Der er en mand derude, et eller andet sted som ligner skuespilleren Idris Elba en smule, eller det gjorde han i hvert fald for 20 år siden. Jeg ved ikke andet om ham, andet end at han reddede mit liv engang ved at sætte hans eget liv i fare. Denne man løb tværs over 4 baners trafikkeret motorvej midt om natten for at bringe mig tilbage i sikkerhed efter en bilulykke der kunne have dræbt mig. Og hele oplevelsen efterlod mig selvfølgelig virkelig rystet, men den efterlod mig også med den her brændende, gnavende trang til at forstå hvorfor han gjorde det, hvilke kræfter i ham der fik ham til at træffe det valg som jeg skylder mit liv til, at risikere sit eget liv for at redde en fremmeds liv? I andre ord, hvad er årsagen til hans eller alle andres evne til næstekærlighed? Men lad mig først fortælle dig hvad der skete. Den nat, jeg var 19 år gammel
There's a man out there, somewhere, who looks a little bit like the actor Idris Elba, or at least he did 20 years ago. I don't know anything else about him, except that he once saved my life by putting his own life in danger. This man ran across four lanes of freeway traffic in the middle of the night to bring me back to safety after a car accident that could have killed me. And the whole thing left me really shaken up, obviously, but it also left me with this kind of burning, gnawing need to understand why he did it, what forces within him caused him to make the choice that I owe my life to, to risk his own life to save the life of a stranger? In other words, what are the causes of his or anybody else's capacity for altruism? But first let me tell you what happened. That night, I was 19 years old
og var på vej tilbage til mit hus i Tacome, Washington, nedad Interstate 5 motorvejen, da en lille hund pilede ud foran min bil. Og jeg gjorde præcis hvad man ikke skal gøre, hvilket er at svinge til siden for at køre udenom. Og jeg fandt ud af hvorfor man ikke bør gøre dette. Jeg ramte alligevel hunden, hvilket fik bilen til at miste grebet på vejen, og derefter snurre hen over motorvejen, indtil den endelig endte op i overhalingsbanen vendt bort fra den modkørende trafik hvor motoren så derefter døde. Og jeg var sikker på at jeg i det øjeblik også var ved at dø, men jeg døde ikke takket være den modige mands handlinger som blev nød til at træffe beslutningen i en brøkdel af et sekund efter at have set min strandede bil om at trække ind til siden og løbe over 4 baner af motorvejstrafik i mørket for at redde mit liv. Og efter at han så fik min bil til at virke igen og fik mig tilbage til sikkerhed og forsikrede sig om at jeg nok skulle klare mig, kørte han atter videre. Han fortalte mig ikke engang hans navn, og jeg er ret sikker på at jeg glemte at sige tak. Så før jeg fortsætter, vil jeg rigtig gerne bruge et øjeblik på at stoppe og sige tak til den fremmede.
and driving back to my home in Tacoma, Washington, down the Interstate 5 freeway, when a little dog darted out in front of my car. And I did exactly what you're not supposed to do, which is swerve to avoid it. And I discovered why you're not supposed to do that. I hit the dog anyways, and that sent the car into a fishtail, and then a spin across the freeway, until finally it wound up in the fast lane of the freeway faced backwards into oncoming traffic and then the engine died. And I was sure in that moment that I was about to die too, but I didn't because of the actions of that one brave man who must have made the decision within a fraction of a second of seeing my stranded car to pull over and run across four lanes of freeway traffic in the dark to save my life. And then after he got my car working again and got me back to safety and made sure I was going to be all right, he drove off again. He never even told me his name, and I'm pretty sure I forgot to say thank you. So before I go any further, I really want to take a moment to stop and say thank you to that stranger.
(Klapsalve) Jeg fortæller jer alle sammen det her
(Applause) I tell you all of this
fordi de ting der skete den nat ændrede retningen af mit liv i nogen grad.
because the events of that night changed the course of my life to some degree.
