Δεν μου αρέσει να καυχιέμαι, αλλά είμαι πολύ καλός στο να βρίσκω πράγματα να με ενοχλούν. Είναι πραγματικά η ειδικότητά μου. Μπορώ να ακούσω 100 κομπλιμέντα και μία προσβολή, και τι θυμάμαι; Τη μία προσβολή. Σύμφωνα με έρευνες, δεν είμαι ο μόνος.
So, I don't like to boast, but I am very good at finding things to be annoyed about. It is a real specialty of mine. I can hear 100 compliments and a single insult, and what do I remember? The insult. And according to the research, I'm not alone.
Δυστυχώς, ο ανθρώπινος εγκέφαλος από τη φύση του επικεντρώνεται στο αρνητικό. Αυτό ίσως να μας βοηθούσε, όταν ήμασταν άνθρωποι των σπηλαίων και προσπαθούσαμε να αποφύγουμε αρπακτικά, αλλά τώρα είναι ένας απαίσιος τρόπος ζωής. Είναι ένας πραγματικά σημαντικός παράγοντας άγχους και κατάθλιψης.
Unfortunately, the human brain is wired to focus on the negative. Now, this might have been helpful when we were cave people, trying to avoid predators, but now it's a terrible way to go through life. It is a real major component of anxiety and depression.
Οπότε πώς μπορούμε να παλέψουμε τις αρνητικές προκαταλήψεις του μυαλού; Σύμφωνα με πολλές έρευνες, ένα από τα καλύτερα όπλα είναι η ευγνωμοσύνη. Γνωρίζοντας αυτό, ξεκίνησα μια νέα παράδοση στο σπίτι μας πριν λίγα χρόνια. Πριν το γεύμα με τη γυναίκα και τα παιδιά μου, έλεγα μια προσευχή ευχαριστιών. Προσευχή δεν είναι ακριβώς η σωστή λέξη. Είμαι αγνωστικιστής, έτσι αντί να ευχαριστώ τον Θεό, θα ευχαριστούσα αυτούς που βοήθησαν στο να γίνει πραγματικότητα το φαγητό μου. Έλεγα, «Θέλω να ευχαριστήσω τον αγρότη που καλλιέργησε αυτές τις ντομάτες, τον οδηγό που έφερε αυτές τις ντομάτες στο μαγαζί και τον ταμία που χτύπησε αυτές τις ντομάτες».
So how can we fight the brain's negative bias? According to a lot of research, one of the best weapons is gratitude. So knowing this, I started a new tradition in our house a couple of years ago. Before a meal with my wife and kids, I would say a prayer of thanksgiving. Prayer is not quite the right word. I'm agnostic, so instead of thanking God, I would thank some of the people who helped make my food a reality. I'd say, "I'd like to thank the farmer who grew these tomatoes, and the trucker who drove these tomatoes to the store, and the cashier who rang these tomatoes up."
Και νόμιζα ότι πήγαινε καλά, αυτή η παράδοση. Τότε μια μέρα, ο μόλις 10 ετών γιος μου, μου είπε, «Ξέρεις, μπαμπά, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι στο διαμέρισμα μας. Δεν σε ακούν. Αν στην αλήθεια σε ένοιαζε, θα πήγαινες και θα τους ευχαριστούσες αυτοπροσώπως». Και σκέφτηκα, «Χμμ... Να μια ενδιαφέρουσα ιδέα».
And I thought it was going pretty well, this tradition. Then one day, my 10-year-old son said, "You know, Dad, those people aren't in our apartment. They can't hear you. If you really cared, you would go and thank them in person." And I thought, "Hmm. That's an interesting idea."
