Πόσοι άνθρωποι χρειάζονται για να παραχθεί ένα φλυτζάνι καφέ; Για πολλούς από εμάς αρκεί να κάνουμε δυο βήματα και να τον σερβίρουμε. Αλλά αυτό το απλό, βασικό προϊόν, είναι αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας διαδικασίας με κόστος και πολυπλοκότητα σε βαθμό που δεν φαντάζεστε.
How many people does it take to make a cup of coffee? For many of us, all it takes is a short walk and a quick pour. But this simple staple is the result of a globe-spanning process whose cost and complexity are far greater than you might imagine.
Ξεκινάει σε ένα μέρος όπως την απόμακρη πόλη της Κολομβίας, το Πιταλίτο. Εδώ, οι οικογενειακές φάρμες έχουν ευκρινή τοπικά δάση για να ανοίξουν χώρο σε ομοιόμορφες σειρές καφεόδεντρων. Αυτά τα θαμνώδη φυτά πρωτοεξημερώθηκαν στην Αιθιοπία και τώρα καλλιεργούνται σε πολλές περιοχές του Ισημερινού. Κάθε θάμνος είναι γεμάτος με καρπούς που λέγονται «καφεόδεντρα». Εφόσον τα φρούτα στο ίδιο κλαδί ωριμάζουν σε διαφορετικούς χρόνους, συλλέγονται καλύτερα με το χέρι, αλλά κάθε φάρμα έχει τη δική της μέθοδο κατεργασίας του φρούτου. Στο Πιταλίτο οι καλλιεργητές μοχθούν ολημερίς σε μεγάλα υψόμετρα, συλλέγοντας συχνά 25 κιλά ανά βάρδια με πολύ χαμηλό μισθό.
It begins in a place like the remote Colombian town of Pitalito. Here, family farms have clear cut local forests to make room for neat rows of Coffea trees. These shrub-like plants were first domesticated in Ethiopia and are now cultivated throughout equatorial regions. Each shrub is filled with small berries called "coffee cherries." Since fruits on the same branch can ripen at different times, they’re best picked by hand, but each farm has its own method for processing the fruit. In Pitalito, harvesters toil from dawn to dusk at high altitudes, often picking over 25 kilograms per shift for very low wages.
Οι εργάτες παραδίδουν τους καρπούς τους στην υγρή άλεση. Η μηχανή διαχωρίζει τους σπόρους από το φρούτο και μετά τους ξεδιαλέγει ανά πυκνότητα. Οι πιο βαριοί, πιο εύγευστοι σπόροι βουλιάζουν στην άλεση, όπου συλλέγονται και μεταφέρονται για ζύμωση σε μια μπανιέρα με νερό για μία με δυο μέρες. Mετά οι εργάτες ξεπλένουν τους καρπούς που έμειναν και ξηραίνουν τους σπόρους. Ορισμένες φάρμες χρησιμοποιούν μηχανήματα για τη διαδικασία, αλλά στο Πιταλίτο οι σπόροι απλώνονται σε μεγάλες διχτυωτές σχάρες. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες οι εργάτες σκαλίζουν τους σπόρους για να βεβαιωθούν ότι ξηραίνονται ομοιόμορφα. Μόλις οι καρποί ξηρανθούν, ένα φορτηγό τους μεταφέρει σε έναν κοντινό ανεμόμυλο με πολλά ειδικά μηχανήματα. Ένας αεριστήρας ξεδιαλέγει τους σπόρους ανά πυκνότητα, μια συλλογή κοσκίνων τα καθαρίζουν βάσει μεγέθους, κι ένας οπτικός σαρωτής τα ξεδιαλέγει ανά χρώμα.
The workers deliver their picked cherries to the wet mill. This machine separates the seeds from the fruit, and then sorts them by density. The heaviest, most flavorful seeds sink to the bottom of the mill, where they’re collected and taken to ferment in a tub of water for one or two days. Then, workers wash off the remaining fruit and put the seeds out to dry. Some farms use machines for this process, but in Pitalito, seeds are spread onto large mesh racks. Over the next three weeks, workers rake the seeds regularly to ensure they dry evenly. Once the coffee beans are dry, a truck takes them to a nearby mill with several specialized machines. An air blower re-sorts the seeds by density, an assortment of sieves filter them by size, and an optical scanner sorts by color.
Σ′ αυτό το σημείο οι λεγόμενοι βαθμολογητές επιλέγουν δείγματα καρπών για καβούρντισμα και βράσιμο. Σε μια διαδικασία που λέγεται «cupping» αξιολογούν το άρωμα, τη γεύση του καφέ, και την αίσθηση στο στόμα καθορίζοντας την ποιότητά του. Αυτοί οι ειδικοί βαθμολογούν τους κόκκους και τους ετοιμάζουν για μεταφορά. Οι εργάτες φορτώνουν σακιά που περιέχουν έως 70 κιλά αποξηραμένων και διαλεγμένων κόκκων καφέ σε εμπορευματοκιβώτια που το καθένα μεταφέρει έως και 21 μετρικούς τόνους καφέ.