Jeg blev forsker i psykologi, og jeg har dedikeret mit arbejde til at forstå den menneskelige egenskab det er at have omsorg for andre. Hvor kommer det fra, og hvordan udvikler det sig og hvad er det for nogle ekstreme former det kan udfolde sig i? Disse spørgsmål er virkelige vigtige for vores forståelse af de basale aspekter af menneskelig social natur. Mange mennesker, og dette gælder alle fra filosoffer og økonomer til almindelige mennesker, tror at menneskelig natur er fundamental egoistisk, at vi altid kun er motiveret af vores egen trivsel. Men hvis det er sandt, hvorfor gør nogle mennesker, som den fremmede der reddede mig, uselviske ting, som at hjælpe andre når det kommer med enorme risikoer og bekostninger for dem selv? For at svare på dette spørgsmål er man nød til at udforske årsagerne til ekstraordinære handlinger af næstekærlighed, og hvad der måske gør folk der udøve disse handlinger anderledes end andre. Men indtil fornylig, er utroligt lidt arbejde om dette emne blevet udført. Handlingerne af den mand der reddede mig mødte de strengeste kriterier af næstekærlighed, hvilket er en frivillig, bekostelig adfærd
I became a psychology researcher, and I've devoted my work to understanding the human capacity to care for others. Where does it come from, and how does it develop, and what are the extreme forms that it can take? These questions are really important to understanding basic aspects of human social nature. A lot of people, and this includes everybody from philosophers and economists to ordinary people believe that human nature is fundamentally selfish, that we're only ever really motivated by our own welfare. But if that's true, why do some people, like the stranger who rescued me, do selfless things, like helping other people at enormous risk and cost to themselves? Answering this question requires exploring the roots of extraordinary acts of altruism, and what might make people who engage in such acts different than other people. But until recently, very little work on this topic had been done. The actions of the man who rescued me meet the most stringent definition of altruism, which is a voluntary, costly behavior
motiveret af ønsket om at hjælpe et andet individ. Så det er en uselvisk handling kun ment til at være til fordel for den anden. Hvad kunne på nogen måde forklare en handling som den? Et svar er selvfølgelig medfølelse, hvilket er nøglen til næstekærlighed. Men så bliver spørgsmålet, hvorfor virker det så som om nogle mennesker har mere af dette end andre? Og svaret er måske at hjernerne fra meget uselviske mennesker er anderledes i fundamentale veje. Men for at finde ud af hvordan,
motivated by the desire to help another individual. So it's a selfless act intended to benefit only the other. What could possibly explain an action like that? One answer is compassion, obviously, which is a key driver of altruism. But then the question becomes, why do some people seem to have more of it than others? And the answer may be that the brains of highly altruistic people are different in fundamental ways. But to figure out how,
startede jeg i den modsatte ende, med psykopater. En almindelig fremgangsmåde til at forstå basale aspekter af menneskelig natur, som ønsket om at hjælpe andre, er at studere studere folk hvori dette ønske ikke findes, og psykopater er præcis denne slags mennesker. Psykopati er en udviklingsmæssig sygdom med stærk genetisk oprindelse, og den resulterer i en personlighed der er kold og ligeglad og en tendens til at tage del i asocial og til tider meget voldelig adfærd. Engang foretog mine kollegaer og jeg på Det Nationale Institut for Psykisk Helbred nogle af de aller første hjernebilleddannelser af psykopatiske unge, og vores resultater, og nu resultaterne fra andre forskere, har vist at folk der er psykopatiske meget ofte fremviser tre karaktertræk. For det første, selvom de generelt ikke er ufølsomme over for andre menneskers følelser, er de ufølsomme over for tegn om at andre mennesker er i nød. Og de har især svært ved at genkende frygtsomme ansigtsudtryk som dette. Og frygtsomme ansigtsudtryk udtrykker hastende behov og følelsesladet lidelse, og de fremkalder ofte medfølelse og et ønske om at hjælpe i folk som ser dem, så det giver mening at folk som normalt viser mangel på medfølelse også plejer at være ufølsomme over for disse signaler. Den del af hjernen der er mest essentiel i genkendelsen af frygtsomme ansigtsudtryk
I actually started from the opposite end, with psychopaths. A common approach to understanding basic aspects of human nature, like the desire to help other people, is to study people in whom that desire is missing, and psychopaths are exactly such a group. Psychopathy is a developmental disorder with strongly genetic origins, and it results in a personality that's cold and uncaring and a tendency to engage in antisocial and sometimes very violent behavior. Once my colleagues and I at the National Institute of Mental Health conducted some of the first ever brain imaging research of psychopathic adolescents, and our findings, and the findings of other researchers now, have shown that people who are psychopathic pretty reliably exhibit three characteristics. First, although they're not generally insensitive to other people's emotions, they are insensitive to signs that other people are in distress. And in particular, they have difficulty recognizing fearful facial expressions like this one. And fearful expressions convey urgent need and emotional distress, and they usually elicit compassion and a desire to help in people who see them, so it makes sense that people who tend to lack compassion also tend to be insensitive to these cues. The part of the brain that's the most important for recognizing fearful expressions
bliver kaldt mandelkernen. Der er meget sjældne tilfælde af folk der mangler mandelkernen helt, og de er dybt svækkede når det kommer til at genkende frygtsomme ansigtsudtryk. Og mens raske voksne og børn normalt viser store stigninger i mandelkerne aktivitet når de kigger på frygtsomme ansigtsudtryk, er psykopaters mandelkerner under-reaktive til disse udtryk. Nogle gange reagerer de ikke overhovedet, hvilket måske er derfor de har svært ved at opfange disse signaler. Endeligt er psykopaters mandelkerner mindre end gennemsnittet med omkring 18 til 20 procent.