(Γέλια)
(Laughter)
Είμαι συγγραφέας, και για τα βιβλία μου μου αρέσει να μπλέκω σε περιπέτειες. Να ξεκινώ αναζητήσεις. Έτσι αποφάσισα να αντιμετωπίσω την πρόκληση του γιου μου. Έμοιαζε αρκετά εύκολη. Και για να το κάνω ακόμα πιο εύκολο, αποφάσισα να εστιάσω σ' ένα πράγμα. Ένα πράγμα που δεν ζω χωρίς αυτό. Τον πρωινό μου καφέ. Λοιπόν, αποδείχτηκε ότι δεν ήταν και τόσο εύκολο.
Now I'm a writer, and for my books I like to go on adventures. Go on quests. So I decided I'm going to take my son up on his challenge. It seemed simple enough. And to make it even simpler, I decided to focus on just one item. An item I can't live without: my morning cup of coffee. Well, it turned out to be not so simple at all.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτή η αναζήτηση μου πήρε μήνες. Και με ταξίδεψε σ' όλον τον κόσμο. Επειδή ανακάλυψα, ότι ο καφές μου δεν θα υπήρχε, χωρίς εκατοντάδες ανθρώπους, που θεωρώ δεδομένους. Έτσι θα ευχαριστούσα τον οδηγό, που έφερε τους κόκκους καφέ στην καφετέρια. Αλλά δεν θα έκανε τη δουλειά του χωρίς τον δρόμο. Έτσι, θα ευχαριστούσα αυτούς που πλακόστρωσαν τον δρόμο.
This quest took me months. It took me around the world. Because I discovered that my coffee would not be possible without hundreds of people I take for granted. So I would thank the trucker who drove the coffee beans to the coffee shop. But he couldn't have done his job without the road. So I would thank the people who paved the road.
(Γέλια)
(Laughter)
Και μετά θα ευχαριστούσα όσους έφτιαξαν την άσφαλτο για το πεζοδρόμιο. Και συνειδητοποίησα ότι ο καφές μου, όπως πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, απαιτεί τη συνδυαστική δουλειά ενός συγκλονιστικού αριθμού ανθρώπων απ' όλα τα κοινωνικά στρώματα. Αρχιτέκτονες, βιολόγοι, σχεδιαστές, ανθρακωρύχοι, αιγοβοσκοί, Προσθέστε όποιον επιθυμείτε.
And then I would thank the people who made the asphalt for the pavement. And I came to realize that my coffee, like so much else in the world, requires the combined work of a shocking number of people from all walks of life. Architects, biologists, designers, miners, goat herds, you name it.
Αποφάσισα να ονομάσω το έργο μου «Χίλια Ευχαριστώ». Επειδή κατέληξα να ευχαριστήσω πάνω από χίλιους ανθρώπους. Ήταν υπερβολικό, αλλά ήταν και υπέροχο. Επειδή μου επέτρεψε να συγκεντρωθώ σε εκατοντάδες πράγματα που πάνε σωστά κάθε μέρα, σε αντίθεση με τα τρία ή τέσσερα που πάνε λάθος. Και μου θύμισε την εκπληκτική διασύνδεση στον κόσμο μας. Πήρα δεκάδες μαθήματα κατά τη διάρκεια αυτού του εγχειρήματος, και θα εστιάσω σε πέντε απ' αυτά σήμερα.
I decided to call my project "Thanks a Thousand." Because I ended up thanking over a thousand people. And it was overwhelming, but it was also wonderful. Because it allowed me to focus on the hundreds of things that go right every day, as opposed to the three or four that go wrong. And it reminded me of the astounding interconnectedness or our world. I learned dozens of lessons during this project, but let me just focus on five today.
Μάθημα πρώτο: Κοιτάξτε ψηλά. Ξεκίνησα το μονοπάτι της ευγνωμοσύνης μου, με το να ευχαριστήσω την μπαρίστα στην τοπική καφετέρια μου, το Joe Coffee στη Νέα Υόρκη. Το όνομά της είναι Τσανγκ, και είναι από τους πιο αισιόδοξους ανθρώπους που θα γνωρίσετε. Μεγάλο χαμόγελο, ενθουσιώδεις αγκαλιές. Αλλά ακόμα και για την Τσανγκ να είναι μπαρίστα είναι δύσκολο. Και αυτό γιατί συναντά ανθρώπους σε πολύ επικίνδυνη κατάσταση.