At this point, professionals called Q-graders select samples of beans to roast and brew. In a process called "cupping," they evaluate the coffee’s taste, aroma, and mouthfeel to determine its quality. These experts give the beans a grade, and get them ready to ship. Workers load burlap sacks containing up to 70 kilograms of dried and sorted coffee beans onto steel shipping containers, each able to carry up to 21 metric tons of coffee.
Από τροπικά λιμάνια τα φορτηγά πλοία με πλήρωμα πάνω από 25 άτομα μεταφέρουν καφέ παγκοσμίως. Αλλά καμία χώρα δεν εισάγει περισσότερο καφέ από τις ΗΠΑ, με τη Νέα Υόρκη μόνο να καταναλώνει εκατομμύρια φλυτζάνια ημερησίως. Μετά το μακρινό ταξίδι από την Κολομβία έως το Νιου Τζέρσεϊ, οι κόκκοι του καφέ μας περνούν στα τελωνεία. Μόλις οι λιμενεργάτες ξεφορτώσουν το εμπορευματοκιβώτιο, ένας στόλος φορτηγών μεταφέρουν τον καφέ στην πλησιέστερη αποθήκη, κι ύστερα σε ένα καφεκοπτείο. Εδώ οι κόκκοι καβουρντίζονται σε μια μηχανή από έναν μεταλλικό βραχίονα και θερμαίνονται από μια φωτιά που λειτουργεί με αέριο. Οι κοντινοί αισθητήρες ελέγχουν το επίπεδο υγρασίας του καφέ, τη χημική σταθερότητα, και τη θερμοκρασία, ενώ εκπαιδευμένοι μηχανικοί του καφέ ρυθμίζουν τα επίπεδα καθόλη τη δωδεκάλεπτη διάρκεια του καβουρντίσματος. Αυτή η διαδικασία απελευθερώνει λάδι μες στον σπόρο, μεταμορφώνοντας τους σπόρους σε αλεσμένους, ζυμωμένους κόκκους με ένα σκούρο καφέ χρώμα και πλούσιο άρωμα. Μετά το καβούρντισμα, οι εργάτες φορτώνουν τους κόκκους σε τσάντες δυόμισι κιλών, τις οποίες παραδίδουν τα φορτηγάκια σε καφέ και καταστήματα σε όλη την πόλη.
From tropical ports, cargo ships crewed by over 25 people transport coffee around the world But no country imports more coffee than the United States, with New York City alone consuming millions of cups every day. After the long journey from Colombia to New Jersey, our coffee beans pass through customs. Once dockworkers unload the container, a fleet of eighteen-wheelers transport the coffee to a nearby warehouse, and then to a roastery. Here the beans go into a roasting machine, stirred by a metallic arm and heated by a gas-powered fire. Nearby sensors monitor the coffee’s moisture level, chemical stability, and temperature, while trained coffee engineers manually adjust these levels throughout the twelve-minute roasting cycle. This process releases oil within the seed, transforming the seeds into grindable, brewable beans with a dark brown color and rich aroma. After roasting, workers pack the beans into five-pound bags, which a fleet of vans deliver to cafes and stores across the city.
Ο καφές τώρα βρίσκεται τόσο κοντά που μπορείς να τον μυρίσεις, αλλά χρειάζεται κι άλλη βοήθεια για τον τελικό προορισμό. Κάθε επιχείρηση καφέ έχει έναν επικεφαλή αγοραστή ο οποίος συλλέγει προσεκτικά τους κόκκους παγκοσμίως. Ομάδες εφοδιαστικής αλυσίδας διαχειρίζονται τις διανομές, και σπουδαίοι μπαρίστα σε όλη την πόλη σερβίρουν αυτό το καφεϊνούχο ελιξήριο σε χιλιάδες βιαστικούς πελάτες.
The coffee is now so close you can smell it, but it needs more help for the final stretch. Each coffee company has a head buyer who carefully selects beans from all over the world. Logistics teams manage bean delivery routes, and brave baristas across the city serve this caffeinated elixir to scores of hurried customers.
Τελικά, χρειάζεται εκατοντάδες ανθρώπους για να μεταφερθεί ο καφές, δίχως να συμπεριλαμβάνουμε τους πάντες που διατηρούν την υποδομή που καθιστά εφικτό το ταξίδι. Πολλά άτομα δουλεύουν με χαμηλές απολαβές σε επικίνδυνες συνθήκες, και ορισμένοι δεν πληρώνονται καθόλου. Ενώ μπορεί να θαυμάζουμε το παγκόσμιο δίκτυο πίσω από αυτό το εμπόρευμα, ας βεβαιωθούμε ότι δεν αποτιμούμε το τελικό προϊόν πιο πολύ από τους παραγωγούς του.
All in all, it takes hundreds of people to get coffee to its intended destination— and that’s not counting everyone maintaining the infrastructure that makes the journey possible. Many of these individuals work for low pay in dangerous conditions— and some aren’t paid at all. So while we might marvel at the global network behind this commodity, let’s make sure we don’t value the final product more than the people who make it.