is called the amygdala. There are very rare cases of people who lack amygdalas completely, and they're profoundly impaired in recognizing fearful expressions. And whereas healthy adults and children usually show big spikes in amygdala activity when they look at fearful expressions, psychopaths' amygdalas are underreactive to these expressions. Sometimes they don't react at all, which may be why they have trouble detecting these cues. Finally, psychopaths' amygdalas are smaller than average by about 18 or 20 percent.
Så alle af disse opdagelser er pålidelige og robuste, og de er meget interessante. Men husk på at min primære interesse ikke er at forstå hvorfor folk ikke tænker på andre. Men hellere hvorfor de gør. Så det egentlige spørgsmål er, kunne ekstraordinær næstekærlighed, hvilket er det modsatte af psykopati i forhold til medfølelse og ønsket om at hjælpe andre, komme fra en hjerne der også er det modsatte af psykopati? En form for antipsykopatisk hjerne, der er bedre til at genkende andre folks frygt, en mandelkerne der er mere reaktiv til disse udtryk og som måske også er større end gennemsnittet?
So all of these findings are reliable and robust, and they're very interesting. But remember that my main interest is not understanding why people don't care about others. It's understanding why they do. So the real question is, could extraordinary altruism, which is the opposite of psychopathy in terms of compassion and the desire to help other people, emerge from a brain that is also the opposite of psychopathy? A sort of antipsychopathic brain, better able to recognize other people's fear, an amygdala that's more reactive to this expression and maybe larger than average as well?
Som min forskning nu har vist, er alle tre ting sande. Og vi opdagede dette ved at teste en befolkning af ekstraordinære altruister. Disse er mennesker som har givet en af deres nyrer til en komplet fremmed. De her er mennesker som har meldt sig frivilligt til at undergå alvorlige operationer så en af deres nyrer kan blive fjernet og blive transporteret ind i en meget syg fremmed som de aldrig har mødt og nok heller aldrig vil. "Hvorfor ville nogen nogensinde gøre det?" er et meget normalt spørgsmål. Og svaret er måske at hjernerne fra disse ekstraordinære altruister har specielle karaktertræk. De er bedre til at genkedende andre menneskers frygt. De er bogstaveligt talt bedre til at fornemme når andre mennesker er bekymrede. Det er måske fordi deres mandelkerne er mere reaktiv overfor disse udtryk. Og husk på at dette er den samme del af hjernen som vi fandt under-reaktiv hos folk som er psykopatiske. Og tilsidst er deres mandelkerner også større end gennemsnittet med omkring otte procent. Så sammenlagt tyder disse data på eksistensen i verden af noget som et omsorgskontinuum der på den ene side er forankret af folk som er meget psykopatiske, og på den anden side af folk som er meget medmenneskelige
As my research has now shown, all three things are true. And we discovered this by testing a population of truly extraordinary altruists. These are people who have given one of their own kidneys to a complete stranger. So these are people who have volunteered to undergo major surgery so that one of their own healthy kidneys can be removed and transplanted into a very ill stranger that they've never met and may never meet. "Why would anybody do this?" is a very common question. And the answer may be that the brains of these extraordinary altruists have certain special characteristics. They are better at recognizing other people's fear. They're literally better at detecting when somebody else is in distress. This may be in part because their amygdala is more reactive to these expressions. And remember, this is the same part of the brain that we found was underreactive in people who are psychopathic. And finally, their amygdalas are larger than average as well, by about eight percent. So together, what these data suggest is the existence of something like a caring continuum in the world that's anchored at the one end by people who are highly psychopathic, and at the other by people who are very compassionate