The first is: look up. I started my trail of gratitude by thanking the barista at my local coffee shop, Joe Coffee in New York. Her name is Chung, and Chung is one of the most upbeat people you will ever meet. Big smiler, enthusiastic hugger. But even for Chung, being a barista is hard. And that's because you are encountering people in a very dangerous state.
(Γέλια)
(Laughter)
Ξέρετε πώς είμαστε προ-καφεΐνης.
You know what it is -- precaffeination.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι, η Τσανγκ έτυχε ανθρώπους που της φώναζαν μέχρι να κλάψει, συμπεριλαμβανομένου ενός 9-χρονου κοριτσιού, που δεν της άρεσε το σχέδιο που έφτιαξε η Τσανγκ στη ζεστή σοκολάτα της. Έτσι ευχαρίστησα την Τσανγκ, και με ευχαρίστησε που την ευχαρίστησα. Το σταμάτησα εκεί. Δεν ήθελα να μπω σ' έναν ατέρμονα κύκλο ευχαριστιών.
So, Chung has had people yell at her until she cried, including a nine-year-old girl, who didn't like the whipped cream design that Chung did on her hot chocolate. So I thanked Chung, and she thanked me for thanking her. I cut it off there. I didn't want to go into an infinite thanking loop.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά η Τσανγκ είπε ότι το πιο δύσκολο, είναι που κάποιοι άνθρωποι δεν της συμπεριφέρονται σαν ανθρώπινο ον, μα σαν αυτόματο μηχάνημα πώλησης. Έτσι, θα της δώσουν την πιστωτική τους κάρτα χωρίς καν να σηκώσουν τα μάτια τους απ' τα κινητά τους. Και ενώ μου το έλεγε αυτό, συνειδητοποίησα πως το έχω κάνει κι εγώ αυτό. Ήμουν τόσο μακάκας. Κι εκείνη τη στιγμή, υποσχέθηκα: Όταν θα έχω να κάνω με ανθρώπους, για δύο δευτερόλεπτα θα τους κοιτάω, θα κάνω οπτική επαφή. Διότι έτσι θα θυμάμαι, ότι έχω μπροστά μου ανθρώπινο ον. με οικογένεια και φιλοδοξίες και ντροπιαστικές αναμνήσεις από το σχολείο. Κι αυτή η μικρή στιγμή σύνδεσης είναι πολύ σημαντική για την ανθρωπιά και την ευτυχία και των δυο μας.
But Chung said that the hardest part is when people don't even treat her like a human being. They treat her like a vending machine. So, they'll hand her their credit card without even looking up from their phone. And while she's saying this, I'm realizing I've done that. I've been that a-hole. And at that moment, I pledged: when dealing with people, I'm going to take those two seconds and look at them, make eye contact. Because it reminds you, you're dealing with a human being who has family and aspirations and embarrassing high school memories. And that little moment of connection is so important to both people's humanity and happiness.
