״אני בדיוק כמו כולם״.
And I think that's actually a really telling answer, because it suggests that the circles of these altruists don't look like this, they look more like this. They have no center. These altruists literally don't think of themselves as being at the center of anything, as being better or more inherently important than anybody else. When I asked one altruist why donating her kidney made sense to her, she said, "Because it's not about me." Another said, "I'm not different. I'm not unique. Your study here is going to find out that I'm just the same as you."
ואני חושבת שזוהי תשובה שחושפת הרבה, מכיוון שהיא מראה שהמעגלים של אלטרואיסטים אלה לא נראים כך, אלא נראים יותר כך. אין להם מרכז. אלטרואיסטים אלו למעשה לא מחשיבים את עצמם, כמרכז של משהו, כטובים יותר או חשובים יותר ביסודם מכל אחד אחר. כששאלתי אלטרואיסטית אחת למה תרומת הכליה שלה נראתה לה כ״כ הגיונית, היא אמרה, "מכיוון שזה לא קשור אלי". מישהו אחר אמר, "אני לא שונה. אני לא מיוחד. ״המחקר שלך הולך לגלות שאני בדיוק כמוך".
I think the best description for this amazing lack of self-centeredness is humility, which is that quality that in the words of St. Augustine makes men as angels. And why is that? It's because if there's no center of your circle, there can be no inner rings or outer rings, nobody who is more or less worthy of your care and compassion than anybody else. And I think that this is what really distinguishes extraordinary altruists from the average person.
אני חושבת שהתיאור הטוב ביותר לחוסר האנוכיות המדהים הזה הוא ענוה, שהיא התכונה הזו שעל פי אוגוסטין הקדוש הופכת אנשים למלאכים. ומדוע? מכיוון שאם במעגל שלכם אין מרכז, אז לא יכולות להיות טבעות פנימיות או חיצוניות, או אדם הראוי יותר או פחות לחיבה ולחמלה שלכם מכל אדם אחר. ואני חושבת שזה מה שבאמת מבדיל אלטרואיסטים יוצאי דופן מהאדם הממוצע.
But I also think that this is a view of the world that's attainable by many and maybe even most people. And I think this because at the societal level, expansions of altruism and compassion are already happening everywhere. The psychologist Steven Pinker and others have shown that all around the world people are becoming less and less accepting of suffering in ever-widening circles of others, which has led to declines of all kinds of cruelty and violence, from animal abuse to domestic violence to capital punishment. And it's led to increases in all kinds of altruism. A hundred years ago, people would have thought it was ludicrous how normal and ordinary it is for people to donate their blood and bone marrow to complete strangers today. Is it possible that a hundred years from now people will think that donating a kidney to a stranger is just as normal and ordinary as we think donating blood and bone marrow is today? Maybe.
אבל אני גם חושבת שראייה זו של העולם הנה ברת-השגה על ידי רבים ואולי אף על ידי רוב האנשים. ואני חושבת כך מכיוון שברמה החברתית התפשטות של אלטרואיזם וחמלה כבר מתרחשת בכל מקום. הפסיכולוג סטיבן פינקר ואחרים הראו שבכל רחבי העולם אנשים הופכים ליותר ויותר רגישים כלפי סבל של זרים, והדבר הוביל לירידה בכל מיני סוגים של אכזריות ואלימות, החל מהתעללות בבעלי חיים וכלה באלימות במשפחה ובעונש מוות. והדבר הוביל לעליה בכל מיני סוגים של אלטרואיזם. לפני מאה שנים, אנשים היו חושבים שזה מגוחך שתרומת דם ומח עצם לזרים מוחלטים הנה כ״כ מקובלת ושכיחה כיום הייתכן כי בעוד מאה שנים אנשים יחשבו שתרומת כליה לזר זה דבר נורמלי ורגיל כפי שאנו חושבים על תרומת דם ומח עצם כיום? ייתכן.
So what's at the root of all these amazing changes? In part it seems to be increases in wealth and standards of living. As societies become wealthier and better off, people seem to turn their focus of attention outward, and as a result, all kinds of altruism towards strangers increases, from volunteering to charitable donations and even altruistic kidney donations. But all of these changes also yield a strange and paradoxical result, which is that even as the world is becoming a better and more humane place, which it is, there's a very common perception that it's becoming worse and more cruel, which it's not. And I don't know exactly why this is, but I think it may be that we now just know so much more about the suffering of strangers in distant places, and so we now care a lot more about the suffering of those distant strangers. But what's clear is the kinds of changes we're seeing show that the roots of altruism and compassion are just as much a part of human nature as cruelty and violence, maybe even more so, and while some people do seem to be inherently more sensitive to the suffering of distant others, I really believe that the ability to remove oneself from the center of the circle and expand the circle of compassion outward to include even strangers is within reach for almost everyone.
אז מה מקורם של כל השינויים הנפלאים הללו? נראה כי באופן חלקי מקורם בעלייה בעושר ובשיפור ברמת חיים. כשחל גידול בעושר, נראה כי אנשים מפנים את תשומת ליבם החוצה, וכתוצאה מכך, חל גידול בכל מיני סוגי אלטרואיזם כלפי הזולת, החל ממעשי התנדבות וכלה בתרומות נדיבות ואפילו תרומות כליה אלטרואיסטיות. אבל כל השינויים הללו מניבים גם תוצאה פרדוקסלית ומשונה, והיא שאפילו שהעולם הופך למקום טוב והומני יותר, מה שאכן נכון, עדיין קיימת תפיסה רווחת שהוא נעשה גרוע יותר ואכזרי יותר, דבר שאינו נכון. ואני לא בדיוק יודעת למה, אבל אני חושבת שהסיבה היא שכיום אנחנו יודעים הרבה יותר אודות הסבל של זרים במקומות רחוקים, ולכן כיום אכפת לנו יותר אודות הסבל של זרים רחוקים אלה. אבל מה שברור הוא שסוגי השינויים שאנחנו רואים מראים שיסודותיהם של אלטרואיזם וחמלה הם חלק מהטבע האנושי בדיוק כמו אכזריות ואלימות, אולי אפילו יותר, ובעוד שנראה שיש אנשים שהם רגישים יותר מטבעם לסבל של זרים רחוקים, אני באמת מאמינה שהיכולת להסיר את עצמכם ממרכז המעגל ולהרחיב את מעגל החמלה החוצה כדי לכלול אפילו זרים הוא בר השגה עבור כמעט כולם.
Thank you.
תודה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)