og som er drevet til meget næstekærlige handlinger. Men jeg burde tilføje at det der gør disse altruister så anderledes ikke bare er, at de er mere medmenneskelige end gennemsnittet. Det er de, men hvad der er endnu mere udsædvanligt ved dem er at de ikke kun er altruistiske og medmenneskelige overfor deres inderste kreds af venner og familie. Fordi det er ikke ekstraordinært at vise medmenneskelighed overfor de personer du elsker og kender. Utrolig ekstraordinære altruisters medfølelse går langt ud over den cirkel, selv ud over cirklen der består af deres bekendte helt ud til folk som de slet ikke kender, komplet fremmede,
and driven to acts of extreme altruism. But I should add that what makes extraordinary altruists so different is not just that they're more compassionate than average. They are, but what's even more unusual about them is that they're compassionate and altruistic not just towards people who are in their own innermost circle of friends and family. Right? Because to have compassion for people that you love and identify with is not extraordinary. Truly extraordinary altruists' compassion extends way beyond that circle, even beyond their wider circle of acquaintances to people who are outside their social circle altogether, total strangers,
ligesom den mand der reddede mig. Og jeg har nu haft chancen for at spørge en masse altruistiske donorer hvordan de kan styre at have en så bred cirkel af medfølelse der gør at de er villige til at give deres nyre til en helt fremmed.
just like the man who rescued me. And I've had the opportunity now to ask a lot of altruistic kidney donors how it is that they manage to generate such a wide circle of compassion that they were willing to give a complete stranger their kidney.
Og jeg fandt ud af at det er et meget svært spørgsmål for dem at svare på. "Hvordan kan det være at du er villig til at gøre det, når så mange andre mennesker ikke er? spørger jeg. Du er en af de mindre end 2.000 amerikanere
And I found it's a really difficult question for them to answer. I say, "How is it that you're willing to do this thing when so many other people don't? You're one of fewer than 2,000 Americans
der nogensinde har givet deres nyre til en fremmed.
who has ever given a kidney to a stranger.
Hvad er det der gør dig så speciel?" Og hvad svarer de? De svarer, "Ingenting.
What is it that makes you so special?" And what do they say? They say, "Nothing.
Der er intet specielt ved mig. Jeg er bare ligesom alle andre." Og jeg synes at det er et meget slående svar, fordi det antyder at altruisternes cirkler ikke ser sådan her ud, men at de ser mere sådan her ud. De har ingen midte. De her altruister tænker overhovedet ikke på dem selv som centrum for noget som helst, som værende bedre eller generelt vigtigere end andre. Da jeg spurgte en altruist hvorfor det gav mening for hende at donere sin nyre svarede hun
There's nothing special about me. I'm just the same as everybody else." And I think that's actually a really telling answer, because it suggests that the circles of these altruists don't look like this, they look more like this. They have no center. These altruists literally don't think of themselves as being at the center of anything, as being better or more inherently important than anybody else. When I asked one altruist why donating her kidney made sense to her, she said, "Because it's not about me."