Μάθημα δεύτερο: μυρίστε τα τριαντάφυλλα. Και τη βρομιά. Και το λίπασμα. Μετά την Τσανγκ, ευχαρίστησα αυτόν τον άντρα. Τον Εντ Κόουφμαν. Ο Εντ είναι αυτός που επιλέγει ποιον καφέ σερβίρουν στην τοπική μου καφετέρια. Κάνει τον γύρο του κόσμου, στη νότια Αμερική, στην Αφρική, ψάχνοντας τους καλύτερους κόκκους καφέ. Έτσι ευχαρίστησα τον Εντ. Και σε αντάλλαγμα ο Εντ μου έδειξε πώς να γεύομαι τον καφέ σαν επαγγελματίας. Είναι αρκετά τελετουργική διαδικασία. Παίρνεις το κουτάλι σου και το βουτάς στον καφέ και μετά παίρνεις μια μεγάλη, δυνατή ρουφηξιά. Τόσο δυνατά σχεδόν σαν καρτούν. Αυτό γιατί θέλετε να απλώσετε τον καφέ σε όλο σας το στόμα. Έχετε γευστικές απολήξεις στα πλαϊνά στα μάγουλα, στον ουρανίσκο σας, πρέπει να πάει παντού. Λοιπόν ο Εντ έκανε το εξής και θα -- το πρόσωπο του φωτιζόταν και έλεγε, «Αυτός ο καφές έχει γεύση τραγανό μέλι και μήλο και νότες από χώμα και σιρόπι σφεντάμι». Και εγώ έπινα μια κουταλιά και έλεγα, «Εγώ καταλαβαίνω καφέ.
Alright, second lesson was: smell the roses. And the dirt. And the fertilizer. After Chung, I thanked this man. This is Ed Kaufmann. And Ed is the one who chooses which coffee they serve at my local coffee shop. He goes around the world, to South America, to Africa, finding the best coffee beans. So I thanked Ed. And in return, Ed showed me how to taste coffee like a pro. And it is quite a ritual. You take your spoon and you dip it in the coffee and then you take a big, loud slurp. Almost cartoonishly loud. This is because you want to spray the coffee all over your mouth. You have taste buds in the side of your cheeks, in the roof of your mouth, you've got to get them all. So Ed would do this and he would -- his face would light up and he would say, "This coffee tastes of Honeycrisp apple and notes of soil and maple syrup." And I would take a sip and I'd say, "I'm picking up coffee.
(Γέλια)
(Laughter)
Έχει γεύση καφέ».
It tastes to me like coffee."
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά εμπνευσμένος από τον Εντ, αποφάσισα να αφήσω τον καφέ να κάτσει στη γλώσσα μου για πέντε δευτερόλεπτα-- είμαστε όλοι απασχολημένοι, αλλά μπορώ να διαθέσω πέντε δευτερόλεπτα, και να σκεφτώ τη δομή και την οξύτητα και τη γλύκα. Και ξεκίνησα να το κάνω και με άλλα φαγητά. Και αυτή η ιδέα της απόλαυσης είναι τόσο σημαντική για την ευγνωμοσύνη. Οι ψυχολόγοι λένε πως η ευγνωμοσύνη είναι σταματάς μια στιγμή και να την κρατάς όσο πιο πολύ μπορείς. Και να επιβραδύνεις τον χρόνο. Ώστε η ζωή να μην περάσει σαν μια μεγάλη θολούρα, όπως συχνά γίνεται.
But inspired by Ed, I decided to really let the coffee sit on my tongue for five seconds -- we're all busy, but I could spare five seconds, and really think about the texture and the acidity and the sweetness. And I started to do it with other foods. And this idea of savoring is so important to gratitude. Psychologists talk about how gratitude is about taking a moment and holding on to it as long as possible. And slowing down time. So that life doesn't go by in one big blur, as it often does.
Το νούμερο τρία είναι: βρείτε τα κρυμμένα αριστουργήματα γύρω σας. Μία από τις αγαπημένες μου συζητήσεις φέτος ήταν με τον άνθρωπο που εφηύρε το καπάκι του καφέ μου. Και μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα σκεφτεί καθόλου τα καπάκια του καφέ. Αλλά μου άρεσε να μιλάω με αυτόν τον εφευρέτη, Νταγκ Φλέμινγκ, επειδή ήταν τόσο παθιασμένος. Και το αίμα και ο ιδρώτας και τα δάκρυα που έβαλε σε αυτό το καπάκι, και που ποτέ δεν είχα λάβει υπόψιν. Λέει ότι ένα κακό καπάκι μπορεί να σου καταστρέψει τον καφέ. Ότι μπορεί να εμποδίσει το άρωμα, το οποίο είναι τόσο σημαντικό στην εμπειρία. Επομένως αυτός-- είναι πολύ εφευρετικός. Είναι σαν τον Έλον Μασκ για τα καπάκια των καφέδων.
Number three is: find the hidden masterpieces all around you. Now, one of my favorite conversations during this year was with the guy who invented my coffee cup lid. And until this point, I had given approximately zero thought to coffee cup lids. But I loved talking to this inventor, Doug Fleming, because he was so passionate. And the blood and sweat and tears he put into this lid, and that I had never even considered. He says a bad lid can ruin your coffee. That it can block the aroma, which is so important to the experience. So he -- he's very innovative. He's like the Elon Musk of coffee lids.
(Γέλια)
(Laughter)
Λοιπόν σχεδίασε αυτό το καπάκι που έχει ένα ανάποδο εξάγωνο ώστε να βάζετε τη μύτη σας εκεί και να παίρνετε το μέγιστο άρωμα. Κι έτσι ήμουν ενθουσιασμένος να του μιλήσω, και με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχουν εκατοντάδες αριστουργήματα γύρω μας τα οποία θεωρούμε δεδομένα. Όπως ο διακόπτης στη λάμπα του γραφείου μου έχει μια μικρή εσοχή για τον αντίχειρά που ταιριάζει τέλεια στον αντίχειρά μου. Και όταν κάτι φτιάχνεται καλά, η διαδικασία από πίσω είναι σε μεγάλο βαθμό αόρατη. Αλλά το να δίνεις προσοχή σε αυτό μπορεί να ενισχύσει το θαύμα και να εμπλουτίσει τη ζωή μας.
So he designed this lid that's got an upside-down hexagon so you can get your nose right in there and get maximum aroma. And so I was delighted talking to him, and it made me realize there are hundreds of masterpieces all around us that we totally take for granted. Like the on-off switch on my desk lamp has a little indentation for my thumb that perfectly fits my thumb. And when something is done well, the process behind it is largely invisible. But paying attention to it can tap into that sense of wonder and enrich our lives.
Το νούμερο τέσσερα είναι: προσποιηθείτε το μέχρι να το νιώσετε. Κατά το τέλος του εγχειρήματος, ήμουν σε μια φρενίτιδα ευχαριστιών. Λοιπόν ήμουν -- ξυπνούσα και περνούσα κάμποσες ώρες, έγραφα ηλεκτρονικά μηνύματα, έστελνα σημειώσεις, έπαιρνα τηλέφωνα, επισκεπτόμουν άτομα για να τους ευχαριστήσω για τον ρόλο τους στον καφέ μου. Και κάποιοι από αυτούς, ειλικρινά -- δεν τους άρεσε. Θα αντιδρούσαν, «Τι είναι αυτό; Είναι κάποιο σχήμα πυραμίδας, τι θέλεις, τι πουλάς;» Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι απροσδόκητα συγκινήθηκαν. Θυμάμαι ότι κάλεσα τη γυναίκα που κάνει τον έλεγχο παρασίτων στην αποθήκη όπου σερβίρεται ο καφές μου -- Συγνώμη -- που αποθηκεύεται ο καφές μου. Και της είπα, «Αυτό ίσως ακουστεί περίεργο, αλλά θέλω να σε ευχαριστήσω που κρατάς μακριά από τον καφέ μου τα έντομα». Και αυτή είπε, «Λοιπόν, αυτό ακούγεται περίεργο, αλλά μόλις μου έφτιαξες τη μέρα». Ήταν σαν ένα τηλεφώνημα αντι-φάρσας. Και δεν επηρέασε μόνο αυτή, επηρέασε και εμένα. Γιατί ξυπνούσα κάθε πρωί στην κανονική μου διάθεση, δηλαδή γκρινιάρης, αλλά πίεζα τον εαυτό μου να γράψει ένα ευχαριστήριο μήνυμα και μετά ένα ακόμα και μετά και άλλο ένα. Και αυτό που ανακάλυψα είναι ότι αν πράττεις σαν να είσαι ευγνώμων, τελικά γίνεσαι πραγματικά ευγνώμων. Η δύναμη των πράξεων μας για να αλλάξουμε το μυαλό μας είναι εκπληκτικές. Συχνά πιστεύουμε ότι η σκέψη αλλάζει τη συμπεριφορά, αλλά η συμπεριφορά πολύ συχνά αλλάζει τη σκέψη.