"Fordi det ikke handler om mig" En anden sagde "Jeg er ikke anderledes. Jeg er ikke unik. Din forskning her vil vise at jeg er præcis som dig." Jeg tror den bedste beskrivelse af denne fantastiske mangel på selvcentrerethed er ydmyghed, hvilket er den egenskab der ifølge St. Augustine gør mænd til engle. Og hvorfor det? Hvis der ikke er noget centrum i din cirkel, kan der heller ikke være nogle indre eller ydre ringe,
Another said, "I'm not different. I'm not unique. Your study here is going to find out that I'm just the same as you." I think the best description for this amazing lack of self-centeredness is humility, which is that quality that in the words of St. Augustine makes men as angels. And why is that? It's because if there's no center of your circle, there can be no inner rings or outer rings,
ingen der er mere eller mindre værdig din omsorg og medfølelse end andre. Og jeg tror det er det der virkelig adskiller ekstraordinære altruister fra den gennemsnitlige person. Men jeg tror også at dette er et livssyn der er opnåeligt af mange og måske endda de fleste mennesker. Og det tror jeg fordi udbredelser af næstekærlighed og medfølelse allerede sker overalt. Psykologen Steven Pinker og andre har vist at folk overalt i verden er blevet mindre og mindre godtagende overfor lidelse i de altid voksende cirkler af hinanden, hvilket har medført fald i alle former for mishandling og vold, fra dyremishandling til vold i hjemmet til dødsstraf. Og det har medført stigninger i alle former for næstekærlighed. For hundrede år siden ville folk have tænkt at det var latterligt hvor normalt og almindeligt det er for folk at donere deres blod og knoglemarv
nobody who is more or less worthy of your care and compassion than anybody else. And I think that this is what really distinguishes extraordinary altruists from the average person. But I also think that this is a view of the world that's attainable by many and maybe even most people. And I think this because at the societal level, expansions of altruism and compassion are already happening everywhere. The psychologist Steven Pinker and others have shown that all around the world people are becoming less and less accepting of suffering in ever-widening circles of others, which has led to declines of all kinds of cruelty and violence, from animal abuse to domestic violence to capital punishment. And it's led to increases in all kinds of altruism. A hundred years ago, people would have thought it was ludicrous how normal and ordinary it is for people to donate their blood and bone marrow
til komplet fremmede i dag. Er det muligt at folk 100 år fra nu vil tænke at det er lige så at almindeligt og normalt at donere en nyre til en fremmed som vi tænker det at donere blod og knoglemarv er i dag? Måske. Så hvad er årsagen til alle disse fantastiske forandringer? I nogle tilfælde synes det at skyldes stigning i rigdom og levestandarder. Efterhånden som samfund bliver rigere og bedre stillet begynder folk at kigge udad og som resultat begynder alle former for næstekærlighed mod fremmede at stige, lige fra frivilligt arbejde til velgørenheds donationer og endda altruistiske nyredonationer. Men alle disse forandringer giver også et mærkeligt og paradoksalt resultat hvilket er at selvom verden er ved at blive bedre og mere humant sted at være, hvilket den er er der en meget almindelig opfattelse af at den er ved at blive værre, og ondere, hvilket den ikke er. Og jeg ved ikke helt hvorfor folk har den opfattelse, men jeg tror måske det er fordi vi ved så meget mere om den lidelse der hærger fremmede fra fjerntliggende steder, og at vi nu bekymrer os meget mere om den lidelse der hærger disse fremmede. Men det der er sikkert er at de forandringer vi ser viser at årsagerne til næstekærlighed og medfølelse lige så meget er dele af menneskelig natur som mishandling og vold er, måske endda mere, og selvom nogle mennesker generelt ser ud til at være mere sensitive
to complete strangers today. Is it possible that a hundred years from now people will think that donating a kidney to a stranger is just as normal and ordinary as we think donating blood and bone marrow is today? Maybe. So what's at the root of all these amazing changes? In part it seems to be increases in wealth and standards of living. As societies become wealthier and better off, people seem to turn their focus of attention outward, and as a result, all kinds of altruism towards strangers increases, from volunteering to charitable donations and even altruistic kidney donations. But all of these changes also yield a strange and paradoxical result, which is that even as the world is becoming a better and more humane place, which it is, there's a very common perception that it's becoming worse and more cruel, which it's not. And I don't know exactly why this is, but I think it may be that we now just know so much more about the suffering of strangers in distant places, and so we now care a lot more about the suffering of those distant strangers. But what's clear is the kinds of changes we're seeing show that the roots of altruism and compassion are just as much a part of human nature as cruelty and violence, maybe even more so, and while some people do seem to be inherently more sensitive
overfor lidelserne fra andre mennesker de ikke kender, tror jeg virkelig på at evnen til at fjerne sig selv
to the suffering of distant others, I really believe that the ability to remove oneself
fra cirkelens centrum og udvide ens cirkel af medfølelse udad til selv at inkludere fremmede er inden for rækkevide for næsten alle. Tak. (Klapsalve)
from the center of the circle and expand the circle of compassion outward to include even strangers is within reach for almost everyone. Thank you. (Applause)