Number four is: fake it till you feel it. By the end of the project, I was just in a thanking frenzy. So I was -- I would get up and spend a couple hours, I'd write emails, send notes, make phone calls, visit people to thank them for their role in my coffee. And some of them, quite honestly -- not that into it. They would be like, "What is this? Is this a pyramid scheme, what do you want, what are you selling?" But most people were surprisingly moved. I remember, I called the woman who does the pest control for the warehouse where my coffee is served -- I'm sorry -- where my coffee is stored. And I said, "This may sound strange, but I want to thank you for keeping the bugs out of my coffee." And she said, "Well, that does sound strange, but you just made my day." And it was like an anti-crank phone call. And it didn't just affect her, it affected me. Because I would wake up every morning in my default mood, which is grumpiness, but I would force myself to write a thank-you note and then another and then another. And what I found was that if you act as if you're grateful, you eventually become grateful for real. The power of our actions to change our mind is astounding. So, often we think that thought changes behavior, but behavior very often changes our thought.
Και επιτέλους, το τελευταίο μάθημα για το οποίο θέλω να σας πω είναι: εξασκήστε τους έξι βαθμούς ευγνωμοσύνης. Και κάθε μέρος, κάθε στάση σε αυτό το μονοπάτι ευγνωμοσύνης θα δημιουργούσε άλλα 100 άτομα που θα μπορούσα να ευχαριστήσω. Έτσι πήγα στην Κολομβία να ευχαριστήσω τους αγρότες που καλλιέργησαν τους κόκκους. Και ήταν μια μικρή ορεινή πόλη, και έφτασα εκεί μέσα από καμπυλωτούς δρόμους με βράχια. Και κάθε φορά που περνάγαμε μια κλειστή τροφή ο οδηγός έκανε τον σταυρό του. Και εγώ ήμουν κάπως, «Σε ευχαριστώ.
And finally, the last lesson I want to tell you about is: practice six degrees of gratitude. And every place, every stop on this gratitude trail would give birth to 100 other people that I could thank. So I went down to Colombia to thank the farmers who grow my coffee beans. And it was in a small mountain town, and I was driven there along these curvy, cliffside roads. And every time we went around a hairpin turn the driver would do the sign of the cross. And I was like, "Thank you for that.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά μπορείς να το κάνεις ενώ έχεις τα χέρια σου στο τιμόνι; Επειδή είμαι τρομοκρατημένος;» Αλλά τα καταφέραμε. Και γνώρισα τους αγρότες, τα αδέρφια Γκουαρνίζο. Έχουν μια μικρή φάρμα, κάνουν σπουδαίο καφέ, πληρώνονται παραπάνω από τις τιμές του δίκαιου εμπορίου. Και μου έδειξαν πώς καλλιεργείται ο καφές. Ο κόκκος είναι μέσα στον καρπό που ονομάζεται κεράσι καφέ. Και τους ευχαρίστησα. Και είπαν, «Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς 100 άλλους ανθρώπους». H μηχανή που βγάζει τον πολτό από φρούτο φτιάχνεται στη Βραζιλία, και το αγροτικό που οδηγούν στη φάρμα, μέρη του οποίου είναι φτιαγμένα σε όλο τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, η Αμερική εξάγει ατσάλι στην Κολομβία. Συνεπώς πήγα στην Ιντιάνα, και ευχαρίστησα τους κατασκευαστές ατσαλιού. Επισημαίνω ότι δεν χρειάζεται ένα χωριό για να φτιαχτεί ένα φλιτζάνι καφέ. Χρειάζεται όλος ο κόσμος για να φτιαχτεί ένα φλιτζάνι καφέ.
But can you do that while keeping your hands on the wheel? Because I am terrified." But we made it. And I met the farmers, the Guarnizo brothers. It's a small farm, they make great coffee, they're paid above fair-trade prices for it. And they showed me how the coffee is grown. The bean is actually inside this fruit called the coffee cherry. And I thanked them. And they said, "Well, we couldn't do our job without 100 other people." The machine that depulps the fruit is made in Brazil, and the pickup truck they drive around the farm, that is made from parts from all over the world. In fact, the US exports steel to Colombia. So I went to Indiana, and I thanked the steel makers. And it just drove home that it doesn't take a village to make a cup of coffee. It takes the world to make a cup of coffee.
Και η παγκόσμια οικονομία, αυτή η παγκοσμιοποίηση, έχει μειονεκτήματα. Αλλά πιστεύω τα μακροπρόθεσμα θετικά είναι πολύ πιο σπουδαία, ότι η εξέλιξη είναι πραγματική. Έχουμε κάνει βελτιώσεις τα τελευταία 50 χρόνια, η παγκόσμια φτώχεια έχει μειωθεί. Και πρέπει να αντισταθούμε στον πειρασμό να υποχωρούμε στα σιλό μας. Και θα έπρεπε να αντισταθούμε σε αυτή την έκρηξη για απομονωτισμό και σωβινισμό.
And this global economy, this globalization, it does have downsides. But I believe the long-term upsides are far greater, that progress is real. We have made improvements in the last 50 years, poverty worldwide has gone down. And that we should resist the temptation to retreat into our silos. And we should resist this upsurge in isolationism and jingoism.
Που με φέρνει στο τελικό μου επιχείρημα. Το οποίο είναι η ελπίδα να χρησιμοποιούμε την ευγνωμοσύνη ως σπίθα για δράση. Κάποιοι ανησυχούν ότι η ευγνωμοσύνη έχει ένα μειονέκτημα. Ότι θα είμαστε τόσο ευγνώμονες, που θα είμαστε αυτάρεσκοι. Θα είμαστε, «Ω, όλα είναι υπέροχα, είμαι τόσο ευγνώμων». Λοιπόν, αποδεικνύεται, ότι ισχύει το αντίθετο. Έρευνες δείχνουν ότι όσο περισσότερο ευγνώμων είστε, τόσο πιο πιθανό είναι να βοηθήσετε άλλους. Όταν είστε σε κακή κατάσταση, συχνά εστιάζετε στις προσωπικές σας ανάγκες. Αλλά η ευγνωμοσύνη σας κάνει να θέλετε να ανταποδώσετε. Και το βίωσα προσωπικά αυτό. Θέλω να πω, ότι δεν είμαι η Μητέρα Τερέζα, Ακόμα είμαι ένας εγωιστής μπάσταρδος τον περισσότερο χρόνο. Αλλά είμαι καλύτερος απ' ό,τι ήμουν πριν από αυτό το εγχείρημα. Και αυτό γιατί με έκανε να συνειδητοποιήσω την εκμετάλλευση στην αλυσίδα τροφοδοσίας. Μου θύμισε ότι αυτό που θεωρώ δεδομένο δεν είναι διαθέσιμο σε εκατομμύρια άτομα στον κόσμο.
Which brings me to my final point. Which is my hope that we use gratitude as a spark to action. Some people worry that gratitude has a downside. That we'll be so grateful, that we'll be complacent. We'll be so, "Oh, everything's wonderful, I'm so grateful." Well, it turns out, the opposite is true. The research shows that the more grateful you are, the more likely you are to help others. When you're in a bad state, you're often more focused on your own needs. But gratitude makes you want to pay it forward. And I experienced this personally. I mean, I'm not Mother Teresa, I'm still a selfish bastard a huge amount of the time. But I'm better than I was before this project. And that's because it made me aware of the exploitation on the supply chain. It reminded me that what I take for granted is not available to millions of people around the world.
Όπως το νερό. Ο καφές είναι 98.8 τοις εκατό νερό. Έτσι σκέφτηκα ότι θα πρέπει να ευχαριστήσω τους ανθρώπους στη δεξαμενή της Νέας Υόρκης, εκατοντάδες από αυτούς, που μου παρέχουν νερό, και το θαύμα να μπορώ να γυρίσω έναν μοχλό και να έχω ασφαλές νερό. Και εκατομμύρια άτομα στον κόσμο δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια και πρέπει να περπατήσουν ώρες για να πάρουν ασφαλές νερό. Με ενέπνευσε να δω τι θα μπορούσα να κάνω για να τους βοηθήσω να έχουν πρόσβαση, και έκανα έρευνα και βρήκα μια θαυμάσια ομάδα που ονομάζονται Διανεμητές για Ασφαλές Νερό. Και συμμετείχα. Και δεν προσδοκώ η επιτροπή των βραβείων Νόμπελ να μου χτυπήσει την πόρτα, αλλά είναι ένα μικρό βήμα, είναι κάτι. Και συμβαίνει λόγω της ευγνωμοσύνης. Και γι' αυτό ενθαρρύνω ανθρώπους, φίλους, οικογένεια, να ακολουθήσουν τα δικά τους μονοπάτια ευγνωμοσύνης. Διότι είναι μια εμπειρία που σου αλλάζει τη ζωή.
Like water. Coffee is 98.8 percent water. So I figured I should go and thank the people at the New York reservoir, hundreds of them, who provide me water, and this miracle that I can turn a lever and get safe water. And that millions of people around the world don't have this luxury and have to walk hours to get safe water. It inspired me to see what I could do to help people get more access, and I did research and found a wonderful group called Dispensers for Safe Water. And I got involved. And I'm not expecting the Nobel Prize committee to knock down my door, but it's a baby step, it's a little something. And it's all because of gratitude. And it's why I encourage people, friends, family, to follow gratitude trails of their own. Because it's a life-transforming experience.
Δεν χρειάζεται να είναι ο καφές. Μπορεί να είναι οτιδήποτε. Μπορεί να είναι ένα ζευγάρι κάλτσες, μια λάμπα. Δεν χρειάζεται να ταξιδέψετε τον κόσμο, μπορείτε να κάνετε μια μικρή κίνηση, Όπως να κοιτάξετε ή να στείλετε μήνυμα στον σχεδιαστή ενός λογότυπου που αγαπάτε. Έχει να κάνει περισσότερο με νοοτροπία. Έχοντας επίγνωση του ότι χιλιάδες άτομα συμμετέχουν σε κάθε μικρό πράγμα που κάνουμε. Να θυμόμαστε ότι υπάρχει κάποιος σε κάποιο εργοστάσιο που έφτιαξε το ύφασμα για τις καρέκλες που κάθεστε τώρα. Ότι κάποιος πήγε σε ένα ορυχείο και πήρε χαλκό για αυτό το μικρόφωνο ώστε να μπορώ να πω το τελευταίο μου ευχαριστώ, το οποίο είναι σε εσάς. Χίλια ευχαριστώ σε εσάς που ακούσατε την ιστορία μου.
And it doesn't have to be coffee. It could be anything. It could be a pair of socks, it could be a light bulb. And you don't have to go around the world, you can just do a little gesture, like make eye contact or send a note to the designer of a logo you love. It's more about a mindset. Being aware of the thousands of people involved in every little thing we do. Remembering that there's someone in a factory who made the fabric for the chairs you're sitting in right now. That someone went into a mine and got the copper for this microphone so that I could say my final thank you, which is to thank you. Thank you a thousand for listening to my story.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
(Επευφημίες)
(Cheering)